Ο Αγγελος Φραντζής είναι ένας από τους λίγους σκηνοθέτες (και σεναριογράφους) που στην πορεία του έχει τολμήσει τα πάντα. Κι έχει τολμήσει γενικώς.
Από το DIY σινεμά πριν αυτό γίνει trend, με το «Polaroid» (2000), στο εστέτ σινεμά είδους με το «Ονειρο του Σκύλου» (2005), στο πειραματικό, ερωτικά απελευθερωτικό «Μέσα στο Δάσος» (2010), στο υπαρξιακό... monster movie «Σύμπτωμα» (2015), στο ανθρωποκεντρικό, φιλοσοφικό, στιβαρό δράμα «Ακίνητο Ποτάμι» (2018), ως, φυσικά, μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες στην Ελλάδα, το biopic «Ευτυχία» (2019). Και τώρα, ενσωματώνοντας, όπως πάντα, τις προσωπικές του ανησυχίες και την πνευματική και κινηματογραφική του καλλιέργεια στο εκάστοτε είδος της επιλογής του, γυρίζει τον «Νόμο του Μέρφυ», μια ταινία που μοιάζει να είναι «τα πάντα όλα», αλλά είναι, στην καρδιά της και πάνω απ' όλα, μια κωμωδία για την ανθρώπινη, και δη τη γυναικεία, τραγωδία.
Μετά την επιτυχία της «Ευτυχίας» ο Φραντζής συνεργάζεται ξανά με την Tanweer, σ' ένα σενάριο που συνυπογράφει με την Κατερίνα Μπέη και τον Κώστα Σαμαρά. Πολύπλευρη και επίμονη εργάτης της υποκριτικής, η Κάτια Γκουλιώνη είναι η πρωταγωνίστρια σε όχι έναν, αλλά πολλούς, ρόλους, ή, καλύτερα, σε έναν ρόλο με πολλές ταυτότητες, ενώ γύρω της έλκεται ένα φαντασμαγορικό καστ.
Σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη της ταινίας, Μετά από ένα ατύχημα, η Μαρία Αλίκη, μια αποτυχημένη ηθοποιός σε αναζήτηση μεγάλων ρόλων, εισέρχεται σε μία πραγματικότητα όπου καλείται να παίξει όλους τους πιθανούς ρόλους που θα μπορούσε να της έχει χαρίσει η ζωή, αν είχε κάνει διαφορετικές επιλογές. Πού βρίσκεται; Ονειρεύεται, πέθανε ή λιποθύμησε; Προσπαθώντας να καταλάβει τι της συμβαίνει, αλλά και να βρει την έξοδο προς την αληθινή ζωή της, η Μαρία Αλίκη βλέπει τον εαυτό της να προσπαθεί να χωρέσει σε ρόλους που μοιάζει να έχουν σχεδιάσει άλλοι για εκείνη. Πώς μπορεί να γυρίσει πίσω; Κυρίως, όμως, θέλει να γυρίσει πίσω; Υπάρχει κάτι που αγαπάει στη ζωή της; Σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, με πολλά ευτράπελα, η Μαρία Αλίκη θα αναμετρηθεί με τον εαυτό της και θα κληθεί να απαντήσει επί της ουσίας, “To be or not to be?”. Σε τελική ανάλυση, ποια είναι πραγματικά η Μαρία Αλίκη και πώς μπορεί να βρει την έξοδο για να επιστρέψει στη ζωή;
Σε μια ζηλευτή, πολυτελή βίλα στο Πικέρμι, το Flix μίλησε με τον Αγγελο Φραντζή και την Κάτια Γκουλιώνη, έριξε κλεφτές ματιές στο γύρισμα και ζήτησε επιπλέον εντυπώσεις από τον Θάνο Τοκάκη, τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη και την Τόνια Σωτηροπούλου. Διαβάστε και δείτε παρακάτω.
