Περίεργα πράγματα πρόκειται να συμβούν σύντομα στην «Κακιά πόλη». Η ιρανική πόλη-φάντασμα που φιλοξενεί πόρνες, τοξικομανείς, μαστροπούς και περίεργα πλάσματα της νύχτας, είναι ένα προπύργιο διαστροφής και απελπισίας. Εκεί, στα βάθη της Μέκκας της αμαρτίας κατοικεί και ένα μοναχικό βαμπίρ, ένα νεκροζώντανο κορίτσι που παραμονεύει στις σκιές και παρακολουθεί τις ζωές των πιο ανήθικων ψυχών που περιφέρονται στην πόλη. Οταν το κορίτσι γνωρίσει τον έρωτα, μια ασυνήθιστη ιστορία αγάπης αναμένεται να ανθίσει και, στο όνομά της, θα χυθεί αίμα!
Από το «Byzantium» του Νιλ Τζόρνταν μέχρι το «Μόνο οι Εραστές Μένουν Ζωντανοί» του Τζιμ Τζάρμους και με ενδιάμεση στάση φιλμ όπως το «Dracula Untold», τα vampire movies μοιάζουν να διένυσαν πρόσφατα όλη την απόσταση στην οποία θα μπορούσε να ταξιδέψει ο βαμπιρικός μύθος, από τις πιο παραδοσιακές μέχρι τις πιο ανατρεπτικές εκδοχές του.
Κι όμως το «Κορίτσι», πρώτη μεγάλου μήκους της Ιρανικής καταγωγής Ανα Λίλι Αμιρπούρ, δεν βρίσκει απλά τον δικό του λόγο ύπαρξης, μα ξεχωρίζει σαν ένα από τα καλύτερα δείγματα του είδους. Ποιου είδους; Αυτό είναι ένα άλλο ερώτημα. Και κάτι που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο ενδιαφέροντα.
Αν θα έπρεπε να το περιγράψεις με κάποιο τρόπο τότε θα μπορούσες να πεις πως το «Κορίτσι» θα μπορούσε να είναι η vampire movie που θα έκανε ο Τζάρμους αμέσως μετά το «Στην Παγίδα του Νόμου», αφού το φιλμ της Αμιρπούρ έχει όλη την φρεσκάδα και την νωχέλεια ενός σινεμά που είναι «ανεξάρτητο» από τα πάντα. «Ανεξάρτητο» από προσδοκίες, από κανόνες, από δεσμεύσεις.
Το μόνο στο οποίο μοιάζει να υπακούει, είναι η ανάγκη του να χτίσει μια ατμόσφαιρα και μια γλώσσα αυθύπαρκτη και συναρπαστική, η επιμονή του να ορίσει και πάλι το κινηματογραφικό coolness.
Περισσότερο κοντά στο «Drive» του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν (ειδικά στον τρόπο που χρησιμοποιεί την μουσική) και στα σπαγγέτι γουέστερν, παρά στο Ιρανικό σινεμά του σήμερα, το φιλμ της Αμιρπούρ δεν είναι όμως απλά ένας θρίαμβος του στιλ πάνω στην ουσία.
Γυρισμένο στην Καλιφόρνια, αλλά τοποθετημένο στην Τεχεράνη, μιλά φαρσί και χρησιμοποιεί τον μη τόπο του για να οριοθετήσει μια ιστορία που αν και μοιάζει ονειρική, δεν είναι δίχως πολιτική στάση.
Η Αμιρπούρ δεν διστάζει να προσδιορίσει το φιλμ της ως φεμινιστικό και βλέποντάς το αντιλαμβάνεσαι γιατί. Το τσαντόρ της ηρωίδας υπάρχει εκεί για κάποιο λόγο όπως και η τσαλακωμένη πόρνη που θα συναντήσει στην νύχτα. Η θέση της γυναίκας -σε μια κοινωνία που την θεωρεί αόρατη, κατώτερη, ή πειρασμό-, είναι αναμφίβολα μια από τις θεματικές του φιλμ, όπως και ο τρόπος με τον οποίο οι άντρες μοιάζουν επίσης χαμένοι μεταξύ προτύπων, μπερδεμένων ρόλων και μιας κοινωνίας της οποίας οι σταθερές έχουν ανατραπεί.
Ομως ακόμη κι αν δεν αναζητήσεις τίποτα από αυτά και δεις το φιλμ σαν μια cool ιστορία για ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που συναντιούνται μια νύχτα στην μέση του πουθενά ακουμπώντας στο καπό ενός ακόμη πιο cool αυτοκινήτου, το φιλμ της Αμιρπούρ δεν είναι τίποτα λιγότερο από εντυπωσιακό.
Μια υπνωτιστική κινηματογραφική εμπειρία που σε βυθίζει στον ιδιαίτερο αλλόκοτο κόσμο της, σε νανουρίζει με την μουσική και τις εικόνες της και σε ξυπνά σε έναν τόπο που μοιάζει να ζει μόνο στα όνειρά σου, ή σε ένα στέρεο, αυθύπαρκτο, μαγικό κινηματογραφικό οικοδόμημα...
