[Προσοχή: το παρακάτω άρθρο περιέχει spoilers από το τρίτο επεισόδιο της σειράς «The Last of Us», με τίτλο «Long, Long Time».]
Εκ πρώτης όψεως παίζοντας, αλλά και παρακολουθώντας την σειρά του HBO, «The Last of Us» πιστεύεις πως μιλάει για εκείνους, τους τελευταίους, που έχουν απομείνει από την ανθρωπότητα μετά το ξέσπασμα του ιού. Γρήγορα όμως αντιλαμβάνεσαι πως μιλάει εξίσου και για εκείνους που, παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, έχουν καταφέρει και κρατήσει μέσα τους το μοναδικό πράγμα που τους κάνει να ξεχωρίζουν από όλους τους άλλους, ζωντανούς και μη, την ίδια τους την ανθρωπιά.
Και το τρίτο επεισόδιο της σειράς, το οποίο αφηγείται την ιστορία του Μπιλ και του Φρανκ, δυο χαρακτήρων τους οποίους το παιχνίδι προσέγγισε ελάχιστα, είναι μια ωδή πάνω στην ίδια την αγάπη, την ζεστασιά που προσφέρει ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, αλλά και στην ίδια την ζωή η οποία, πολλές φορές, μπορεί να είναι γεμάτη αρκεί να είσαι με τον άνθρωπό σου.
Διαβάστε τα recaps του Flix για όλα τα επεισόδια του «The Last of Us»:
- Πρώτο επεισόδιο: «When You're Lost in the Darkness»
- Δεύτερο επεισόδιο: «Infected»
- Τρίτο επεισόδιο: «Long, Long Time»
- Τέταρτο επεισόδιο: «Please Hold My Hand»
- Πέμπτο επεισόδιο: «Endure and Survive»
- Εκτο επεισόδιο: «Kin»
- Εβδομο επεισόδιο: «Left Behind»
- Ογδοο επεισόδιο: «When We Are in Need»
- Ενατο επεισόδιο: «Look For The Light»
«Μια φορά κι έναν καιρό είχα κάποιον για τον οποίον νοιαζόμουν. Ηταν σύντροφος. Κάποιον που έπρεπε να φροντίζω. Και σε αυτόν τον κόσμο αυτά τα σκατά μπορούν να σε οδηγήσουν σε ένα πράγμα μόνο: στον θάνατό σου. Λοιπόν, ξέρεις τι έκανα; Βρέθηκα πάνω από όλα αυτά. Και συνειδητοποίησα πως αυτό που πρέπει να με νοιάζει είναι ο εαυτός μου.»
Αυτά είναι τα λόγια του Μπιλ, στην συζήτηση που είχε με τον Τζόελ και την Ελι στο video game «The Last of Us: Part I», όταν αυτοί φτάνουν στο κατώφλι του σπιτιού του για βοήθεια. Παρουσιάζεται ως ένας απόλυτα νιχιλιστής, παρανοϊκός και εγωιστής, αν και αρκετά φιλικός προς τους ήρωές μας, άνθρωπος ο οποίος δεν εμπιστεύεται κανέναν πέρα από τον ίδιο του τον εαυτό. Ακόμα και όταν μαθαίνουμε για τον σύντροφό του Φρανκ (υπονοείται αρκετά πως ήταν εραστές αλλά ποτέ δεν δίνεται μια σαφή απάντηση σε αυτό, αλλά, μεταξύ μας, ήταν πασιφανές), ο οποίος τον παράτησε μετά από έναν μεγάλο τσακωμό που τον άφησε μόνο του, ο Μπιλ μιλάει με αρκετή μνησικακία, η οποία μετατρέπεται σε ένα είδος απογοήτευσης (ποτέ θλίψης) όταν τον βρίσκουμε μαζί του κρεμασμένο, έχοντας αυτοκτονήσει επειδή μολύνθηκε. Εκεί βρίσκουμε και το σημείωμα που έχει αφήσει ο Φρανκ στον Μπιλ γράφοντάς του πολύ σκληρά λόγια, ανάμεσά τους και το πως «ήθελα περισσότερα από τη ζωή μου και δεν θα μπορούσες ποτέ να το καταλάβεις αυτό».
Ο σεναριογράφος του επεισοδίου Κρεγκ Μάζιν και ο σκηνοθέτης του Πίτερ Χόαρ (γνωστός από την δουλειά του στην σειρά «It’s a Sin»), αποφάσισαν να αλλάξουν την ιστορία αυτών των δυο χαρακτήρων, χαρίζοντάς τους έτσι μερικές πιο όμορφες και πιο ευτυχισμένες στιγμές μαζί, δίνοντάς τους την ιστορία που πραγματικά τους αξίζει. Και κάνοντας αυτό χαρίζουν σε μας 80 λεπτά συγκλονιστικής, σε όλους τους τομείς, τηλεόρασης και μια από τις καλύτερες ιστορίες αγάπης που έχουν ειπωθεί ποτέ.
