Οι χορευτές, τα βινύλια, μια σανγκρία, τα κορίτσια, ένα παιδί, μια σημαία, μια σανγκρία, ένας διάδρομος, ένας καθρέφτης, ένα δάσος, μια σανγκρία, τα γέλια, το χιόνι, οι κραυγές, μια σανγκρία, οι χορευτές, μια γιορτή, ο Dj Daddy, μια σανγκρία, τα κορίτσια, μια σημαία, ένας διάδρομος, ένα μαχαίρι, ένας καθρέφτης, το αίμα...
Ναι το «Climax» δεν είναι μια από εκείνες τις ταινίες που αντέχουν σε βαθυστόχαστες αναλύσεις, ή που περιμενουν να τις πάρεις απολύτως στα σοβαρά. Ναι το φιλμ έχει όλες τις εξυπνάδες που περιμένεις από τις τελευταίες ταινίες του Νοέ (τα credits του τέλους στην αρχή του φιλμ, τους τίτλους της αρχής σχεδόν 45 λεπτά μετά το ξεκίνημα της ταινίας, μεγαλόστομα τσιτάτα σε μεσότιτλους), χαρακτήρες από τσιγαρόχαρτο και μια πλοκή που χωρά σε δυο αράδες.
Ομως η εμπειρία του να βλέπεις το «Climax» σου θυμίζει τι είναι αυτό που κάνει το σινεμά τόσο συναρπαστικό, είναι μια βουτιά στην πιο βαθιά πλευρά της πισίνας των αισθήσεων, είναι μια απόλαυση -κατά στιγμές ενοχλητική- από το πρώτο λεπτό έως σχεδόν το τελευταιο. Η καρδιά του φιλμ χτυπά στην πίστα του χορού, στον ρυθμό της μουσικής που δεν σταματά ποτέ, στις κινήσεις των σωμάτων που είναι τόσο εντυπωσιακές και τόσο συναρπαστικά σκηνοθετημένες από τον Νοέ που σε φέρνουν σε μεγαλύτερο high από την σαγκρία με το LSD της ιστορίας.
Και φυσικά η ευφορία, η χαρά, το «φτιάξιμο», θα έχει μια άσχημη κατάληξη στο δεύτερο μέρος της ταινίας όταν η επήρεια των ναρκωτικών θα φέρει την παράνοια, τον τρόμο, την βία. Κι αυτό το κομμάτι της ταινίας, αν και πιο αδύνατο από το πρώτο, πάλλεται επίσης με την ίδια ενέργεια και δύναμη κι ακόμη κι αν η παραβολή της ταινίας για την κοινωνική συνοχή, την ζωώδη φύση του ανθρώπου, για την βέβαιη πτώση από τον παράδεισο, δεν είναι τίποτα λιγότερο από διάφανη, δεν παύει να είναι αποτελεσματική. Γιατί ποιος χρειάζεται «μυαλό» όταν ξέρει να χρησιμοποιεί τα πόδια και το σώμα με τέτοιο τρόπο;
Νευρώδες όσο το κορμί ενός χορευτή, ιδρωμένο και γεμάτο ένταση το «Climax» είναι σινεμά που σε κάνει να χτυπάς το πόδι στο πάτωμα ή να φέρνεις τα χέρια στο πρόσωπο, κλείνοντας τα μάτια σου, αλλά είναι σινεμά που δεν σε αφήνει με τίποτα αδιάφορο. Είναι μαζί ένα θρίλερ που ξέρει να χτίζει το σασπένς κυριολεκτικά από το τίποτα και ίσως η καλύτερη ταινία για τον χορό που έγινε ποτέ, είναι πυρετικό και σχεδόν παραισθησιογόνο. Είναι σαν ένα τριπ που το κάνεις με τα μάτια, σαν μια νύχτα στο πιο γαμάτο κλαμπ που την περνάς χορεύοντας ως το πρωί, ξεχνώντας τον εαυτό σου.
