Ο Αϊντίν, πρώην ηθοποιός, λειτουργεί ένα μικρό ξενοδοχείο στην κεντρική Ανατολία με τη νεαρή γυναίκα του, Νιχάλ, με την οποία έχει μια θυελλώδη σχέση, και με την αδελφή του, Νετζλά, η οποία υποφέρει λόγω του πρόσφατου διαζυγίου της. Πάμπλουτος, δεν έχει επαφή καθόλου με την πραγματική ζωή και τις δυσκολίες των ανθρώπων γύρω του, καθώς είναι κλεισμένος στους τέσσερις τοίχους του ξενοδοχείου του και οι μόνοι άνθρωποι τους οποίους συναναστρέφεται είναι η γυναίκα του και η αδελφή του. Τον χειμώνα, καθώς το χιόνι αρχίζει να πέφτει, το ξενοδοχείο γίνεται καταφύγιο, αλλά κι ένα αναπόδραστο μέρος που οξύνει τις μεταξύ τους έριδες.
Μοναδικός χαρτογράφος της ερημιάς και της ομορφιάς της ανθρώπινης φύσης, αληθινός μετρ της αποτύπωσης όχι μόνο της εξωτερικής πραγματικότητας μα και των εσωτερικών τοπίων των ηρώων του, ποιητής των κινηματογραφικών εικόνων, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν είναι ένας από τους αληθινά μεγάλους σκηνοθέτες των ημερών μας.
Διανοούμενος όσο και εικονολάτρης φιλοδοξεί πάντα να χρησιμοποιήσει την κάμερα και την αφήγησή του όχι μόνο ως ένα εργαλείο πολλαπλών χρήσεων στοχεύοντας από την μια στο εικαστικό μεγαλείο κι από την άλλη στην ψυχολογική ή κοινωνική ανάλυση, στο άναμμα της σπίθας μιας σκέψης που.
Στην «Χειμερία Νάρκη» τα στοιχεία αυτά του σινεμά του βρίσκονται κυριολεκτικά στο απόγειό τους. Από την επιλογή της Καππαδοκίας, ενός τόπου που μοιάζει μυστικιστικός και μεγαλοπρεπής μέσα στην αλλόκοτη γεωγραφία του, έως την ιστορία ενός ανθρώπου του πνεύματος που αποφασίζει να αποτραβηχτεί εκεί το φιλμ του μοιάζει σαν να τοποθετεί στον κινηματογραφικό πειραματικό του σωλήνα τα υλικά ενός ελεγχόμενου πειράματος.
Ενα πείραμα που σκοπεύει να ανακαλύψει τις απαντήσεις σε βαθιά ηθικά και ψυχολογικά ερωτήματα, να αντικατοπτρίσει την εικόνα μιας χώρας σε μια συγκεκριμένη εποχή μέσα στους τοίχους ενός μικρού δωματίου, όπου οι ήρωες του φιλμ δίνουν φωνή στις σκέψεις του ίδιου του σκηνοθέτη και των ανθρώπων που οι ταινίες τους αφορούν.
Με έναν ήρωα που χρησιμοποιεί τις λέξεις και τις ιδέες ως το προσωπικό του καταφύγιο και μηχανισμό άμυνας (ή ίσως επίθεσης), ο Τσεϊλάν στήνει ένα μάλλον πικρό σχόλιο για την απόσταση που χωρίζει πλέον την πνευματική και την αληθινή ζωή και το ακόμη μεγαλύτερο κενό που χωρίζει τους ανθρώπους στην χώρα του όχι μόνο με τρόπο ταξικό μα και κοινωνικό ακόμη και ηθικό.
Μόνο που στην «Χειμερία Νάρκη», μια ταινία που ακόμη κι ο τίτλος της είναι βαθιά συμβολικός, αντί οι σκέψεις και οι ιδέες του Τσεϊλάν να προκύπτουν οργανικά από την αφήγηση και την ιστορία, «διδάσκονται» σχεδόν κυριολεκτικά μέσα από ατέλειωτες σκηνές διαλόγων που περιστρέφονται σταθερά γύρω από τις ίδιες θεματικές εξαντλώντας συχνά την αντοχή σου.
Κάπως έτσι το φιλμ βυθίζεται σε μια βερμπαλιστική θεατρικότητα και μια κουραστική μεγαλοστομία και μια ελαφρώς ενοχλητική αίσθηση πως ο Τσεϊλαν μέσα από ευρήματα όπως το όνομα του ξενοδοχείου όπου διαμένουν οι χαρακτήρες του («Οθέλλος») ή την χρήση ιδεών κι αποσπασμάτων από την λογοτεχνία και το θέατρο, πέφτει κι αυτός στα ίδια λάθη με τον ήρωά του, σε μια πνευματική αυταρέσκεια που δυστυχώς μοιάζει να ναρκώνει αντί να αφυπνίζει.
