Οσοι αγαπήσαμε με πάθος τη σειρά, μισήσαμε τις ταινίες. Ενα απίστευτα καλογραμμένο, τολμηρά πρωτοποριακό κι εμβριθές στα νοήματά του TV show (όσοι ακόμα πιστεύουν ότι είναι μόνο για κάτι γυναίκες με ακριβά ρούχα και παπούτσια που μιλάνε για σεξ, μάλλον δεν είδαν ποτέ τίποτα παραπάνω από σκόρπιες σκηνές στο youtube) μετατράπηκε σε ευκολόπιοτες κομεντί-αρπαχτές, χωρίς νόημα, χωρίς ουσία, χωρίς να σου αφήνουν κάτι να θυμάσαι.
And just like that, όταν ανακοινώθηκε το reboot, αναθαρρησαμε! Ευκαιρία για διόρθωση. Ολα όσα γραφόντουσαν, όσα δήλωναν οι παραγωγοί και η μπροστάρισα Σάρα Τζέσικα Πάρκερ μάς έκαναν -και πάλι διστακτικά- να ελπίζουμε σε κάτι σύγχρονο, ώριμο, διεισδυτικό στο πώς σκέφτεται, ζει, ερωτεύεται, καταρρακώνεται, ξανασηκώνεται και συνεχίζει η 50+ γυναίκα αυτή τη φορά.
Κι η αλήθεια είναι ότι τα πρώτα 2 επεισόδια (με τον αιφνίδιο θάνατο του Big), άντε βία ολόκληρη η πρώτη σεζόν, ήταν αρκετά κοντά στις προσδοκίες μας. Μπορεί ο ξαφνικός εμπλουτισμός της παρέας των κοριτσιών με non-white και non-binary φίλες να ήταν άγαρμπος και να φώναζε την politically correct πρόθεση να διορθωθεί η τυφλή ομοιομορφία της 90ς τηλεόρασης (ίδια, δικαιολογημένη, κριτική έχει γίνει και για το «Friends»), μπορεί η Σάρλοτ να είχε ξεφύγει λίγο στο ροζ σχήμα της, μπορεί η λεσβία Μιράντα να μην είχε βρει ακόμα πειστικά πατήματα, μπορεί η απουσία της Σαμάνθα να ήταν μεγάλη πληγή, όμως υπήρχαν ιδέες, σκηνές, στιγμές που υπόσχονταν ότι κάτι χτίζουν, κάτι έχουν να πουν.
Από εκεί και πέρα όμως, το χάος. Mία κακή 2η σεζόν-φάρσα με μέτρια (οριακά «ξεπέτα») σενάριο, ακολούθησε ένας τραγικό 3ος κύκλος, που κάθε επεισόδιό του έσπαγε τα ρεκόρ του cringe. Mία σεζόν καταστροφική, ντροπιαστική, εξευτελιστική.
Τώρα λοιπόν που ανακοινώθηκε το τράβηγμα της πρίζας στη σειρά, όχι δε θα ακολουθήσει 4ος κύκλος, ανακουφιστήκαμε. Γιατί το κατρακύλισμά της σε κάτι τόσο κούφιο, έμοιαζε με οδοστρωτήρα που περνάει πάνω από το legacy του «Sex and the City» και κάνει και όπισθεν.
