Τη συνέντευξη Τύπου του «Pasolini» μονοπωλεί όχι ο σκηνοθέτης Εϊμπελ Φεράρα, ούτε ο πρωταγωνιστής Γουίλεμ Νταφό, αλλά η παρουσία του Νινέτο Ντάβολι, του ηθοποιού που εμφανίστηκε σε όλες τις ταινίες του Παζολίνι, με credit ή χωρίς και που, ανελλιπώς, διετέλεσε βοηθός του. Ο Ντάβολι δε μοιράζεται ανέκδοτα ούτε μελοδραματικές αναμνήσεις. Απλώς βρίσκεται εκεί για να βάλει την προσωπικότητα του Πιερ Πάολο Παζολίνι στη σωστή της διάσταση και να διατηρήσει την κουβέντα γύρω από τον δημιουργό σε ρεαλιστικά επίπεδα: «Την ταινία τη λένε “Παζολίνι”. Αυτό νομίζω είναι σαφές σε όλους σας. Μην ψάχνετε λεπτομέρειες, αν είναι πολιτική, προσωπική, αν είναι για τη ζωή του ή για το τέλος του. Είναι γι’ αυτόν. Για ό,τι σήμαινε και ό,τι σημαίνει.»
Διαβάστε τη γνώμη του Flix για το «Pasolini» εδώ
Ο ίδιος ο Εϊμπελ Φεράρα, με τα αυτοκόλλητα μαύρα γυαλιά του και τη φωνή να βγαίνει μετά δυσκολίας από τη βραχνάδα, εξηγεί πώς προσπάθησε να διατυπώσει, στην ταινία του, όχι τη βιογραφία, αλλά την ουσία του έργου του Ιταλού σκηνοθέτη και λογοτέχνη: «Το νόημα της ταινίας ήταν η ζωή του Παζολίνι, όχι ο θάνατός του, ήταν το έργο και η συμπόνοια που έδειχνε στο ανθρώπινο είδος. Ο Παζολίνι χρησιμοποιούσε συχνά μια φράση: ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου. Το τέλος του σινεμά του ενός, είναι το σινεμά του άλλου, λέω εγώ. Θα θυμάστε ότι το “Σαλό: 120 Μέρες στα Σόδομα” δε βγήκε ποτέ κανονικά στις αίθουσες. Το “Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι”, όταν βγήκε, κόσμος έκαιγε τις κόπιες, αν είχαν κάψει και το αρνητικό, η ταινία τώρα απλώς δε θα υπήρχε πουθενά. Ο Πιερ Πάολο ήταν κάθε μέρα στα δικαστήρια και διεκδικούσε πράγματα. Ζούσε κάτω από διαρκή πίεση κι όμως δεν τον σταματούσε τίποτα, κατάφερε να επανεφεύρει το σινεμά. Δεν έκανε ποτέ πίσω στη ζωή του, μεγάλωσε ως ανοιχτά ομοφυλόφιλος πριν τον πόλεμο, ζούσε μαζί με τον φασισμό, ζούσε μαζί με το Σαλό καθημερινά. Αλλά ήταν από μια άλλη γενιά, αυτή των μπαμπάδων μας, που είχαν μια πίστη στη δύναμη των προσωπικοτήτων τους και στο ότι όσα έκαναν ως άτομα μετρούσαν.»
Εκεί τοποθετεί ο Φεράρα και την επικαιρότητα της προσωπικότητας του Παζολίνι: «Γυρίζοντας, αλλά και βλέποντας πια την ταινία, εγώ δε βλέπω το 1975, δε βλέπω τον Πιερ Πάολο, με τα κοστούμια του, το αυτοκίνητό του, το στιλ του. Βλέπω οποιονδήποτε άνθρωπο τολμά, σήμερα, να ακολουθεί αυτόν τον τρόπο ζωής, της ειλικρίνειας και της τόλμης. Είτε βρίσκεται στην Ιταλία, είτε στη Ρουμανία, είτε στο Μανχάταν, είτε στο Ρίο Ντε Τζανέιρο. Κι αυτή η οπτική γωνία μάς έδωσε τον τρόπο να κάνουμε την ταινία.»
Οσο για τον Γουίλεμ Νταφό, η δική του μέθοδος προσέγγισης του «υπερήρωα» που υποδύθηκε στο «Pasolini», ήταν εξίσου προσωπική: «Προσπάθησα να βιώσω τις σκέψεις και τις πράξεις του Πιερ Πάολο Παζολίνι, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να τον καταλάβω, αλλά δεν ξεχωρίζω τον εαυτό μου από την ταινία, ένιωσα έντονα την ευθύνη να είμαι σε διάλογο με τον Παζολίνι, με την καθημερινότητά του και τις ιδέες του. Αυτά μου φαίνονταν πάντα εξαιρετικά σημαντικά. Αν τα κατάφερα, είναι γιατί είχα ένα στενό προσωπικό διάλογο μαζί τους.»
