Η ομάδα του Flix στο 75ο Φεστιβάλ Βενετίας είναι Λήδα Γαλανού, Πόλυ Λυκούργου, Γιώργος Κρασσακόπουλος, Μανώλης Κρανάκης, Θοδωρής Δημητρόπουλος, Δημήτρης Δημητρακόπουλος και Τάσος Χατζηευφραιμίδης.
Το υπερβολικό hype είναι κάτι σαν το αναγκαίο κακό των Φεστιβάλ. Με αφετηρία (και τέλος) τα κοινωνικά δίκτυα δεν καταφέρνει ωστόσο ούτε να καλύψει τις ατέλειες μιας ταινίας, ούτε να χτίσει καριέρες. Παροδικά, δημιουργεί μόδες και μαζικές υστερίες μέχρι που κάτι άλλο έρχεται γρήγορα να σβήσει το προηγούμενο. Πιστέψτε καλύτερα αυτούς που αγαπούν πραγματικά το σινεμά. Αυτό είναι το μόνο hype που αξίζει να εμπιστευτείς. M.K.
«Η Υπέροχη Φίλη μου» παρουσίασε τα δύο πρώτα επεισόδιά της στο Φεστιβάλ Βενετίας. Τα οποία μπορεί να μην είναι ακριβώς υπέροχα, θα σκίσουν, όμως, όταν προβληθούν, από το HBO, την ερχόμενη σεζόν (και στην Ελλάδα από την Cosmote TV). Το πρώτο από τα ναπολιτάνικα μυθιστορήματα της Ελενα Φεράντε έγινε τηλεοπτική σειρά 8 επεισοδίων, με σκηνοθέτη τον Σαβέριο Κοστάντσο («Πεινασμένες Καρδιές»). Σε ό,τι είδαμε, γνωρίσαμε τις δυο μικρές πρωταγωνίστριες (τις ηρωίδες ενσαρκώνουν τρία σετ «φιλενάδων», σε παιδική, εφηβική και τρίτη ηλικία), τη φτωχογειτονιά όπου μεγαλώνουν, όπου καταστρώνουν τα σχέδιά τους και κάνουν σκανταλιές, όπου αγοράζουν το πρώτο τους βιβλίο, τις «Μικρές Κυρίες», όπου οικογένειες διαλύονται και γείτονες αρπάζονται στα χέρια, όπου ο θάνατος σημαδεύει όλη τη μικρή κοινότητα και ο τραμπούκος της περιοχής φοβερίζει την καθημερινή τους ύπαρξη. Σε μια σειρά που φαίνεται όμορφη αλλά, στην αρχή της τουλάχιστον, υπερβολικά στημένη, ή και επίπεδη, εκείνο που κερδίζει τις εντυπώσεις, όπως και στο βιβλίο άλλωστε, είναι η Νάπολη, με τα μπαλκόνια της και το σκοτεινό, ευέξαπτο, γοητευτικό ταμπεραμπέντο της. Δείτε εδώ το τρέιλερ της «Υπέροχης Φίλης μου». Λ.Γ.
Η Suspiria απαιτεί μονάχα κόκκινο. Στο χαλί στης επίσημης πρεμιέρας της ταινίας, Ντακότα Τζόνσον και Τίλντα Σουίντον έλαμψαν με τις κατακόκκινες τουαλέτες τους. Eξτρα μπόνους, το βαθυκόκκινο κοστούμι του Λούκα Γκουαντανίνο. Δ.Δ.
Ματίας Σχούναρτς. Ο πρωταγωνιστής του (εκπληκτικού) «Αδελφικοί Εχθροί» του Νταβίντ Ελοφέν δεν χρησιμοποίησε σεκιούριτι και δεν έφυγε από την πίσω πόρτα, μετά τη συνέντευξη Τύπου. Κατέβαινε νωχελικά τα σκαλιά, ανάμεσα στον κόσμο, στρίβοντας τσιγάρο και συζητώντας την ταινία με όποιον τον πλησίαζε. Π.Λ.