Από πού ξεκινά η διαδρομή αυτής της ταινίας;
Αγγελος Φραντζής Είναι ένα πρότζεκτ που είχα στο μυαλό μου αρκετά χρόνια και πήρε διάφορες μορφές. Αυτό μου συμβαίνει πολύ συχνά στις ταινίες μου, κάτι ξεκινά να παίρνει διάφορα σχήματα στο μυαλό μου για να καταλήξει σε κάτι το οποίο είναι, τελικά, παρεμφερές, είναι η ουσία της ιδέας, αλλά μ’ έναν πάρα πολύ διαφορετικό τρόπο. Ετσι έγινε κι εδώ, το πρότζεκτ ξεκίνησε μέσα από άλλους δρόμους και τελικά, το προηγούμενο καλοκαίρι, έγινε μια μεταστροφή μέσα μου. Ηταν για μένα ένα δύσκολο καλοκαίρι γενικά, με πολλά πράγματα που δεν ήταν ευχάριστα κι όλο αυτό με οδήγησε σε μια τρομερή επιθυμία να γίνει το πρότζεκτ μια κωμωδία. Χιούμορ είχε από την αρχή, αλλά αποφάσισα ότι ο μόνος τρόπος ν' ανταπεξέλθω στα πράγματα ήταν η κωμωδία. Οπότε το πρότζεκτ ξαφνικά - κι ήταν ευλογία ότι συνέβη έτσι – πήρε ένα δρόμο που νομίζω είναι αυτός που του ταιριάζει πιο πολύ. Η ταινία μιλάει για πολύ σοβαρά πράγματα, αλλά με πάρα πολύ ανάλαφρο τρόπο. Μιλάει για το θάνατο, για το πένθος, για τα τραύματά μας, για το πώς μπορεί κάποιος να ξεπεράσει ή να μην ξεπεράσει τον εαυτό του, ποιος είναι ο εαυτός, ποιοι είμαστε, ποια είναι η ταυτότητά μας, υπάρχει ταυτότητα; Δεν υπάρχει;
Κάτια Γκουλιώνη Εχω παρακολουθήσει την πορεία του σεναρίου τα τελευταία πέντε χρόνια και νομίζω ότι η μορφή που τελικά πήρε είναι ακριβώς στον πυρήνα της ιδέας, σαν να προηγήθηκαν αυτά τα στάδια για να έρθει η τελική μορφή του. Οντως μιλάει για τόσο καταθλιπτικά ζητήματα, μιλά για την υπαρξιακή αγωνία, την αγωνία που έχουμε να υπερασπιστούμε μια ταυτότητα, τον συνεχή στόχο να μη φύγουμε ποτέ απ’ αυτή την ταυτότητα, την αναφορά που έχουν οι άλλοι για εμάς, για το πώς είμαστε και το πώς πρέπει να είμαστε και να ταυτοποιούμαστε μ’ έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Για μένα η ελευθερία που έχει αυτή η ταινία είναι ότι σε κάθε ταυτότητα που καλείται η ηρωίδα να ενσαρκώσει, υπάρχει η αποτυχία, η ανθρώπινη αποτυχία. Γιατί στο τέλος καταλαβαίνουμε ότι η ταυτότητα δεν είναι η αναφορά που έχει ένα κοινωνικό σύνολο για μας, είναι αυτό που εμείς νιώθουμε. Κι αυτό είναι απελευθερωτικό γιατί από τη στιγμή που συνειδητοποιείς αυτή την αποτυχία για τη στρατευμένη υπεράσπιση της ταυτότητας, σαν να φεύγει ένα βάρος από πάνω σου. Οπως είναι γραμμένο το σενάριο, αυτή η κωμωδία, νιώθω ότι συνεχώς έχει μια αναταραχή για το πόσο καλά μπορούμε να ενσαρκώσουμε την ανθρώπινή μας ύπαρξη: σ’ έχουν συνδυάσει μ’ έναν τρόπο και πρέπει να είσαι αυτό, ή πρέπει στη δουλειά να παρουσιάζεσαι μ’ έναν συγκεκριμένο τρόπο. Ολη αυτή, λοιπόν, η αναταραχή κι η αγωνία που φέρνει το σενάριο και η διαρκής πτώση της ηρωίδας, στο τέλος της κάθε ταυτότητας που καλείται να υπερασπιστεί, διαλύει τα πάντα. Και είναι τρομερά απογοητευτικό εκείνη τη στιγμή, αλλά συγχρόνως τόσο απελευθερωτικό, ότι δεν είμαι τίποτα, δεν χρειάζεται να είμαι κάτι. Πραγματικά πολλές φορές ενώ λέω κάτι αστείο στο σενάριο, νωρίτερα μπορεί να κλαίω μ’ αυτό που σκέφτομαι ότι βιώνω, αλλά με τρομερά αστείο τρόπο. Εχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς αποτινάσσει η Μαρία Αλίκη τα πάντα και μπορεί να είναι μόνο σε μία δέσμευση, που αφορά… μία βόλτα. Αυτό το βρίσκω συνταρακτικό. Οτι η δέσμευσή της είναι μία βόλτα που θα βγάλει το σκύλο της και θα καθίσει και θα κοιτάξει απέναντι.