Ενα επεισόδιο το οποίο θα σε τσακίσει τόσο ώστε να κάνεις ώρα να μαζέψεις το κομμάτια σου από το πάτωμα, θα σε κάνει να νιώσεις ευάλωτος αλλά και ένα απέραντο δέος μπροστά στο μαγαλείο της αγάπης.
Διαβάστε ακόμα: Το «The Last of Us» πλέκει το δικό του ζοφερό εγκώμιο στην ίδια την ανθρωπιά
Πέρα από την εισαγωγή, με την σειρά να εξακολουθεί να κάνει το απαραίτητο, και αρκετά ενδιαφέρον, exposition για το πως ο ιός κατάφερε να εξαπλωθεί τόσο γρήγορα, και τον επίλογο, στο οποίο συνεχίζουμε να ακολουθούμε τους Τζόελ και Ελι στο ταξίδι τους, με τους Πέδρο Πασκάλ και την Μπέλα Ράμσεϊ να συνεχίζουν να είναι υπέροχοι στους ρόλους τους αλλά και στον τρόπο με τον οποίο αλληλοεπιδρούν, με τον Τζόελ να αρχίζει να δείχνει τα πρώτα σημάδια πατρότητας προς την Ελι, το επεισόδιο ανήκει στον Μπιλ και τον Φρανκ.
Γνωρίζουμε τον Μπιλ του Νικ Οφερμαν λίγο αφότου ξεσπάσει η πανδημία, κρυμμένο κάτω στο καταφύγιό του, περιτριγυρισμένο από όπλα και κάμερες, παρακολουθώντας τους στρατιώτες να μαζεύουν τους κατοίκους της πόλης του. Και μόλις αυτοί φύγουν είναι η ώρα για εκείνον να γεμίσει την περίμετρο του σπιτιού του με παγίδες, να προμηθευτεί τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης και μοιάζει να ζει μια ευτυχισμένη ζωή μέσα στην παράνοιά του.
Ο Μπιλ παρουσιάζεται και όπως στο παιχνίδι, συνηθισμένος στην απομόνωση και πιθανότατα ικανοποιημένος με αυτήν. Αλλά εδώ μας δείχνει και μια πιο ευαίσθητη πλευρά του, την οποία σχεδόν καθόλου δεν παρατηρήσαμε στο παιχνίδι. Αυτές οι ρωγμές στον χαρακτήρα του αρχίζουν να γίνονται πιο εμφανείς όταν ένας τύπος από το πουθενά πέφτει σε μια από τις τρύπες/παγίδες που είχε ανοίξει για να κρατήσει τον κόσμο (ζωντανό και μη) έξω από τον χώρο του.
Ησουν ο σκοπός μου»
Οταν αυτός ο άγνωστος του συστήνεται ως Φρανκ και ο Μπιλ αποφασίζει να τον αφήσει να μπει στο σπίτι του, ταυτόχρονα δείχνει να ρίχνει και τις δικές του άμυνες. Υπάρχει αυτή η αμηχανία στην ατμόσφαιρα, αυτό το άβολο μεταξύ τους συναίσθημα όταν τραγουδάνε το ίδιο τραγούδι της Λίντα Ρόνσταντ στο πιάνο, ένας πιο φάλτσα και γρήγορα και ένας πιο ήρεμα και σωστά φωνητικά, το οποίο αποτελεί τη βάση στην οποία χτίζεται όχι μόνο η σχέση τους, αλλά και ολόκληρο το επεισόδιο, και είναι και εκείνο το σημείο που θα τους κάνει να έρθουν πιο κοντά. Από το πρώτο τους φιλί μέχρι και την ερωτική του σκηνή μαζί οι Νικ Οφερμαν και Μάρεϊ Μπάρτλετ παραδίδουν δυο εξαιρετικές, δυνατές, αφοπλιστικές ερμηνείες.
Ο έρωτας θα βρει, όσο καλά και αν έχει περιφράξει τον εαυτό σου από τον σκληρό κόσμο γύρω σου, εκείνη τη μικρή χαραμάδα για να σου αλλάξει την ζωή.
