Μ' ένα πρόγραμμα 41 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
- Δράμα 2015, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Δράμα 2015, Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Εμείς χτες δεν είδαμε debate, είδαμε... έναρξη Φεστιβάλ Δράμας
- To Φεστιβάλ Δράμας 2015 ξεκινάει! Σημειώστε τα highlights
Τι είδαμε την Πέμπτη, 17 Σεπτεμβρίου
Αγαπημένη Πόλη του Σταύρου Παρχαρίδη / Το οδοιπορικό ενός «Οδυσσέα» με αναπηρικό αμαξίδιο προς την Ιθάκη μιας καρτ ποστάλ, μέσω της ελληνικής επαρχίας, θα μπορούσε να παραμείνει ένα προσωπικό σχέδιο των συντελεστών της που θα τους άφηνε ευχαριστημένους για την προσπάθεια και τον κόπο τους. Εάν η προκριματική επιτροπή δεν την είχε επιλέξει, άγνωστο γιατί, για το Διαγωνιστικό Τμήμα του φεστιβάλ, οθώντας κι εμάς να διαπιστώσουμε ότι είναι μια άτεχνη, σεναριακά, υποκριτικά, αισθητικά και σκηνοθετικά δουλειά, που χάνει σε κάθε σημείο αναγκαστικής σύγκρισης. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Αγαπημένη Πόλη» εδώ
Joanna του Παναγιώτη Φαφούτη / Μια... προχωρημένης νιότης, καλοβαλμένη κυρία, φορά ένα πλούσιο νυφικό με πέπλο, παίρνει το τσαντάκι της, διασχίζει την πόλη σε μια σειρά απολαυστικών πλάνων της λευκοντυμένης νύφης μπροστά στο αστικό τοπίο και κατεβαίνει στο λιμάνι, περιμένοντας το καράβι και τον γαμπρό. Ισως. Ενα ταινιάκι - ζαχαρωτό από τον Φαφούτη που, στα 9 λεπτά του, δείχνει και τη σκηνοθετική εμπειρία του και τη φαντασία, την τρυφερότητα, το χιούμορ και, μαζί, μια κοινωνική διορατικότητα. Εκεί όπου η ελαφριά μελαγχολία συναντά το κυνικό χιούμορ και την ποπ αισθητική, εκεί η Joanna της Υβόννης Μαλτέζου βγαίνει νικήτρια κάθε προϋπάρχουσας εντύπωσης. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Joanna» εδώ
Πωγωνίσκος του Θανάση Νεοφώτιστου / Ο περσινός μεγάλος βραβευμένος του Φεστιβάλ με την «Προσευχή» επιστρέφει με κάτι εντελώς διαφορετικό. Το ακριτικό χωριό της Ηπείρου, ο Πωγωνίσκος, έχει τέσσερις κατοίκους: το ζευγάρι του κυρίου Τέλη και της κυρίας Ευαγγελίας (παππούδες του σκηνοθέτη), τον τσομπάνη και τον αποπάνω. Αφήνοντας την κάμερα ελεύθερη να καταγράφει τη γλυκιά φιλοξενία εκείνης και τις αφηγήσεις εκείνου, για τον εμφύλιο, για τις νεράιδες του χωριού, για τα παιδικά και τα ενήλικα χρόνια, το λιτό και συμπυκνωμένο ντοκιμαντέρ (που θυμίζει εκείνα του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου), αποδίδει, μ' έναν πάντα ελκυστικό συνδυασμό συγκίνησης και χιούμορ, την αίσθηση του τόπου και την ασφάλεια που προσφέρουν οι ρίζες. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Πωγωνίσκο» εδώ