φωτογραφία Μιχάλης Κωνσταντάς
Αρα αυτό που σχολιάζει η ταινία είναι τα στερεότυπα της γυναικείας ταυτότητας;
Φραντζής Είναι σαν να προσπαθείς να μπεις συνέχεια σε ρόλους που άλλοι έχουν σχεδιάσει. Η ταινία είναι όλο στερεότυπα που προσπαθεί η καημένη η ηρωίδα να τα ενσαρκώσει και δεν μπορεί. Και πάντα αποτυγχάνει να μπει μέσα σ’ αυτά τα στερεότυπα που έχουν οι άλλοι γι’ αυτήν. Είναι όλα τα γυναικεία στερεότυπα, είναι η μάνα, είναι η κόρη, είναι το sex symbol, η φουλ επαγγελματίας, η διανοούμενη, είναι μια σειρά από στερεότυπα τα οποία η ίδια καλείται να υπηρετήσει και δεν μπορεί να τα υπηρετήσει προκειμένου να βρει την ταυτότητά της. Είναι σαν με κάθε πτώση να φεύγουν δέρματα από πάνω της. Κι είναι και η ουσία της κωμωδίας αυτός ο «θρίαμβος της αποτυχίας» που αναφέρει η Κάτια.
Κάτια, στην «Ευτυχία» μοιράστηκες ένα ρόλο και τώρα καλείσαι να ενσαρκώσεις πολλούς. Θα μπορούσες να το κάνεις αυτό με πολλούς σκηνοθέτες ή με τον Αγγελο σας συνδέει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη;
Γκουλιώνη Φυσικά είναι η εμπιστοσύνη που υπάρχει για το πώς κάτι που κάνουμε μαζί θα προστατευτεί και θα δουλευτεί. Επίσης ο χρόνος που δουλεύουμε κάτι, που δεν έχει να κάνει μ’ έναν συγκεκριμένο χρόνο προετοιμασίας, η διαδικασία ήταν βιωματική σ’ αυτό το σενάριο. Το δύσκολο που για μένα, για την ειδικότητά μου, έχει η ταινία είναι ότι, πέρα από το τελευταίο της κομμάτι, αποτελείται από μονοπλάνα. Η φύση της ταινίας, το θέμα της υποστήριξης των ταυτοτήτων, δημιουργεί μια ηρωίδα που είναι σαν να δίνει μία συνεχόμενη παράσταση. Οπότε ναι μεν υπάρχει μια τεχνική πρόκληση, αλλά είναι απόλυτα ταιριαστή μ’ αυτό που έχει αποφασίσει ο Αγγελος να είναι η ταινία.
Φραντζής Ναι, η ταινία είναι μόνο μονοπλάνα. Είναι μεγάλα πλάνα, πολύ σύνθετα, με πάρα πολύ ιδιαίτερη χορογραφία των ηθοποιών και της κάμερας, στα οποία, όμως, η προσπάθεια είναι όλο αυτό να είναι αόρατο. Είναι κάτι που μόνο ο Γούντι Αλεν έχει καταφέρει, σε κάποιες ταινίες, που αν δεν το παρατηρήσεις, τεχνικά, σκόπιμα, δεν το καταλαβαίνεις καν. Ποιος θυμάται ότι το «Bullets Over Broadway» είναι όλο μονοπλάνα; Είναι από τη μία πολύ δύσκολο, απ’ την άλλη όταν πετυχαίνει είναι υπέροχο, γιατί έχει μια ροή και μια οργανικότητα. Κι η Κάτια αυτό το κάνει συγκλονιστικά. Δηλαδή πραγματικά η Κάτια σ’ αυτή την ταινία είναι 100% εκεί σε κάθε πλάνο, μ’ έναν τρόπο που είναι τόσο αστείος και δραματικός ταυτόχρονα. Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου τρομερά τυχερό, χωρίς την Κάτια δεν θα έβγαινε η ταινία, είναι τόσο επάνω της.
