Ο Αργύρης Μαυραγάνης, θυρωρός στο Δήμο Αθηναίων, μαθαίνει ότι ο γιος του επιλέχθηκε να φοιτήσει σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της χώρας. Αυτή η είδηση θα σηματοδοτήσει το πιο καθοριστικό καλοκαίρι της ζωής του, επιβαρύνοντας την ήδη τεταμένη σχέση του με τη σύζυγό του, Πόπη. Με αφετηρία τις φιλοδοξίες του για το μέλλον του εξάχρονου γιού του, ο Αργύρης επιδιώκει «να πιάσει την καλή,» βουτώντας με πάθος στο κυνήγι του «ελληνικού ονείρου». Όταν όμως οι εμμονικές προσπάθειες του αποτυγχάνουν, αναγκάζεται να έρθει σε σύγκρουση με όλο το περιβάλλον του. Με όχημα το χιούμορ και τον - στα όρια της σαρδόνιας ειρωνείας – σαρκασμό, ο Κόκορας παρακολουθεί́ μέσα από την κλειδαρότρυπα τη ζωή του Αργύρη, προσφέροντας μια βαθιά ματιά στις ζωές όλων μας.
Aυτή είναι η υπόθεση της νέας ταινίας του Τάσου Γερακίνη «Ο Κόκορας», που μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματά της σε παραγωγή της Deca Productions και του Αντρέα Σταμούλη, με πρωταγωνιστές τους Νικόλα Κασάπη, Κόρα Καρβούνη, Ελένη Κοκκίδου, Δημήτρη Καταλειφό, Γιάννη Δρακόπουλο, Κωνσταντίνο Μουταφτσή, Γιάννη Σαρακατσάνη, Γιούλικα Σκαφιδά.
Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία για τον Τάσο Γερακίνη, μετά το «Ενας Ησυχος Ανθρωπος», ο «Κόκορας», γραμμένος από τον ίδιο τον σκηνοθέτη και την Κατερίνα Παπαναστασάτου πρόκειται, όπως εξομολογείται ο ίδιος ο δημιουργός του «για μια ιστορία "ενηλικίωσης" ενός μεσήλικα Ελληνα πατέρα. Με αφετηρία την ανησυχία του για το μέλλον που φιλοδοξεί για τον γιο του - ως μέρους του "αμερικανικού ονείρου" στην ελληνική εκδοχή του - προσπαθεί να "πιάσει την καλή" και οδηγείται σε μια βαθειά υπαρξιακή κρίση ταυτότητας.»
Πόσο αυτοβιογραφικό όμως είναι το σενάριο του «Κόκορα»; Και πώς ήταν η εμπειρία της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας; Ο Τάσος Γερακίνης μιλάει στο Flix.
(φωτογραφίες: Γιάννης Ζαφείρης)
Τάσος Γερακίνης
Τι ήταν διαφορετικό στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία; Τι ήταν καλύτερο, τι ήταν χειρότερο;
Δεν υπάρχει καλύτερο και χειρότερο. Υπάρχουν διαφορές όπως και ομοιότητες.
Η μεγαλύτερη διαφορά είναι ότι στο «Ένας Ησυχος Άνθρωπος» είχα να δημιουργήσω ένα κλειστοφοβικό σύμπαν με τρεις χαρακτήρες, ενώ εδώ πρόκειται για μια ταινία με εξωστρέφεια, με πολύ περισσότερους χαρακτήρες και που απλώνεται στην πόλη. Αυτή είναι η βασική τους διαφορά που απαιτούσε μια αρκετά διαφορετική προσέγγιση και αισθητικά και παραγωγικά.
Μια ακόμα σημαντική διαφορά βέβαια ήταν ότι στον «Κόκορα» πίστεψαν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι και δεν είχα να αντιμετωπίσω την δυσπιστία που παράγει ο τίτλος «πρώτη ταινία». Είχα πια ένα έργο να επιδείξω που αποτελούσε «διαβατήριο».
