Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Περισσότερο Φεστιβάλ Βενετίας:
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 1η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 2η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 3η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 4η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 5η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 6η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 7η
Οποιος πιστεύει ότι η συζήτηση για τη γυναικεία εκπροσώπηση στα Φεστιβάλ - και στον κινηματογραφικό χώρο γενικότερα - έχει γίνει βαρετή, να σηκώσει το χέρι του. Αλλά όχι πριν διαβάσει κι αυτό. Στη βραδινή, δημοσιογραφική προβολή του «The Nightingale» της Τζένιφερ Κεντ, της μοναδικής ταινίας με γυναικεία σκηνοθετική υπογραφή στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ, αυτός ο επικίνδυνος, μπανάλ σωβινισμός εξεράγη μέσα στην αίθουσα. Η ταινία είναι μια απολαυστική μεν, σαρωτικά πολιτική δε, ελεγεία για την ισότητα, φεμινιστική, αντιρατσιστική, μια δυνατή και πανέξυπνη κινηματογραφική φωνή που εκθέτει ανελέητα την ιδέα της υπεροχής του λευκού άντρα. Καθώς πρόκειται, τυπικά, για μια ιστορία εκδίκησης, η αίθουσα χειροκρότησε σύσσωμη στη στιγμή κάθαρσης της ταινίας. Μόνο που κάποιοι, αρκετοί, συνέχισαν να χειροκροτούν κι όταν ο Αβορίγινας ήρωας δέχεται επίθεση. Μέχρι να σβήσει η αμηχανία της στιγμής (το ακούσαμε πραγματικά αυτό, ή όχι;), η ταινία τελειώνει, οι τίτλοι τέλους ανεβαίνουν στην οθόνη. Και στο όνομα της Τζένιφερ Κεντ, μέσα στο σκοτάδι, ο διαπιστευμένος, Ιταλός δημοσιογράφος, φώναξε μεγαλόφωνα, «πουτάνα!». Πάρτε μια γεύση από τα σχόλια στα κοινωνικά μέσα εδώ κι ας δεχτούμε ότι η συζήτηση για το 50/50 έχει ακόμα δρόμο. Λ.Γ.
Ο Ντέιβιντ Κρόνενεμπεργκ στη Βενετία. Τιμώμενο πρόσωπο του 75ου Φεστιβάλ, ο Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ ήρθε στο Λίντο, μίλησε για το ενδεχόμενο μιας τηλεοπτικής σειράς «τώρα που η οθόνη της τηλεόραση μεγαλώνει» και επέλεξε μια από τις πιο υποτιμημένες του ταινίες, το «Μ. Μπατερφλάι» για να προβληθεί μετά την απονομή του βραβείου του. Μαζί του έφερε και εκείνη την αίσθηση νοσταλγίας για τις μέρες που περιμέναμε κάθε καινούρια του ταινία. Ανυπομονούμε. Μ.Κ.
Ο Στιβ Μπάνον (κρυφά) στη Βενετία. Δεν ήταν επίσημος καλεσμένος του Φεστιβάλ, ούτε καν της ίδια της αποστολής της ταινίας του Ερολ Μόρις. Ο Στιβ Μπάνον, όμως, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Variety ήρθε ιγκόγνιτο στο Λίντο και μπήκε στην επίσημη πρεμιέρα του «American Dharma» χωρίς να πατήσει στο κόκκινο χαλί. Κάθισε στον εξώστη και εξαφανίστηκε το ίδιο αθόρυβα με το τέλος της ταινίας. Ακόμη κι αν δεν τον είδε κανείς, ο Μπάνον είναι πανταχού παρών, αφού μερίδα του αμερικανικού Τύπου επιτίθεται στον Ερολ Μόρις ότι φτιάχνει ένα μάλλον συμπαθητικό πορτρέτο του ακροδεξιού Μπάνον, ενώ ο ίδιος προσπαθεί να υπερασπιστεί την επιλογή του να αναζητήσει στην ταινία του τον «καλό» και τον «κακό» Στιβ Μπάνον. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «American Dharma». Μ.Κ.
