Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι («Texas Chainsaw Massacre») / [Ειδικές Προβολές / Δαναός 1 / 22.15]
Σαράντα χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, το 1974, το «Texas Chainsaw Massacre» - με τον πιο κλασικό ακόμη ελληνικό τίτλο «O Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι», δέχεται την περιποίηση που του αξίζει και προβάλλεται στις Νύχτες Πρεμιέρας ως ο ογκόλιθος που είναι: 84 λεπτά αυθεντικού slasher φτιαγμένου για να στοιχειώσει για πάντα το είδος και τους εφιάλτες μιας ολόκληρης γενιάς, συν ένας τελευταίος αποχαιρετισμός στην Μέριλιν Μπερνς. Το ότι μιλάει ακόμη και σήμερα με την ίδια δύναμη που το εκανε και τότε για τη «διαφορετικότητα», την κατάρα της all-american family και το απότομο ξύπνημα της ενηλικίωσης, είναι κάτι που ακόμη και ο Leatherface δεν θα μπορούσε να το φανταστεί.
Breadcrumb Trail: Η Ιστορία των Slint του Λανς Μπανγκς / [Μουσική και Φιλμ / Δαναός 2 / 17.45]
Για τους περισσότερους οι Slint μοιάζουν συνώνυμοι με μια φωτογραφία τους: αυτή που βρισκόταν στο εξώφυλλο του «Spiderland», με την μπάντα να κολυμπά στα νερά μιας λίμνης ενός εγκαταλειμμένου νταμαριού στο Κεντάκι, με τα κεφάλια των μελών της να προεξέχουν μόνο πάνω από το νερό. Μια φωτογραφία τραβηγμένη από τον Γουιλ Ολνταμ που έμοιαζε να συμπυκνώνει κάτι ευφορικό και σκοτεινό μαζί, όπως κι ο δίσκος που έκρυβε πίσω της. Το «Spiderland» μπορεί να ήταν ο τελευταίος (μόλις δεύτερος) δίσκος των Slint και να κέρδισε αμέσως μερικούς φανατικούς πιστούς, όμως δεν βρήκε ποτέ την επιτυχία που θα του άξιζε. Τουλάχιστον όχι πριν περάσουν αρκετά χρόνια και μια σειρά από γκρουπ αρχίσουν να τον αναφέρουν ως μια από τις βασικές επιρροές τους και τα μουσικά έντυπα τον χαιρετήσουν ως τον πρώτο αληθινά post rock δίσκο κι ως έναν από τους καλύτερους των '90ς. Το ντοκιμαντέρ του Λανς Μπανγκς που δανείζεται τον τίτλο του από το πρώτο κομμάτι του άλμπουμ, σκιαγραφεί το πορτρέτο της μπάντας, του συγκεκριμένου δίσκου και της κληρονομιάς του που χτίζεται από σπάνιο αρχειακό υλικό, συνεντεύξεις με τους ίδιους και τους σύγχρονούς του, αλλά και πολύ αγάπη.
Σήμερα Θέλω να Γυρίσω Μόνος («Hoje Eu Quero Voltar Sozinho») του Ντανιέλ Ριμπέιρο / [Διεθνές Διαγωνιστικό / Οπερα 1 / 18.00]
Ο Λεονάρντο και η Τζοβάνα είναι κολλητοί φίλοι. Εκείνος είναι τυφλός, εκείνη τον συνοδεύει καθημερινά στην επιστροφή τους από το σχολείο, και μαζί κουβεντιάζουν ανεξάντλητα διασκεδάζοντας την πλήξη τους. Ο Λεονάρντο, όμως, δεν νιώθει ανεξάρτητος. Τα σχολικά πειράγματα και η υπερπροστατευτική συμπεριφορά των γονιών του τον έχουν κουράσει. Η άφιξη του Γκάμπριελ, ενός νέου μαθητή, στο σχολείο θα τον αναγκάσει να επανεκτιμήσει την καθημερινή ρουτίνα του. Θα αντιληφθεί πως τρέφει για εκείνον αισθήματα που δεν είχε παραδεχθεί μέχρι τότε, ενώ παράλληλα η Τζοβάνα θα αρχίσει να νιώθει ζήλια όταν παύει να είναι το μοναδικό πρόσωπο στη ζωή του. Βραβείο Teddy στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για μια τρυφερή ιστορία σεξουαλικής ενηλικίωσης.
Sam Roma - Είμαστε Τσιγγάνοι της Μαρίνας Δανέζη / [Ντοκιμαντέρ / Ταινιοθήκη / 19.45]
Ρομά: ένας «μυστήριος λαός» που η ταυτότητά του χάνεται στα βάθη του χρόνου και στους μακρινούς τόπους της περιπλάνησης. Οι Ελληνες Ρομά αγαπούν το χορό, το τραγούδι και τα πανηγύρια, ενώ στήνουν τα μεγαλύτερα γλέντια. Ερωτεύονται, «κλέβονται», παντρεύονται και δημιουργούν μεγάλες οικογένειες τηρώντας ευλαβικά τα έθιμα της φυλής. Είναι δαιμόνιοι έμποροι και ικανοί αγρότες, ενώ οι γυναίκες κατέχουν άριστα την τέχνη του καφέ και της χειρομαντείας. Η επιβίωση αποτελεί γι' αυτούς μια καθημερινή πρόκληση και ένα στοίχημα που πρέπει πάση θυσία να κερδηθεί, ενώ δηλώνουν με περηφάνια πως «όποιος μεγαλώνει στο δρόμο μαθαίνει περισσότερα από αυτόν που ξέρει γράμματα». Η Μαρίνα Δανέζη («Σωματείο Ρακοσυλλεκτών») στρέφει το διορατικό βλέμμα της στους καταυλισμούς των Ρομά της Αργολίδας, της Κορινθίας και της Ηλείας, χαρτογραφώντας έναν «γνωστό» άγνωστο κόσμο που προτιμούμε να υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει.
Στο Σκοτάδι («Blind») του Εσκιλ Βογκτ / [Διεθνές Διαγωνιστικό / Δαναος 1 / 20.00]
Σκηνοθετικό ντεμπούτο του Νορβηγού σεναριογράφου Εσκιλ Βογκτ (συνεργάτη του Γιοακίμ Τρίερ στο «Reprise» και «Oσλο, 31 Αυγούστου»), το «Blind» προβλήθηκε στο Panorama του 64ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου και σε φωτογραφία του Θύμιου Μπακατάκη («Κυνόδοντας»), προσπαθεί να ανακαλύψει τις αδιόρατες γραμμές πίσω από το υποκειμενικό βλέμμα μιας ηρωίδας που βλέπει τον κόσμο μόνο με τις αισθήσεις. Στο κέντρο του «Blind» βρίσκεται η Ινγκριντ που η πρόσφατη απώλεια όρασης την έχει περιορίσειμέσα στους τοίχους του σπιτιού της. Τις ώρες που λείπει ο Μόρτεν, κάθεται στο παράθυρο και ακούει ραδιόφωνο ή αφουγκράζεται όσα συμβαίνουν γύρω της, ενώ νιώθει έντονη την παρουσία του συζύγου της, σαν να την παρακολουθεί την ώρα που υποτίθεται πως βρίσκεται στη δουλειά. Ταυτόχρονα, στο απέναντι διαμέρισμα, ένα δειλό ερωτικό ενδιαφέρον αναζητά τρόπο έκφρασης, κάτι που η Ινγκριντ επίσης αφουγκράζεται, συνδεόμενη κάπως με τους δύο υποψήφιους εραστές. Η σκέψη της, ωστόσο, καταλαμβάνεται από δικούς της φόβους και καταπιεσμένες φαντασιώσεις.
Ο Διάβολος του Αντρέι Ζουλάφσκι / [Αφιέρωμα Αντρέι Ζουλάφσκι / Οπερα 2 / 21.00]
Εν μέσω του χάους που έχει προκαλέσει η εισβολή των πρωσικών στρατευμάτων στην Πολωνία του 1790, ένας νεαρός ιδεαλιστής ευγενής δραπετεύει από τη φυλακή με τη βοήθεια ενός άγνωστου άνδρα και επιστρέφει στο κάποτε πλούσιο σπιτικό του για να βρει σύσσωμη την οικογένειά του παραδομένη στην παρακμή και τη διαφθορά. Με την υποχθόνια προτροπή του μυστηριώδους σωτήρα του, θα επιδοθεί σε μια δολοφονική φρενίτιδα, επιδιώκοντας μάταια τον εξαγνισμό ενός παράλογου κόσμου. Η δεύτερη ταινία του Αντρέι Ζουλάφσκι, γυρισμένη το 1972 και απαγορευμένη από το κομμουνιστικό καθεστώς της Πολωνίας για περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια, ένα μείγμα μεγαλειώδους ιστορικού δράματος και φρικιαστικής ταινίας τρόμου ακριβώς στο σημείο όπου η Πολωνία του 18ου αιώνα συναντούσε το Μάη του 1968.
Καλωσήλθες στη Νέα Υόρκη («Welcome to New York») / [Πρεμιέρες / Ιντεάλ / 22.30]
O Ντεβερό είναι ένας άντρας που έχει τον οικονομικό έλεγχο δισεκατομμυρίων δολαρίων, καθώς και ακόρεστη δίψα για ισχύ, χρήμα και σεξ. Κάπου ανάμεσα στο γκροτέσκο και το ηθελημένα υπερβολικό, ο Εϊμπελ Φεράρα «ζωγραφίζει» πάνω στην ογκώδη φιγούρα του Ζεράρ Ντεπαρντιέ το πορτρέτο της ακολασίας του Ντομινίκ Στρος-Καν και όλων των ισχυρών αυτού του πλανήτη, ξεκινώντας από ένα υπαρκτό σκάνδαλο για να καταλήξει σε μια ταινία που συζητήθηκε όσο λίγες, που έκανε την πρεμιέρα της εν μέσω Φεστιβάλ Καννών σε VOD και που ενδέχεται στο μέλλον να αποτελεί ένα μικρό cult, κυρίως γιατί παραμένει αταξινόμητη ακόμη και μετά την εμπειρία της θεασής της.
