Η μικρή Φελίσια κι ο καλύτερός της φίλος ο Βίκτωρ, δραπετεύουν από το οργανοτροφείο τους στη Βρετάνη και φτάνουν στο Παρίσι, γεμάτοι όνειρα: εκείνος φιλοδοξεί να γίνει σπουδαίος εφευρέτης, την εποχή που ο Αϊφελ σχεδιάζει τον εμβληματικό του Πύργο. Εκείνη πάντα αγαπούσε το χορό με πάθος. Πώς όμως θα μπει στην ελιτίστικη σχολή της Οπερας; Ενα γύρισμα της τύχης κι αρκετή πονηριά της χαρίζουν την ψεύτικη ταυτότητα ενός πλουσιοκόριτσου, ενώ η οικονόμος του κτιρίου (μία τραυματισμένη ψυχικά και σωματικά ξεχασμένη μπαλαρίνα) θα της μάθει όλα όσα πρέπει να ξέρει για το χορό. Θα πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους, η Φελίσια κι ο Βίκτωρ; Και, το σπουδαιότερο, αν τα καταφέρουν θα ξεχάσουν τις ρίζες τους, τον αληθινό τους εαυτό και ποιος πραγματικά τους αγαπάει;
Γαλλοκαναδικό εφηβικό animation με προσεγμένα στοιχεία παραγωγής (από το φωτισμό των κτιρίων του Παρισιού του 18ου αιώνα, μέχρι τον όγκο της χορευτικής κίνησης μιας μπαλαρίνας) και μία ρομαντική ιστορία για την καρμική δικαιοσύνη (που ανταμοίβει όσους αγωνίζονται για τα όνειρά τους και έχουν μεγάλα αθώα μάτια κι αντίστοιχες καρδιές) που καταλήγει να σε κερδίζει - όσο κι αν την έχεις ηλικιακά ξεπεράσει.
Ενα πιο προσεγμένο σενάριο, με πιο ενήλικα αστεία και αυτοσαρκασμό, ίσως ανήγαγε το όλο εγχείρημα σε κάτι καλύτερο.
Οχι, Pixar δεν είναι. Η πλοκή παραμένει επίτηδες παιδική και οι χαρακτήρες διασώζουν την φιλμική τους αφέλεια κι αθωότητα, γιατί ο σκοπός είναι να μιλήσουν στο πιτσιρίκι που συνοδεύεις κι όχι στον κυνισμό σου.