Τελικά, ίσως ο καλύτερος τρόπος για να μιλήσεις για κάτι τόσο ακανθώδες όσο οι τεταμένες σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, να είναι μέσω μιας σαπουνόπερας, ή τουλάχιστον μιας σαπουνόπερας που αποτελεί το κεντρικό αφηγηματικό εύρημα μιας κινηματογραφικής ταινίας. Στην ευφυέστατη ταινία του παλαιστίνιου Σαμέχ Ζοαμπί «Tel Aviv on Fire», η ιστορία και το παρόν μιας εκρηκτικής σχέσης προσεγγίζονται με χιούμορ αλλά και δίχως στεγανά, διακωμωδώντας τα στερεότυπα ακόμη και φλερτάροντας κατά στιγμές ηθελημένα με την αφέλεια, όλα στο όνομα μιας κωμωδίας που ξέρει να είναι πολιτική με τον σωστό τρόπο. Γ.Κ.
Τo χαμόγελο της Ντακότα Τζόνσον λίγο μετά την συνέντευξη τύπου του Suspiria έδιωξε για λίγο τις επίμονες βροχές στο Λίντο. Δ.Δ.
Το «Pearl», η πρώτη μεγάλου μήκους της Ελσα Αμιέλ, που έχει σταθεί ως βοηθός δίπλα σε σκηνοθέτες όπως η Νοεμί Βολβσκί, ο Μπερτράν Μπονελό κι ο Ματιέ Αμαλρίκ, απεικονίζει τον κόσμο του γυναικείου body building με τρόπο σχεδόν παραισθησιογόνο, μέσα από την ιστορία μιας γυναίκας που εγκατέλειψε την ζωή της για να εφεύρει τον εαυτό της από την αρχή σε ένα καινούριο μυώδες σώμα. Η ελβετίδα μποντιμπίλντερ Τζούλια Φόρι είναι θεματική από την όψη και μόνο και ο Πίτερ Μάλαν απειλητικός στον ρόλο του αυστηρού προπονητή της. Η ιστορία της επανεμφάνισης του πρώην άντρα της και του μικρού της γιου σπρώχνουν το φιλμ στα όρια του μελοδράματος, αλλά ο κόσμος που χτίζει η Αμιέλ και το ταλέντο της με τις εικόνες και τους ηθοποιούς αφήνουν υποσχέσεις για ένα μυώδες κινηματογραφικό μέλλον. Γ.Κ.
Ηταν 8 το πρωί όταν ο Λούκα Γκουαντίνο εθεάθη στο Φεστιβάλ, λίγο πριν την πρώτη δημοσιογραφική προβολή του «Suspiria». Είχε σίγουρα τσεκάρει την κόπια και ετοιμαζόταν για μια γεμάτη - κατακόκκινη - μέρα. Λ.Γ.
Η Τίλντα Σουίντον, εκτός από μια εξωπραγματική και ανυπέρβλητη θεότητα, είναι αποδεδειγμένα και μία από τις πιο φιλικές προς τους θαυμαστές της διασημότητα, αφού τα τελευταία χρόνια και σε όλα τα φεστιβάλ που (όλως τυχαίως) την έχουμε εντοπίσει, υπογράφει αυτόγραφα και φωτογραφίζεται χωρίς κανένα ίχνος σνομπισμού και απαξίωσης που άλλες πολύ κατώτερες συνάδελφοι της επιδεικνύουν. Ακολουθώντας την ηθοποιό και στο πλαίσιο του διακριτικού (πάντα) stalking που πραγματοποιήθηκε για τις ανάγκες του δημοσιογραφικού ρεπορτάζ, διαπιστώθηκε πως η Τίλντα προσέγγισε τους θαυμαστές της τόσο πριν την άφιξή της στη μεσημεριανή συνέντευξη τύπου του Σουσπίρια, όσο και μετά από αυτή, αλλά και στη βραδινή επίσημη πρεμιέρα της ταινίας, μοιράζοντας απλόχερα και παντού λίγη (ή μάλλον αρκετή) από την εξωγήινη αύρα της. T.X.