Ολη αυτή, λοιπόν, η αναταραχή κι η αγωνία που φέρνει το σενάριο και η διαρκής πτώση της ηρωίδας, στο τέλος της κάθε ταυτότητας που καλείται να υπερασπιστεί, διαλύει τα πάντα. Και είναι τρομερά απογοητευτικό εκείνη τη στιγμή, αλλά συγχρόνως τόσο απελευθερωτικό, ότι δεν είμαι τίποτα, δεν χρειάζεται να είμαι κάτι. Εχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς αποτινάσσει η Μαρία Αλίκη τα πάντα και μπορεί να είναι μόνο σε μία δέσμευση, που αφορά… μία βόλτα. Αυτό το βρίσκω συνταρακτικό. Οτι η δέσμευσή της είναι μία βόλτα που θα βγάλει το σκύλο της και θα καθίσει και θα κοιτάξει απέναντι.»
Εκτός από την προσωπική ανάγκη για εκτόνωση, τι σας τράβηξε στο είδος της κωμωδίας;
Γκουλιώνη Η κωμωδία είναι ένα τεράστιο πεδίο με τόσο διαφορετικά είδη. Αυτή εδώ η ταινία έχει πολλά στοιχεία από screwball, από Κάρι Γκραντ κινησιολογικά, που είναι κάτι που μου αρέσει. Δηλαδή ότι έχει μια απελευθερωμένη κινησιολογία μέσα στη φόρμα, μπορείς να κινηθείς με το σώμα σου, με οδηγό τα σημάδια που είδατε πριν μπαίνοντας που είναι άπειρα κάθε φορά στο έδαφος, αλλά υπάρχει μια ενεργητικότητα συνέχεια. Αυτή την περίοδο, επίσης, έβλεπα πάρα πολύ τον Αντι Κάουφμαν γιατί μου αρέσουν τα μάτια του τρελά όπως είναι, πώς αντιδρά με έναν τρελά καταθλιπτικό τρόπο όλως περιέργως. Αποκωδικοποιώντας κωμικούς που μου αρέσουν, διαπιστώνω ότι τα μάτια έχουν μια τεράστια απόγνωση. Αλλά η ταινία έχει πολλά διαφορετικά στιλ κωμωδίας, είδη κωμωδίας.
Φραντζής Το screwball ήταν η βασική σκέψη από την αρχή. Ολη η αγάπη για τις κωμωδίες του ’30, για τον Χάουαρντ Χοκς, τον Λιούμπιτς, για τον Φρανκ Κάπρα. Από τον Κάπρα δεν υπάρχει κάτι που να μου κάνει καλύτερο στην ψυχή μου. Αν μπορούσε κάποιος να φτάσει στο νυχάκι του Κάπρα σε μια ταινία, αυτό που καταφέρνει, να έχεις ενωθεί μέσω του γέλιου με την ταινία και με τον κόσμο, έχει κάτι τόσο βαθιά ανθρώπινο, απλό, απλούστατο, αλλά πάρα πολύ ανθρώπινο. Για 'μένα αυτό είναι το ύψιστο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να πετύχει. Ο κώδικας αυτών των κωμωδιών είναι μια ροή, μια ενέργεια που δεν σταματάει…
Γκουλιώνη Βλέπεις, γράφουν χιλιόμετρα. Μπορεί να είναι σ’ ένα σαλόνι, αλλά τα σώματα και η ενέργεια γράφουν χιλιόμετρα, λες και είναι σε εξωτερικά, τεράστια πλάνα. Σαν να φέρνουν, σ’ αυτό το είδος, όλο το έξω στο μέσα, με τρομερή ταχύτητα. Δηλαδή η σωματικότητα μπορεί να είναι εντελώς σταθερή σ’ ένα σημείο, αλλά να τρέχει χιλιόμετρα ο λόγος, η κίνηση της κάμερας και η ενέργεια που πρέπει να έχεις στο πλάνο.
φωτογραφία Μιχάλης Κωνσταντάς
Είναι σωστό να πούμε ότι αυτή η μάλλον ιδιοσυγκρασιακή και ταυτόχρονα φιλόδοξη ταινία, είναι μια μορφή κεφαλαιοποίησης της επιτυχίας που είχε η «Ευτυχία»;
Φραντζής Οι δυο ταινίες συνδέονται μόνο με την έννοια της εμπιστοσύνης που έχουμε πια χτίσει με την Tanweer. Μου εμπιστεύτηκαν να κάνω ένα πολύ προσωπικό πρότζεκτ με, αλλά και με μεγάλη εξωστρέφεια. Εχω πάντα στο μυαλό μου ότι το μεγαλύτερο θαύμα που συντελέστηκε ποτέ στο σινεμά ήταν στην Αμερική στα ‘70ς. Ξαφνικά υπήρξαν σκηνοθέτες που έφεραν μια ισορροπία ανάμεσα σε κάτι πολύ προσωπικό και σε κάτι που άγγιζε, με κάποιον τρόπο, τον άλλον. Κι έτσι έγιναν αυτά τα αριστουργήματα. Βέβαια εδώ εκφράζεται πιο πολύ η αγάπη μου στα ‘30ς και στα '40ς, στα μιούζικαλ, άλλωστε ως μιούζικαλ τελειώνει η ταινία, με μια συγκλονιστική μουσική που έχει γράψει ο Σταμάτης Κραουνάκης.
Επιπλέον, νιώθω τρομερά τυχερός σ’ αυτό το γύρισμα. Είναι οι καλύτεροι συνεργάτες που είχα ποτέ, είναι αδιανόητοι συνεργάτες, είναι όλοι εκεί μ’ ένα πανέμορφο αποτέλεσμα σε αισθητικό επίπεδο. Ηθοποιοί συγκλονιστικοί όλοι, που όλοι έχουν δοθεί στην ταινία, γι’ αυτό αισθάνομαι ευλογία. Αλλά ήταν και μια τρομερά ευτυχισμένη διαδικασία η συγγραφή του σεναρίου, με τον Κωστή και την Κατερίνα έχουμε κάνει άπειρη δουλειά γι’ αυτό το σενάριο κι έχει περάσει από χίλια στάδια. Γελάγαμε πάρα πολύ, ξαναγράφαμε, ήμασταν τρεις πολύ διαφορετικοί άνθρωποι κι υπήρχε μια φοβερή χημεία.
Από τον Κάπρα δεν υπάρχει κάτι που να μου κάνει καλύτερο στην ψυχή μου. Αν μπορούσε κάποιος να φτάσει στο νυχάκι του Κάπρα σε μια ταινία, αυτό που καταφέρνει, να έχεις ενωθεί μέσω του γέλιου με την ταινία και με τον κόσμο, έχει κάτι τόσο βαθιά ανθρώπινο, απλό, απλούστατο, αλλά πάρα πολύ ανθρώπινο. Για 'μένα αυτό είναι το ύψιστο πράγμα που θα μπορούσε κανείς να πετύχει.»
Τώρα που βρίσκεστε, ακόμα, στο γύρισμα, για ποιο πράγμα απ' όσα θα δει το κοινό καμαρώνετε περισσότερο;
Γκουλιώνη Για μένα νομίζω είναι αυτή η διαπίστωση, ότι έχει πλάκα η αποτυχία. Να κατανοήσει κανείς ότι δεν έχει και τόση σημασία και να ελαφρύνει, ν' απελευθερωθεί.
Φραντζής Για μένα αν υπάρχει κάτι που θα μ’ έκανε ευτυχισμένο είναι αν πετύχαινα έστω ένα 10% αυτού που πετυχαίνει ο Κάπρα σ’ εμένα, όταν τελειώνει μια ταινία του και νιώθω αυτή την ανάταση, νιώθω ότι έχω γίνει καλύτερος άνθρωπος. Οσο κλισέ κι αν ακούγεται, αν αυτό μπορεί να συμβεί σε κάποιους ανθρώπους, για μένα είναι τεράστια επιτυχία.