Ενα συγγνώμη. Μπορεί το «22 July» του Πολ Γκρίνγκρας (η δική του εκδοχή για την τρομοκρατική επίθεση που οργάνωσε κι εκτέλεσε ο ακροδεξιός Αντερς Μπέρινγκ Μπράιβικ το καλοκαίρι του 2011, σκοτώνοντας 69 παιδιά στην κατασκήνωση νέων του δημοκρατικού κόμματος στο νησί Ουτόγια, έξω από το Οσλο) να μην ήταν αρκετά δυνατή. Σίγουρα όχι σαν το «Utoya, July 22» του Ερικ Πόπε, που είδαμε και ξεχωρίσαμε στην περσινή Μπερλινάλε. Ομως μία σκηνή μάς έφερε δάκρυα στα μάτια. Μπορεί να μοιάζει άσχετη, σίγουρα οφείλεται στην πρόσφατη δική μας Ιστορία - άλλωστε ο καθένας με τις δικές του αποσκευές μπαίνει στην αίθουσα. Ο Γκρίνγκρας δείχνει τη συνάντηση του Νορβηγού Πρωθυπουργού, Γιενς Στόλτενμπεργκ, με αντιπροσωπεία των γονέων που έχουν χάσει τα παιδιά τους μέσα σε 72 λεπτά. Μπαίνει στην μικρή αίθουσα, και κατευθείαν λέει «συγγνώμη». «Συγγνώμη. Οφείλαμε να είχαμε αντιδράσει γρηγορότερα και καλύτερα. Εγώ όφειλα να τα είχα κάνει όλα καλύτερα. Συγγνώμη». Οχι, κάποια πράγματα δεν συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Απλά δε θα συμβούν ποτέ στη χώρα σου, όποιος κι αν κάτσει στην ανώτερη και βαθιά διεφθαρμένη της καρέκλα. Είναι δύσκολο πράγμα η δημοκρατία κι ο πραγματικός πολιτισμός. Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «22 July». Π.Λ.
Ελεύθερη διασκευή του βιβλίου του Γουίλιαμ Φόκνερ, αλλά με τη δράση μεταφερμένη στο Ιράν του σήμερα; Ναι αμέ, γιατί όχι. Μπορεί στο «As I Lay Dying» του διαγωνιστικού των Οριζόντων το φύλο του ανθρώπου που μεταφέρεται προς ταφή να αλλάζει, όπως και οι προσωπικές περιπέτειες των παιδιών του, όμως η κεντρική ιδέα παραμένει άθικτη, οι εκρηκτικές δυναμικές ομοίως, η υποψία για τα κίνητρα μερικών χαρακτήρων επίσης έντονη όπως και η μυρωδιά του πτώματος που σαπίζει κάτω από την ζέστη. Ατυχώς, το φιλμ δεν καταλήγει ουσιαστικά κάπου, παραμένοντας μόνο με μια έξυπνη ιδέα και μια ικανή κινηματογράφηση που αποτυπώνει μινιμαλιστικά το σύγχρονο Ιράν, λίγο πολύ όπως και τους χαρακτήρες του φιλμ. Το εύρημα όμως παραμένει, ενισχύοντας το σύγχρονο Ιρανικό σινεμά που κοιτάει δημιουργικά τη Δύση για έμπνευση και απρόσμενες επιρροές. Δ.Δ.
Αυτή η μαγική στιγμή. Στο κενό σου, παίρνεις το βαπορέτο από το Λίντο και πας βόλτα στο Σαν Μάρκο. Χάνεσαι στα στενά της Βενετίας, δεν σε νοιάζει στ' αλήθεια που βρίσκεσαι και που πας. Βγαίνεις σε μία από τις πολλές πλατείες, ένα αίθριο με μικρά καφέ και γκαλερί γύρω γύρω κι ένα άγαλμα στο κέντρο του. Διαβάζεις «Campo S. Stefano». Διασχίζεις προσπαθώντας να διαλέξεις που να κάτσεις για ένα μικρό διάλειμμα από το περπάτημα. Ακολουθείς τη μουσική. Δεν έρχεται από τα καφέ. Στρίβεις, μπαίνεις σ' ένα στενό δρομάκι, έρχεσαι αντιμέτωπη με ένα επιβλητικό κτίριο. Από το ανοιχτό παράθυρο κάποιοι κάνουν πρόβα. Στο δρόμο, τα παιδιά της γειτονιάς κλωτσούν μια μπάλα. Εχεις ξαφνικά βρεθεί μπροστά από το Ωδείο, σε μία μικρή γειτονιά που οι ήχοι αντιλαλούν μαγεία, την ώρα που ο ήλιος βγαίνει και κρύβεται. παίζοντας με τους πολύχρωμους τοίχους των σπιτιών. Και νιώθεις ότι είσαι πρωταγωνίστρια της ταινίας σου. Αυτό είναι η Βενετία. Π.Λ.
