Βρισκόμαστε στο 1941. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο Στρατηγός Κοτόφ έχασε τα πάντα. Κρατούμενος του Στάλιν, έχει συχνούς εφιάλτες για τη γυναίκα και την κόρη του που θεωρεί νεκρές από το Καθεστώς. Καταφέρνει να δραπετεύσει και πολεμά γενναία τους Γερμανούς. Αυτό που δε γνωρίζει είναι ότι η Νάντια, η μεγαλωμένη πλέον κόρη του, είναι πλέον στρατιωτική νοσοκόμα και, πεπεισμένη ότι ο πατέρας της ζει, θα κινήσει γη και ουρανό για να τον βρει.
Ο «Ψεύτης Ηλιος», η θρυλική ταινία του Νικίτα Μιχάλκοφ («Μαύρα Μάτια», «Ο Κουρέας της Σιβηρίας»), είχε το 1994 κερδίσει το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες, αλλά και το Οσκαρ Ξενόγλωσσου φιλμ. Σχεδόν δύο δεκαετίες μετά, το 2010 ο Ρώσος δημιουργός επέστρεψε με αυτή τη συνέχεια, η οποία έμελλε τελικά να είναι το δεύτερο μέρος μίας τριλογίας (το 2011 ο Μιχάλκοφ ολοκλήρωσε την οδύσσεια του Κότοφ με το «Ψεύτης Ηλιος 3: Οχυρό»).
Το «Ψεύτης Ηλιος 2: Η Εξοδος» επιχειρεί να δείξει μία άλλη πλευρά της στάσης της Σοβιετικής Ενωσης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά καταλήγει με ένα πολεμικό έπος τεράστιου μπάτζετ (κόστισε 55 εκατομμύρια δολάρια και αποτέλεσε την ακριβότερη κινηματογραφική παραγωγή της Ρωσίας που πάτωσε στο box office) αλλά δυστυχώς ελάχιστης ουσίας. Μία υπερπαραγωγή που δεν είναι στην πραγματικότητα μεγαλειώδης, αλλά πομπώδης, αμφιλεγόμενη και τελικά άστοχη.
Ο παραλογισμός του πολέμου παρουσιάζεται με σουρεαλιστική υπερβολή, η εμμονή στο μαγικό ρεαλισμό, στα σύμβολα και τα φαντασιακά φλας μπακ για το όμορφο παρελθόν κουράζει, ενώ σεναριακά γιατί ο Στάλιν ενδιαμέσω ενός κρίσιμου πολέμου έχει ενέργεια και πάθος για να καταστρέψει τον κεντρικό ήρωα, Στρατηγό Κοτόφ, παραμένει αναπάντητο.
Φυσικά κι όλα είναι μία αφηγηματική ιδέα για να καταγραφεί ο ιστορικός καμβάς και το πλαίσιο της προσωπικής ιστορίας, αλλά η σοφή, μεστή απλότητα και η δύναμη της ταινίας του 1994 μοιάζει εδώ να έχει χάσει τη μάχη με τον επικό ανούσιο στόμφο και την αφέλεια.
Δυστυχώς, ο ήλιος του Μιχάλκοφ αυτή τη φορά είναι όντως ψεύτικος.