Η ηρεμία και καλοσύνη του Φρανκ παρουσιάζεται εδώ ως το τέλειο αντίδοτο στην παράνοια και τη δυσπιστία του Μπιλ, με το επεισόδιο να τους ακολουθεί ως ένα ζευγάρι όπου έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους, τις χαρές, τις λύπες, τις ανησυχίες και τις φοβίες τους. «Δεν φοβήθηκα ποτέ πριν εμφανιστείς εσύ», λέει ο Μπιλ στον Φρανκ. Μια όμορφη στιγμή για να υπενθυμίσει πως ακόμα και όταν ο κόσμος σου έχει δείξει το χειρότερό του πρόσωπο, τίποτα δεν είναι πιο τρομαχτικό από τον φόβο του να χάσεις τον άνθρωπό σου.
Ενας όμως φόβος που γίνεται πραγματικότητα, όταν τους συναντάμε 16 χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση, με τον Φρανκ να είναι βαριά άρρωστος και πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Αποφασίζει πως αυτή θα είναι η τελευταία του μέρα και θέλει τον Μπιλ να τον βοηθήσει να αυτοκτονήσει. Σε μια σκηνή απόλυτα σπαρακτική αλλά και ταυτόχρονα οδυνηρά ρομαντική, υπό τους ήχους του «On The Nature Of Daylight» του Μαξ Ρίχτερ, οι δυο τους περνούν τη μέρα τους μαζί, παντρεύονται και ετοιμάζουν το τελευταίο δείπνο μαζί πριν ο Μπιλ γεμίσει το ποτήρι του Φρανκ με χάπια και κρασί. Και αφού πιούν και οι δυο τους καταλαβαίνουμε πως ο Μπιλ έχει γεμίσει και το μπουκάλι με τα ίδια χάπια.
«Αυτή δεν είναι η τραγική αυτοκτονία στο τέλος κάποιου έργου. Είμαι μεγάλος, είμαι ικανοποιημένος. Ησουν ο σκοπός μου», του λέει ο Μπιλ πριν τον πάρει στην κρεβατοκάμαρα για να πεθαίνουν και οι δυο ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Διαβάστε ακόμα: Ο Κρεγκ Μάζιν έδωσε μερικά στοιχεία για τη δεύτερη σεζόν του «The Last of Us»
Ο Φρανκ έδωσε ένα νέο νόημα στην ζωή του Μπιλ. «Κάποτε μισούσα τον κόσμο και ήμουν χαρούμενος όταν πέθαιναν όλοι. Ομως, έκανα λάθος, γιατί υπήρχε ένα άτομο που άξιζε να σωθεί. Αυτό έκανα. Τον έσωσα. Μετά τον προστάτεψα. Γι' αυτό είμαστε εδώ άντρες σαν εσένα και εμένα. Εχουμε δουλειά να κάνουμε. Και ο Θεός να βοηθήσει όσες γαμιόληδες σταθούν εμπόδιο στο δρόμο μας», έγραψε στο σημείωμα ο Μπιλ για τον Τζόελ πριν πεθάνει, δίνοντας έτσι και στον Τζόελ τον δικό του (νέο) σκοπό μετά τον θάνατο της Τες.
Είναι αυτό το νόημα που δίνει στην ζωή σου η αγάπη. Και εδώ παρουσιάζεται ως μια ιστορία της οποίας το τέλος μπορεί να φαίνονταν προδιαγεγραμμένο από την αρχή, ίσως σε όσους γνώριζαν το παιχνίδι, αλλά πριν από αυτό η σειρά έδωσε στους χαρακτήρες αυτούς μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξουν πως η αγάπη νικά τα πάντα, ακόμα και τον θάνατο, ζώντας και φεύγοντας με τους δικούς τους όρους από έναν κόσμο που τους ήθελε τελειωμένους, αρκεί να αφήσεις κάποιον να μπει, για λίγο ή για πολύ, και στον δικό σου παρανοϊκό (μικρό)κοσμο.
Και καθώς η κάμερα εστιάζει στο παράθυρο μέσα από την κρεβατοκάμαρα των Μπιλ και Φρανακ (σαφής αναφορά στην εικόνα του αρχικού μενού του παιχνιδιού), ακούγονται οι στίχοι του «Long, Long Time» της Λίντα Ρόνσταντ «And I've done everything I know, To try and make you mine / And I think I'm gonna love you, For a long, long time (Και έχω κάνει ό,τι ήξερα, για να προσπαθήσω να σε κάνω δικό μου / Και νομίζω ότι θα σε αγαπώ, για πολύ, πολύ καιρό» για να μας θυμίσουν πως υπάρχει μια αχτίδα ελπίδας, γαλήνης αλλά και συντροφικότητας σε αυτόν τον μοναχικό και, πολλές φορές, σκληρό κόσμο.
Το «The Last of Us» προβάλλεται στην Ελλάδα αποκλειστικά στο Vodafone TV.
