Δεν ξεκινάει αντίστροφη μέτρηση για τα καλύτερα της χρονιάς, αν ο Τζον Γουότερς δεν βγάλει την ετήσια λίστα με τις ταινίες που αυτός ξεχωρίζει και περιγράφει με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο.
Να παρακάτω μερικές από τις ταινίες που θα έχετε και στις δικές σας λίστες, αλλά σίγουρα όχι για τον ίδιο λόγο με τον Τζον Γουότερς,
Ανεύθυνο; Μπορεί. Επικίνδυνο; Θα δείξει. Το πρώτο μεγάλου προϋπολογισμού χολιγουντιανό φιλμ που εμπνεεί με κέφι την αναρχία. Μπράβο, Τοντ Φίλιπσ! Μόνο εσύ θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο και να την γλιτώσεις.
9. The Souvenir της Τζοάνα Χογκ
Ενα άσχημο-να-το-κοιτάς αλλά όμορφα γυρισμένο υψηλής κλάσης καλλιτεχνικό φιλμ που βασίζεται στον καταστροφικό πρώτο έρωτα της σκηνοθέτη με ένα τζάνκι. Αν η Μαργκαρίτ Ντιράς και ο Φιλίπ Γκαρέλ έκαναν σεξ και ο Μάρτιν Σκορσέζε υιοθετούσε το κινηματογραφικό τους απόγονο, έτσι θα έμοιαζε το μωρό τους.
8. Το Χρυσό Γάντι του Φατίχ Ακίν
Ακόμη και ο ίδιος ο Αμερικάνος διανομέας του το αποκάλεσε αποκρουστικό και συμφωνώ. Τόσο τρομακτικό, τόσο γκροτέσκο, τόσο καλοφτιαγμένο και τόσο θαρραλέα ερμηνευμένο που σας προτείνω να δώσετε σε αυτό το φιλμ με την ιστορία ενός serial killer μια ευκαιρία. Ντροπή σου, Φατίχ Ακίν που το έκανες. Ντροπή μου που το βάζω σε αυτή εδώ τη λίστα με τις δέκα καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Ντροπή και σε σένα, σε όποιον αρέσει.
7. Πόνος και Δόξα του Πέδρο Αλμοδόβαρ
Η πρώτη ταινία του Αλμοδόβαρ που με σόκαρε - δεν είναι καθόλου αστεία ή μελοδραματική, ακόμη και τα χρώματα είναι βωβά. Κι όμως φτάνει πέρα από την κοιλάδα της ωριμότητας και στην κορυφή της αυτο-αντανάκλασης της γκέι ψυχικής υγείας. Δεν πεθαίνες, Πέδρο, το ανεξάρτητο σινεμά πεθαίνει.
Από την εποχή των Yippies έχουμε να δούμε τόσο ξεκαρδιστούς ακτιβιστές όσο αυτούς του Satanic Temple. O πραγματικός ηγέτης τους, Λουσιέν Γκριβς, κάνει τον Αντον ΛαΒέι να μοιάζει με τον Πατ Μπουν. Μην στείλετε χρήματα στο Toys for Tots αυτά τα Χριστούγεννα. Στείλτε τα σε αυτούς τους αιρετικούς.
5. Amazing Grace των Αλαν Ελιοτ και Σίντνεϊ Πόλακ
Κορυφαίο ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία του γκόσπελ άλμπουμ της Αρίθα Φράνκλιν το 1972 που γίνεται ακόμη πιο δυνατό από το σκηνικό της εκκλησίας και τα άδεια καθίσματα. Η Αρίθα δεν έδειχνε ποτέ τόσο ταλαντούχα ή τόσο χάμενη, σαν μια εξωγήινη που εκπλήσσεται από το ίδιο της το ταλέντο.
Αν το «Eraserhead» είχε ξαδέρφια, αυτό το παράνομο ζευγάρι τρολ θα τα υποδεχόταν μέσα στον παράξενο (τόσο που σου πέφτει το σαγόνι) κόσμο, φτιαγμένο από τεράστιες μύτες, δίαιτες από σκουλήκια και ταλέντο στο κυνήγι παιδόφιλων. Δεν θα το πιστεύετε!
3. Κάποτε στο... Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο
Ενα φιλμ που πραγματικά ευχαριστεί το κοινό και αξίζει κάθε ίχνος της κριτικής και εμπορικής επιτυχίας του επειδή κατάφερε να τραβήξει το χαλί κάτω από την εμμονή της Αμερικής με τα πραγματικά εγκλήματα και τόλμησε να δώσει στην ιστορία των φόνων του Μάνσον ένα feelgood φινάλε που καταφέρνει να είναι την ίδια στιγμή σκοαριστικό και απίστευτα αστείο.
2. Joan of Arc του Μπρούνο Ντιμόν
Υπάρχει Θεός και το όνομά του είναι Μπρούνο Ντιμόν. Η πνευματικά δηλητηριώδης συνέχεια της περσινής καλύτερης μου ταινίας, του «Jeannette», είναι ακόμη πιο άρτια, πιο ιερή και προσφέρει Καθολικές ανατριχίλες. Η δεκάχρονη σταρ ατενίζει με ευγένεια και προκλητικά την κάμερα φτάνοντας μέσα στη ψυχή σου και δεν περιμένει καν τις εκκλησιαστικές αρχές - καίγεται από μόνη της.
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς δίνει νέο νόημα στον όρο «κακό τριπ». Φρενήρη μουσικά νούμερα συνδυασμένα με LSD, νευρικούς κλονισμούς και παιδικά τραύματα κάνουν αυτό το παρανοϊκό δράμα να μοιάζει με το τι θα γινόταν αν τα «Κόκκινα Παπούτσια» συναντούσαν το «Hallucination Generation». Freak out, baby, freak out!