Βλέποντας το «At Eternity’s Gate» την ταινία του Τζούλιαν Σνάμπελ για τον Βαν Γκογκ με τον Γουίλεμ Νταφόε στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δεν μπορείς παρά να αναρωτηθείς, ποιος ζωγράφισε τις αναπαραγωγές μερικών από τα πιο διάσημα έργα του που βρίσκονται στην οθόνη. Η απάντηση είναι ο ίδιος ο Τζούλιαν Σνάμπελ ζωγράφος και ο ίδιος κι απ΄ότι φαίνεται εξαιρετικός αντιγραφέας του Βαν Γκογκ. «Για μια σκηνή της ταινίας μου έστειλαν ένα αντίγραφο που ήταν απλά απαράδεκτο, οπότε αποφάσισα να φτιάξω ένα μόνος μου. Και στη συνέχεια ζωγράφισα κι άλλους. Το διάσημο πορτρέτο του Βαν Γκόγκ με την πίπα για παράδειγμα, έπρεπε να το κάνω ώστε να μοιάζει με τον Γουίλεμ. Κι ένας πορτρέτο του Γκογκέν επίσης. Ζωγράφισα τον Οσκαρ Αίζακ σαν τον Γκογκέν». Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «AtΓ.Γ.
Εξω από το «Pig's House» στο Λίντο. Οπου τα γουρουνάκια παίρνουν τη θέση που τους αξίζει. Λ.Γ.
Φιλ Μπέργκερς. Ποιος είναι ο «γκρίνγκο» εραστής που χρησιμοποιεί ο Κάρλος Ρεϊγάδας στο σύμπαν ερασιτεχνών ηθοποιών του «Nuestro Tiempo»; Ο Φιλ Μπέργκερς είναι κωμικός - με σπουδές στη διάσημη γαλλική σχολή κλόουν, το «Ecole Philippe Gaulier» — ένα εργαστήρι το οποίο έχει επίσης εκπαιδεύσει ταλέντα όπως τους Σάσα Μπάρον Κοέν και Ρομπέρτο Μπενίνι. Πώς τον ανακάλυψε ο μεξικανός σκηνοθέτης; «Ο Κάρλος είδε ένα σπέσιαλ που έκανα για την αγγλική τηλεόραση και το Channel 4. Μου πρότεινε το ρόλο κα μου εξήγησε ότι τον ενδιέφερε η συνεργασία μας, καθώς δεν έχω κλασική παιδεία στην υποκριτική και ήθελε να παίξει με έναν κόντρα ρόλο. Ημουν πολύ σκεπτικός, αλλά μετά είδα τις ταινίες του. Είπα στον εαυτό μου ότι πρέπει οπωσδήποτε να δουλέψω με αυτόν τον άνθρωπο και να κάνω ό,τι μου πει...»
H Εμα Στόουν και η Ολίβια Κόλμαν που τρολάρουν τον Γιώργο Λάνθιμο. Η Κέιτ Μπλάνσετ που με χιούμορ και χαμογελαστή διάθεση αλλάζει ταχύπλοο γιατί εκείνο που την μετέφερε σταμάτησε να λειτουργεί. Η Ντακότα Τζόνσον που στέλνει φιλιά πριν την πρεμιέρα της «Suspiria». Ο φωτογραφικός φακός του Γκρεγκ Γουίλιαμς αποκαλύπτει (με γοητευτικό τρόπο) κάθε μέρα την κρυφή όψη του φεστιβάλ και το αποτέλεσμα είναι απλά συγκλονιστικό. Δ.Δ
Η Βενετία αδειάζει. Παραδοσιακά, την τετάρτη πριν τη λήξη της, η Μόστρα μοιάζει πιο άδεια. Οι ταινίες τελειώνουν, μέγαλο μέρος των δημοσιογράφων μεταφέρεται στο Τορόντο και οι δρόμοι στο Λίντο, η παραλία, ακόμη και οι πιτσαρίες αργά το βράδυ είναι άδειοι. Πρόγευση για το πώς θα φαίνονται όλα την επόμενη εβδομάδα. Μ.Κ.