Χάθηκε και η ευκαιρία η σειρά να πιάσει καυτά ζητήματα του σήμερα. Τι έχει συμβεί στον έρωτα και τις σχέσεις την εποχή του tinder και του Insta; Πώς χειρίζονται οι μεσήλικες γυναίκες το modern dating; Κι όχι μόνο για τις ίδιες, αλλά και για τα παιδιά τους - τι έχουν να πουν ως μητέρες; Πώς παλεύουν με την ηλικία, την εικόνα τους; Πόσο αλλάζει η σεξουαλική ορμή στην κλιμακτήριο, στην εμμηνόπαυση; Πόσο αντιερωτικές μπορεί να νιώσουν και υποτιμημένες και αόρατες;
Ενα σενάριο με... στυτική δυσλειτουργία
Ενα show για το απόλυτο τίποτα (κι όχι με τον κολακευτικό τρόπο που το λέγαμε για το «Seinfeld»). Οσοι fans του «Sex and the City» ξέρατε ότι το εβδομαδιαίο κειμενο άποψης που έγραφε η Κάρι ήταν ο άξονας κάθε επεισοδίου για να ειπωθεί κάτι σημαντικό. Ναι, η πλοκή διανθιζόταν με high fashion πάρτυ, brunches με Cosmopolitan, νεουορκέζικες βόλτες με στιλέτο παπούτσια, σεξ και άπλετο, αυτοσαρκαστικό χιούμορ. Ομως η παλλόμενη καρδιά κάθε επεισοδίου ήταν κάτι κοφτερό, πικρό, δυναμικό που αφορούσε τις ανθρώπινες σχέσεις και τολμούσε να το πει. Ή, μάλλον, να το γράψει η Κάρι. Για αυτό κι υπήρχε στρατηγικό voice over σε στιγμές που ένωνε όσα βίωναν τα κορίτσια, με το κείμενο και τον προβληματισμό της.
Ναι, είναι λογικό να μην έχει η 50+ Κάρι ακόμα τη «Sex and the City» στήλη της στην εφημερίδα. Ναι, μπορεί να είναι κι αληθινό ότι μεγαλώνοντας απομακρύνθηκε από την τεχνολογία (ποτέ δεν τα πήγαινε και πολύ καλά) ώστε δεν μπορούσαν να της γράψουν το εύρημα ενός podcast, για παράδειγμα (πολύ βραχύ το πείραμα με το Τσε).
Ομως κάνοντάς την απλώς (ας το παραδεχτούμε: πλούσια χήρα) συγγραφέα best sellers, στον τελευταίο κύκλο να γράφει λογοτεχνία για μια κυρία του 19ου αιώνα, χάθηκε η φωνή της. Χάθηκε η αμεσότητα. Χάθηκε το νόημα.
Χάθηκε και η ευκαιρία η σειρά να πιάσει καυτά ζητήματα του σήμερα. Τι έχει συμβεί στον έρωτα και τις σχέσεις την εποχή του tinder και του Insta; Πώς χειρίζονται οι μεσήλικες γυναίκες το modern dating; Κι όχι μόνο για τις ίδιες, αλλά και για τα παιδιά τους - τι έχουν να πουν ως μητέρες; Πώς παλεύουν με την ηλικία, την εικόνα τους; Πόσο αλλάζει η σεξουαλική ορμή στην κλιμακτήριο, στην εμμηνόπαυση; Πόσο αντιερωτικές μπορεί να νιώσουν και υποτιμημένες και αόρατες;
Τίποτα. Το άτσαλο outing της Μιράντα με το non binary Τσε, το ελάχιστο πένθος της Κάρι (ο Big ξεχάστηκε πιο γρήγορα κι από το να πεις «abso-fuckin-lutely»), οι οικογενειακές τραγωδίες του Εϊνταν, ακόμα κι ο καρκίνος του Χάρι ήταν οι μόνες ιδέες για λίγη ουσία. Κακογραμμένα, πρόχειρα και επιφανειακά δεν πήγαν σε κανένα ουσιαστικό βάθος. Δεν χάρισαν καμία νέα οπτική στα πράγματα.
Αντιθέτως, χάσαμε χρόνο με την -οριακά εκνευριστική- ανακαίνιση της έπαυλης της Κάρι. Το μαραθώνιο μοντάζ του ντοκιμαντέρ της Λίζα. Το...canceling του σκύλου της Σάρλοτ.
Είναι δυνατόν η Κάρι να ξέρει ότι η Μιράντα για 1 1/2 σεζόν κοιμάται σε καναπέδες κι Airbnb σε επικίνδυνες γειτονιές και να μην έχει προσφερθεί να τη φιλοξενήσει, για όσο χρειάζεται, στην νέα της έπαυλη των 6 υπνοδωματίων; Κι όταν τελικά το κάνει να τσακωθούν για ένα γιαούρτι και μία μπανάνα; Please.»
Που πήγαν οι φίλες μας; Kαι το βασικότερο: που πήγε η φιλία τους;
Ο λόγος που το «Sex and the City» έμεινε iconic στη συλλογική συνείδηση των fans του δεν ήταν ούτε η μόδα, ούτε τα Manolo Blahnik, ούτε η Νέα Υόρκη, ούτε καν το σεξ. Ηταν η 4 αυτές γυναίκες.