Βυθός του Τάσου Καρύδη / Η τραγουδίστρια της όπερας βάφεται, ψιλοντύνεται (όχι και πολύ, γιατί το μπούστο της μένει χαρακτηριστικά ημίγυμνο σ' όλη την ταινία) και ξεκινά την παράστασή της, υπό το κυριολεκτικό βάρος ολόγυμνων, αυτή τη φορά, ανδρών και γυναικών, που αντιπροσωπεύουν, μάλλον τον βάρος του κοινού και της διασημότητας; Βαρύ, πομπώδες και επιτηδευμένο come back του ελληνικού σινεμά του '80. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Βυθό» εδώ
Ανάμεσα στο Ασπρο και το Μαύρο του Σωκράτη Αλαφούζου / Δεύτερη ταινία του ηθοποιού και σκηνοθέτη με θέμα την παιδική κακοποίηση, μετά τον «Μικρό Βασιλιά», μια σεναριακά και εικαστικά σαφώς πιο ενδιαφέρουσα προσπάθεια. Μεγαλύτερο πλεονέκτημα τα εντυπωσιακά, μονοχρωματικά, θεατρικά ντεκόρ και η αισθητική που συνδέει τον Ντέιβιντ Λιντς με τον Τζον Γουότερς, παρότι το υπερβολικό στιλιζάρισμα και το προφανές της ψυχαναλυτικής προσέγγισης καταλήγει να πνίγει την ουσία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ανάμεσα στο Ασπρο και το Μαύρο» εδώ
Ναρκίσσα των Ανδρέα Ιγνατίου και Τζος Μάντοξ / Σύνδεσμος του μύθου με τον σημερινό ναρκισσισμό και την ηγεμονία της εξωτερικής εμφάνισης, που στο δρόμο χάνει τη σεναριακή του συγκρότηση και μένει να θυμίζει αισθητικά τα soft πορνό του '70, τις φωτογραφήσεις του '90 και τον πειραματισμό ενός αρχάριου με τα οξυδωτικά εργαλεία του instagram. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τη «Ναρκίσσα» εδώ
Αλ του Αλέξη Κουάντα / Κάτι που ξεκινά ως δυστύχημα ή έγκλημα στο δρόμο, εξελίσσεται σε μια απρόσμενη σχέση ανθρωπιάς και συγχώρεσης. Εξυπνο, ισορροπημένο και συγκροτημένο, ένα κοινωνικό, αστικό θρίλερ που μπορεί να μην είναι πρωτότυπο αλλά σέβεται την ιδέα του και κερδίζει από την ερμηνεία και τη φιγούρα του Δρόσου Σκώτη. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Αλ» εδώ
Prosopon του Θωμά Θωμά / Ενα θωρακισμένο ΜΑΤ βγάζει το κράνος και δείχνει το αληθινό του πρόσωπο μπροστά στην αγνή καλοσύνη μιας γιαγιάς που δεν κάνει διακρίσεις. Θαυμάσιο animation, υπέροχη μουσική, μια τρυφερή ιστορία που ευχαρίστως θα βλέπαμε να μεγαλώνει σε διάρκεια. Ζεστό σαν τη σούπα το χειμώνα.
Χωρίς Γάλα του Θοδωρή Βουρνά / Μέχρι πού μπορεί να υποχωρήσει ένας καλλιτέχνης σεναριογράφος ώστε ο σπουδαίος παραγωγός ν' αναλάβει την ταινία του; Χαριτωμένη αυτοαναφορική κωμωδία που κερδίζει από τον ρυθμό της κι από την άνεση των δυο πρωταγωνιστών (Αλέξανδρος Λογοθέτης, Πάνος Μουζουράκης) και χάνει από το παλιομοδίτικο, πια, θέμα της του διαχωρισμού «καλλιτεχνικού» και «εμπορικού» σινεμά. Δυστυχώς το πόσες εκπτώσεις πρέπει να κάνει κανείς στο σενάριό του για να βρει λεφτά είναι από τα μικρότερα προβλήματα της σύγχρονης ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, γι' αυτό και η ιδέα μοιάζει ελαφρώς ρετρό. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Χωρίς Γάλα» εδώ
Simon Says του Νίκου Τσεμπερόπουλου / Με φρέσκια σκηνοθετική ματιά, εντυπωσιακή δουλειά στη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά, σενάριο που συγκινεί και εκπλήσσει και έναν ακαταμάχητο πρωταγωνιστή, η ιστορία ενός μοναχικού ανθρώπου που έχει βρει το δικό του ανορθόδοξο τρόπο να νικήσει τη μοναξιά του μεγενθύνεται σε ένα ρομαντικό, ποπ και αφοπλιστικό σχόλιο που σκορπά χαμόγελα και δάκρυα την ίδια ακριβώς στιγμή που κάνει εντελώς περιττό να σχολιάσει κανείς ότι ο δημιουργός του είναι ο γιος του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, αφου μοιάζει ήδη με έναν αυτόνομο δημιουργό στον οποίο αξίζει να επενδύσει κανείς για το μέλλον. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Simon Says» εδώ
Rue du Cinema του Νίκου Θεοδοσίου / Ανώφελο, κακογυρισμένο και με μια περιττή νοσταλγία για κάτι και που το ίδιο δεν μπορεί να εντοπίσει, το ντοκιμαντέρ του Νίκου Θεοδοσίου ενώνει ασύνδετες εικόνες από εγκαταλελειμμένα σινεμά στην Ελλάδα και τον κόσμο, συνομιλεί με παλιούς μηχανικούς προβολής και ιδιοκτήτες αιθουσών, περιηγείται στα μουσεία σινεμά της Ταινιοθήκης της Γαλλίας και αλλού, θέλοντας προφανώς να θεοποιήσει τις απαρχές του σινεμά και το τέλος του φιλμ. Δεν λειτουργεί ούτε εκπαιδευτικά αφού δεν εξηγεί τίποτα για το πέρασμα στο ψηφιακό, δεν λειτουργεί ούτε λατρευτικά ως προς το σινεμά αφού είναι αποσπασματικό, πρόχειρο, γυρισμένο ψηφιακά (!) χωρίς καμία σκηνοθετική ματιά και – τι ειρωνία – εντελώς το αντίθετο από «κινηματογραφικό». Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Rue du Cinema» εδώ
Μπούμερανγκ του Χρήστου Νικολάου / Τα κυπριακά σίριαλ - σαπουνόπερες τώρα δικαιώνονται μέσα από μια ταινία που προφανώς δεν τα ειρωνεύεται (και αν το κάνει είναι κάτι που δεν μπορείς να διακρίνεις), αντ’ αυτού κάνει τα πάντα για να τονίσει την τηλεοπτική της προέλευση, τις «φωσκολικές» ερμηνείες και τις αναφορές στο νουάρ που ισοπεδώνονται με μια φλατ σκηνοθεσία και αποτυχημένη αγωνία να πακεταριστεί το όλο εγχείρημα σε κάτι που να ενδιαφέρει το θεατή - και το σινεμά. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Μπούμερανγκ» εδώ
Bookless του Βασίλη Γουδέλη / Σε έναν μελλοντικό (;), φανταστικό (;), αποκαλυπτικό (;) κόσμο όπου τα παιδιά επιβάλλουν τους κανόνες τους στους ενήλικες, το «Bookless» προσπαθεί να φτιάξει ένα (εφιαλτικό) σχόλιο πάνω στην απουσία της ανάγνωσης (;), της πνευματικότητας (;), της σκέψης (;), με κεντρικό χαρακτήρα ένα παλιό, δερματόδετο βιβλίο. Οποια δουλειά και αν έχει γίνει στα σκηνικά, τα κοστούμια και τα locations που όντως μεταφέρουν το θεατή σε ένα απόκοσμο σύμπαν, ακυρώνεται από την παλιομοδίτικη αισθητική που - αναπόφευκτα - ορίζεται ήδη από την ίδια την παρωχημένη ιδέα και ανάπτυξή της. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Bookless» εδώ
Oliloves των Αρη Μελάχρη και Γιώργου Μελισσαρόπουλου / Πριν αναρωτηθείς το λόγο για τον οποίο αυτή η ταινία βρίσκεται στο Διαγωνιστικό Τμήμα ενός Φεστιβάλ, μπορείς να σταθείς στο γεγονός πως ένα μάλλον πρωτόλειο animation που απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδιά (σχεδόν προσχολικής ηλικίας) και εκπαιδεύει (γιατί;) πάνω στις θαυματουργές ιδιότητες της ελιάς, δεν είναι ακριβώς ο τρόπος που περνάει το οποιοδήποτε μήνυμα στους θεατές όπου οφείλει να απευθύνεται, άσχετα αν δεν έχει νόημα ήδη από τη σύλληψή του. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Oliloves» εδώ
Ο Σπόρος της Ιφιγένειας Κοτσώνη / Εντυπωσιακή προσπάθεια για μια ταινία επιστημονικής φαντασίας σε μια φουτουριστική Αθήνα που θυμίζει από το «Blade Runner» μέχρι το «Elysium» και από εκεί και πέρα οποιοδήποτε χολιγουντιανό sci-fi φιλμ μπορείς να αναγνωρίσεις στην κατασκευή του, ο «Σπόρος» είναι καλοφτιαγμένος, με παραγωγή που «φαίνεται» και με την Γιούλικα Σκαφιδά να σηκώνει άξια στους ώμους της το όποιο δραματικό βάρος. Αυτό το τελευταίο είναι, όμως, που μοιάζει άψυχο και συχνά κρυμμένο πίσω από τη φορτωμένη επιφάνεια του όλου εγχειρήματος. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Σπόρο» εδώ
Blue Train του Μανώλη Μαυρή / Πανέμορφο, ρομαντικό, νοσταλγικό και ιδιαιτέρως προσεγμένο ως μια δύσκολη παραγωγή, το «Blue Train» θα ήταν μια ιδιαίτερη πρόταση για το πώς χωράς μέσα σε λίγα λεπτά ένα ολόκληρο σύμπαν. Αν, όμως, το σύμπαν αυτό δεν ανήκε πρωτίστως στον Γουες Αντερσον όπου το φιλμ δεν κρύβει ότι αναφέρεται ευθέως (από τη γραμματοσειρά των τίτλων μέχρι τα χειροποίητα props και ολόκληρες εικόνες κατευθείαν βγαλμένες από τις ταινίες του), χάνοντας στη διαδρομή την περισσότερη από τη δύναμή του, αφήνοντας μόνο την υπόσχεση για έναν δημιουργό που ξέρει να υλοποιεί στην εντέλεια τις εμμονές του. Αν το «ο Γουές Αντερσον θα ήταν περήφανος» του αρκεί, τότε πάσο... Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Blue Train» εδώ
Σύκο του Νικόλα Κολοβού / Μια από τις καλύτερες ταινίες του φετινού προγράμματος έρχεται από τον έμπειρο μικρομηκά - και μόνιμο κάτοικο Σουηδίας - Νικόλα Κολοβό για να αποδείξει την πραγματική δύναμη του μικρού μήκους. Εξαιρετική παραγωγή, αβίαστο σενάριο, ρυθμός που δεν σε αφήνει να τραβήξεις το βλέμμα από την οθόνη, μια ιστορία βγαλμένη από την πιο ρομαντική πλευρά της ελληνικής επαρχίας και κυρίως ένας ηλικιωμένος πρωταγωνιστής που μετατρέπει την εκπλήρωση της επιθυμίας της ετοιμοθάνατης συζύγου του για ένα σύκο σε μια περιπέτεια (ανάμεσα στην κωμωδία, το βωβό σινεμά και το action movie) που εκτός από μια απέραντη πράξη αγάπης ορίζει και έναν ολοκληρωμένο ταλαντούχο δημιουργό που ξέρει τι ακριβώς κάνει και το κάνει σωστά, λιτά, λειτουργικά και με περίσσευμα συναισθήματος. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Σύκο» εδώ
Διαβάστε ακόμη:
