Η Ράιλι είναι ένα μικρό κοριτσάκι που όταν γεννιέται έχει μόνο χαρά (για 33 ολόκληρα δευτερόλεπτα, όπως μας πληροφορεί η κεντρική μας ηρωίδα, η «Χαρά»). Αμέσως μετά κλαίει και γεννιέται η Λύπη. Ακολουθούν ο Φόβος, ο Θυμός, η Αηδία (ειδικά για ό,τι έχει να κάνει με το μπρόκολο!). Η Χαρά όμως είναι αισιόδοξη. Η Ράιλι έχει φτάσει στα 7 της χρόνια, ένα ευτυχισμένο κοριτσάκι με τη μαμά και τον μπαμπά της, στο σπίτι τους στη Μινεσσότα. «Τι μπορεί να πάει στραβά πια;» Μόνο που ο μπαμπάς αναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι τους και να μεταφέρει την οικογένεια στο Σαν Φρανσίσκο. Η Ράιλι χάνει τους φίλους της, τρομάζει μπροστά στο άγνωστο σχολείο, και μέσα στο κεφάλι της επικρατεί κομφούζιο. Τα συναισθήματα παλεύουν για το ποιο θα την κυριέψει και με μία άγαρμπη κίνηση η Χαρά και η Λύπη εκτοξεύονται από το εσωτερικό του «κέντρου ελέγχου» στο εξωτερικό (από όπου κι ο αμερικανικός τίτλος «Inside Out»). Μπαίνοντας στην προεφηβεία λοιπόν, η Ράιλι συναντιέται με την απαξίωση: δεν έχει ούτε χαρά, ούτε λύπη. Οσο τα δύο αντίθετα συναισθήματα πρέπει να συνεργαστούν και να επιστρέψουν, ώστε το κοριτσάκι τους να μην μείνει ουδέτερο ή οργισμένο, εμείς μαθαίνουμε την απαράμιλλη αξία κάθε σφιξίματος της καρδιάς και του στομαχιού μας. Πώς ακόμα και η Λύπη μάς βοηθά και μας ενδυναμώνει.
Πολυεπίπεδο; Ναι. Μπερδεμένο; Καθόλου. Ο οσκαρικός Πιτ Ντόκτερ (ο σκηνοθέτης της αγαπημένης μας ταινίας της Pixar, του «Up») βασίστηκε σ' ένα οκτάλεπτο animation του 1943, το «Reason and Emotion», και σίγουρα βρέθηκε μπροστά από το πιο απαιτητικό πρότζεκτ του στούντιο κι ένα τολμηρό προσωπικό στοίχημα. Πώς παραδίδεις σε παιδιά (στα οποία κυρίως απευθύνεσαι) μία ταινία που τους συστήνει -με ευφάνταστο, δημιουργικό και τελικά απλό τρόπο- τα πιο σύνθετα της ζωής; Τα συναισθήματα, τα ένστικτα, τα όνειρα, τους εφιάλτες τους; Πώς οπτικοποιείς για παράδειμα τη... χαρμολύπη; Πόσο πείθεις το ενήλικο κοινό σου ότι μπορείς να το κάνεις χωρίς την παραμικρή γλυκερή συγκατάβαση;
Υπέροχες ιδέες, χιούμορ, συναισθηματική νοημοσύνη, ειλικρίνεια και χαρακτήρες που εξανθρωπίζουν «το τέρας» που ακόμα παραμονεύει στις παιδικές μας μνήμες και δίνουν παιχνιδιάρικο χρώμα στις ανασφάλειες και τα σκοτάδια μας. Ετσι το κάνεις. Ενα σπουδαίο κινηματογραφικό παραμύθι που θα πάρει τα παιδιά από το χέρι και θα τα συμφιλιώσει με τον εσωτερικό τους κόσμο - όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω τους.
Επειδή όμως στις κινηματογραφικές κριτικές δεν κατοικούν μόνο χρυσοπασπαλισμένα χαρούμενα κριτήρια να καταγράψουμε και τις εξίσου πολύχρωμες αντιρρήσεις μας. Μπράβο στην Pixar για το συνεχή της πειραματισμό με δύσκολες θεματικές και πολύπλοκες εφαρμογές του animation. Είναι όμως ιδέα μας ότι αυτό έχει αρχίσει να γίνεται αυτοσκοπός; Οσο αβίαστη ήταν η συγκίνηση στο «Ψάχνοντας το Νέμο», όσο συγκλονιστικά τα πρώτα 10 λεπτά του «Up» ή η ποίηση του «WALL-E», εδώ... τα γρανάζια του μηχανισμού διακρίνονται, η φαντασμαγορία ιδεών και εικόνων επιβάλλονται, τα συναισθήματα κοντοστέκονται και δεν αφήνονται σε αγνή, ολοκληρωτική παράδοση στη μαγεία. Οσο παρατηρούσαμε τα χρωματιστά ανθρωπάκια-πρωταγωνιστές να παίρνουν τρένα, βάρκες-διαστημόπλοια του φανταστικού και να συναντούν μονόκερους, σκεφτόμασταν το merchandise που θα μας ζητηθεί σε λαμπάδα του χρόνου. Και τα rides των αμερικανικών Λούνα Παρκ που μόλις απέκτησαν ένα νέο κερδοφόρο τμήμα. Παρακαλείται ο ενήλικος Κυνισμός να εγκαταλείψει το Κέντρο Ελέγχου.