Οσο ακόμα μία πατριαρχική κοινωνία επιμένει ότι «δεν υπάρχει γυναικεία φιλία», όσο ακούγονται συνεχώς τσιτάτα τύπου «οι γυναίκες είναι μόνο αντίζηλες», «βγάζουν νύχια και αλληλοθάβονται», «αυτή που θα βάλει τρικλοποδιά σε μία γυναίκα είναι μία άλλη γυναίκα», οι 4 ηρωίδες της σειράς αποδείκνυαν κάθε εβδομάδα και με κάθε επεισόδιο ότι η φιλία τους ήταν η πιο σημαντική σχέση της ζωής τους. Εβαζαν πλάτες στα σοβαρά, τα αστεία, τα σπαρακτικά, τα μικρά και τα μεγάλα της ζωής. Πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, ναι, αλλά καμαρώνοντας η μία την άλλη ακόμα και στις διαφορές τους.
Η ομάδα σεναριογράφων του Μάικλ Πάτρικ Κινγκ για το «And Just Like That» κατάφεραν να σκοτώσουν αυτή τη φιλία - κι αυτό είναι κάτι που δε θα το συγχωρέσουμε ποτέ. Είναι δυνατόν η Κάρι να ξέρει ότι η Μιράντα για 1 1/2 σεζόν κοιμάται σε καναπέδες κι Airbnb σε επικίνδυνες γειτονιές και να μην έχει προσφερθεί να τη φιλοξενήσει, για όσο χρειάζεται, σε μία έπαυλη 6 υπνοδωματίων; Κι όταν τελικά το κάνει να τσακωθούν για ένα γιαούρτι και μία μπανάνα; Please.
Και θυμηθείτε το επεισόδιο του «Sex and the City» (στο γάμο της Μιράντας) που η Σαμάνθα εξομολογείται τον καρκίνο της. Με πόση λεπτότητα, μαύρο χιούμορ, απίστευτη τρυφερότητα κι ανθρωπιά είχε γραφτεί αυτή η σκηνή. Fast forward στην Σάρλοτ να λέει στην Κάρι για τον καρκίνο του Χάρι. Η μία ένα overplaying καρτούν, η άλλη μία ποζάτη παγοκωλώνα.
Ποιες είναι αυτές; Γιατί αυτές δεν είναι οι φίλες μας - αυτές που μας έχουν συγκινήσει, που έχουν γράψει μέσα μας, που λέμε τις ατάκες τους ακόμα και σήμερα στις παρέες μας.
Κι ίσως εκεί να κρύβεται το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων: το «And Just Like That» κατέστρεψε τους ίδιους τους χαρακτήρες αυτών των γυναικών. Τις μετέτρεψε σε μονοδιάστατα σκίτσα, σε κουφάρια του εαυτού τους.
Στα 55 της, η Σάρλοτ Γιορκ είναι μία ροζ μπουμπουνιέρα soccer mom που χαμογελά τσιτωμένα σαν «Stepford wife» και απαγγέλει φωναχτά τις γελοίες ατάκες της με μάτια διάπλατα. Σαν να την έχει αντικαταστήσει ένα καρτουνίστικο ΑΙ ολόγραμμα του εαυτού της.»
Σάρλοτ: Μία καρτουνίστικη Κάρεν της Upper East Side
Εκπροσωπώντας την απέθαντη ρομαντική, καθωσπρέπει, αφελή αστή, η Σάρλοτ πάντα ακροβατούσε με την παγίδα της καρικατούρας. Ομως το κείμενο ήταν δυνατό κι οι ανατροπές έξυπνες: εκεί που τη.θεωρούσες γραφική, σε αιφνιδίαζε με την πιο σωστή απόφαση, την πιο συγκινητική στάση, την πιο δυνατή στήριξη.
