Μ' ένα πρόγραμμα 41 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
- Εμείς χτες δεν είδαμε debate, είδαμε... έναρξη Φεστιβάλ Δράμας
- To Φεστιβάλ Δράμας 2015 ξεκινάει! Σημειώστε τα highlights
Τι είδαμε την Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου
Για Πάντα του Νίκου Μανδαράκα / Μια γυναίκα θυμάται όλα τα χρόνια που περιμένε στη στεριά το ναυτικό συζυγό της και μέσα από την αλληλογραφία τους ξαναζεί το νόστο της δικής της χαμένης «πατρίδας», σε μια ταινία που δεν μπορεί να ξεπεράσει το σκόπελο της δύσκαμπτης και υπερβολικά λυρικής και παλιομοδίτικης αφήγησής της που περιοριζεται στο voice over της ανάγνωσης των γραμμάτων, καθώς η αχρείαστα μελοδραματική μουσική που παίζει συνεχώς και το στήσιμο των εικόνων αφαιρούν κάθε συναίσθημα που μόνο φαινομενικά ξεχειλίζει από παντού. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Για Πάντα» εδώ
Inner Land της Βίβιαν Παπαγεωργίου / Ενα διαφορετικό zombie movie στην ελληνική επαρχία, μια έξυπνη παραβολή στο πώς το ξένο, το διαφορετικό, δεν φιλοξενείται, αλλά κατασπαράσσεται και μόνο έτσι... αφομοιώνεται! Ταιριαστό το λεπτό χιούμορ, αλλά και το ρετρό στιλιζάρισμα, η αχνή, αποχρωματισμένη φωτογραφία, σαν τα λευκά δέρματα της σαρκοβόρας συντηρητικής νέας γενιάς. Εκείνο που προδίδει τη φιλόδοξη προσπάθεια είναι το σενάριο που, παραμένοντας σε μια ανακύκλωση του ίδιου ευρήματος, αποδυναμώνει αντί να εντείνει την ατμόσφαιρα του θρίλερ, του μυστηρίου και δεν προλαβαίνει να αξιοποιήσει όλες τις παραμέτρους που τίθενται από την αρχή. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Inner Land» εδώ
Το Ονειρο Κάθε Αρχιτέκτονα του Γρηγόρη Οικονομίδη / Ενας άνεργος αρχιτέκτονας που δεν έχει πλέον τίποτα να περιμένει στην Ελλάδα της κρίσης συναντά το... όνειρο κάθε αρχιτέκτονα σε μια έξυπνη, με ρυθμό και χιούμορ - ολοκληρωμένη κινηματογραφικά αν και σεναριακά «της μιας ιδέας» - παραβολή για τις ψευδαισθήσεις και την τρέλα που γεννάει η εποχή μας. Εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο ο Ανδρέας Μαριανός και ο πάντα πληθωρικός Γιάννης Μποσταντζόγλου. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για «Το Ονειρο Κάθε Αρχιτέκτονα» εδώ
Εθνοφοβία του Γιάννη Ζιόγκα / Ο φόβος του ανθρώπου για τον «άλλον» δεν είναι μόνο σημερινό φαινόμενο, υπήρχε ήδη από την εποχή των άγριων μπλε, κόκκινων και κίτρινων φυλών των βαρβάρων που κονταροχτυπιούνται άγρια διεκδικώντας να επικρατήσουν - και ενώνονται σε πορτοκαλί, μοβ και πράσινο όταν σμίγουν, σαν ανακατεμένη πλαστελίνη. Το πολιτικό και κοινωνικό σχόλιο της ταινίας, αν και τρυφερό, παραμένει στα πολύ τετριμμένα. Αντίθετα, η πολύχρωμη και διασκεδαστική δουλειά στο stop motion animation γεμίζει τα μάτια περισσότερο απ' ό,τι τη σκέψη. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Εθνοφοβία» εδώ
Pacino's Way του Χάρη Παντελιδάκη / Ο Χάρης Παντελιδάκης αντιγράφει τη λογική της αναχρονισμένης αφήγησης του «Pulp Fiction» σε μια ιστορία δύο γκαφατζήδων γκάνγκστερ στην Αθήνα του σήμερα. Και - ναι - το κάνει καλά, αφού οι «ταραντινικοί» διάλογοι είναι γραμμένοι με κέφι, το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι απολαυστικό με τον Κίμωνα Κουρή να τα δίνει πραγματικά όλα και η σινεφιλική αναφορά στον Αλ Πατσίνο λειτουργεί λυτρωτικά καλύπτοντας οποιαδήποτε ατέλεια στην κατασκευή ή στο (συνειδητά) ανεπαίσθητο σχόλιο για τη σημερινή κρίση. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Pacino's Way» εδώ
The Bust του Μιχάλη Δημητρίου / Βουτιά στον κόσμο της παρανομίας, των σκοτεινών μπαρ, της νύχτας και της παρακμής, με μια παραπάνω δόση στερεότυπων. Ταινία είδους, στις γραμμές του νουάρ ή των γκανγκστερικών, που, ωστόσο, για να τιμήσει τη φιλοδοξία της θα χρειαζόταν μεγαλύτερο budget, ένα σενάριο με ήρωες που να φεύγουν από τα στερεότυπα και μια αισθητική που να δίνει το στίγμα του σκηνοθέτη μέσα στο πλήθος των χαμηλοφωτισμένων κινηματογραφικών χαμαιτυπίων, των αντρών με το βαρύ βλέμμα και τα άφθονα διχτυωτά καλσόν. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «The Bust» εδώ
Εκδυσις της Φαίδρας Τσολίνα / Με μια παραγωγή, διεύθυνση φωτογραφίας και καθοδήγηση ηθοποιών που δεν μπορεί να προδώσει ούτε τον πιο έμπειρο σκηνοθέτη, η Φαίδρα Τσολίνα παραδίδει με τo «Εκδυσις» ένα κινηματογραφικό γρίφο που, αν σε πιάσει, σε κρατάει μέσα του και για τα 17 λεπτά που διαρκεί. Μελαγχολικό, αστείο, σχεδόν στα όρια της φαντασίας ή του ονείρου, ενισχυμένο από τον τόπο του γυρίσματος του (ένα πανέμορφο επαρχιακό ελληνικό τοπίο, αφιλόξενο και μαγικό ταυτόχρονα) και την παρουσία του Προμηθέα Αλειφερόπουλου, το φιλμ ολοκληρώνεται χωρίς να δώσει απαντήσεις, έχοντας ωστόσο πριν μιλήσει με τον πιο κινηματογραφικό τρόπο για τη μοναξιά, τους τύπους που μας κρατάνε δέσμιους του εαυτού μας, το φόβο του θανάτου και το σημείο εκείνο μηδέν όπου όλα μπορούν να αλλάξουν για πάντα. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την ταινία «Εκδυσις» εδώ
Διαβάστε ακόμη:
