Στην πιο φιλόδοξη στιγμή του, ο Γιώργος Αυγερόπουλος παραδίδει με το «Agora» την πρώτη ίσως ολοκληρωμένη σύνοψη των τεσσάρων χρόνων που προηγήθηκαν – την αφετηρία δηλαδή, την κορύφωση και την αβέβαιη σημερινή στιγμή της ελληνικής κρίσης σε ένα (ξανα) διάβασμα των πιο σημαντικών στιγμών της και των παράπλευρων απωλειών της που την κατέστησαν από οικονομική σε ανθρωπιστική και ίσως σε κάτι που ακόμη δεν έχουμε δει.
Το «Agora» ποντάρει πρωτίστως στο υλικό του. Καλογυρισμένο και πλούσιο, βρίσκεται στο κέντρο του ντοκιμαντέρ για να θυμίσει πως ξεκίνησαν όλα, τους πρώτους διαχειριστές της «κρίσης», το κίνημα των Αγανακτισμένων, την άνοδο της Χρυσής Αυγής, την υστερία των αγορών, τα απανωτά μνημόνια, την ανθρωπιστική κρίση, το κλείσιμο της ΕΡΤ. Και ανάμεσα στα παραπάνω μερικές ιστορίες ανθρώπων που είδαν τη ζωή τους να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, με την κάμερα να τους ακολουθεί σε μια άνεργη, άστεγη, ανέλπιδη καθημερινότητα...
Ο Αυγερόπουλος επενδύει εδώ (σε αντίθεση από το πρόσφατο «Το Χαμένο Σήμα της Δημοκρατίας» για την ΕΡΤ, αυτούσια κομμάτια του οποίου βλέπουμε και στο «Agora») σε μια κατά βάση δημοσιογραφική καταγραφή της τελευταίας τετραετίας προσπαθώντας να καλύψει κάθε πιθανή πτυχή της κρίσης, με ευθεία γραμμή της αφηγήσής του την έκπτωση της «αγοράς» του τίτλου του ντοκιμαντέρ του από καρδιά της δημοκρατίας σε μια λέξη που φέρνει στο νου μόνο spreads, αξιολογήσεις και ποσοστά επί του ΑΕΠ.
Η αντίθεση ανάμεσα στην ξύλινη γλώσσα των οικονομολόγων και των πολιτικών (σημειολογικά τραγική η συνέντευξη του Γιώργου Παπακωνσταντίνου πριν από την εποχή της «λίστας Λαγκάρντ» αλλά ιδωμένη πλέον με τη γνώσή της) και της πραγματικής ζωής ανθρώπων που ζουν την πιο σκληρή συνέπεια της κρίσης, φωτίζει γνωστά και χιλιοιδωμένα γεγονότα των τεσσάρων τελευταίων χρόνων από μια άλλη οπτική γωνία, ανοίγοντας τη μεγάλη εικόνα του τι σημαίνει κρίση.
Και είναι ακριβώς εκεί που ο Αυγερόπουλος χάνει τον προσανατολισμό του. Μέσα σε πολλαπλές αντανακλάσεις της κρίσης, αιτίες, αφορμές, λάθος κινήσεις, κοινωνικές αντιδράσεις, μηνύματα από τους έξω, σχόλια από τους μέσα, προσπάθειες για τεκμηρίωση (χαρακτηριστική η κατάρριψη της θεωρίας των δύο Αμερικανών οικονομολόγων στην οποία στηρίχθηκε η Ευρωπαϊκή Ενωση για την περίπτωση της Ελλάδας) και ανθρώπινες ιστορίες που δεν μπορούν παρά να χτυπήσουν κέντρο στο θυμικό του θεατή, το «Agora» χάνει την πολυπλοκότητα με την οποία ξεκινάει για να γίνει στο δεύτερο μέρος του μια παράθεση γεγονότων που αρχίζουν να κλείνουν ξανά τη μεγάλη εικόνα προς ικανοποίηση ενός λαϊκού αισθήματος.
Δύο ώρες (και τέσσερα χρόνια) μετά, το «Agora» δεν καταλήγει πουθενά που να μην γνωρίζουμε, χάνοντας την ευκαιρία να αποτελέσει ένα ψύχραιμο εγχειρίδιο για τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα και ίσως έτσι να καταχωρηθεί ως το πρώτο ολοκληρωμένο ντοκιμαντέρ για την κρίση.
Το γεγονός ότι η έξοδός του συμπίπτει με μια ακόμη κρίσιμη προεκλογική περίοδο και ο δικός του συγκεχυμένος προσανατολισμός ως αντανάκλαση της σύγχυσης μιας ολόκληρης χώρας και ενός πλανήτη, το κάνουν να μοιάζει φιλόδοξα καίριο αλλά σε κάθε περίπτωση όχι... αρκετό.
