Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Το καλύτερο στα κινηματογραφικά φεστιβάλ είναι η αντιπαράθεση διαφορετικών απόψεων. Είναι η «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο μια υπερφίαλη δημιουργία ή ένα παρεξηγημένο αριστούργημα; Είναι ο νέος Λάζλο Νέμες μια όντως κακή ταινία ή απλά ένα φιλμ που κατέρρευσε κάτω από τις υπέρμετρες προσδοκίες που δημιούργησε ο «Γιος του Σαούλ»; Είναι οι νέοι Κοέν μια αρπαχτή ή ένα δελεαστικό μείγμα με τα καλύτερα στοιχεία του σύμπαντός τους; Και αποτελεί τελικά το «Roma» μια γνήσια, ευαίσθητη αυτοβιογραφική ταινία ή είναι απλά το μάταιο δημιούργημα ενός αλαζόνα δημιουργού; Τα πάντα ακούγονται στο Λίντο και το μόνο που μπορεί να σταματήσει την αντιπαράθεση των απόψεων είναι απλά η επόμενη προβολή, έτοιμη να ξεκινήσει ένα νέο κύκλο. Δ.Δ.
Ο Ζακ Οντιάρ, μιλώντας στη συνέντευξη Τύπου αμέσως μετά την πρώτη προβολή του υπέροχου «The Sisters Brothers» του, φορώντας, όπως κι ο πρωταγωνιστής του, Τζον Σι Ράιλι, το pin 50/50, αναφερόμενο στη γυναικεία εκπροσώπηση στα φεστιβάλ και στο χώρο του σινεμά, μίλησε όπως μόνο ένας διανοούμενος με τη δική του ωριμότητα θα μπορούσε: «Οι επιτροπές προγραμματισμού των μεγάλων φεστιβάλ απαντούν πάντα, "Ναι, δεν υπάρχουν γυναίκες στο πρόγραμμα, αλλά εμείς κάναμε τη δουλειά μας. Οταν βλέπουμε μια ταινία, δεν αναρωτιόμαστε για το σκηνοθετικό φύλο. Μια καλή ταινία είναι μια καλή ταινία". Ωστόσο, η ερώτηση που πρέπει να θέσουμε στους εαυτούς μας είναι, "Τα φεστιβάλ έχουν φύλο; Το προσωπικό του φεστιβάλ έχει φύλο;" Η απάντηση είναι απλή. Ναι. Πηγαίνω σε φεστιβάλ εδώ και 25 χρόνια. Εχω δει την Ανατολή, τη Δύση, τον Νότο, τον Βορρά και δεν έχω δει καθόλου γυναίκες, άρα πιστεύω πως εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, για απλά πράγματα, πράγματα που μπορούμε να προσδιορίζουμε. Η ισότητα είναι μετρήσιμη, η δικαιοσύνη εφαρμόσιμη.» Κι όταν οι συγκεντρωμένοι δημοσιογράφοι εκδήλωσαν τον ενθουσιασμό τους ηχηρά, ο Ζακ Οντιάρ προσέθεσε: «Οχι, δεν χειροκροτούμε, πράττουμε.» Λ.Γ.
Η καινούρια ταινία ενός από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της λατινικής αμερικής, του Aργεντινού Πάμπλο Τραπέρο, προβάλλεται εκτός συναγωνισμού στο φετινό φεστιβάλ. Και βλέποντάς την μπορείς να καταλάβεις το γιατί. Το «La Quietud» θέλει να είναι μια κοντινή ματιά σε ένα γυναικείο κόσμο, στην δυναμική μιας δυσλειτουργικής οικογένειας και στα σκοτεινά μυστικά της πρόσφατης ιστορίας της χώρας που ακόμη δηλητηριάζουν το αίμα που κυλάει στις φλέβες τους. Ολα καλά, μόνο που το αποτέλεσμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια καλοφτιαγμένη τελενοβέλα γεμάτη από προβλήματα πολυτελείας, αντιπαθείς χαρακτήρες, σχεδόν ηδονοβλεπτικό σεξ, φτηνά σεναριακά ευρήματα και τρεις γυναικείους χαρακτήρες που φλερτάρουν συνεχώς με την υπερβολή και την υστερία. Γ.Κ.
Το Hotel des Bains αποτελεί ένα από τα μνημεία του Λίντο, άμεσα συνδεδεμένο με το φεστιβάλ όχι μόνο γιατί η ταινία του Λουκίνο Βισκόντι «Θάνατος στη Βενετία» διαδραματίζεται στους διαδρομους και τις σάλες του, αλλά και γιατί μερικοί από τους μεγαλύτερους σταρ που το επισκέφθηκαν στο παρελθόν είχαν φιλοξενηθεί εκεί. Κλειστό από το 2010 για ανακαινίσεις προκειμένου να μεταμορφωθεί σε πολυτελή διαμερίσματα, το ισόγειό του άνοιξε για πρώτη φορά φέτος, προκειμένου να στεγάσει μια φωτογραφική έκθεση για τα 75 χρόνια του φεστιβάλ. Το αληθινό έκθεμα που αξίζει να επισκεφθείς όμως είναι φυσικά το ίδιο το ξενοδοχείο, ένα υπέροχο απομεινάρι μιας άλλης εποχής που σε μαγνητίζει με τον αέρα του τσαλακωμένου μεγαλείου του. Γ.Κ.
Πολλοί απόρησαν με τα υψηλού προφίλ κοψίματα των φετινών Καννών, των οποίων το φανταστικό φετινό Διαγωνιστικό κινήθηκε σε σχετικά πιο ανεξερεύνητα μονοπάτια, προμοτάροντας αρκετούς ανερχόμενους ή σχετικά άγνωστους δημιουργών εις βάρος πολλών εγνωσμένης αξίας παλιών γνώριμων του Φεστιβάλ, από τον Μάλικ και τον Ρεϊγάδας μέχρι τον Μάικλ Λι και τον Λάζλο Νέμες. Τον Μάλικ δεν ξέρω πού θα τον δούμε πια, αλλά οι άλλοι τρεις μετέφεραν τις πρεμιέρες τους στη Βενετία- ένας από τους λόγους του τόσο εντυπωσιακού line-up στη Βενετία είναι εξάλλου και η ανανεωτική στάση των Καννών. Και, φίλες, φίλοι, αναγνώστες, συνοδοιπόροι... οι Κάννες δεν είχαν άδικο. Στον Μάικ Λι του είπαν ότι σέβονται την ταινία αλλά δεν είναι για αυτούς, το οποίο το κατανοώ 100%, το αισθάνομαι απόλυτα. Στον Νέμες δεν ξέρω τι είπαν, αλλά καλά του τα είπαν. Τον Τερί Φρεμό θα τον σέβεστε. (Εκτός από όταν δεν πρέπει να τον σέβεστε. Θα ενημερώνω.) Θ.Δ.
Η συνεργασία της Miu Miu με το παράλληλο τμήμα των Venice Days δίνει πάντα στο φεστιβάλ μια δόση λάμψης, ειδικά στην προβολή των μικρού μήκους φιλμ από γυναίκες δημιουργούς (στο παρελθόν έχουν εμφανιστεί εδώ ταινίες των Αλίτσε Ρορβάκερ, Λουκρεσία Μαρτέλ, Εϊβα ΝτιΒερνέ, Ανιές Βαρντά μεταξύ άλλων), τα οποία φέρουν κοστούμια αποκλειστικά από τον κατάλογο της εταιρείας. Φέτος, οι καλλιτέχνες που επιλέχθηκαν ήταν η Χάιφα Αλ Μανσούρ του «Wadjda» και η Ντακότα Φάνινγκ στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, προσφέροντας σινεμά και μόδα με τρόπο ανάλαφρο και αναζωογονητικά ποπ. Εξτρα μπόνους, η παρουσία καλεσμένων όπως οι Γκούγκου Μπάτα-Ρο, Στέισι Μάρτιν, Κριστίν Φρόσεθ, Σέιντι Σινκ και Ντέιβιντ Χάρμπουρ στην εκδήλωση. Δ.Δ.
Με την άφιξη της Λίλι Τζέιμς ως +1 του Ματ Σμιθ για την πρεμιέρα του «Charlie Says», έχουμε το πρώτο μέλος του καστ του «Mamma Mia! Here We Go Again» στο κόκκινο χαλί, δηλαδή τη στιγμή που επισήμως αρχίζει να μετράει ως διοργάνωση το Φεστιβάλ. Θ.Δ.
Κυριακάτικο μπάνιο Πρώτη μέρα που ο καιρός ήταν πραγματικά πολύ καλός στο Λίντο. Και ήταν Κυριακή. Ιδανική μέρα για ηλιοθεραπεία, μια βουτιά στα μάλλον θολά νερά της θάλασσας, μια μικρή βόλτα στο «καλοκαίρι» που κανονικά είναι η Μόστρα. Μ.Κ.