Τοποθετημένη στο Κιργιστάν, η καινούρια ταινία του Βέλγου Γιοακίμ Λαφός «Continuer» βρίσκει μια μητέρα και τον γιο της, σε ένα ταξίδι με άλογα στην θεαματική φύση της ασιατικής πρώην σοβιετικής δημοκρατίας. Ενα ταξίδι που έχει σκοπό να γιατρέψει την μεταξύ τους σχέση που μοιάζει να υποφέρει από μια σειρά μυστικά και λάθος εντυπώσεις και που θα είναι εξίσου εσωτερικό όσο και γεωγραφικό. Αρχικά φειδωλό στις αποκαλύψεις του για τους χαρακτήρες και το παρελθόν τους, το φιλμ ποντάρει στην ατμόσφαιρα και σε μια σειρά από στιγμές που λειτουργούν σωρευτικά μεγεθύνοντας τον συναισθηματικό και κινηματογραφικό αντίκτυπο μιας εκ προοιμίου «μικρής» ταινίας. Γ.Κ.
Ο βλάκας της ημέρας ήταν ο παντελώς άγνωστος σκηνοθέτης Λουτσιάνο Σιλιγκίνι Γκαρανιάνι που εμφανίστηκε στο κόκκινο χαλί του «Suspiria» φορώντας ένα t-shirt με το σύνθημα «Weinstein Innocent». Το βιογραφικό του τον βρίσκει υποστηρικτή του Μπερλουσκόνι και η τελευταία του ταινία ήταν μια θετική ματιά στα διάσημα «bunga-bunga» πάρτι του πρώην πρωθυπουργού. Αυτά. M.K.
Η Τζέσικα Χάρπερ, η αυθεντική Σούζι της «Suspiria» του Ντάριο Αρτζέντο, εμφανίζεται, σ' ένα γλυκύτατο tribute και στη «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο. Ομως, όλα κι όλα, σ' ένα ρόλο που δεν υπήρχε καν στην πρωτότυπη ταινία (ως Ανκε, παρουσία-ανάμνηση της συζύγου του Δρ. Κλέμπερερ) και γράφτηκε προκειμένου να κερδίσει ο Λούκα της συμμετοχής της - κι εκείνη μια πανηγυρική εμφάνιση στη Βενετία. Λ.Γ.
O viral διπλός ρόλος της Τίλντα Σουίντον στο «Suspiria». Ας μην το συζητήσουμε περισσότερο. Η Τίλντα υποδύεται και την Μαντάμ Μπλανκ και τον Δρ.Κλέμπερερ, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις της ίδιας (διαβάστε εδώ) και το μπλέξιμο στα κοινωνικά δίκτυα (διαβάστε εδώ). Οχι δεν θα προταθεί για Οσκαρ για κανέναν από τους δύο ρόλους! M.K.
VIP journalists. Mη σου τύχει. Και σου τυχαίνει συνέχεια, σε όλα τα φεστιβάλ. Εδώ στη Βενετία η περιποίηση που τους κάνουν είναι πρωτοφανής: στις συνεντεύξεις Τύπου, οι «επίλεκτοι» ανεβαίνουν από το ασανσέρ των σταρ, τελευταία στιγμή, και κάθονται στις πρώτες σειρές, που δήθεν είναι κρατημένες για τους συνεργάτες κάθε ταινίας. Το χειρότερο: σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου κοιτούν τα social στο κινητό τους. Π.Λ.
Η απάντηση του Μάικ Λι για το mainstream σινεμά:
- Γιατί το κοινό θέλει ιστορίες στο σινεμά για το 1%;
- Γιατί το 1% είναι πιο φωτογενές: όμορφοι σταρ σε όμορφα σπίτια με όμορφα ρούχα. Ποιος αντέχει να βλέπει την αλήθεια; Τα βάσανα του κόσμου δεν είναι φωτογενή. Π.Λ.
