Η τελευταία φορά που ακούσατε κάτι πολύ συγκεκριμένο για τον Μπράιαν Ινο και το σινεμά ήταν όταν στα credits του (σχετικώς υπερτιμημένου) «Me and Earl and the Dying Girl» είδατε το όνομά του να φιγουράρει στη σύνθεση πρωτότυπης μουσικής για ταινία, κάτι που ίσχυε μερικώς αφού ο 68χρονος σήμερα θρύλος ανέλαβε τη μουσική της ταινίας του Αλφόνσο Γκομέζ Ρεγιόν, συνδυάζοντας νέες αλλά και παλιότερες συνθέσεις προκειμένου να ολοκληρώσει το ηχητικό σύμπαν μιας τρυφερής ιστορίας φιλίας, έρωτα, ζωής και θανάτου - με αυτή τη σειρά.
Η σχέση, όμως του Μπράιαν Ινο με το σινεμά κρατάει ήδη από το 1978, όταν ο Ντέρεκ Τζάρμαν χρησιμοποιήσε στο «Jubilee» πρώτος μουσικό θεμα του βρετανού μουσικού, παραγωγού, πρωτοπόρου των ήχων και προσθέστε και ό,τι άλλο ταιριάζει στο θρύλο του, τότε «κλέβοντας» ιδανικά από το «Music for Films» που είχε κυκλοφορήσει την ίδια χρονιά - σηματοδοτώντας έκτοτε κάθε μουσική (ambient, πειραματική, πανκ, κλασικότροπή ή κλασική, ποπ, ηλεκτρονική, χορευτική...) του Μπραιαν Ινο ως κινηματογραφική, ανεξάρτητα αν χρησιμοποιείται εκ των υστέρων ή εν τη γενέσει της σε μια ταινία.
Αν θέλεις να κάνεις κάποιον να νιώσει κάτι, πρέπει να τον αφήσεις ελεύθερο. Το να ακούς κάτι είναι σαν να παραδίνεσαι.
Διαβάστε και δείτε ακόμη: The Actor Who Fell to Earth: Ολες οι φορές που ο Ντέιβιντ Μπόουι ευλόγησε με την παρουσία του το σινεμά!
Αν προσπαθήσει κανείς να αποδελτιώσει τις φορές που ακούστηκε μουσικό θέμα ή τραγούδι του Μπράιαν Ινο στο σινεμά ή στην τηλεόραση θα βρεθεί ενώπιον μιας λίστας που μετράει περισσότερες από 200 συμμετοχές, συμπεριλαμβανομένων τόσο των Roxy Music, των προσωπικών του δίσκων και των συνεργασιών του με την αφρόκρεμα του ροκ, από τον Ντέιβιντ Μπόουι μέχρι τους Talking Heads και τους U2, αλλά και τον Τζον Κέιλ, τον Ντέιβιντ Μπερν ξεχωριστά και πολλούς άλλους - με πιο δημοφιλές του credit την παραγωγή του «Heroes» του Ντέιβιντ Μπόουι που πρέπει να ακούγεται σε τουλάχιστον δέκα ταινίες και τηλεοπτικές σειρές κάθε χρόνο.
Ακολουθούν μερικές αξιοσημείωτες συμμετοχές τραγουδιών, μουσικής και θεμάτων του Μπράιαν Ινο, λίγα από αυτά γραμμένα αποκλειστικά για το σινεμά (τα αναζητάτε στις λεζάντες που δεν αναφέρουν άλμπουμ ή συλλογή μέσα στην οποία βρίσκεται το τραγούδι) - όπου βρήκαμε τη σκηνή από την ταινία που ακούγεται το τραγούδι κρατήσαμε αυτή, στα υπόλοιπα κρατήστε μόνο τον ήχο.
«Deep Blue Day» από το «Apollo: Atmospheres and Soundtracks» του 1983 στο «Trainspotting» του Ντάνι Μπόιλ (1997)
«An Ending (Ascent)» από το «Apollo: Atmospheres and Soundtracks» του 1983 στο «Traffic» του Στίβεν Σόντερμπεργκ (2000)
«By this River» από το «Before and After Science» του 1977 στο «Δωμάτιο του Γιου μου» του Νάνι Μορέτι (2001)
«Triennale» από το «The Shutov Assembly» του 1992 στο «Blue» του Ντέρεκ Τζάρμαν (1993)
«Force Marker» από το «Heat» του Μάικλ Μαν (1995)
«The Big Ship» από το «Another Green World» του 1975 στο «The End of the Tour» του Τζέιμς Πόνσολντ (2016) και στο «Me and Earl and the Dying Girl» του Αλφόνσο Γκομέζ Ρεγιόν (2016)
«Lizard Point» από το «Ambient 4 / On Land» του 1982 στο «Shutter Island» του Μάρτιν Σκορσέζε (2010)
«Slow Water» από το «Music for Films» (1978) στο «Jubilee» του Ντέρεκ Τζάρμαν (1978)
H ηχητική εγκατάσταση «The Ship» του Μπράιαν Ινο συνδυάζει για πρώτη φορά σε έργο του τρεις από τις πιο σημαντικές πτυχές της πλούσιας καλλιτεχνικής παραγωγής του: την ambient μουσική, τις εγκαταστάσεις και την τραγουδοποιΐα. Ανάλογα με τις χωροταξικές προδιαγραφές του εκάστοτε χώρου, ο Ινο σχεδιάζει την εγκατάσταση in situ και την εξελίσσει διαρκώς, διαμορφώνοντας κάθε φορά μια διαφορετική εμπειρία για τον ακροατή. Αξιοποιώντας πολλαπλές πηγές ενισχυμένου ήχου, ο Ινο εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στο περιβάλλον και στη μουσική σύνθεση, για να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα που εμποτίζει το χώρο με ένα συναίσθημα δυνατό όσο και οικείο. Αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Ίνο χρησιμοποιεί τη δική του φωνή σε μια ακουστική εγκατάσταση, ενώ ως φυσική προέκταση της ακουστικής εγκατάστασης αυτής ηχογραφήθηκε το πρόσφατο, ομότιτλο άλμπουμ, ο πρώτος σόλο δίσκος του Ινο που περιλαμβάνει δικά του φωνητικά ύστερα από το «Another Day On Earth» του 2005.
Διαβάστε, δείτε και ακούστε ακόμη
Tags: Μπράιαν Ινο
