Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Περισσότερο Φεστιβάλ Βενετίας:
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 1η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 2η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 3η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 4η
- Βενετία 2018 | Η 75η Μόστρα με το βλέμμα του Flix | Μέρα 5η
Ειδικά όταν είναι η πρώτη σου φορά στη Βενετία, επιβάλλεται μία κοπάνα από το φεστιβάλ και το τουριστικό πέρασμα στο Σαν Μάρκο για χάζι στις γεφυρούλες, τα κτίρια, τις πλατείες, τα κανάλια, τις γόνδολες. Βέβαια, όταν στρίβεις από ένα στενό και πέφτεις σε τεράστια αφίσα του «Roma» του Αλφόνσο Κουαρόν, καταλαβαίνεις ότι το φεστιβάλ είναι παντού. Ή, μάλλον, το Netflix είναι παντού. Π.Λ.
Το «The River» που διαγωνίζεται στους φετινούς Ορίζοντες είναι ένα χάρμα οφθαλμών γεμάτο μινιμαλιστικά κάδρα εμφανούς αισθητικής, παιχνιδίσματα με το βάθος πεδίου και τις κρυφές γωνίες ενός πλάνου και συνεχή αξιοποίηση του φωτός και της σκιάς, κάτι που αποτελεί λογική συνέχεια όσων κατάφερε ο Baigazin στο εξίσου οπτικά ενδιαφέρον «Harmony Lessons» του 2013. Επιπλέον, όπως και εκεί, ο Baigazin συνεχίζει να εξερευνά και εδώ τις έντονες δυναμικές που αναπτύσσονται εντός μιας κοινότητας παιδιών, ωστόσο όχι τόσο βίαια όπως τότε αλλά εξίσου ανταγωνιστικά και σε ίδιο βαθμό φλερτάροντας με τα όρια του κακού. Μόνο που αυτό καταφέρνει οπτικά ο Baigazin αδυνατεί να το αποδώσει και αφηγηματικά με την ίδια ισχύ, αποτυγχάνοντας να στηρίξει την οπτική του με τα αντίστοιχα δυνατή ιστορία. Η παραβολή του ατυχώς δε φέρει τη βαρύτητα που ενδεχομένως να επιθυμούσε, δεν εκπέμπει το ίδιο σύνθετο δράμα που αποκαλύπτουν οι εικόνες, δεν ζει και αναπνέει πέρα από τα οπτικά τρικ που κάθε στιγμή και ανεξάντλητα αποκαλύπτει η ταινία. Αντιθέτως, αυτό που μένει είναι μια γενικόλογη αφήγηση για τους κινδύνους της ενηλικίωσης, μια φευγαλέα ματιά στην παγίδα του ανταγωνισμού και μια εφήμερη και διάφανη τελικά προσέγγιση στον κύκλο της ζωής, ακριβώς όπως και το ποτάμι που δίνει και το έναυσμα της ιστορίας. Δ.Δ.
Αν η Βενετία, στη γέννηση και την ανάπτυξή της, συνέδεσε φρονήματα, αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και έθνη, αυτή η αλλόκοτη και συναρπαστική τάση δεν σταμάτησε μάλλον ποτέ. Τα γραφεία του Μεταρρυθμιστικού Κομμουνιστικού Κόμματος στο Σαν Μάρκο, δίπλα, ή, στην ουσία... μέσα, στην Εκκλησία των Επτά Μαρτύρων. Λ.Γ.
Ο Μαντς Μίκελσεν βγαίνει από το Excelsior, λίγο πριν το κόκκινο χαλί του «At Eternity's Gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ. Δ.Δ.
No Mafia! Venezia è sacra. Σε μια κίνηση που ξεκίνησε ήδη από το 2014, συχνά και σε συνεργασία με το Smithsonian, οι πολίτες της Βενετίας αγωνίζονται, πρακτικά ή... εικαστικά, ώστε η νέα δεκαετία να μη βρει την πόλη τόσο εξαρτώμενη από τη Mala del Brenta, τη Βενετσιάνικη οικογένεια του οργανωμένου εγκλήματος. Οχι στη Μαφία! Η Βενετία είναι ιερή. Λ.Γ.