φωτογραφία Μαριλένα Αναστασιάδου
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης - με διπλή φαλάκρα!
Ενσαρκώνω δύο ήρωες που συνδέονται με τη Μαρία Αλίκη διαφορετικά - και μεταξύ τους μέσω της φαλάκρας τους (ο δεύτερος έχει και το λεγόμενο «πλαγιοδάνειο»). Ο ένας είναι ο Σκηνοθέτης μιας τηλεοπτικής σειράς, όχι οποιασδήποτε σειράς, αλλά εκείνης όπου πρωταγωνιστεί ο μέγας Νίκος Κουρής. Γνωρίζει τη Μαρία Αλίκη στην ακρόαση όπου εκείνη πηγαίνει για έναν ρόλο, προσπαθεί, μέσω της Μεθόδου του, να την οδηγήσει στα, πολυπόθητα για κάθε ηθοποιό που σέβεται τον εαυτό του, δάκρυα συγκίνησης και αποτυγχάνει οικτρά. Εκτοτε, αγνοείται η τύχη του.
φωτογραφία Μαριλένα Αναστασιάδου
Ο δεύτερος γνωρίζει τη Μαρία Αλίκη πάλι μέσω του επαγγέλματος που εξασκεί, αλλά σε πιο ιδιάζουσες συνθήκες, συγκεκριμένα, όταν εκείνη ξυπνάει μέσα στο φέρετρο: είναι ο Νεκροθάφτης. Καλόβολος και με κατασταλαγμένη σοφία, είναι εκείνος που θα της μιλήσει για τη ματαιότητα της ζωής, για τη γαλήνη που επιφέρει ο θάνατος, για τη γλυκιά απόλαυση του να αφήνεσαι στον Μαύρο Θεριστή. Δεν ολοκληρώνει τα διδάγματά του, τον διακόπτει η τοπική μπόρα.
Αυτή είναι η τρίτη ταινία του Αγγελου Φραντζή στην οποία συμμετέχω, μετά το «Ονειρο του Σκύλου» και το «Σύμπτωμα». Πέραν της φιλίας και της αγάπης, με διαπερνά και με συγκινεί ο κόσμος του Αγγελου Φραντζή, αυτός ο αόρατος εσωτερικός κόσμος, του ονείρου και της παραδοξότητας, τον οποίον καταφέρνει να κάνει ορατό σε όλους μας μέσα από τις ταινίες του. Κι αυτός ο κόσμος έχει τρυφερότητα, χιούμορ, μια ιδιαίτερη γλύκα κι αγάπη για τους ανθρώπους. Ευελπιστώ να είμαι μέρος, έστω και μικρό, όλης της φιλμογραφίας του, στο διηνεκές.
Θάνος Τοκάκης - ένας θλιμμένος άνθρωπος με πολλή πλάκα
Ο ρόλος ονομάζεται Ο Θλιμμένος Ανθρωπος και νομίζω πως δε χρειάζεται να επεκταθώ στην περιγραφή του. Είναι μια φιγούρα που σε αυτό το ταξίδι της Μαρίας Αλίκης μπαινοβγαίνει, σχεδόν υποσυνείδητα, υπενθυμίζοντάς της διαρκώς αυτή τη βαθύτερη σύνδεση με το «άλλο». Ακούγεται πολύ σοφιστικέ. Είναι, αλλά έχει και πολλή πλάκα.
Αυτό που κρατάω από τη συνεργασία μου με τον Αγγελο είναι το ότι δεν βλέπεις ποτέ τον Φραντζή σκηνοθέτη, υπάρχει μόνο ο άνθρωπος. Κι αυτό τον κάνει ελεύθερο. Μακάρι να είμασταν όλοι έτσι.