Τώρα όμως οι ισορροπίες έχουν χαθεί. Η σημερινή Σάρλοτ κλαίει πολύ, σοκάρεται πολύ, τσακώνεται πολύ, φωνάζει πολύ. Χαμογελά τσιτωμένα σαν «Stepford wife» και απαγγέλει τις γελοίες ατάκες της με μάτια διάπλατα. Σαν να την έχει αντικαταστήσει ένα καρτουνίστικο ΑΙ ολόγραμμα του εαυτού της.
Στα 55 της, η Σάρλοτ Γιορκ είναι μία ροζ μπουμπουνιέρα soccer mom και υστερική σύζυγος, που μεγαλώνει τα παιδιά της (που ήθελε όσο τίποτα στον κόσμο) ως κακομαθημένα brats, αλλά για ένα ολόκληρο επεισόδιο προσπαθεί να δικαιώσει το σκυλί της που έγινε cancel στο σκυλοπάρκο με ένα άδικο story στο Instagram. Τα ζητήματα της κόρης της που αποφάσισε ότι είναι non binary και θέλει να το αποκαλούν «Ροκ» αντιμετωπίστηκαν στα γρήγορα με επιφανειακούς, φορετούς, διδακτικούς διαλόγους. Η polyamorous σχέση της άλλης κόρης σαν κάτι το χαριτωμένο («τσκ τσκ τσκ αυτά τα έφηβα παλιόπαιδα»)
Επίσης, η δουλειά της ως curator σε γκαλερί παρουσιάζεται en passant, σε 2 κλεμμένες στιγμές. Ομως το πώς προσπάθησε να ξενυχτήσει στα after party του εικαστικού κύκλου με αποτέλεσμα ο Χάρι να κατουρηθεί πάνω του (μη ρωτάτε), άξιο για υλικό ενός επεισοδίου.
Μετέτρεψαν την Μιράντα (την Μιράντα!) σε μία αλκοολική, ανασφαλή γυναικούλα που ψωνίζεται στα λεσβιακά μπαρ στα last calls των απελπισμένων και τρέμει μπροστά στην Κάρι όταν της λέει τη γνώμη της.»
Μιράντα, δυναμική μου Μιράντα. Γύρνα πίσω, ή έστω τηλεφώνα.
Ηταν η αγαπημένη μας (της υπογράφουσας, τούλαχιστον). Αγέρωχη, μονοκόμματη, τσεκουράτη, έλεγε αφιλτράριστα αλήθειες που πονούσαν. Δυναμική δικηγόρος που έβαζε τους πάντες στη θέση τους, αλλά παράλληλα και αληθινή γυναίκα που είχε ανάγκη να φροντιστεί. Ο έρωτάς της με τον Στιβ, τόσο αντισυμβατικός αλλά οικείος, τόσο γλυκά, τρυφερά, αστεία, ανατρεπτικά, αληθινά γραμμένος.
Είχε σκοτωθεί πολλές φορές με την Κάρι, αλλά με κείμενο που αναδείκνυε την mama-bear προστασία της, την αγωνία μιας φίλης για τα «Big» λάθη της φίλης της.
And just like that αυτή η γυναίκα εξαφανίστηκε. Σύμφωνοι, το outing της ηθοποιού Σύνθια Νίξον επηρέασε κι έδωσε την ιδέα να συμβεί κάτι αντίστοιχο και στην ηρωίδα της. Υπέροχα. Ιδανική ευκαιρία να εξετάσουμε τι συμβαίνει σε μια γυναίκα όταν αλλάζει σεξουαλικό προσανατολισμό, αναζητά από την αρχή την ταυτότητά της, επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις της με τους γύρω της, τις φίλες, το παιδί της, το επαγγελματικό της περιβάλλον.
Πώς θα τα δείξεις όμως όλα αυτά; Σίγουρα όχι μετατρέποντας την Μιράντα (την Μιράντα!) σε μία αλκοολική, ανασφαλή γυναικούλα που κυνηγά απελπισμένα το κακότροπο Τσε (η παλιά Μιράντα θα του είχε πει δυο φωνήεντα με το φρύδι σηκωμένο), ψωνίζεται στα λεσβιακά μπαρ στα last calls των απελπισμένων και τρέμει μπροστά στην Κάρι όταν της λέει τη γνώμη της. Και ποτέ, μα ποτέ, η Μιράντα δε θα διοργάνωνε karaoke party. Ποτέ. Την ξέρετε καθόλου;
Μπορεί η Σύνθια Νίξον να ήθελε να χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα που της δίνει η σειρά για να εμψυχώσει τις queer γυναίκες που δεν τολμούν να αλλάξουν τη ζωή τους, δυστυχώς όμως αυτή η νέα λοβοτομημένη Μιράντα δεν είναι σύμβολο ενδυνάμωσης και φεμινισμού. Το αντίθετο.