Μπορεί ηλικιακά να υπάρχει... ασυμβίβαστο, μπορεί η αμερικανική προφορά του να απαιτούσε λίγο χρόνο για να τη συνηθίσεις μέσα στο περιβάλλον της Γαλλίας του 1880, μπορεί τα μαλλιά και τα γένια του να φαίνονταν βαμμένα κόκκινα, αλλά κανείς δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει τον Βίνσεντ βαν Γκογκ (να τον λέμε φαν Χοχ, όπως και είναι το σωστό;), με τη σαρωτική εσωτερική ένταση που μετέφερε στο πορτρέτο του ο Γουίλεμ Νταφό στο «At Eternity's Gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ (διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix). «Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης κι ήταν απόλυτα ευκρινής σε όσα έλεγε. Ενιωσα μεγάλη ταύτιση μ' αυτό,» είπε ο Νταφό στη συνέντευξη Τύπου για την ταινία. «Νομίζω ότι οι δυσκολίες στη ζωή του προέκυπταν όταν είχε αυτά τα ιδιαίτερα οράματα. Και δεν κατάφερνε να συμφιλιώσει αυτές τις εικόνες με το πώς θα τις επικοινωνούσε στους ανθρώπους, πώς θα τους μιλούσε για πιο κοινότοπα πράγματα για την καριέρα, τις κοινωνικές συμβάσεις, τη σεξουαλικότητα. Αυτός ήταν ο αγώνας του.» Λ.Γ.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για το «At Eternity's Gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ.
Κάποτε φτάσαμε ως το φεγγάρι, τώρα ο κόσμος πηγαίνει απλά κατά διαβόλου. Το ερώτημα αν το «First Man» του Ντέιμιαν Σαζέλ είναι «αντιαμερικάνικο» και μη πατριωτικό επειδή δεν περιέχει την στιγμή που ο Νιλ Αρμοστρονγκ κάρφωσε την αμερικάνικη σημαία στο φεγγάρι εξακολουθεί να πλανιέται στον αέρα. Ο σκηνοθέτης, ο Ράιαν Γκόσλινγκ ακόμη και οι γοι του αστροναύτη δήλωσαν ότι η προσελήνωση ήταν ένα κατόρθωμα που αφορά ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά το επιχείρημα δεν πείθει το βροντόφωνο twitter της βαθιάς «πατριωτικής» Αμερικής. Και τώρα ο Μπαζ Ολντριν, ο δεύτερος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι ποστάρει ακριβώς εκεί φωτογραφίες από την σημαία στη σελήνη, και hashtag όπως #proudtobeanamerican. Με άλλα λόγια #δενυπάρχειελπίδα. Γ.Κ.
Ακόμη κι αν ο θάνατος του Βαν Γκόγκ έχει επισήμως καταγραφεί ως αυτοκτονία το «At Eternity’s Gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ έχει να προτείνει μια καινούρια θεωρία, αυτή της δολοφονίας. Ο μυθικός γάλλος σεναριογράφος Ζαν Κλοντ Καριέρ, μιλώντας στην Βενετία ξεκαθάρισε ότι «δεν υπάρχει καμία απολύτως απόδειξη που να επιβεβαιώνει την αυτοκτονία του. Αν πιστεύω ότι ο Βαν Γκογκ αυτοπυροβολήθηκε; Φυσικά κι όχι. Επέστρεψε στην Ομπέρζ με μια σφαίρα στο στομάχι και κανείς δεν βρήκε ποτέ ούτε το όπλο, ουτε το καβαλέτο και τις μπογιές του» συμπληρώνει. «Σε αυτη την ταινία θελήσαμε να αρνηθούμε τον σκοτεινό ρομαντικό μύθο του ζωγράφου, αφού στην τελευταία περίοδο της ζωής του, ζωγράφιζε συνεχώς. Κάθε μέρα έκανε κι έναν καινούριο πίνακα». Γ.Κ.
O Γουίλεμ Νταφόε είναι ο πιο γλυκός, υπομονετικός, ευγενικός, γενναιόδωρος σταρ του κόκκινου χαλιού. Παρόλη τη βροχή, κατέβηκε από το προστατευμένο υπόστεγο στα κάγκελα, χαιρετούσε τους συγκεντρωμένους φανς, υπέγραφε αυτόγραφα κι έβγαζε σέλφι για πολλή ώρα, και το έκανε με ένα ζεστό χαμόγελο. Π.Λ.
Sgroppino: Βενετσιάνικο digestivo ποτό, στην ουσία βότκα με παγωτό βανίλια. Δεν ξέρουμε αν σου φτιάχνει όντως το στομάχι, αλλά σίγουρα σου φτιάχνει τη διάθεση. Π.Λ.
Πίσω από την PalaBiennale, το πιο πολυσύχναστο μέρος για ποτά μετά τις προβολές και socializing με κινηματογραφιστές, σινεφίλ και απλούς παραθεριστές του Λίντο, είναι ειρωνικά το ιστιοπλοϊκό του Παζολίνι, όπου ο σκηνοθέτης κατοικησε για μεγάλο διάστημα της ζωής του. Με προβολές πάνω στο πανί, dj sets που αναταράσσουν την ησυχία του νησιού και κοχτέηλ που δεν περιορίζονται στα Aperol Spritz, το μέρος χρησιμοποιεί την κληρονομιά του Παζολίνι για να κατασκευάσει κάτι βεβηλο αλλά τόσο απαραίτητο μετά από μια συνωστισμένη, φεστιβαλική μέρα. Δ.Δ.
