Με ρίζες στη Γερμανία του Λούθηρου, όπου το 1678 ο Γκέοργκ Φρανκ φον Φράνκεναου κατέγραψε για πρώτη φορά στο βιβλίο του De Ovis Paschalibus (Περί Πασχαλινών Αυγών) το ακόμα και σήμερα δημοφιλές στις βορειοευρωπαϊκές χώρες έθιμο του πασχαλινού λαγού που κρύβει τα αυγά στους κήπους ώστε το πρωί του Πάσχα τα μικρά παιδιά να τα βρούν παίζοντας, και ευρύτατα πλέον διαδεδομένος σε όλες τις χριστιανικές χώρες, ακόμα και στην Ελλάδα, ο λαγός είναι αναμφίβολα ένα από τα σύμβολα της ημέρας, κυρίως στη ...σοκολατενια του μορφή, και με αυτή την αφορμή η σημερινή Ταινία της Κυριακής είναι αφιερωμένη σε μια από τις πιο cult κι ανεκδιήγητες κινηματογραφικές αποτυπώσεις του κυρίαρχου εκπροσώπου της οικογένειας των λαγιδών, το Night of The Lepus του Γουίλιαμ Φ. Κλάξτον.
Γυρισμένο το 1972 και σε μια εποχή κατά την οποία οι πρώιμες οικολογικές ανησυχίες και η μόδα των ταινιών καταστροφής με οργισμένους εκπροσώπους του ζωικού (ενίοτε και του φυτικού) βασιλείου να επιτίθενται εκδικητικά στους ανθρώπους, οδήγησαν ακόμα και μεγάλα στούντιο, όπως η MGM, να επενδύσουν σε αμφίβολης ποιότητας και ολοένα πιο εξωφρενικά θρίλερ, το «Night of The Lepus» βασίστηκε, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό, σε βιβλίο, το (προφανώς) pulp μυθιστόρημα The Year of the Angry Rabbit του Αυστραλού Ράσελ Μπράντον, κι όπως εύλογα (δεν) μπορεί να υποθέσει κανείς, ούτε να φανταστεί πως θα τολμούσε να το γυρίσει κάποιος, έχει ως θέμα τη δολοφονική και σαρωτική επίθεση μεταλλαγμένων γιγαντιαίων κουνελιών στην Αριζόνα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Περισσότερες «Ταινίες της Κυριακής»
- «Cronos» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- «Wings» του Γουίλιαμ Γουέλμαν
- «Nights and Weekends» των Γκρέτα Γκέργουιγκ και Τζο Σουάνμπεργκ
- «Απαγορευμένα Παιχνίδια» του Ρενέ Κλεμάν
- «Morvern Callar» της Λιν Ράμσεϊ
- «To Σημάδι του Σταυρού» του Σεσίλ Μπ. ΝτεΜιλ
Κι επειδή κάθε ταινία του είδους που σέβεται τον εαυτό της, αλλά κυρίως το κοινό της, οφείλει να έχει την απαραίτητη δόση επιστημονικότητας και αληθοφάνειας, οδηγώντας φυσικά σε πιο κραυγαλέα αποτελέσματα, το «Night of The Lepus» ξεκινά με ένα τηλεοπτικό ρεπορτάζ που θίγει τα δεινά του υπερπληθησμού, όπου σε δραματικό τόνο αναλύεται το φαινόμενο που πριν τους ανθρώπους είχε εμφανιστεί στο ζωικό βασίλειο, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την έκρηξη του πληθυσμού των λαγών στην Αυστραλία τη δεκαετία του 1950, που οδήγησε τη χώρα σε οικολογική και οικονομική καταστροφή.
Μετά από αυτή την κατατοπιστική και δυσοίωνη εισαγωγή, η δράση μεταφέρεται στην Αμερική, όπου σε ένα ράντσο της Αριζόνας ο ευσυνείδητος γελαδάρης Κόουλ Χίλμαν συνειδητοποιεί μετά από ένα ατύχημα με το άλογό του ότι η μαζική εξόντωση των κογιότ στην περιοχή έχει οδηγήσει στη ραγδαία αύξηση των λαγών. Ψάχνοντας μια πιο οικολογική λύση στο πρόβλημα από την δηλητηρίαση, κάνει το λάθος να απευθυνθεί στους Μπένετ, ένα ζευγάρι επιστημόνων κι ερευνητών στο πανεπιστήμιο της γειτονικής πόλης, οι οποίοι έχουν τη φαεινή και προφανως καταστροφική ιδέα να εμβολιάσουν στο εργαστήριο τους λαγούς με ορμόνες, οι οποίες θα περιορίσουν τον αναπαραγωγικό τους κύκλο.
Για την ταινία χρησιμοποιήθηκαν κανονικοί λαγοί σε σκηνικά μινιατούρες, ενώ στις απολαυστικά κακογυρισμένες σκηνές των επιθέσεων σε ανθρώπους και λοιπά ζωντανά οι κασκαντέρ με στολές λαγού δεν πείθουν ποτέ και κανέναν για την πιθανή αληθοφάνεια των οσων διαδραματίζονται, ούτε φυσικά εξηγείται ποτέ γιατί ένα από τη φύση του φυτοφάγο και αθώο ζώο γίνεται με τον γιγαντισμο του σαρκοβόρο.
Οταν η μικρή και χαριτωμένη (και κατάφωρα ατάλαντη) μικρή κόρη του ζευγαριού αποφασίσει βλακωδώς να κρατήσει στα κρυφά ένα πειραματόζωο, το οποίο ακόμα πιο βλακωδώς θα χάσει στη συνέχεια, όλα θα πάνε στραβά, καθώς η ένεση θα δημιουργήσει τερατόμορφους λαγούς γιγαντιαίων διαστάσεων, οι οποίοι θα αποκτήσουν φονικές και σαρκοφάγες ορέξεις και θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, σκοτώνοντας ό,τι βρουν μπροστά τους.
Οι παραγωγοί της ταινίας ήξεραν προφανώς τη γελοιότητα του υλικού που είχαν στα χέρια τους και προσπάθησαν επί ματαίω να κρατήσουν μυστική και θολή την ταυτότητα του φονικού εισβολέα κατά την προώθηση της ταινίας, εξαφανίζοντας τους λαγούς όχι μόνο από τα τρέιλερ και τις αφίσες της ταινίας, αλλά ακόμα και από τον τίτλο, όπου προτιμήθηκε το λατινικό lepus, ως (υποτιθέμενα) πιο απροσδιόριστα απειλητικό. Το αποτέλεσμα ήταν και παραμένει τέσσερις δεκαετίες μετά καθόλου τρομακτικό και αθέλητα (;) αστείο, ιδανικό για cult θεματικές βραδιές και αφιερώματα, όπως αυτό που πρόσφατα διοργάνωσε η Ταινιοθήκη του Κεμπέκ στα αγαπημένα θηλαστικά.
Η ταινία του Κλάξτον κάνει το λάθος (ή το πολύ σωστό) να παίρνει τον εαυτό της πάρα πολύ στα σοβαρά και να αντιμετωπίζει την επαπειλούμενη οικολογική και όχι μόνο καταστροφή με μια επιτακτική δραματικότητα, η οποία φυσικά πηγαίνει περίπατο και δεν επιστρέφει ποτέ μόλις εμφανιστεί το πρώτο πλάνο του γιγαντιαίου φονικού λαγού, αρχικά σε ασφυκτικά κοντινά στα μάτια και τη μουσούδα και μετά στην κωμική του ολότητα. Για την ταινία χρησιμοποιήθηκαν κανονικοί λαγοί σε σκηνικά μινιατούρες, ενώ στις απολαυστικά κακογυρισμένες σκηνές των επιθέσεων σε ανθρώπους και λοιπά ζωντανά οι κασκαντέρ με στολές λαγού δεν πείθουν ποτέ και κανέναν για την πιθανή αληθοφάνεια των οσων διαδραματίζονται, ούτε φυσικά εξηγείται ποτέ γιατί ένα από τη φύση του φυτοφάγο και αθώο ζώο γίνεται με τον γιγαντισμο του σαρκοβόρο.
Αλλά όλα αυτά είναι φυσικά λεπτομέρειες και κανείς δεν περιμένει λογική μπροστά στην πραγματικά σαρκοφάγα βουλιμία των παραγωγών για φτηνό εντυπωσιασμό και τρόμο, είναι δε απορίας άξιο πώς δύο υποψήφιοι για Όσκαρ ηθοποιοί, όπως η Τζάνετ Λι και ο Στιούαρτ Γούιτμαν (κατα)δέχτηκαν να παίξουν το ζευγάρι των επιστημόνων. Η πρωταγωνίστρια του Ψυχώ μάλιστα, δήλωσε μετά από χρόνια ότι είχε ξεχάσει όσα περισσότερα μπορούσε γύρω από αυτή την ταινία, μια πολύ σοφή απόφαση, η οποία ωστόσο ισχύει για τις περισσότερες επιλογές της ηθοποιού μετά το αριστούργημα του Χίτσκοκ.
Oποιος, όμως, θέλει να θυμηθεί αυτό το (ας είμαστε ευγενικοί) κινηματογραφικό αξιοπερίεργο, θα ανταμειφθεί για τις σκηνές των κοντινών στις πασαλειμένες με κέτσαπ μουσούδες των κατά τα άλλα γλυκύτατων θηλαστικών, τα αμέτρητα πλάνα των επιθέσεων σε επικό slow motion, τη σκηνή της ανακοίνωσης της αστυνομίας σε ένα drive in ότι πρέπει να εκκενωθεί ο χώρος λόγω της επικείμενης επίθεσης από φονικούς λαγούς (όπου όλοι παραδόξως υπακούουν πιστά, αντί να ξεραθούν στα γέλια), τα ηχητικά εφέ των λυσσασμένων τετράποδων και τις αναμενόμενα κακές ερμηνείες. Από τους ανθρώπους, όχι τους λαγούς.
Περισσότερες «Ταινίες της Κυριακής»
- «Cronos» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο
- «Wings» του Γουίλιαμ Γουέλμαν
- «Nights and Weekends» των Γκρέτα Γκέργουιγκ και Τζο Σουάνμπεργκ
- «Απαγορευμένα Παιχνίδια» του Ρενέ Κλεμάν
- «Morvern Callar» της Λιν Ράμσεϊ
- «To Σημάδι του Σταυρού» του Σεσίλ Μπ. ΝτεΜιλ