Party Girl των Μαρί Αματσουκελί, Κλερ Μπουργκέ, Σαμουέλ Τεί / [Πρεμιέρες / Οπερα 1 / 22.15]
H 60χρονη Ανζελίκ έχει ζήσει όλη της τη ζωή, τους έρωτες, τις φιλίες, τις μέρες και -κυρίως- τις νύχτες της στα καμπαρέ της εθνικής οδού που ενώνουν τα white trash σύνορα της Γαλλίας με τη Γερμανία. Εδώ και 40 χρόνια, εργάτες, ανθρακωρύχοι, νταλικέρηδες τη βλέπουν να χορεύει αισθησιακά στην ημιφωτισμένη πίστα και τη στριμώχνουν σ' ένα καναπεδάκι των σεπαρέ, με αντάλλαγμα μπουκάλια φτηνής σαμπάνιας που πληρώνουν πανάκριβα. Το κινηματογραφικό της πορτρέτο (με την εξαιρετική ερμηνεία της Ανζελίκ Λιτζενμπέργκερ) είναι αποκαλυπτικό, ρεαλιστικό, συγκινητικό - μια φέτα ζωής που όσο διαφορετική και αν μοιάζει από τις υπόλοιπες διαθέτει εκείνη την οικειότητα που ανέκαθεν χαρακτήριζε τους ανθρώπους που θα συνεχίσουν να αναζητούν την ευτυχία με τους δικούς τους όρους. Χρυσή Κάμερα για Καλύτερη Πρώτη Ταινία στο 67ο Φεστιβάλ Καννών και εισπρακτική επιτυχία στη Γαλλία.
The Rover του Ντέιβιντ Μίσοντ / [Focus στην Αυστραλία / Δαναός 1 / 00.15]
Τοποθετημένη σε μια ερημωμένη, σκονισμένη Αυστραλία δέκα χρόνια μετά από κάτι που η ταινία ονομάζει ως «κατάρρευση», το «Rover» ξεκινά με μια ομάδα από άντρες σε ένα τζιπ οι οποίοι προφανώς προσπαθούν να ξεφύγουν από κάποιους, ή κάτι. Οταν το αυτοκίνητό τους θα κολλήσει κοντά σε ένα οικισμό, θα κλέψουν το πρώτο που θα βρουν μπροστά τους, το οποίο ανήκει στον Ερικ έναν άντρα που μοιάζει βλοσυρός κι αποφασισμένος και που θα τους ακολουθήσει αναζητώντας το αμάξι του με απόλυτη επιμονή. Στην πορεία θα τους χάσει, αλλά θα βρει την ευκαιρία να ακολουθήσει τα ίχνη τους, όταν πέσει πάνω στον αδελφό του ενός από αυτούς, τον οποίο η συμμορία είχε αφήσει πληγωμένο, νομίζοντας ότι είναι νεκρός στον τόπο του εγκλήματος από το οποίο προσπαθούν να ξεφύγουν. Ο Ρέι, είναι ένας ελαφρώς κοινωνικά απροσάρμοστος νεαρός, ένα αγόρι που χρειάζεται κάποιον να ακολουθεί κι όταν ο Ερικ θα τον βοηθήσει με την σφαίρα που βρίσκεται στην κοιλιά του και θα τον σώσει από έναν στρατιώτη που προσπαθεί να τον συλλάβει ή να τον σκοτώσει, θα δεχτεί να τον οδηγήσει στον αδελφό του, ακόμη κι αν ξέρει, ότι οι προθέσεις του δεν είναι καθόλου καλές. Πάνω σε αυτή την ισχνή ιστορία ο Ντείβιντ Μισόντ θα χτίσει μια αφήγηση που βασίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα και την εξαιρετική φωτογραφία, στην ηχητική μπάντα και στην συχνά παράξενη μουσική και κυρίως πάνω στις δύο εξαιρετικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών του, φέρνοντας μνήμες από το «Mad Max» και επιβεβαιώνοντας τις υποσχέσεις που είχε δώσει με το εξαιρετικό «Animal Kingdom» το 2010.
Διαβάστε ακόμη:
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Τι να δείτε σήμερα, Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου
- Οδηγός Επιβίωσης για τις 20ές Νύχτες Πρεμιέρας
- 20 ταινίες που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ από τα 20 χρόνια Νύχτες Πρεμιέρας
- Νύχτες Πρεμιέρας 2014: Ανοίγοντας δρόμο για τη φετινή Χρυσή Αθηνά
- Οι 20ές Νύχτες Πρεμιέρας ξεκινούν με «Ιστορίες για Αγρίους»!
Tags: ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2014