Το παράλληλο διαγωνιστικό τμήμα των Οριζόντων αποκάλυψε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις του με το «La Noche de 12 Años» του Αλβαρο Μπρέχνερ, το οποίο φέρνει εντυπωσιακά την Ουρουγουάη στο προσκήνιο κι αποδεικνύει την ολοένα κι αυξανόμενη άνθιση του κινηματογράφου στη Νότια Αμερική. Γνωστός ενδεχομένως σε κάποιους από το σουρεαλιστικά καουρισμακικό «Κακή Μέρα για Ψάρεμα», ο Μπρέχνερ επιστρέφει φέτος με μεγαλύτερες φιλοδοξίες και ολότελα διαφορετικό ύψος για να παρουσιάσει μία από τις μελανότερες σελίδες της ιστορίας της χώρας του, την δωδεκαετή φυλάκιση κάτω από απάνθρωπες συνθήκες τριών πολιτικών κρατουμένων κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας, από το 1972 έως το 1984. Με αυτοπεποίθηση και αναζωογονητικές ανάσες χιούμορ και λυρισμού, ο Ουρουγουανός σκηνοθέτης αποτυπώνει την πορεία των τριών κρατουμένων και τον ερεβώδη σκοταδισμό της περιρρέουσας πολιτικής ατμόσφαιρας της δεκαετίας του 70, ανυψώνοντας την ταινία του από ένα αμιγώς εγχώριου ενδιαφέροντος ιστορικό δράμα σε μια οικουμενική παραβολή για το νόημα της αντίστασης και του αγώνα για την ελευθερία. Οταν μάλιστα οι τίτλοι τελους αποκάλυψαν τι απέγιναν οι τρεις πρωταγωνιστές, η έκπληξη ήταν ακόμα μεγαλύτερη και το χειροκρότημα ακόμα πιο δυνατό. Τ.Χ.
Tίλντα Σουίντον. Κάτι παραπάνω από πρωταγωνίστρια του «Suspiria», κάτι παραπάνω από το τρολάρισμα του διπλού ρόλου, κάτι παραπάνω από την πιο στυλάτη του κόκκινου χαλιού. Απλώς, το πρόσωπο της μέρας. Ξεχωρίζω τον τρόπο που κοίταγε όταν έλεγε τα παρακάτω (αιτιολογώντας γιατί συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Λούκα Γκουανταντίνο). Και κρυφοελπίζω σε κάτι που νομίζω ότι το σκεφτήκαμε πολλοί: με το καλό και σε ταινία του Λάνθιμου.
«Το ότι προκαλούμε ο ένας τον άλλον να βγαίνει από τα όριά του είναι κάτι πολύ σημαντικό στην τέχνη. Οταν ξέρεις ότι το πρόσωπο που στέκεται δίπλα σου θα τα δώσει όλα, ότι δεν τον ενδιαφέρει να κάνει κοινοτυπίες, να βγάλει ένα αποτέλεσμα που το έχουμε δει και ξαναδεί, μόνο τότε νιώθεις αφαλής. Και για αυτό ο Λούκα δεν είναι για μένα μόνο μία επιλογή καριέρας. Αλλά στάση ζωής....». Π.Λ.
Αντλώντας από το φιλμ νουάρ και εμποτίζοντας με ύπουλα κωμικά στοιχεία μια αφήγηση που δεν σηκώνει και πολλά αστεία (με τις απαραίτητες πάντα βίαιες εκρήξεις), το «The Announcement» από το τμήμα των Οριζόντων κοιτάει στο παρελθόν αφορώντας το σήμερα, σπάει πλάκα με την ηλιθιότητα των ηρώων του μιλώντας τελικά απόλυτα σοβαρά, εξετάζει τα όρια μεταξύ υπερβολής και ρεαλιστικής ακρότητας και διατηρεί πάντα υπό έλεγχο κάθε υπερβολικό συναίσθημα, ακριβώς όπως οι στρατιωτικοί του ήρωες. Θα μπορούσε να έχει και περισσότερη πυγμή αλλά και αιχμή αλλά η φανταστική φωτογραφία και το στήσιμο των κάδρων υποκαθιστούν σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον τομέα. Δ.Δ.
Η παντόφλα του Τομ Γιορκ στο (βρεγμένο) κόκκινο χαλί του «Suspiria». Π.Λ.