Ο άξονας του χαρακτήρα της, η διορατικότητά της, αυτό το voice over που μάς ψιθύριζε αλήθειες, έχει χαθεί. Οι ζουμεροί διάλογοι με άλλες γυναίκες που έβγαζαν μία κριτική άποψη για τις σχέσεις, τους ανθρώπους, το σεξ και την πόλη, έχουν αντικατασταθεί με εκνευριστικά τσιτάτα και one liners. Μία εστέτ, ποζάτη, κακιασμένη νάρκισσος που, όταν το θυμάται, χαϊδεύει το γατάκι της σε σκηνές στημένης τρυφερότητας. Μία ηρωίδα που δεν έχει τίποτα να μας πει πια.»
Κάρι: bitch, please...
Η Κάρι ήταν πάντα εγωκεντρική, χαοτική, σαν κακομαθημένο παιδί. Ομως είχε στιγμές γενναίας γελοιοποίησης, αυτοσαρκασμού. Μέσα από αυτές κοιτούσε κατάματα την ανθρώπινη φύση, γυναικεία και ανδρική, κι έγραφε τα πικρά κι αστεία κι αληθινά συμπεράσματά της στη στήλη της. Αγαπούσε τη μόδα, λάτρευε τα Manolo της, όμως την έβλεπες στο σπίτι της να κυκλοφορεί ξυπόλητη, με ανδρικό σλιπάκι και το λευκό φανελάκι της. Πάνω από όλα: όσο κι αν ερχόταν σε συγκρούσεις με τις φίλες της, δεν τις αμφισβητούσε ποτέ. Τις αγαπούσε και τις στήριζε τυφλά.
Η σημερινή Κάρι είναι bitch. Απλά, λιτά. Κυκλοφορεί πλέον σαν να πηγαίνει καθημερινά στο Met Gala, με τον αέρα της Upper East πλούσιας χήρας κληρονόμου, αψεγάδιαστη, ατσαλάκωτη, αποστειρωμένη. Ακόμα και μέσα στο δωμάτιό της με ψηλοτάκουνα - κάτι που αποτελεί και θέμα δυο επεισοδίων.
Ο άξονας του χαρακτήρα της, η διορατικότητά της, αυτό το voice over που μάς ψιθύριζε αλήθειες, έχει χαθεί. Οι ζουμεροί διάλογοι με άλλες γυναίκες που έβγαζαν μία κριτική άποψη για τις σχέσεις, τους ανθρώπους, το σεξ και την πόλη, έχουν αντικατασταθεί με εκνευριστικά τσιτάτα και one liners.
Οι σχέσεις της με τους άντρες; Τον Big (τον καθοριστικό έρωτα της ζωής της) τον ξεχνάει μέσα σε μία σεζόν. Τον Εϊνταν δεν ξέρει τι να τον κάνει (αποδέχεται μία 5ετή σχέση από απόσταση, τον επισκέπτεται και ντύνεται σαν την Λόρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, του δημιουργεί ενοχές για ένα σπασμένο παράθυρο, συγχωρεί την απιστία του, τον χωρίζει για κάτι πολύ λιγότερο). Τρικυμία εν κρανίω.
Το ασυγχώρητο όμως είναι η σκληρότητα και η παγωμάρα της απέναντι στις φίλες της. Αδιανόητα απούσα από μεγάλες τους στιγμές. Απίστευτα σιωπηλή κι εξυπνάκιας (πάλι μόνο με one liners) στις συναντήσεις τους. Εριστική και επιθετική με την Μιράντα - για δυο φρούτα, ή ένα σχόλιο (που ήταν κι αλήθεια) για τη σχέση της με τον Ντάνκαν.
Μία εστέτ, ποζάτη, κακιασμένη νάρκισσος που, όταν το θυμάται, χαϊδεύει το γατάκι της σε σκηνές στημένης τρυφερότητας. Μία ηρωίδα που δεν έχει τίποτα να μας πει πια.
Kι αν φτάσεις στο σημείο να μην συνδέεσαι με την Κάρι, έχεις αποκοπεί κι από τη σειρά.
Γιατί έπρεπε να φάνε τις σάρκες αυτού του αξιαγάπητου, γήινου, κουταβίσιου, σταθερού χαρακτήρα; Γιατί έπρεπε να «σκοτώσουν» όλους τους άντρες;
Η δολοφονία χαρακτήρα του Εϊνταν (και η εξόντωση όλων των αντρών)
Τον Big τον σκότωσαν στο πρώτο επεισόδιο, της πρώτης σεζόν. Τον Εϊνταν τον έφεραν πίσω για να δολοφονήσουν τον χαρακτήρα του; Γιατί έπρεπε να τον ταπεινώσουν τόσο πολύ με ένα storyline που δεν βγάζει κανένα νόημα, δεν έχει καμία συνέπεια, καμία αληθοφάνεια, κανένα ενδιαφέρον;
Η απρόσμενη επιστροφή του στη ζωή της Κάρι ήρθε σαν ζεστή υπόσχεση: ακόμα και μετά από μία τραγωδία, η ζωή σου επιφυλάσσει εκπλήξεις. Κάνει κύκλους ένας έρωτας. Τίποτα δεν τελειώνει.
Πολύ ωραία. Αλλά πρέπει να σέρνεται χωρίς να ξέρει που πηγαίνει;
Μετά το διαζύγιο, ο έφηβος γιος του ξεσπάει σε κακοποιητικές κι αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές, ο Εϊνταν νιώθει ότι πρέπει να γυρίσει στη Βιρτζίνια και να μείνει μαζί του. ΟΚ, απόλυτα δεκτό. Αλλά βάζει όρους και όρια να μην μιλάνε με την Κάρι ούτε στο τηλέφωνο; «Θα φύγω για 5 χρόνια» - ποιος φεύγει για 5 ακριβώς χρόνια; Μετά εμφανίζεται στην πόρτα της, μετά εξαφανίζεται πάλι. Δεν της απαντάει για ένα τραπέζι, της αγοράζει το τραπέζι. Της σπάει ένα τζάμι και γίνεται περισσότερα κομμάτια ο ίδιος. Ομολογεί ότι την απάτησε για ένα βράδυ με την πρώην του (κι εκεί η Κάρι, ανέκφραστη, αντιδρά «oh well, μην κάνεις κι έτσι» - αλήθεια τώρα, ποια είναι αυτή η γυναίκα;), στο επόμενο επεισόδιο θυμάται τη δική της απιστία πριν 20 χρόνια και κάνει σαματά. Κλαίει, θυμώνει, χαμογελάει χαζά, κάνει άτσαλο phone sex. Ουφ. Γιατί έπρεπε να φάνε τις σάρκες αυτού του αξιαγάπητου, γήινου, κουταβίσιου, σταθερού χαρακτήρα;
Το ίδιο γίνεται και με τον Στιβ. Μετά από μία πρώτη σεζόν που τελειώνει ζεστά και τρυφερά - έχει αποδεχθεί το διαζύγιο με την Μιράντα και ξεκινάει μία νέα ζωή και μία νέα δουλειά στην καντίνα του στο Λονγκ Αϊλαντ, ο γλυκός μας Στιβ εξαφανίζεται. Οταν τον θυμούνται είναι γραφικός, φωνακλάς, ασύνδετος. Ενα περίγραμμα του εαυτού του, ένα ξεθυμασμένο cameo.
Πόσο προφανής, εύκολη, φτηνή απομίμηση. Λες κι αν τοποθετήσεις μία αθυρόστομη, αψεγάδιαστη, σνομπ 50άρα επιχειρηματία με ακριβά γούστα σε σπίτια και άντρες, αυτόματα καλύπτεις το κενό της Σαμάνθα. Δεν είναι έτσι. Η Σαμάνθα είχε χαρακτήρα, μπρίο, τόλμη και γλυκύτητα. Η Σίμα είναι απλώς βαθειά αντιπαθής.»