Τόνια Σωτηροπούλου - το ιδανικό
Εχω τη χαρά και την τιμή να υποδύομαι την Ντεζιρέ. Η Ντεζιρέ είναι μια προβολή της Μαρίας Αλίκης, είναι μια εκδοχή του εαυτού της που αγγίζει τα όρια του σουρεαλισμού, είναι πετυχημένη, όμορφη και πολύ καλή σε ό,τι κάνει, είναι μια «τέλεια» εκδοχή της απόλυτης τηλεπερσόνας, στερεοτυπική influencer, είναι εν μέρει αυτό που η Μαρία Αλίκη θα ήθελε ιδανικά να γίνει αλλά στην πορεία ανακαλύπτει εντελώς το αντίθετο. Το μεγαλύτερο δώρο για εμένα, όμως, είναι το ότι παίζω με την Κατια, την οποία θαυμάζω και αγαπώ βαθειά: με την Κατια μαθαίνεις καθημερινά και γίνεσαι καλύτερος.
Ο Αγγελος είναι ένας πραγματικά χαρισματικός σκηνοθέτης με ευαισθησία, ενσυναίσθηση, καλοσύνη και αυτοπεποίθηση, είναι εξαιρετικός καθοδηγητής και δάσκαλος. Είναι πολύ σπουδαίο ένας σκηνοθέτης να εμπιστεύεται τον ηθοποιό, να του δείχνει τον δρόμο αλλά ταυτόχρονα να του δίνει ελευθερία να υπάρξει. Ο Αγγελος είναι σπουδαίος σκηνοθέτης και σπουδαίος φίλος.
info «Ο Νόμος του Μέρφυ» | Πρωταγωνιστούν: Kάτια Γκουλιώνη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Νίκος Κουρής, Τόνια Σωτηροπούλου, Θάνος Τοκάκης, Χρήστος Στέργιογλου, Βικτώρια Μπιτούνη, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Λυδία Φωτοπούλου, Effi Rabsilber, Λευτέρης Πολυχρόνης, Ευάγγελος Βογιατζής | Με τους: Πολυξένη Παπακωνσταντίνου, Παύλος Ιορδανόπουλος, Πολύδωρος Βογιατζής, Δάφνη Αλεξάντερ, Αλκηστις Πουλοπούλου, Μάριος Ιωάννου, Τιτίκα Βλαχοπούλου, Βασίλης Μπούτσικος, Ρίτα Λυτού, Θεοδώρα Τσαφωνιά, Μιχαέλα Χαριλάου | Παραγωγή: Tanweer Productions | Σε συμπαραγωγή με τους: ΑΜP Filmworks, Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, EΡT A.E., Υφυπουργείο Πολιτισμού Κύπρου (ΣΕΚιν), FINOS FILMS, COSMOTE TV | Mεγάλος Χορηγός: Uber | Χορηγός: ΔΕΗ | Σκηνοθεσία: Αγγελος Φραντζής | Σενάριο: Κατερίνα Μπέη, Κωστής Σαμαράς, Αγγελος Φραντζής | Παραγωγός: Διονύσης Σαμιώτης | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Καρβέλας | Production Designer: Mιχάλης Σαμιώτης | Art Director: Μυρτώ Δασκαρόλη | Set Decorator: Μαρία Σαρρή | Ενδυματολόγος: Nατάσα Σαρρή | Ηχολήπτης: Δημήτρης Κανελλόπουλος | Μακιγιάζ: Αχιλλέας Χαρίτος | Hair Styling: Ρένος Πολίτης, Γιώργος Ταμπακάκης | Μοντάζ: Λάμπης Χαραλαμπίδης | Πρωτότυπη Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης | Χορογράφος: Άντυ Τζούμα | Casting: Σοφία Δημοπούλου | VFX: Stardust Effects | Μιξάζ: Κώστας Βαρυμποπιώτης | Sound Design: Άρης Λουζιώτης | Συμπαραγωγός: Mάριος Πιπερίδης, Janine Teerling | Line Producer: Πάνος Πετρόπουλος | Executive Producer: Νάνσυ Κοκολάκη | Mε την υποστήριξη του Εθνικού Κέντρου Οπτικοακουστικών Μέσων και Επικοινωνίας (ΕΚΟΜΕ) | Διανομή: Tanweer Alliances, 21 Νοεμβρίου 2024
