Lady Bird της Γκρέτα Γκέργουιγκ
Επειτα από επτά σενάρια (ανάμεσα στα οποία και εκείνα των «Frances Ha» και «Mistress America» του Νόα Μπόμπακ, όπου πρωταγωνιστούσε) και μία συν-σκηνοθεσία με τον Τζο Σουάνμπεργκ (στο σχεδόν do-it-yourself «Nights and Weekends), η Γκρέτα Γκέργουιγκ με το «Lady Βird» υπογράφει επιτέλους την πρώτη απόλυτα δική της προσωπική δουλειά, φιλτράροντας τα καλύτερα από τους μέχρι τώρα συνεργάτες της και εμφυσώντας την αφήγησή της με μια συναισθηματική ακρίβεια που μαρτυρά από μόνη της μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δημιουργική φωνή.
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς και κερδίστε δωρέαν σινεμά για όλο το 2019!
Και δεν είναι οι επιρροές του Νόα Μπόμπακ ή η αφηγηματική τραχύτητα του mumblecore κινήματος που κάνουν το σκηνοθετικό της ντεμπούτο τόσο ξεχωριστό. Ισα ίσα που το «Lady Bird» αποδεικνύει πόσο και ταινία της Γκέργουιγκ ήταν το «Frances Ha» και πόσο η δημιουργική της persona έχει βάση και ισχύ και μια ξεκάθαρη οπτική που ξεκινάει από το την εφηβική οργή για να την αποθεώσει υπαρξιακά μέσα στην όλη πολυπλοκότητα της ενηλικίωσης. Γιατί το «Lady Bird» μπορεί να καλύπτεται από την ταμπέλα μιας «coming-of-age» αφήγησης, όμως είναι στην ουσία της μια πολύπλοκη ιστορία ενηλικίωσης όπου στο τέλος τα πάντα είναι ίδια αλλά και δεν είναι και όπου κάθε απαισιοδοξία κρύβει μέσα της την ελπίδα του αύριο και ακριβώς το αντίθετο, χωρίς να το φωνάζει ή να το υπογραμμίζει σε κάθε στάδιο της διαδρομής. Αυτή η ταινία είναι από μόνη της ιστορία ενηλικίωσης μιας απλά εκπληκτικής νέας δημιουργού.
Power Points
Οι αληθινοί άνθρωποι. Οι αληθινές μνήμες. Οι αληθινές καταστάσεις. Ολη η αλήθεια που κρύβεται στην λεπτομέρεια των κινήσεων, των εκφράσεων, των σιωπών μετά από τον θόρυβο και τις φωνές. Αλλά πάνω από όλα, η ερμηνεία της Σίρσα Ρόναν, αυθάδης, σίγουρη, ισοπεδωτική. Η Ρόναν είναι η Γκέργουιγκ με έναν τρόπο συναισθηματικό και αστείο και συγκινητικά προσωπικό και η αφήγηση της ταινίας είναι μια ανάμνηση όπου τα πάντα γιγαντώνονται και κορυφώνονται για να μπουν τελικά βολικά στη θέση τους στο οικουμενικό (μας) παρελθόν.
Θα μείνει κλασικό:
Γιατί η γνησιότητα, η αφέλεια, η ορμή, το πάθος, η τραχύτητα, ο αυθορμητισμός αλλά και η απόλυτη επίγνωση κάθε στάδιου της συναισθηματικής αυτής αφύπνισης μαρτυρούν μια αφήγηση πολύτιμη, συγκινητική, απόλυτα ενδοσκοπική αλλά και ικανή να επικοινωνήσει με γενιές εγκλωβισμένες στις δύο άκρες ενός χάσματος.
Η σκηνή που δε θα ξεχάσουμε:
Από το δάκρυ στην ψυχρότητα κι από την σιωπή στη βοή των συναισθημάτων, όλη η αποτύπωση της σχέσης μητέρας-κόρης στην ταινία είναι χρυσός, με την κάθε σκηνή να στήνει σταδιακά ένα πλήρες ψηφιδωτό των ανθρώπινων σχέσεων, τόσο κινηματογραφικό όσο και αληθινό. Τίποτα ωστόσο δε συγκρίνεται με τη στιγμή που η (μη την λέτε Κριστίν!) Lady Bug βρίσκει τον απόλυτο τρόπο διαφυγής από την κριτική (ή μήπως ρεαλισμό;) της μητέρας της: ανοίγοντας την πόρτα του αυτοκινήτου, εν κινήσει, στον αυτοκινητόδρομο.
Γράψαμε στο Flix
Πέρα από τους υπέροχους, καλοδουλεμένους διαλόγους, πίσω κι από τις πανέξυπνες πικρές ατάκες, κρύβεται ένα ερωτικό γράμμα στον έφηβο, άτσαλο εαυτό της. Με οξυδέρκεια, τρυφερότητα, φροντίδα και τόλμη, πλημμυρίζει την ταινία με εκατοντάδες μικρές στιγμές, χιλιάδες μικρές λεπτομέρειες, όλα τα μικρά «τίποτα» που μας καθόρισαν, που συνωμοτικά αναγνωρίζουμε ως τη συλλογική μας νιότη. Αυτή είναι η διαφορά της ταινίας: δεν σου «δείχνει» απλώς τι σημαίνει να είσαι 17 χρονών. Δεν σου το «θυμίζει». Σε στέλνει πίσω. Σε κάνει να το νιώσεις από την αρχή. Βλέπεις τη Lady Bird και τη φιλεναδούλα της, ξαπλωμένες ώμο με ώμο, να ακούν στη διαπασών το «Crash Into Me» των Dave Matthews Band, τραγουδώντας δραματικά από τα σπλάχνα τους, θρηνώντας την πρώτη ερωτική απογοήτευση και ξαφνικά μυρίζεις την ταπετσαρία στο παιδικό σου δωμάτιο. Κοιτάς την οθόνη, γελάς και κλαις μέσα από τον ίδιο λυγμό. Διαβάστε εδώ ολόκληρη την κριτική του Flix για το «Lady Bird»
Και κάτι ακόμη
«Ενας άνθρωπος μπορεί να έχει ελαττώματα, να μην είναι τέλειος και, πάλι, να είναι πολύ ξεχωριστός. Mπορεί να έχει και πάλι πράγματα να προσφέρει, να είναι ένας καλό άνθρωπος. Γιατί ένα από τα πράγματα που κατάλαβα, βλέποντας την ταινία ως θεατής, ήταν ακριβώς αυτό, ότι ο καθένας έχει να διαχειριστεί τα δικά του θέματα. Ολοι έχουν ζητήματα, όλοι έχουν μια θλίψη. Ακόμα κι αν δεν το βλέπεις αυτό αμέσως, δεν σημαίνει πως δεν βρίσκεται εκεί, στο εσωτερικό του ανθρώπου που έχεις απέναντί σου. Κι όταν το καταλάβεις αυτό, κερδίζεις δύναμη.» Η Σίρσα Ρόναν εξηγεί την συναισθηματική αλήθεια της (πανανθρώπινης) ηρωίδας της.
Διαβάστε ακόμη: (Second Best) Top Flix 2018: Οι ταινίες που δεν χώρεσαν στη δεκάδα της χρονιάς
Μην ξεχνάτε: Flix Top Ten 2018: Ψηφίστε την καλύτερη ταινία της χρονιάς!