Από ένα υπαρξιακό θρίλερ - αν μπορούσαμε έτσι να χαρακτηρίσουμε το «Ενας Ησυχος Άνθρωπος», εδώ βρισκόμαστε στα νερά ενός κοινωνικού δράματος ή μιας δραματικής κωμωδίας; Τελικά έχουν σημασία τα είδη στο σινεμά;
Μιας δραματικής κωμωδίας θα έλεγα. Ή ένα υπαρξιακό δράμα με κωμική επίφαση. Ή ό,τι…
Νομίζω ότι η σημασία τους αφορά περισσότερο την εμπορική τους διάσταση και την απεύθυνση στον θεατή παρά τον δημιουργό. Χωρίς βέβαια να είμαι απόλυτος, γιατί για πολλούς σκηνοθέτες το είδος της ταινίας καθορίζει την αισθητική τους προσέγγιση. Ολα σχετικά είναι.
Και από την επαρχία στην Αθήνα; Τι φέρνει αυτή η «μετακόμιση»;
Αυτό δεν είναι απόλυτα ακριβές. Και στον «Κόκορα» υπάρχει σε μεγάλο βαθμό η επαρχία. Το ¼ της ταινίας γυρίστηκε σε ένα μικρό χωριό και ο ήρωας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την καταγωγή του.
Τι αντικατοπτρίζει η ταινία από την Ελλάδα του 2024;
Την ανάγκη για το πέρασμα της χώρας σε μία ωριμότητα. Η οποία όμως όλο κάτι συμβαίνει, όλο κάτι φταίει και δεν επέρχεται. Σκοντάφτει διαρκώς σε στερεότυπα, φανατισμούς, εγωτισμούς, αγκυλώσεις, προσκόλληση στο παρεθλόν. Λέει κάποια στιγμή ο ήρωας «κι έχω τα δυο βαρίδια πάνω μου και δε μπορώ να τα πετάξω από πάνω μου! Να εκτοξευτώ στην κορυφή!». Ε, αυτό!
Νικόλας Κασάπης
Πόσο αυτοβιογραφικό είναι το σενάριο της ταινίας;
Νομίζω ότι δεν υπάρχει σενάριο που δεν έχει βιωματικές αναφορές. Αλλά σαφώς πρόκειται για μυθοπλασία. Φυσικά σε όλους τους οι ήρωες ενυπάρχουν πτυχές δικές μου αλλά και της Κατερίνας, με την οποία γράψαμε μαζί το σενάριο, αλλά τελικά οι χαρακτήρες αυτονομήθηκαν για να αφηγηθούν την συγκεκριμένη ιστορία που φιλοδοξία μας είναι να είναι μια διεισδυτική κριτική ματιά σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας πραγματικότητας.
Ο Αργύρης είναι κάποιος που γνωρίζετε; Είναι κάποιος που γνωρίζουμε κι εμείς οι θεατές; Πώς θα τον περιγράφατε;
Φυσικά είναι κάποιος που γνωρίζετε και γνωρίζω. Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, όλοι οι άγνωστοι άνθρωποι που συναλλασσόμαστε καθημερινά μαζί τους, στην δουλειά μας, στις υπηρεσίες, στο περίπτερο, στα μπαράκια κλπ χωρίς να τους προσέχουμε και να τους παρατηρούμε, προσπερνώντας τους. Είναι ένας από εμάς. Είμαστε εμείς.Για μένα είναι η Ελλάδα. Κουβαλάει μέσα του επαρχιωτισμό, μεγαλοιδεατισμό, ναρκισσισμό, αυτοσαρκασμό, ανεπούλωτες πληγές προερχόμενες από την «αγία» ελληνική οικογένεια στην οποία μεγάλωσε αλλά και την οικογένεια που δημιούργησε ο ίδιος κατ’ εικόνα και ομοίωσίν της. Κάπως έτσι δεν συντελείται η αέναη αναπαραγωγή των παθογενειών της κοινωνίας μας; Προσπαθεί για το καλύτερο αλλά βρίσκεται συνέχεια αντιμέτωπος με τον ίδιο του τον εαυτό, αποτυγχάνει και πάλι από την αρχή. Ένας σύγχρονος Σίσσυφος.
Γιατί ο Νικόλας Κασάπης, γιατί η Κόρα Καρβούνη, γιατί η Ελένη Κοκκίδου, γιατί ο Γιάννης Δρακόπουλος, γιατί η Γιούλικα Σκαφιδά;
Με τον Νικόλα δουλεύουμε εδώ και τρία χρόνια τον χαρακτήρα του Αργύρη. Δεν θα μπορούσα να διανοηθώ άλλον για τον ρόλο. Για μένα είναι πια ο Αργύρης. Για τους υπόλοιπους ηθοποιούς που λέτε αλλά και για τον Δημήτρη Καταλειφό και τον Κωνσταντίνο Μουταφτσή το «γιατί» ήταν νομίζω απλό. Αρχικά έκανα μία πρώτη επαφή με τους ηθοποιούς που η εμφάνισή τους ήταν συμβατή με την εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου για τον κάθε ρόλο. Μετά αγαπηθήκαμε, μπήκαν κι αυτή στη δημιουργική περιπέτεια, αγάπησαν τους ρόλους τους αλλά και όλο το εγχείρημα τόσο, που πλέον δε θα μπορούσα να φανταστώ άλλους ως φορείς της ιστορίας του Κόκορα. Θεωρώ πως είναι όλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Πώς νιώθετε για το ελληνικό σινεμά που επιμένει, αλλά που οι θεατές αγνοούν;
Συμφωνώ ότι επιμένει αλλά όχι ότι οι θεατές το αγνοούν. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα η εντύπωσή μου είναι ότι υπάρχει και μεγάλη προσμονή από το ελληνικό κοινό για τις ελληνικές ταινίες. Για μένα το ερώτημα είναι αντίστροφο: μήπως το ελληνικό σινεμά είναι αυτό που αγνοεί τους θεατές;
Τι θα θέλατε να είναι αυτή η ταινία για όποιον τη δει;
Αυτό που κατά την γνώμη μου πρέπει να είναι όλα τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα: μια εποικοδομητική ψυχαγωγική διαδικασία.
Οι πρωταγωνιστές του «Κόκορα» μοιράζονται με το Flix: Τι ήταν αυτό που σας γοήτευσε στην ιστορία του «Κόκορα»; Πόσο από τον εαυτό σας βρήκατε μέσα στο ρόλο που υποδύεστε;
Νικόλας Κασάπης: Αυτό που με γοήτευσε κατά βάση στην ιστορία του «Κόκορα» ήταν ο ίδιος ο «κόκορας», ο Αργύρης, ο κεντρικός ήρωας. Αυτός και οι κόσμοι στους οποίους κινείται: Ο κόσμος που τον περιτριγυρίζει και τον καθορίζει και ο κόσμος που έχει πλάσει ο ίδιος για τον εαυτό του, η εμμονή του με το όνειρο. Αυτοί οι δυο κόσμοι συγκρούονται και αυτή η σύγκρουση είναι και η κινητήριος δύναμη της ταινίας. Ο Αργύρης διαλέγει δρόμους που αγγίζουν τα όρια του σουρεαλισμού προκειμένου να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και αυτό κατά τη γνώμη μου αποδίδει στον ήρωα όλη του τη γοητεία.
Τώρα ως ηθοποιός, αυτό που κάνω πρώτα προκειμένου να προσεγγίσω έναν χαρακτήρα είναι να τον καταλάβω, να τον αγαπήσω και να δικαιολογήσω μέσα μου τον τρόπο που δρα. Επομένως, όσο δελεαστικό κι αν έμοιαζε στην αρχή, αποφάσισα να μην μπω σε μια διαδικασία σύγκρισης με το χαρακτήρα είτε ως προς την ταύτιση είτε ως προς την πλήρη απόκλιση σε σχέση με τα δικά μου ιδιοσυγκρασιακά στοιχεία.
Γιάννης Δρακόπουλος: Η ιστορία του «Κόκορα» είναι μια απλή ιστορία, καθημερινή που δύσκολα μπορείς να πεις πως σαν ιστορία έχει κάτι που θα σε συναρπάσει ή γοητεύσει. Η δύναμη της ιστορίας βρίσκεται στο ότι είναι πάρα πολύ σωστά, με όρους κινηματογράφου, δομημένη. Ή, για να το πω πιο απλά, δεν είναι η ιδέα που κάνει ένα καλό σενάριο αλλά η δομή του , οι χαρακτήρες του , η ροή του και αυτά τα στοιχεία κάνουν τον «Κόκορα» ένα γοητευτικό σενάριο.