Οι Σαμάνθες από τα Lidl
Θα ήμασταν απόλυτα ανοιχτοί στο να ανοίξει η βεντάλια των φιλενάδων με νέες γυναίκες. Οπως και η καλή πρόθεση να εισάγεις ένα πιο αντιπροσωπευτικό, πολυπολιτισμικό καστ, διορθώνοντας την «all white» original σειρά, είναι απόλυτα θεμιτή.
Ομως η Λίζα και η Σίμα είναι από τις πιο αποτυχημένες σκιαγραφήσεις σύγχρονων δυναμικών γυναικών που έχουν γραφτεί ποτέ.
Οχι δεν μπορείς να ενδιαφέρεσαι για την αφροαμερικανική παράδοση και τις αφανείς ηρωίδες της και να μην δείχνεις μισό πλάνο από αυτό το ντοκιμαντέρ που μοντάρεται ατέρμονα. Αλλά να υπάρχει χρόνος να δείξεις το six pack του μοντέρ σου. Κι όσο κοκέτα, μεγαλοαστή κι αν είσαι - δεν μπορεί να ξυπνάς καθημερινά ντυμένη, βαμμένη, στυλιζαρισμένη για εξώφυλλο της Vogue, ενώ είσαι μία εργαζόμενη μητέρα που δεν έχεις χρόνο για τίποτα γιατί σε πνίγει η δουλειά σου. Η Λίζα, ενώ είχε προοπτικές για κάτι το ενδιαφέρον, κατέληξε η μαύρη Barbie της παρέας.
Και η Σίμα, ω Σίμα. Πόσο προφανής, εύκολη, φτηνή απομίμηση. Λες κι αν τοποθετήσεις μία αθυρόστομη, αψεγάδιαστη, σνομπ 50άρα επιχειρηματία με ακριβά γούστα σε σπίτια και άντρες, αυτόματα καλύπτεις το κενό της Σαμάνθα. Δεν είναι έτσι. Η Σαμάνθα είχε χαρακτήρα, μπρίο, τόλμη και γλυκύτητα. Η Σίμα είναι απλώς βαθειά αντιπαθής.
And Just like That... the end!
Tην Παρασκευή 1η Αυγούστου 2025, ο δημιουργός της σειράς Μάικλ Πάτρικ Κινγκ και το HBO Max ανακοίνωσαν ότι το spinoff του «Sex and the City» δε θα έχει 4ο κύκλο.
Κι αντί να λυπηθούμε, ανακουφιστήκαμε. Απλώς, πόσο κρίμα, το τέλος εποχής να βρίσκει κουρέλια τις ηρωίδες, τις ιστορίες τους, την κληρονομιά τους, τα νεύρα μας.
H Kριστίν Ντέιβις (Σάρλοτ) δήλωσε «βαθιά λύπη» για τον τερματισμό της σειράς. «Αγαπώ όλους τους ανθρώπους που δουλέψαμε μαζί. Ολους τους ηθοποιούς και το συνεργείο. 400 εργάτες που δούλεψαν σκληρά για να παράγουν τη σειρά που αγαπήσαμε. Στους πιστούς μας θαυμαστές στέλνω αγάπη -πάντα!»
Η Σίνθια Νίξον (Μιράντα) με ένα ποστ της συνηγορεί. «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό ήταν το τέλος αυτής της άγριας και γλυκιάς περιπέτειας. Ηταν απόλαυση για μένα, από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο. Θα μου λείψει τόσο πολύ να δουλεύω με αυτούς τους ανθρώπους κάθε μέρα, όμως ξέρω ότι δε θα πάψουμε ποτέ να είμαστε συνδεδεμένοι με κάτι σημαντικό. Μείνετε συντονισμένοι για τα τελευταία δύο επεισόδια γιατί σας περιμένουν εκπλήξεις...»
Τέλος, η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ στο λογαριασμό της στο Instagram αποχαιρέτησε την ηρωίδα της και τη σειρά μελοδραματικά, πομπώδη, ναρκισσιστικά, χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα.
Ακριβώς όπως θα έκανε και η σύγχρονη Κάρι.
Εμάς, επιτρέψτε μας, να μείνουμε σ' αυτό: