Ένα αγοράκι παλεύει να στείλει λεφτά στην οικογένειά του στην επαρχία πουλώντας κόκορες στους δρόμους της ιρανικής πρωτεύουσας: «Καθημερινή Σφαγή στην Τεχεράνη».
Δύο ερωτευμένοι νέοι σκαρφίζονται διάφορους τρόπους για να μπορέσουν να νοικιάσουν δωμάτιο ξενοδοχείου σε μια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας όπου απαγορεύεται η συνεύρεση ανάμεσα σε ανύπαντρους: «Οι Εγκληματίες».
Επαρχιώτης Γάλλος υπάλληλος με κατάκοιτο πατέρα φθάνει σε οικονομικές ακρότητες για χάρη μιας κοπέλας που γνώρισε διαδικτυακά: «Η Πριγκίπισσα της Ιερουσαλήμ».
Τρεις από τις καλύτερες, νομίζουμε, ταινίες του Διεθνούς Διαγνωστικού Προγράμματος που έφυγαν με άδεια χέρια από το Φεστιβάλ Δράμας. Κι έστω κι αν λυπούμαστε, θα ομολογήσουμε πως είναι τα πιο κλασικότροπα αφηγηματικά φιλμ του πλούσιου σε είδη και πειραματισμούς lineup του Γιώργου Ζώη του υπεύθυνου του τμήματος. Η φετινή κριτική επιτροπή πριμοδότησε αυτόν ακριβώς τον μοντερνισμό στις διακρίσεις της, στο πλαίσιο μιας διοργάνωσης που μοιάζει να διψά για ευθυγράμμιση με τις πιο σύγχρονες κινηματογραφικές τάσεις.
Καθημερινή Σφαγή στην Τεχεράνη
Εγκληματίες
Η Πριγκίπισσα της Ιερουσαλήμ
Από τη μεριά μας, με κίνδυνο να ακουστούμε ακαδημαϊκοί, θα επιμείνουμε πως δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε ούτε στην νεορεαλιστική ακρίβεια του Πέρση Χεσάμ Χαμίντι, ούτε στην δουλεμένη με τους όρους ενός θρίλερ αγωνίας κοινωνική κριτική του Τούρκου Σερχάτ Καράασλαν, ούτε και στην παραμυθένια μέσα στον ρεαλισμό και τον πόνο της ιστορία των Γάλλων Νικολά Παμπάν και Γκιγιόμ Λεβίλ. Τρεις ταινίες που σε εισάγουν αβίαστα στους κόσμους τους και κρατούν τις συγκινήσεις διαρκώς σε εγρήγορση.
Διαβάστε ακόμη: Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Τελετή Λήξης και Βραβεία
Φοβάμαι Να Ξεχάσω το Πρόσωπό Σου
Αλλά και μια τέταρτη, το «Φοβάμαι Να Ξεχάσω το Πρόσωπό Σου» του Αιγύπτιου Σαμέχ Αλάα. Ο Χρυσός Φοίνικας Μικρού Μήκους των περυσινών Καννών, που εδώ περιορίστηκε στην Εύφημο Μνεία Σκηνοθεσίας. Τύπου «Οι Εγκληματίες», κι εδώ το «κόλπο» που θα σε βοηθούσε να ξεγελάσεις τον θρησκευτικής καταγωγής νόμο: ένας νεαρός άντρας ενδύεται την μπούρκα προκειμένου να μπορέσει να παραβρεθεί στην κηδεία της αγαπημένης του, η οποία αυτοκτόνησε μετά από πολύμηνο εγκλεισμό από την ίδια της την οικογένεια. Άλλο ένα φιλμ που απλώνει αριστοτεχνικά την ιστορία του σε ομόκεντρους κύκλους, το προσωπικό σε συλλογικό και πολιτικό, εδώ μέσα από έναν ανείπωτο υπόγειο σπαραγμό.
Ιστορίες Με Κρατάνε Ξάγρυπνο την Νύχτα
Αλλά και μια πέμπτη, το «Ιστορίες Με Κρατάνε Ξάγρυπνο την Νύχτα» του Βέλγου Ζερεμί Βαν Ντερ Χάγκεν. Βραβείο Σκηνοθεσίας, δίκαιο. Η καθημερινότητα ενός μικρού αγοριού που θέλει να ντύνεται κορίτσι, σε μια παγωμένη επαρχιακή βιομηχανούπολη που απειλείται με επιδρομές λύκων στα γύρω δάση. Ο συμβολισμός διαπερνά τα λιτά και ψύχραιμα πλάνα, η θεματική τόλμη ηρεμεί από την σκονισμένη κιτρινόχρωμη φωτογραφία, αλλά πίσω από όλα διαφαίνεται ο παλμός μιας τρυφωικής καρδιάς.
Αποχωρούντες
Παιχνίδι
Αποστολή: Χεβρών
Δεν ήταν λίγα τα ντοκιμαντέρ στο φετινό διεθνές πρόγραμμα, και η αλήθεια είναι πως ίσως εμείς μετράμε περισσότερα από όσα θα επέτρεπε η επίσημη ειδολογική τους ταυτότητα. Υπήρχαν, δηλαδή, καθαρόαιμα ντοκιμαντέρ, όπως οι «Αποχωρούντες» της Σουηδής Κέζια Ζούρμπρουγκ, μια «φωτογραφική» εκ πρώτης όψεως, αλλά καίρια και σταδιακά κλιμακούμενη παράθεση εικόνων από την ατάραχη καθημερινότητα του Ντόβερ στην Αγγλία τον Γενάρη του 2020, κι ενώ το σήμα του οριστικού Brexit εκπέμπεται από παντού. Ή το «Παιχνίδι» του επίσης Σουηδού Ρόμαν Χόντελ (Τιμητική Διάκριση), ή αλλιώς ο φόβος του διαιτητή πριν και στη διάρκεια του αγώνα, που παρακολουθεί τα πάθη ενός Τούρκου διαιτητή σε ένα γερμανικό ποδοσφαιρικό ματς, πλατειάζοντας, νομίζουμε, στο τελευταίο και αμελώντας τις αναφορές που θα προσδιόριζαν αδρότερα την ψυχοσύνθεσή του μέσα από τις αντιδράσεις του πατέρα του που παρακολουθεί τον αγώνα από τις κερκίδες. Ή το «Αποστολή: Χεβρών» της Ισραηλινής Ρόνα Σεγκάλ (Βραβείο #ThisisΕU της Αντιπροσωπείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα), το καλύτερο και πιο καθαρόαιμο από τα τρία, όπου μέσα από την τυπική αντίστιξη ομιλούντων κεφαλών με αρχειακό υλικό (κυρίως βίντεο από κινητά) χτίζεται μεθοδικά το θέμα της άγνοιας των Ισραηλινών στρατιωτών για το ποια (και τι) ακριβώς δουλειά έχουν στην όλο και εκτενέστερα αποικημένη από Ισραηλινούς παλαιστινιακή πόλη της Δυτικής Όχθης.
Nha Sunhu
Γιος των Σοδόμων
Dustin
Και υπήρχαν και άλλα στην κόψη, ακροβατούντα στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη μυθοπλασία από την τεκμηρίωση. Δύσκολο, ας πούμε, να πεις ποια η αλήθεια και ποιος ο μύθος στο λογικής ταινία-μέσα-σε-ταινία «Nha Sunhu» του Πορτογάλου Χοσέ Μάγκρο (Βραβείο EFA «ΔΡΑΜΑ 2021»), που μιλά μέσα από πλάνα υπέρ το δέον στατικά για την προσπάθεια δύο ντοκιμαντερίστων να στήσουν μια ταινία για τη ζωή ενός (πραγματικού) Αφρικανού παίκτη πορτογαλικής ομάδας ποδοσφαίρου. Ή στον τιμημένο με το φετινό πρώτο βραβείο (Grand Prix) «Γιό των Σοδόμων» του Τέο Μοντόγια, μια εντυπωσιακή εικαστικά αλλά όχι επαρκώς διεισδυτική ματιά στη ζωή ενός πρόωρα χαμένου queer icon των κολομβιανών κοινωνικών δικτύων, που ο σκηνοθέτης είχε γνωρίσει για ένα κάστινγκ το 2017 και αποπειράται εδώ να σκιαγραφήσει μέσα από βινιέτες προσώπων του περιβάλλοντός του στο Μεντεγίν. Ή στο (περισσότερο μυθοπλαστικό -ίσως) «Dustin» της Γαλλίδας Ναϊλά Γκιγκέ, που παρακολουθεί τη νύχτα ενός νεαρού τρανσέξουαλ από ένα πάρτι υστερικών ρυθμών και καταχρήσεων μέχρι την απόσυρση και τη χαλάρωσή του σε ένα διαμέρισμα με φίλους πριν καταλήξει στη μοναξιά –θέμα που θα μας άγγιζε πολύ περισσότερο αν το σκηνοθετικό βλέμμα ξέφευγε από την απλή παρατήρηση.
Sycorax
Μπλε Γη
Όπως και να έχει, στην κόψη ή όχι, το πιο αδύναμο ντοκιμαντέρ του διαγωνιστικού μας φάνηκε το «Sycorax» των Ισπανών Λόις Πατίνιο και Ματίας Πινέιρο, μια αναγωγή του απρόσωπου χαρακτήρα (και νησιού) της σαιξπηρικής «Τρικυμίας» στην καθημερινότητα ενός πορτουγέζικου νησιού, που ξεκινάει με υποσχέσεις αλλά εγκλωβίζεται σταδιακά στην ανακύκλωση των λυρικών του εικόνων. Από την άλλη, το πιο διασκεδαστικό ήταν αναμφίβολα η «Μπλε Γη» της Νοτιοκορεάτισσας Κέεμ Γιουνγκ Λε, ένα υβρίδιο που συνδέει με τον πιο ευφάνταστο τρόπο το σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό σκηνικό της Νότιας Κορέας με τα …Στρουμφάκια, ξεκινώντας από το Σύμφωνο Φιλίας και Εμπορίου που είχε συνάψει η Αυτοκρατορία της Κορέας με το Βασίλειο του Βελγίου στις αρχές του 20ου αιώνα.
Κύριος Ισχυρός
Δοξασμένη Γη
Σατιρικό, σε τόνους χιουμοριστικούς, είναι και το ύφος του «Κύριου Ισχυρού» του Βραζιλιάνου Οριόλ Μπαρμπερά Μάσατς, που κινηματογραφεί χαριτωμένα, αλά b movie του ’70, όσο και κάπως προφανώς την υπερηρωική περιβολή στην οποία καταφεύγει ένας νεαρός για να ξεφύγει από τα δεινά της μονότονης καθημερινότητάς του, σατιρικό επίσης, αλλά σε τόνους καθαρά δραματικούς, είναι η «Δοξασμένη Γη» της Ουγγαρέζας Μπορμπάλα Νάγκι (Ειδικό Βραβείο Αρτιότερης Παραγωγής TV5 MONDE), μια βραδυφλεγής κριτική του ουγγρικού εθνικισμού μέσα από τις δοκιμασίες μιας μπερδεμένης ηθικά μαθήτριας σε ένα σχολείο που ετοιμάζεται πυρετωδώς για την επίσκεψη του πρωθυπουργού.
Marlon Brando
Anita
Αόρατο Ποτάμι
Στις λοιπές φιξιόν, μας συγκίνησε το ολλανδικό «Marlon Brando» του Βίνσεντ Τιλάνους, μια αφηγηματικά άρτια ιστορία πάνω στην σταδιακά απειλούμενη σχέση φιλίας και ασφάλειας ανάμεσα σε δύο νεαρούς γκέι, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, μας άρεσε το «Anita» της Ινδοαμερικανίδας Σούσμα Καντεπάουν, που μελετά πειστικά τα άγχη μιας μελλόνυμφης Ινδής για τους κοινωνικούς περιορισμούς που συνεπάγεται αυτός ο γάμος, ενώ μας άφησε παγερά αδιάφορους το «Αόρατο Ποτάμι» του Βιετναμέζου Παμ Νγκοκ Λαμ, που παραλληλίζει πλαδαρά την επανένωση μιας ηλικιωμένης γυναίκας με τον πρώην εραστή της και την επίσκεψη ενός ζεύγους σε έναν βουδιστικό ναό με κοινό χώρο δράσης τις όχθες ενός ποταμού.
Bagatelle
_Κούνια
Από το Μπαλκόνι
Με το animation να αποκτά δικό του τμήμα στη Δράμα, τρεις μονάχα ήταν οι ταινίες του είδους που επιλέχθηκαν για το διεθνές: το «Bagatelle» του Ούγγρου Λάζλο Τσάκι, που δουλεύει με ποικίλες τεχνικές αλλά κάπως χαοτικά πάνω στο ομότιτλο ποίημα του Τζορτζ Πετρί, η «Κούνια» του Ρουμάνου Πολ Μουρεσάν, μια χειροποίητη, σε τόνους κιαροσκούρο, πολύ ενδιαφέρουσα εξερεύνηση της ενδοοικογενειακής κακοποίησης με ηχητικό οδηγό ένα …νανούρισμα ως αντίστιξη στη σκοτεινιά, και το δικό μας «Από το Μπαλκόνι».
Brutalia, Εργάσιμες Μέρες
Motorway 65
Το φιλμ του Άρη Καπλανίδη απέσπασε εδώ τα βραβεία Καλύτερης Ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης και Ανάπτυξης Σεναρίου από το Ίδρυμα Ωνάση, το δεύτερο μαζί με το «Brutalia, Εργάσιμες Μέρες» του Μανώλη Μαυρή, ενώ την τριάδα των ελληνικών συμμετοχών στο Διεθνές Διαγωνιστικό συμπλήρωνε το «Motorway 65» της Εύης Καλογεροπούλου –αν φυσικά εξαιρέσουμε εκείνη του Γιώργου Βαλσαμή στη φωτογραφίας του αιγυπτιακού «Φοβάμαι Να Ξεχάσω το Πρόσωπό Σου».
Το 44ο Φεστιβάλ της Δράμας με τον τρόπο του Flix:
Δράμα 2021: Τελετή έναρξης - Επαναπροσδιορισμός (και λίγος Μίκης)
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 1η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 4η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Οι ταινίες: Ημέρα 5η
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Τα βραβεία των σωματείων
Φεστιβάλ Δράμας 2021 | Τελετή Λήξης και Βραβεία
