Παραδοσιακά, η δεκάδα των καλύτερων ταινιών των αναγνωστών του Flix κλείνει οριστικά την κινηματογραφική χρονιά που αφήνουμε πίσω μας, βρίσκοντας όλους με νέες ορέξεις για τις νέες ταινίες που θα σηματοδοτήσουν την επόμενη.
Ευχαριστούμε όλους για τη συμμετοχή σας και για ακόμη μια χρονιά για την πίστη που δείχνετε στο Flix, αλλά και στο σινεμά - ελπίζουμε ακόμη περισσότερο φέτος και στο σινεμά στην αίθουσα. Η αντίστροφη μέτρηση ξεκινάει...
Διαβάστε εδώ τις δέκα καλύτερες ταινίες του 2014 όπως τις ψήφισαν οι συντάκτες του Flix.
10. Το Αλάτι της Γης (Salt of the Earth) των Βιμ Βέντερς και Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο
«Είναι πολύ δύσκολο να έχεις μπροστά από την κάμερά σου έναν φωτογράφο» ακούγεται η φωνή του Βιμ Βέντερς να λέει, στα πρώτα λεπτά του «The Salt of the Earth», του ντοκιμαντέρ του για το διάσημο Βραζιλιάνο καλλιτέχνη Σεμπαστιάο Σαλγκάντο - ένα ταξίδι στις χώρες και τα πρόσωπα πάνω στα οποία ταξίδεψε ένας πραγματικός καλλιτέχνης της ζωής αποτυπώνοντας το απροσδόκητο της ανθρώπινης φύσης, αφήνοντας πίσω του μια παρακαταθήκη που ικετεύει για κατανόηση, αγάπη και ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η τέχνη της τεκμηρίωσης ακριβώς στο σημείο όπου συναντά τον άνθρωπο σε ένα από τα καλύτερα ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Αλάτι της Γης».
9. Νυχτερινός Ανταποκριτής (Nightcrawler) του Νταν Γκιλρόι
Ξεκινώντας από μια πρωτότυπη ιδέα, ο Νταν Γκιλρόι σκιαγραφεί το υπαρξιακό πορτρέτο ενός ανθρώπου που στις παρυφές του αμερικανικού ονείρου, ηγείται μιας διαδρομής θανάτου, σατιρίζοντας ταυτόχρονα με τους όρους ενός θρίλερ τη μανία ενός πλανήτη για την ωμή βία. Από τις ωμότητες της πιο αποτρόπαιας reality δημοσιογραφίας μέχρι το «σκορσεζικό» πορτρέτο ενός ήρωα που αποθεώνει ο Τζέικ Τζίλενχαλ, το «Nightcrawler» μοιάζει με ένα american classic από αυτά που θα ανακαλφυθούν στο μέλλον και θα μιλάνε εξίσου και με τον ίδιο βασανιστικό τρόπο για την κάθε εποχή.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τον «Νυχτερινό Ανταποκριτή».
8. Νιότη (Youth) του Πάολο Σορεντίνο
Ακολουθώντας τη σήμα-κατατεθέν μεγαλόπρεπη, υγρή, επική κινηματογράφηση, τα λυρικά σινεμασκόπ πλάνα, το πλούσιο στυλιζαρισμένο βάθος πεδίου, τις μαγικές σεκάνς του φανταστικού, τα οπτικοποιημένα σύμβολα, τις στιγμές σουρεαλισμού και χιούμορ, ο Σορεντίνο δε θέλει στ' αλήθεια τίποτα παραπάνω από το να συνθέσει το «απλό του τραγούδι», όπως ακριβώς και ο ήρωάς του - ένας βαθιά μελαγχολικός και μεγαλειώδης Μάικλ Κέιν - εδώ σε μια ταινία που είναι φτιαγμένη για να παρεξηγηθεί, να αγαπηθεί παράφορα, να μισηθεί ακόμη πιο επιθετικά, να γίνει το κέντρο του κόσμου και από εκεί μια ακόμη ιστορία για όλα μας κρατάνε ζωντανούς.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τη «Νιότη»
7. Τα Μυαλά που Κουβαλάς (Inside Out) των Πιτ Ντόκτερ και Ρόνι Ντελ Κάρμεν
H Pixar μεγαλουργεί με ένα σενάριο σκέτο κομψοτέχνημα, μια παιδική ταινία για ενήλικες ή πιο σωστά μια ενήλικη ταινία για παιδιά, ρισκάροντας να εικονογραφήσει όλα όσα συμβαίνουν μέσα στο συναισθηματικό μας κόσμο και από εκεί να οδηγηθεί στο μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους: χρειαζόμαστε τη θλίψη σε ισόποσες δόσεις με τη χαρά και ο θυμός μας θα είναι πάντα η μοναδική οδός προς αυτήν...
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Τα Μυαλά που Κουβαλάς»
6. Carol του Τοντ Χέινς
Για έναν σκηνοθέτη που ανέκαθεν εξερευνούσε τα όρια του queer σινεμά, το «Carol» είναι το ώριμο απόσταγμα του έργου του Τοντ Χέινς. Μια απίθανα όμορφη, mainstream λεσβιακή ερωτική ιστορία, σε πετυχημένη αντίστιξη με το «Brokeback Mountain» μιας δεκαετίας πριν, που λαμβάνει υπόψιν τις αλλαγές όχι μόνο στο σινεμά, αλλά κυρίως στην κραταιά αντιμετώπιση του «διαφορετικού». Ενα μόνο γυναικείο – και γι’ αυτό λιγότερο σαρκικό και πιο νοητικό – βαθύ ρομάντζο, ένα πολυδιάστατο μελόδραμα που πετά την τραγικότητα για να διαλέξει την αισιοδοξία, μια πολιτική αναφορά σ’ όσα ακόμα μένουν αδήλωτα και κρυφά και, πάνω απ’ όλα, μια ερωτική ιστορία που νιώθεις ότι μοιράστηκες και θέλεις να ξαναζήσεις.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Carol».
5. Ο Γιος του Σαούλ (Son of Saul) του Λάζλο Νέμες
Πριν την προβολή της στις Κάννες τον περασμένο Μάιο, υπήρχαν ήδη ψίφυροι: Μια πρώτη ταινία από την Ουγγαρία στο διαγωνιστικό. Πρώην βοηθός του Μπέλα Ταρ. Ενα φιλμ για το Ολοκαύτωμα που δεν μοιαζει με τίποτα που να έχεις δει ως τώρα. Το outsider που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ολα ξεχάστηκαν όταν ο «Γιος του Σαούλ» ξεκίνησε να προβάλλεται στην οθόνη. Τα κουτσομπολιά του φεστιβάλ, οι κουβέντες για το ποιος θα πάρει τον Χρυσό Φοίνικα, ακόμη και οι ίδιες οι Κάννες, ο τόπος κι ο χρόνος. Το φιλμ του Νέμες έκοβε από την πίτα της Ιστορίας ένα ζεστό κομμάτι κόλασης και στο πρόσφερε με ένταση και δύναμη σχεδόν λυτρωτική. Ο Γιος του Σαούλ είναι μια ταινία που διαδραματίζεται στο Αουσβιτς αλλά δεν είναι απλά μια ταινία για το Ολοκαύτωμα. Είναι μια ταινία για τον άνθρωπο την πιο πηχτά σκοτεινή πλευρά του και την πιο ανέλπιστα αισιόδοξη. Για την δύναμη και την αντοχή, για όλα μας δίνουν συγχώρεση και μας επιτρέπουν να υπάρχουμε ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Και είναι επίσης ένα μάθημα σινεμά. Σινεμά για τα μάτια μα κυρίως για την ψυχή.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Γιο του Σαούλ».
4. Birdman του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιάριτου
Πήρες από τη ζωή αυτό που ήθελες να πάρεις; ρωτά ο ένας ήρωας (του Ρέιμοντ Κάρβερ) τον άλλον. Ναι, απαντά. Και τι ήταν αυτό; Ηθελα να μ’ αγαπούν, να νιώθω ότι ολόκληρη η γη μ’ αγαπά. Μέσα σ’ ένα πληθωρικό, φαντασμαγορικό, ηχηρό και φιλόδοξο περιτύλιγμα, η νέα ταινία του Αλεχάντρο Ινιάριτου μιλά για κάτι τόσο απλό, όσο η επιθυμία της αποδοχής και της αγάπης και ο τρόπος με τον οποίο αυτή αποτυπώνεται στο σύμπαν. Οχι οποιουδήποτε: του ηθοποιού, έστω του καλλιτέχνη, από το κοινό των ανθρώπων. Μ’ ένα σύνθετο αρχιτεκτόνημα, ενός δημιουργού που, αντίθετα, είναι εξαιρετικά σίγουρος για τον εαυτό του, το «Birdman» ασχολείται με μια μικρή, κοινή ανασφάλεια. Με τρόπο που, τελικά, δείχνει αριστουργηματικός αλλά κουκουλώνει το νόημα της ύπαρξής του.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Birdman».
