Γεννημένος το 1931, ο Πάολο Ταβιάνι ήταν δύο χρόνια μικρότερος από τον αδελφό του Βιτόριο, ο οποίος πέθανε το 2018 σε ηλικία 88 ετών.
Μαζί, αχώριστοι και ακούραστοι, οι δυο τους δεν σταμάτησαν να σκηνοθετούν, χτίζοντας μια μακρά καριέρα που κράτησε πάνω από πέντε δεκαετίες, ξεκινώντας από το μεγάλου μήκους ντεμπούτο τους με το «Un Uomo da Bruciare» του 1962, σε συν-σκηνοθεσία με τον Βαλεντίνο Ορσίνι. Η πρώτη αποκλειστικά σκηνοθετημένη από τους δύο τους ταινία ήταν το «Παράνομοι του Ερωτα» («I sovversivi») του 1967.
O Πάολο και ο Βιτόριο Ταβιάνι στα γυρίσματα της «Νύχτας του Σαν Λορέντζο»
Η διεθνής αναγνώριση θα ξεκινούσε για τους Ταβιάνι με το «Ο Σαν Μικέλε Είχε Εναν Κόκορα», που βραβεύτηκε στο Forum του Φεστιβάλ Βερολίνου του 1972, και από δω και στο εξής οι ταινίες τους θα φιλοξενούνται ανελλιπώς στα μεγαλύτερα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ανάμεσα στις σημαντικότερες δημιουργίες τους, το «Αλονζανφαν» (1974), ο «Πατέρας Αφέντης» (Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ Καννών το 1977, τον οποίο θα παραλάμβαναν μάλιστα από τα χέρια του ινδάλματός τους, Ρομπέρτο Ροσελίνι), «Η Νύχτα του Σαν Λορέντζο» (Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες το 1982) και το «Χάος» (1984).
Η τελευταία παραμένει και μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές μεταφορές από έργο του Πιραντέλο, ενώνοντας πέντε διηγήματά του σε ένα επικής διάρκειας και εξίσου σαρωτικής δύναμης φιλμ, με συναισθηματικό οδηγό το αριστουργηματικό σάουντρακ του Νικολά Πιοβάνι.
O Πάολο και ο Βιτόριο Ταβιάνι στα γυρισματα του «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει»
Το 2012 απέδειξαν ότι συνεχίζουν να παραμένουν δημιουργικοί και ανοιχτοί σε πειραματισμούς όσο ποτέ, κερδίζοντας τη Χρυσή Αρκτο στο Διεθνές Φεστιβάλ Βερολίνου με το «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει», ενώ το 2015 υπέγραψαν την προτελευταία τους ταινία με τον «Θαυμάσιο Βοκάκιο», μια απρόσμενα ανάλαφρη διασκευή στο «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου. Η τελευταία τους ταινία ήταν το αναπάντεχο συναισθηματικής έντασης «Μια Προσωπική Ιστορία» του 2019.
To 2022, o Πάολο Ταβιάνι γύρισε την πρώτη και τελευταία του ταινία μόνος του, χωρίς τον αδελφό του. Το «Λεονόρα, Αντίο», βασισμένο κι αυτό στο έργο του Πιραντέλο, ένας αποχαιρετισμός όχι μόνο στο δύο που έγινε ένα, αλλά και σε ένα σινεμά που πλέον χάθηκε για πάντα.
O Πάολο Ταβιάνι στα γυρίσματα του «Λεονόρα Αντίο»
Το 2012, ο Πάολο Ταβιάνι είχει μιλήσει μαζί με τον αδελφό του στο Flix, λίγο πριν οι δυο τους κερδίσουν τη Χρυσή Αρκτο στη Berlinale για το αριστουργηματικό «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει», την τελευταία μεγάλη τους ταινίας.
«Το σινεμά και η Τέχνη δεν μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά είναι σίγουρα ο κόσμος που αλλάζει το σινεμά. Ο κινηματογράφος μετράει μόνο 100 χρόνια ζωής και ήδη γίνεται κάτι διαφορετικό από αυτό που ξέραμε. Δεν είναι κάτι που πρέπει να μας τρομάζει. Τόσο οι νέοι κινηματογραφιστές, όσο και οι παλιότεροι, σαν εμάς, που νιώθουν νέοι πρέπει να μάθουν τη νέα γλώσσα του σινεμά. Αλλά πιστεύουμε πως η Τέχνη είναι μια ανάγκη του ανθρώπινου είδους. Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να αναπαριστά την πραγματικότητα του, να προσπαθεί να βελτιώσει τη ζωή του και με αυτήν την έννοια ναι η Τέχνη μπορεί να βοηθήσει να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες.»
Διαβάστε ακόμη: Πέντε (τουλάχιστον) αριστουργήματα από τη φιλμογραφία των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι
