Η Μάγκι κι ο Κάρστεν είναι ζευγάρι και στη ζωή και στη δουλειά. Εκείνη, ανθρωπολόγος με ειδίκευση στη γαστρονομία, σχεδιάσε το περιβάλλον του μοδάτου, ακριβού τους εστιατορίου, που θέλει να κατακτήσει τον ανταγωνισμό της Κοπεγχάγης. Εκείνος, είναι ο σεφ. Τολμηρός, γεμάτος ιδέες, αυστηρός και τελειομανής, παλεύει να κερδίσει το πολυπόθητο αστέρι Michelin. Αυτό που θα τους δώσει την ώθηση να καταξιωθεί το εστιατόριό τους, να απογειώσουν τη φήμη του και να εξωφλήσουν τα χρέη τους. Εργάζονται πυρετωδώς κι αυτό έχει αντίκτυπο και στην προσωπική τους σχέση και στη φροντίδα των παιδιών τους. Γιατί, στα αλήθεια, το κυνήγι της επιτυχίας είναι ανάγκη με πιο βαθιά ρίζα. Πατάει σε εγωισμούς, ανασφάλειες, σύνδρομα. Ολα όσα κάνουν κι έναν εραστή να απατήσει τον σύντροφό του, για παράδειγμα. Οταν μια μέρα ο Κάρστεν βρίσκει ένα γράμμα που αποκαλύπτει ότι η γυναίκα του αγαπά κάποιον άλλον τι θα κάνει; Πόσο αυτό θα τον κλονίσει, θα τον αποσπάσει από το όνειρό του; Και η Μάγκι; Θα τον στηρίξει, ή θα αποκαλύψει μια αλήθεια που ικανή να τα τινάξει όλα στον αέρα; Πάνω από όλα: ποιος έχει στείλει αυτό το γράμμα και γιατί;
O Κρίστοφερ Μπόε («Ερωτική Αναπαράσταση») γράφει και σκηνοθετεί μία ιστορία που επιχειρεί να αποδομήσει όσα εμπνέουν (και τελικά παγιδεύουν) τον σύγχρονο άνθρωπο στη δουλειά του. Γιατί όλοι καταθέτουμε τόσο πολύ χρόνο, τόσο μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας κυνηγώντας την καταξίωση. Αλλοι το ονομάζουν στόχο, κάποιοι ρομαντικοί όνειρο, αλλά στην ουσία πόσο συνδεδεμένο είναι όλο αυτο το κυνήγι με την ταυτότητα και την αυτοεκτίμησή μας; Και πόσο εγωιστικό, ναρκισσιστικό και καταστροφικό τελικά για τις σχέσεις μας με τους άλλους;
Και εδώ, ο Μπόε επιλέγει και πάλι τη σήμα-κατατεθέν ανάκατη χρονικά αφήγησή του - με σκηνές που μας πάνε μπρος πίσω στο χρόνο, για να συνδέσουμε μόνοι μας, σταδιακά, όλη την εικόνα του παζλ. Πώς γνωρίστηκε αυτό το ζευγάρι, πώς συνδέθηκε, πώς ονειρεύτηκαν μαζί και πώς έχασαν ο ένας τον άλλον στην πορεία; Πόσα θυσίασαν; Αξιζαν τον κόπο;
Ο Μπόε δεν πατάει μόνο στο master chef, παγκόσμιο, trend των καιρών μας. Σίγουρα καυτηριάζει την ψύχωση με το γκουρμέ φαγητό, αλλά οι γεύσεις στο σινεμά πάντα είχαν πολλά περισσότερα να πουν. Για τη διαδικασία της δημιουργίας, το μοίρασμα, την απόλαυση.
Η ταινία διαθέτει στιλ, ατμόσφαιρα και δυο γοητευτικούς πρωταγωνιστές (όχι μόνο ο γνωστός μας Νικολάι Κόστερ-Βαλντάου, αλλά και η Κατρίν Γκρέις-Ρόζενταλ είναι εξίσου σαγηνευτική) ταυτόχρονα όμως μοιάζει κι επιδεικτικά δήθεν και ποζάτη. Κι αυτό το στήσιμο αφήνει μία επίγευση ανειλικρίνιας στον ουρανίσκο. Σαν ένα πιάτο που όσο πιο απλό είναι, τόσο μεγαλύτερη δύναμη έχει η επιτυχία του. Οσο το μπουκώνεις με καρικεύματα, τόσο επιδεικνύεις την ανασφάλεια, την απειρία σου. Σαν να μην ξέρεις τι θέλεις να σερβίρεις στον άλλον, τι να του πεις. Και κάπως προδίδεσαι: τα κάνεις όλα για τα αστεράκια;
