Βρισκόμαστε στις αρχές της δεκαετίας του 80 στο Λονδίνο και η Τζούλι, κόρη καλής οικογενείας, σπουδάζει σινεμά κι ονειρεύεται να κάνει μια ταινία για την ιστορία ενός παιδιού που φοβάται ότι η μητέρα του θα πεθάνει -με φόντο την υπό κατάρρευση οικονομία της πόλης του Σάντερλαντ, που είδε τα κάποτε ανθηρά ναυπηγεία της να κλείνουν, θύματα της οικονομικής πολιτικής της Μάργκαρετ Θάτσερ.
Ενας καθηγητής της στην σχολή διερωτάται μήπως θα ήταν καλύτερα να κάνει μια ταινία για «κάτι που ξέρει» κι όταν ένας άλλος μαθαίνει ότι δεν έχει ακόμη υπολογίσει το μπάτζετ, σχολιάζει ειρωνικά: «υποθέτω ότι δεν χρειάζεται να σκέφτεστε πράγματα όπως τα μπάτζετ στο Νάιτσμπριτζ». Ομως η καλοβαλμένη, posh πραγματικότητα της ζωής της θα πάρει μια απρόσμενη στροφή μετά την γνωριμία της με τον πάντα καλοντυμένο, καθώς πρέπει Αντονι. Μεγαλύτερός της, με εξαιρετικές σπουδές, με δουλειά στο υπουργείο εξωτερικών, εκλεπτυσμένα γούστα και αγάπη για την κλασική μουσική, μοιάζει αψεγάδιαστος, αλλά κρύβει ένα μυστικό που θα σημαδέψει την κοινή τους ζωή και την μεταξύ τους σχέση.
Ακόμη κι αν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας της Τζοάνα Χογκ διαδραματίζεται σε κλειστούς χώρους, στο posh διαμέρισμα της ηρωίδας του, στο υπέροχο σπίτι των γονιών της, σε λαμπερές αίθουσες τσαγιού, σε παλάτσο της βενετίας, στην σχολή, ή στο στουντιο όπου γυρίζει τις σπουδαστικές της ταινίες, κατορθώνει να περιγράψει με απόλυτη ακρίβεια τόσο τον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας της, όσο και τον πραγματικό κόσμο γύρω της.
Κι ακόμη κι αν δανείζεται τον τίτλο της από τον πίνακα του Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ που η Τζούλι κι ο Αντονι βλέπουν σε μια επίσκεψή τους στην Wallace Collection, το φιλμ λειτουργεί σαν ένα προσωπικό σουβενίρ από την νεανική ζωή της σκηνοθέτη του, αφού είναι εμπνευσμένο από προσωπικές εμπειρίες, αλλά κι ως ένα memento από την Αγγλία εκείνης της εποχής, μέσα από λεπτομέρειες, μουσικές, από κουβέντες και συζητήσεις, ακόμη κι από ήχους εκρήξεων (σε μια εποχή που ο φόβος του IRA ήταν ακόμη υπαρκτός), με τρόπο αληθινά ζωντανό και διαπεραστικό.
Και παρ΄ ότι το φιλμ μοιάζει να λαμβάνει χώρα σε μια πολύ στέρεη φούσκα των ξεκάθαρα προνομιούχων, δεν είναι ούτε απολογητικό ούτε ειρωνικό, μα σχεδόν μπανάλ στον τρόπο που κοιτάζει την καθημερινότητα και τις μικρολεπτέρειες ή τα σημαντικά γεγονότα της ζωής τους. Ζωές που κυλούν με την σιγουριά πως η προσγείωση κάθε πτώσης θα είναι πάνω σε ένα μαξιλάρι που βολικά προσφέρει η θέση και η τάξη τους και, πως ακόμη και οι πιο τραγικές εξελίξεις θα αντιμετωπιστουν με ψυχραιμία και stiff upper lip.
Ομως ακόμη κι έτσι, η ηρωίδα του φιλμ μοιάζει απόλυτα ειλικρινής στις προθέσεις της και η διάθεσή της να δημιουργήσει έρχεται από ένα μέρος που είναι αληθινό. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που βλέπεις στην αρχή του φιλμ (τραβηγμένες στην πραγματικότητα από την Χογκ όταν βρισκόταν στην σχολή), δείχνουν ότι η Τζούλι έχει και ταλέντο και ματιά και πως ίσως τα προνόμιά της, η ίδια της η τάξη να είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο που έχει να υπερνικήσει για να κατορθώσει να γυρίσει τις ταινίες που θέλει.
Δίχως ιδιαίτερες εξάρσεις, με μια σχεδόν ράθυμη αφήγηση και με μια γοητευτικη εικονογράφηση του τόπου και του χρόνου, το «The Souvenir» μοιάζει μάλλον αταίριαστο στο τοπίο ενός βρετανικού σινεμά που προτιμά τα πιο έντονα χρώματα και τόνους όταν αναφερεται σε ζητήματα που είναι και ταξικά, αλλά κάτω από την ήρεμη επιφάνειά του κατορθώνει να μιλήσει για πράγματα όπως η καλλιτεχνική δημιουργία, η συναισθηματική ενηλικίωση. Και μάλιστα με τρόπο κάθε άλλο παρά προφανή που τρυπώνει κάτω από το δέρμα και συνεχίζει να κατοικεί εκεί για καιρό μετά το (προσωρινό) τέλος της ιστορίας.
Πιθανότατα μέχρις ότου το «The Souvenir ΙΙ» που έχει ήδη ανακοινωθεί (και «διαφημίζεται» στους τίτλους τέλους της ταινίας), γίνει πραγματικότητα.