Από σχεδόν καθόλου έως τελείως καθόλου δε βρήκα τον εαυτό μου στον χαρακτήρα που υποδύομαι και αυτό ήταν που το έκανε ενδιαφέρον για μένα καθώς απεχθάνομαι να παίζω τον εαυτό μου. Νομίζω πως πέρα από την αγάπη για την καλή ψητή προβατίνα και την μουσική, δεν μπορώ να σκεφτώ άλλα ουσιαστικά πράματα που να με συνδέουν με τον ήρωά μου.
Νικόλας Κασάπης, Κόρα Καρβούνη
Κόρα Καρβούνη: Η ιστορία του "Κόκορα" είναι μια κωμικοτραγική ιστορία, οικεία σε όλους αλλά ταυτόχρονα και σπάνια δοσμένη από το σενάριο με πολλή αγάπη, χιούμορ αλλά και πόνο με μια πολλές φορές ιδιάζουσα χρήση της ελληνικής άκρως γοητευτική.
Η ηρωίδα που υποδύομαι είναι η Πόπη ,η σύζυγος του Αργύρη, μια μέση γυναίκα που έχει επωμιστεί τα βάρη της καθημερινότητας και της εργασίας της. Νομίζω πως με την εξέλιξη της ζωής, που απαιτεί από την γυναίκα να στέκεται επάξια σε πολλούς ρόλους ταυτόχρονα, είναι πολύ δύσκολο να μην ταυτιστεί κάθε γυναίκα με την Πόπη.
Η υπομονή της είναι πλέον οριακή και βρίσκεται αντιμέτωπη με έναν σύζυγο με διαφορετικές επιθυμίες, τις οποίες η ίδια θεωρεί άπιαστες.
Ελένη Κοκκίδου: Με γοήτευσε το σενάριο. Εχει καταπληκτικό χιούμορ, είναι καλοδουλεμένο, η κάθε λέξη είναι στη σωστή της θέση για να προσδώσει στους χαρακτήρες αληθοφάνεια και φυσικότητα. Από την άλλη, υπάρχει τέλεια ισορροπία ανάμεσα στην κωμική και την δραματική υπόσταση των προσώπων, με προεξάρχοντα βέβαια τον πρωταγωνιστή μας.
Είναι μια ταινία που αγαπήσαμε όλοι όσοι είμασταν στα γυρίσματα και έγινε για τον καθένα ξεχωριστά, προσωπική του υπόθεση.
Ενα κοινό στοιχείο που θα μπορούσα να βρω ανάμεσα σε μένα και τον δικό μου ρόλο, είναι η προστασία του αδύναμου. Η μάνα την οποία υποδύομαι, μπαίνει πάντα ανάμεσα στον άκαμπτο πατέρα και το αδύναμο παιδί της.
Ο Κόκορας | Παραγωγή: Deca Production | Σκηνοθεσία: Τάσος Γερακίνης | Σενάριο: Κατερίνα Παπαναστασάτου - Τάσος Γερακίνης | Παραγωγός: Ανδρέας Σταμούλης | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Μιχελής | Art Director: Ελένη Παπαγεωργίου | Ενδυματολόγος: Αιμιλία Κακουριώτη | Μοντάζ: Δημήτρης Πεπονής | Ηχολήπτης: Αντώνης Σαμαράς | Μιξάζ: Κώστας Φυλακτίδης | Πρωτότυπη μουσική- στίχοι: Γιάννης Πλαστήρας | Το τραγούδι της ταινίας ερμηνεύει η Σουζάνα Βουγιουκλή. | Πρωταγωνιστούν: Νικόλας Κασάπης, Κόρα Καρβούνη, Γιάννης Σαρακατσάνης, Γιούλικα Σκαφιδά, Δημήτρης Καταλειφός, Ελένη Κοκκίδου, Γιάννης Δρακόπουλος, Κωνσταντίνος Μουταφτσής με τους Νίκο Δαφνή, Γιώργο Πέππα, Ελένη Δαφνή και… τη σκυλίτσα Ζωή στο ρόλο της Ρόξυ!
