Το «Moonlight» έρχεται στις ελληνικές αίθουσες (την Πέμπτη, 26 Ιανουαρίου, από τη Seven Films), κουβαλώντας δάφνες. Μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Μπάρι Τζένκινς, μετά το «Medicine for Melancholy» του 2008, κέρδισε τα πρωτεία στις περισσότερες από τις λίστες σωματείων και ενώσεων με τις καλύτερες ταινίες του 2016, κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας στην κατηγορία του Δράματος (απέναντι στο μιούζικαλ «La La Land») κι έχει ήδη πάρει το δρόμο της για κάποια από τα μεγάλα βραβεία Οσκαρ της χρονιάς, ακόμη κι εκείνου της Καλύτερης Ταινίας.
Διαβάστε ακόμη: Οσα μάθαμε από τις Χρυσές Σφαίρες για τα βραβεία Οσκαρ του 2017!
Ως ιστορία «αυτογνωσίας», το «Moonlight» παρακολουθεί την ιστορία του Σαϊρόν, στη διάρκεια δύο δεκαετιών, σε τρία μέρη: στην παιδική του ηλικία, στις τελευταίες τάξεις του σχολείου και όταν, πια, έχει ανδρωθεί. Ο Σαϊρόν μεγαλώνει στην πιο σκληρή, εγκληματική, περιθωριοποιημένη περιοχή του Μαϊάμι, ένα φτωχό μαύρο αγόρι που συνειδητοποιεί ότι του αρέσουν τ’ αγόρια, κάτω από την αδύναμη φτερούγα της μητέρας του που βυθίζεται όλο και περισσότερο στα ναρκωτικά. Μόνο που, ταυτόχρονα, η ιστορία του Σαϊρόν μιλά σε όλους και σε όλες που, κάποια στιγμή της ζωής τους, αναρωτήθηκαν για το πού ανήκουν κι αν αυτό το «κάπου» τούς ταιριάζει και τους καλύπτει.
Διαβάστε ακόμη: «Moonlight». Αυτή είναι η ταινία για την οποία θα μιλάμε ως τα Οσκαρ
Το «Moonlight» βασίστηκε στο θεατρικό έργο του Ταρέλ Αλβιν ΜακΚρέινι κι έπεσε μοιραία στα χέρια του Μπάρι Τζένκινς: οι δυο δημιουργοί δε μοιράζονται μόνο τον τόπο καταγωγής τους και τη δύσκολη εφηβεία τους, αλλά και την εμπειρία της ζωής με μια μητέρα εθισμένη στα ναρκωτικά. Καθώς, στο «Moonlight», το ρόλο του Σαϊρόν σε καθεμιά από τις τρεις ηλικίες του ερμηνεύει ένας άλλος ηθοποιός – με τη σειρά οι Αλεξ Ρ. Χίμπερτ, Αστον Σάντερς και Τρεβάντε Ρόουντς – η φιγούρα της μητέρας, της Πόλα, ανήκει σταθερά στα ικανά χέρια της Ναόμι Χάρις. Εχοντας πρωταγωνιστήσει σε ρόλους χαρακτηριστικά διαφορετικούς, από την Τία των «Πειρατών της Καραϊβικής», στη Γουίνι Μαντέλα του «Mandela: Long Walk of Freedom», στη Μις Μάνιπενι του «Spectre», η Βρετανίδα Ναόμι Χάρις, με σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, μπόρεσε, ωστόσο, να βρει στοιχεία ταύτισης με την Πόλα και τα ισοπεδωμένα μητρικά της ένστικτα. Εστω κι αν όλα τα γυρίσματά της για το «Moonlight» έγιναν μέσα σε τρεις, μόλις μέρες. Λίγο πριν την ανακοίνωση των οσκαρικών υποψηφιοτήτων όπου, πιθανότατα, θ' ακουστεί και το όνομά της, η Ναόμι Χάρις μίλησε στο Flix για το «Moonlight» και για το πώς όλων μας η ταυτότητα είναι ρευστή και μεταβαλλόμενη. Διαβάστε παρακάτω.
Για μένα το «Moonlight» είναι μια σπάνια ταινία. Μια ταινία που δεν απευθύνεται στο πνεύμα, στο μυαλό, στη λογική, σε κάποια κοινωνική τάξη, σε κάποια προσδοκία. Κόβει μέσα απ' όλες τις ταμπέλες, μιλά στην καρδιά των ανθρώπων: και σ' αυτό το κάλεσμα απαντούν όσοι αναζητούν ένα σύνδεσμο, αγαπούν την κατανόηση, την επικοινωνία. Είναι μια ταινία που μας θυμίζει ότι είμαστε περισσότερο όμοιοι και λιγότερο διαφορετικοί.
