Ο Ματ Ντέιμον προέρχεται από μία οικογένεια που δεν εμπλέκεται με την πολιτική ενεργά. Η μητέρα του ήταν δασκάλα. Ο πατέρας του χρηματιστής. Οταν οι γονείς του χώρισαν, η μητέρα του μετακόμισε με τους δύο γους της στα πρότζεκτς των υποβαθμισμένων προαστίων της Βοστώνης σ' ένα σπίτι που μοιράζονταν με 6 ακόμα οικογένειες.
Ομως ο Ματ Ντέιμον, όπως και ο κολλητός του φίλος από το σχολείο Μπεν Αφλεκ, έμαθαν να σκέπτονται, να παρατηρούν, να έχουν ελεύθερη βούληση. Αλλωστε ένας οικογενειακός τους φίλος δε θα επέτρεπε τίποτα διαφορετικό. Ο ιστορικός, συγγραφέας και πολιτικός ακτιβιστής Χάουαρντ Ζιν (1922-2010) μεγάλωσε τα δυο αγόρια με συζητήσεις για το Βιετνάμ, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις φυλετικές διακρίσεις. Τους έδειξε μία χώρα που δεν είναι αυτό που φιγουράρει στα δελτία ειδήσεων και στα περιοδικά. Τους έβαλε το μικρόβιο ότι ο δυτικός πολιτισμός ευθύνεται για την ανισότητα στον πλανήτη. Αν θυμάστε τον οσκαρικό τους ευχαριστήριο λόγο όταν κέρδισαν το χρυσό αγαλματάκι για το «Ο Ξεχωριστός Γουίλ Χάντινγκ», ανέφεραν τον Ζιν μιλώντας για το «αιρετικό» του βιβλίο ιστορίας «A People's History of the United States».
Πριν από λίγες μέρες ένα άλλο βίντεο του Ματ Ντέιμον να διαβάζει το λόγο που έβγαλε ο Ζιν στο πανεπιστήμιο Johns' Hopkins τον Νοέμβριο του 1970 (43 χρόνια πριν) έγινε viral. Κι έγινε viral γιατί, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η αναγκαιότητα όσων λέει ο Ζιν, όσων πρέπει να σκεφτούμε, η σοφία της σκέψης του και ο πολιτικός συντηριτισμός που τα αντιμάχεται (και νικά, δυστυχώς, κάθε φορά) είναι ακόμα τόσο σύγχρονα και επίκαιρα.
Ο Ματ Ντέιμον διάβασε το κείμενο στις 31 Ιανουαρίου του 2012, ως μέρος του Φεστιβάλ Νεανικής Ποίησης του Σικάγο με θέμα «Πιο Ηχηρά και από Βόμβα». Και όσα είπε έσκασαν σαν βόμβα.
«Το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι η ανυπακοή των πολιτών. Είναι αντιθέτως η πολιτική υπακοή. Σκεφτείτε τη Γερμανία του Χίτλερ. Ο λαός υπάκουσε. Σήμερα το αναγνωρίζουμε: εγκλημάτισε κι ο λαός. Αν μόνο ήμασταν εμείς στη θέση τους τότε. Θα ξέραμε καλύτερα... Κι όμως. Τίποτα δεν ξέρουμε. Τίποτα, ακόμα, δεν καταλαβαίνουμε. Ακούμε όσα λένε οι τηλεοράσεις. Και πιστεύουμε ότι ο κόσμος οδεύει καλώς. Αν πάρουμε μία μικρή απόσταση, αν λίγο απομακρυνθούμε από την οικειότητα της ζωής μας, αν κοιτάξουμε προσεχτικά, τότε θα τρομάξουμε...»
«Το πρόβλημά μας είναι η λαϊκή υπακοή. Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υπακούν σε ό,τι τους λένε οι κυβερνήσεις τους. Πηγαίνουν στον πόλεμο, σκοτώνονται εξαιτίας αυτής της υπακοής. Το ότι καταφέρνουν ακόμα και μας πείθουν ενώνει όλους τους αρχηγούς κρατών σε μία δική τους κάστα. Αυτό φαίνεται όταν συναντιόνται. Καπνίζουν πούρα, γελάνε και περνάνε καλά. Πραγματικά, συμπαθεί ο ένας τον άλλον... Μακάρι να τους δείχναμε οι πολίτες του κόσμου μεταξύ μας τη δική μας διακρατική ενότητα. Να δείχναμε ανυπακοή. Πραγματική ανυπακοή. Να αποδεικνύαμε ότι εμείς, οι λαοί, είμαστε πιο δυνατοί και θέλουμε τα ίδια ακριβώς πράγματα...»
Πατάμε το play και βγάζουμε το καπέλο στον Ματ Ντέιμον.
