Στις 6 Ιανουαρίου του 1994, η Αμερικανίδα πρωταθλήτρια του καλλιτεχνικού πατινάζ Νάνσι Κέριγκαν, δέχεται επίθεση από άγνωστο με λοστό, ο οποίος σπάει το γόνατό της και βάζει σε κίνδυνο την υποψηφιότητά της για τους επικείμενους Ολυμπιακούς αγώνες. Λίγο αργότερα, η έρευνα του FBI αποκαλύπτει το δράστη (έναν πληρωμένο μπράβο) και τον ηθικό αυτουργό: τον σύζυγο της Τόνια Χάρντινγκ - της βασικής της αντιπάλου της Κέριγκαν στην Ολυμπιακή ομάδα. Οποιος θυμάται τα δημοσιεύματα της εποχής πιστεύει ότι ξέρει την ιστορία: η πριγκίπισσα του πάγου που σακατεύτηκε από τη white-trash ημίτρελη ανταγωνίστριά της. Η Κέριγκαν κατέληξε με το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. Η Χάρντινγκ δήλωσε ένοχη στο δικαστήριο και καθαιρέθηκε, όχι μόνο από την ολυμπιακή ομάδα, αλλά με ισόβιο αποκλεισμό από το πατινάζ γενικότερα. Κατέληξε σε εξευτελιστικούς αγώνες θεάματος γυναικείου wrestling, πριν αποσυρθεί εντελώς από το δημόσιο βίο. Σήμερα, μια ταινία, λέει τη δική της πλευρά της ιστορίας.
Διαβάστε την κριτική του Flix:για το «Εγώ, η Τόνια»
Το «Εγώ, η Τόνια» εξιστορεί μία διαβόητη ιστορία που είχε ταράξει τα νερά του αθλητισμού, και ειδικότερα του καλλιτεχνικού πατινάζ, στις αρχές της δεκαετίας του '90. Η ταινία του Κρεγκ Γκιλέσπι κατεβαίνει με 3 υποψηφιότητες στην οσκαρική κούρσα (φαβορί στο Β' Γυναικείο η Αλισον Τζάνεϊ, που ήδη κέρδισε και τη Χρυσή Σφαίρα), κερδίζει κοινό και κριτικούς όπου παίζεται, ανοίγει μία νέα καριέρα για την πρωταγωνίστριά της, Μάργκο Ρόμπι. Πάνω από όλα όμως, μοιάζει να δίνει ένα πολύτιμο συγχωροχάρτι στην Τόνια Χάρντινγκ, ένα βλέμμα συμπόνοιας στην καταγωγή της που όπλισε τα κίνητρά της. Κι αυτό, για κάποιους, είναι απαράδεκτο.
H Tόνια Χάρντινγκ δεν ήταν ποτέ δημοφιλής όσο η «πρικίπισσα του πάγου» Νάνσι Κέριγκαν
«Μου ήταν επώδυνο να πληρώσω χρήματα για το εισιτήριο, ξέροντας ότι μέρος των εισπράξεων θα καταλήξουν σε μία αμετανόητη εγκληματία. Και ιδιαίτερα γνωρίζοντας πόση σημασία δίνει η ίδια στα χρήματα.» Ετσι ξεκινάει το κείμενό της, «I, Nauseated», η Τζέι Ε. Βέιντερ, η αθλητικογράφος που κάλυπτε το αμερικανικό καλλιτεχνικό πατινάζ για την εφημερίδα της, «Τhe Oregonian», την εποχή του μεγάλου σκανδάλου Τόνια Χάρντινγκ - Νάνσι Κέριγκαν.
«Η Χάρντινγκ αλλάζει συνεχώς την ιστορία της εδώ και 24 χρόνια, ξανά και ξανά, όμως πάντα εκείνη είναι το θύμα κι όλοι οι υπόλοιποι είναι απαίσιοι. Μπορεί πάντα να ήταν ψεύτρα, όμως η βερσιόν της κινηματογραφικής ταινίας πρέπει να ξεπέρασε και τα πιο άγρια όνειρά της. Κι όλα αυτά, εις βάρος της Κέριγκαν που ήταν το πραγματικό θύμα της ιστορίας, αλλά η ταινία τη χρησιμοποιεί μόνο σε μία στιγμή κωμικής εκτόνωσης...»
Η Βέιντερ συνεχίζει να ξεσκίζει το σενάριο της ταινίας, να υπογραμμίζει ολόκληρες σκηνές που είναι κατασκευασμένες και δεν έγιναν ποτέ, πάνω από όλα όμως να τονίζει ότι η Χάρντινγκ δεν υπήρξε ποτέ αμέτοχη στο έγκλημα. Η Βέιντερ ξεσκεπάζει ότι τα αρχικά πλάνα της Χάρντινγκ ήταν «να σκοτώσουν την Κέριγκαν, ή τουλάχιστον να της κόψουν τον Αχίλλειο τένοντα, και συμβιβάστηκε με το να της σπάσουν το γόνατο - στο πόδι που χρησιμοποιεί για να προσγειώνεται από τα άλματα...» Μάλιστα, συνεχίζει η Βέιντερ, «η Τόνια Χάρντινγκ οργίστηκε που η Κέριγκαν δεν σακατεύτηκε άμεσα από την επίθεση».
Αυτό όμως που η Βέιντερ μοιάζει να μην υπολογίζει καθόλου, είναι την περίπτωση η ταινία να μην έχει σκοπό την άφεση αμαρτιών (άλλωστε, όποιος κοιτάξει προσεχτικά μέσα από την κατάμαυρη κωμωδία της βλέπει μόνο αμαρτωλούς ήρωες), αλλά την κατανόηση. Δε χρειάζεται να υπάρχει μόνο ένα θύμα σε κάθε περίπτωση. Κάποιος μπορεί να είναι θύμα των κοινωνικών του περιστάσεων. Θα είχε ακριβώς την ίδια τύχη μία ταλαντούχα γυναίκα που θα γεννιόταν σε μια άλλη οικογένεια, από άλλη μητέρα, με άλλα μέσα για να καλλιεργήσει το χάρισμά της;
Τροφή για έρευνα και σκέψη. Ειδικά όταν η Βέιντερ τελειώνει το άρθρο της λέγοντας: «Ζούμε σ' έναν κόσμο που θαυμαστές κάνουν ουρές για μία selfie με τον Ο. Τζέι Σίμπσον και τον Μάικ Τάισον. Οπου άνθρωποι ακόμα πιστεύουν ότι ο πλανήτης είναι επίπεδος, τα εμβόλια βλαβερά και η κλιματική κρίση μία φάρσα. Οπου ο Πρόεδρός μας μάς λέει ένα σωρό ψέματα, κάθε μέρα. Γιατί λοιπόν να μην πιστέψει κανείς ότι η Τόνια Χάρντινγκ είναι μία λαϊκή ηρωίδα;»
Διαβάστε όλο το κείμενο της Τζέι Ε. Βέιντερ εδώ.
Διαβάστε περισσότερα:
