Μια χιλιοειπωμένη ιστορία, μια αμερικανικού τύπου, εμπορικότητας και ορθότητας οικογενειακή κωμωδία, κερδίζει γοητεία από το Λονδίνο όπου εξελίσσεται και λάμψη από τους πρωταγωνιστές της.
Ο Σαμιουέλ ζει βουτηγμένος στην beach culture, σε γαλλικό παραθαλάσσιο θέρετρο, όπου αφοσιώνεται στη δουλειά, στην καλοπέραση και στον... γυναικείο τουρισμό. Μπόλικες από τις νεαρές τουρίστριες, άλλωστε, τόσο ικανοποιημένες μένουν από την εξυπηρέτηση του Σαμιουέλ στην παραλία, που περνούν και τη νύχτα στην καμπίνα της βάρκας του. Εκεί, μια μέρα, μια παλιά του «γνωριμία», η Κριστίν, θα του παρατήσει ένα μωρό κοριτσάκι τριών μηνών, λέγοντάς του πως είναι δικό του και θα φύγει για το Λονδίνο.
Ο Σαμιουέλ θα παρατήσει την ηλιόλουστη ζωή του και θα πάει στο Λονδίνο στο κατόπι της. Δεν θα τη βρει, αλλά θα συναντήσει μια θαυμάσια πόρτα στη ζωή και θ' αρχίσει να μεγαλώνει μόνος του την πανέμορφη και μπριόζα Γκλόρια, δουλεύοντας ως κασκαντέρ. Μέχρι που, οκτώ χρόνια απροσδόκητα καλής και γεμάτης αγάπη ζωής αργότερα, η Κριστίν θα επανέλθει στο προσκήνιο και θα διεκδικήσει την Γκλόρια.
Πώς ν' αντισταθεί κανείς στον σαρωτικό, πάντα, Ομάρ Σι, στην παράξενη χημεία του με την Κλεμάνς Ποεζί, στην ακαταμάχητη μικρή Γκλόρια Κόλστον και στα βασικά ένστικτα προστατευτικότητας και τρυφερότητας; Σ' αυτά ακριβώς βασίζεται η ταινία και τα αξιοποιεί μέχρι τελικής πτώσης. Το φιλμ δεν έχει τίποτε το ρεαλιστικό, όπως ακριβώς είναι και η αποστολή του.
Με γοργό ρυθμό και φρεσκάδα (στην αίσθηση, όχι στο σενάριο), παρακολουθεί έναν ήρωα στον οποίο η ζωή φέρεται καλά, και μια διαφορετική οικογένεια που επιβιώνει χάρη στην αγάπη. Το περιβάλλον έχει κομψότητα και θετική αύρα, το χιούμορ είναι αναμενόμενο αλλά χαριτωμένο, εκτός απ' όταν ξεπέφτει, όπως οι περισσότερες εμπορικές κωμωδίες θεωρούν πως οφείλουν να κάνουν, σε ομοφοβικές και πατριωτικές εξυπνάδες.
Αλλά και συναισθηματικά ο Ουγκό Γκελέν διατηρεί μια προσεγμένη ισορροπία ανάμεσα στην ελαφρότητα και το γέλιο, στην παιδική αθωότητα και στη συγκίνηση που, κατά στιγμές, αγγίζει το μελόδραμα, για να το ρίξει και πάλι στ' αστεία. Επειδή στη ζωή και στο σινεμά σημασία έχει τι περιμένεις, η ταινία ξεκινά με την πρόθεση να διασκεδάσει και να συγκινήσει με ασφάλεια και τυποποίηση κι αυτή διατηρεί ως το τέλος. Με ηθοποιούς που χαίρεσαι να βλέπεις στην οθόνη κι ένα δάκρυ για εκτόνωση. Χωρίς καμία πνευματική απαίτηση, αλλά τουλάχιστον με μεγαλύτερη συνέπεια και γούστο από τις περισσότερες γαλλικές κωμωδίες της χρονιάς.