3. Ο Αστακος (The Lobster) του Γιώργου Λάνθιμου
To διεθνές χιτ του Γιώργου Λάνθιμου, η ταινία που βραβεύθηκε στις Κάννες και όρισε την απαρχή μιας νέας εποχής για τον Ελληνα δημιουργό. Ενα βαθιά ρομαντικό και όσο αυτό αντέχει κυνικό παραμύθι για ένα κόσμο όπου το να είσαι single τιμωρείται αλλά και το να αγαπάς είναι μια αξιόποινη πράξη. Ενα πρωτότυπο σενάριο για μια πρωτότυπη εποχή, εντυπωσιακό καστ και εμμονή σε ένα σινεμά ανεξάρτητο - όπου κι αν διαδραματίζεται, ό,τι γλώσα κι αν μιλάει.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για τον «Αστακό».
2. Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής (Mad Max: Fury Road) του Τζορτζ Μίλερ
Με φούρια, σκόνη και το γκάζι πατημένο ο Τζορτζ Μίλερ έκανε το reboot του «Mad Max» να μοιάζει με ένα blockbuster - έργο τέχνης και ταυτόχρονα το πιο φεμινιστικό μανιφέστο που κινηματογραφήθηκε ποτέ στη μορφή ενός action movie. Στην εποχή της CGI ευκολίας κανείς δεν κάνει ταινίες που να μοιάζουν τόσο αληθινές, τόσο δυνατές, τόσο βρώμικες και κάπως έτσι το «Mad Max:Fury Road» βρέθηκε σε κάθε πιθανή λίστα με τις καλύτερες ταινίες του 2015.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής».
1. Χωρίς Μέτρο (Whiplash) του Ντάμιεν Σαζέλ
Μία ταινία για την τζαζ που παρακολουθείς όπως τα τελευταία 5 λεπτά ενός ποδοσφαιρικού ντέρμπι. Μια κινηματογραφική μελέτη στην συλλογική μας, προβληματική ηθική της επιτυχίας. Ενα μικρό indie hit που ξεκίνησε το γύρο του θριάμβου στο περσινό Σάντανς και έφτασε - δίκαια - μέχρι τα Οσκαρ. Κι ένας πραγματικός jazzman της υποκριτικής, ο Τζέι Κέι Σίμονς, που ανάγκασε, επιτέλους, το Χόλιγουντ να υποκλιθεί. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να παίζει ντραμς, θα μοιάζει αδύνατον να μη φέρετε στο μυαλό σας το «Whiplash».
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «Whiplash».
Οι αναγνώστες του Flix ψήφισαν περισσότερες από 90 ταινίες ως τις αγαπημένες τους από την κινηματογραφική χρονιά του 2015 και μερικές που δεν έχουν βγει ακόμη στις αίθουσες, αλλά και μερικές του 2014, παρόλη την αυστηρή λίστα των κυκλοφοριών της χρονιάς που υπήρξε οδηγός για τη ψηφοφορία.
Στην πρώτη δεκάδα δεν χώρεσαν τα «Leviathan», «Εμφυτο Ελάττωμα», «Χειμερία Νάρκη», «Ex Machina», «Pride» και η έκπληξη, το «Ενα Κορίτσι Γυρίζει Σπίτι Μόνο του τη Νύχτα».
Συνολικά ψηφίστηκαν και οκτώ ελληνικές ταινίες με τις περισσότερες ψήφους να πηγαίνουν στο ντοκιμαντέρ «Agora» του Γιώργου Αυγερόπουλου και να ακολουθούν ο «Ενας Αλλος Κόσμος» του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη, το «Σύμπτωμα» του Αγγελου Φραντζή, το «Τετάρτη 04.45» του Αλέξη Αλεξίου και το «Αρκαδία Χαίρε» του Φίλιππου Κουτσαφτή.