Για το ρόλο της Πόλα στο «Moonlight», περισσότερο απ' όλα με βοήθησε το youtube. Στο youtube τώρα πια μπορείς πραγματικά να βρεις οτιδήποτε θελήσεις. Κι εκεί βρήκα συνεντεύξεις και βιντεο-θέματα με ναρκωμανείς, εθισμένους στο κρακ, από το Μαϊάμι, την εποχή που ο Μπάρι κι ο Ταρέλ ήταν παιδιά, την εποχή που περιγράφει δηλαδή η ταινία, όταν το κρακ μεσουρανούσε στην Αμερική. Είναι απίστευτες συνεντεύξεις, τραβηγμένες με κινητά τηλέφωνα, σε σπίτια όπου καταλύουν τα θύματα του κρακ, πολύ προσωπικές κι αποκαλυπτικές. Παράλληλα, μια υπέροχη γυναίκα μοιράστηκε το ταξίδι της μαζί μου κι έτσι συνέδεσα αυτές τις ιστορίες και τη φαντασία μου μαζί. Αλλά νομίζω ότι το βασικό εργαλείο για να προσεγγίσω την Πόλα της ταινίας ήταν η κατανόηση και η συμπόνοια.
Η ενοχή είναι μεγάλη κινητήρια δύναμη στον άνθρωπο. Νομίζω ότι μια γυναίκα σαν την Πόλα, μια μητέρα που αγνόησε τις ανάγκες του παιδιού της - κι υπάρχουν τόσες πολλές γύρω μας - είναι ο άνθρωπος που ένιωσε η ίδια τη θλίψη του να μην απολαμβάνεις την αγάπη που σου αξίζει. Προσπάθησε να κοιτάξει τον πόνο της και τον εξουδετέρωσε με το κρακ, με τα ναρκωτικά. Είναι απίστευτα δύσκολο πράγμα να αντιμετωπίσεις την αλήθεια του ότι είσαι κακή μητέρα κι όλη αυτή η ενοχή, αν την αποδεχτείς, μπορεί να σε οδηγήσει στην άλλη πλευρά του εθισμού σου, να περάσεις μέσα από τη φωτιά του πόνου και να λυτρωθείς.
Παίζοντας απέναντι σε τρεις διαφορετικούς ηθοποιούς που ενσάρκωσαν τον Σαϊρόν, κέρδισα τόσα περισσότερα στοιχεία για την ερμηνεία μου. Με τον Αλεξ (Ρ. Χίμπερτ, που ενσαρκώνει τον ήρωα στην παιδική του ηλικία), η πρόκληση ήταν να καταφέρω να χτίσω μια επικοινωνία, όταν παίζεις με παιδιά πρέπει να προλάβεις να τα γνωρίσεις, να τα κάνεις να νιώσουν άνετα και δεν είχαμε αυτόν το χρόνο. Αλλά δε χρειαζόταν ν' ανησυχήσω καθόλου, ο Αλεξ είναι τόσο επαγγελματίας, ώσπου να φτάσω εγώ στο γύρισμα εκείνος ήταν ήδη τέλειος. Εγώ δυσκολεύτηκα να είμαι σκληρή απέναντί του, βίαιη, επιθετική, να του φωνάζω όπως απαιτούσε ο ρόλος. Είναι ένα 11χρονο αγόρι και δεν ήθελα να τον πληγώσω. Με τον Αστον (Σάντερς, που ενσαρκώνει τον έφηβο Σαϊρόν), χρειάστηκε να κάνω προσπάθεια για να νιώσει ασφαλής, έχει ο ίδιος εμπειρίες εθισμού κι ο ρόλος του ξυπνούσε δύσκολες αναμνήσεις. Με τον Τρεβάντε (Ρόουντς, που υποδύεται τον ενήλικο Σαϊρόν), η αληθινή πρόσκληση ήταν ότι γνωριστήκαμε μόλις τρεις ώρες πριν το γύρισμα, αλλά αυτό κατά κάποιο τρόπο μας βοήθησε, δεν προλαβαίναμε να «συνδεθούμε» πνευματικά, δεν είχαμε το χρόνο, έπρεπε να βουτήξουμε με το κεφάλι κι αυτό έδωσε στην κινηματογραφική μας συνάντηση μια ιδιότητα πιο μαγική και ιδιαίτερη, φρέσκια και καινούρια.
Ολη μου τη ζωή προσπαθώ ν' ανατρέψω τα στερεότυπα. Ναι, πιστεύω ότι οι γυναίκες ηθοποιοί έχουν λιγότερες επιλογές στους ρόλους τους. Για μένα ήταν ανέκαθεν σημαντικό να εκπροσωπήσω σωστά και περήφανα τις γυναίκες, ακόμα περισσότερο τις μαύρες γυναίκες. Δούλεψα σκληρά για να εξασφαλίσω ότι οι επιλογές μου θα είχαν τη μεγαλύτερη δυνατή ποικιλία, ότι δεν θα υπέκυπτα σε στερεότυπα, δεν θα με τοποθετούσε κανείς σε κουτάκια, θα είχα στην καριέρα μου όλους τους διαφορετικούς άξονες.
Για μένα το «Moonlight» δεν είναι μια ταινία για την αναζήτηση ταυτότητας. Μου φαίνεται πάρα πολύ ενδιαφέρον ότι όλοι τη χαρακτηρίζουν έτσι, ενώ εγώ πιστεύω το ακριβώς αντίθετο. Πιστεύω ότι το «Moonlight» σου λέει να μην προσδιορίζεις τον εαυτό σου, σου λέει ότι υπερβαίνεις κάθε προσδιορισμό. Δεν μπορείς να συνοψίσεις αυτό που είσαι, τι σημαίνει να είσαι άντρας ή γυναίκα. Εγώ είμαι η Ναόμι. Η ταυτότητά μας είναι μια κατάσταση με ροή και διάρκεια, πολυπρισματική, μεταβαλλόμενη. Γι’ αυτό και θα έλεγα, μη βάζετε ταμπέλες στον εαυτό σας, αλλά προσπαθήστε να μένετε σε εγρήγορση, έτοιμοι ν’ ανταποκριθείτε στο κάλεσμα της κάθε στιγμής.
Ποτέ δεν διαλέγω ένα ρόλο ανάλογα με την προοπτική του για βραβεία. Είναι τελείως λανθασμένη βάση αυτή. Δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα, προσπαθώ, τζογάρω, κινούμαι ανάλογα με το πάθος μου, με ό,τι πιστεύω κι ό,τι με συγκινεί, ασχέτως μπάτζετ κι απολαβών. Ωστόσο υπάρχουν ταινίες που χρειάζονται να τραβήξουν μια επιπλέον προσοχή και το «Moonlight» είναι μία τέτοια, οπότε αν τα βραβεία και οι υποψηφιότητες βοηθήσουν ώστε να δουν την ταινία εκατομμύρια θεατές, αυτό είναι τέλειο. Εχω πολύ δυνατά συναισθήματα για το «Moonlight», θα ήθελα να το δουν όσο περισσότεροι άνθρωποι γίνεται, γιατί πιστεύω ότι είναι μια ταινία που σε διαμορφώνει.
Η μεγαλύτερη έκπληξη από τη συνεργασία μου με τον Μπάρι Τζένκινς ήταν... ότι με επέλεξε. Το ήξερε ότι η ζωή μου αντλεί από τελείως διαφορετικές παραστάσεις, δεν πίνω ποτέ, δεν καπνίζω, δεν έχω κάνει ναρκωτικά, αλλά παρόλ' αυτά με εμπιστεύτηκε τόσο πολύ για το ρόλο της Πόλα, χωρίς να παρέμβει καθόλου. Η συνεργασία μας με εξέπληξε και τη λάτρεψα.
Διαβάστε ακόμη:
- Οσα μάθαμε από τις Χρυσές Σφαίρες για τα βραβεία Οσκαρ του 2017!
- Χρυσές Σφαίρες 2017: H λαμπερή τελετή με τον τρόπο του Flix
- «Moonlight». Αυτή είναι η ταινία για την οποία θα μιλάμε ως τα Οσκαρ
- Το «Moonlight» και το «Manchester by the Sea» μονοπώλησαν τα βραβεία του National Society of Film Critics
- Το σενάριο του «The Lobster», το «Moonlight» και η Ιζαμπέλ Ιπέρ ανάμεσα στους νικητές των κριτικών του Λος Αντζελες
- To «Moonlight» είναι ο θριαμβευτής των Gotham Awards 2016
- Μόνικα Μπελούτσι, Λέα Σεντού, Ναόμι Χάρις: Οι γυναίκες του Τζέιμς Μποντ για τα μάτια σας μόνο
