Μ' ένα πρόγραμμα 60 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους.
Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
Τι είδαμε την Κυριακή, 15 Σεπτεμβρίου:
The Right One των Ούρσκα Ντζούκιτς και Γαβριήλ Τζάφκα
Στο μεσοαστικό σαλονάκι, η μητέρα, χήρα, ετοιμάζεται να υποδεχτεί τον 35χρονο κανακάρη της, να γνωρίσει τη νέα του κοπέλα και να κρίνει αν είναι «η κατάλληλη» για να της τον πάρει μακριά. Μπροστά από τη σταθερή κάμερα, υποκειμενικό ενός, αρχικά, μυστηριώδους παρατηρητή, ξετυλίγεται μια σύντομη τραγικωμωδία που συνοψίζει τη βαλκανική - και τόσο ελληνική - χρυσή φυλακή της οικογένειας, αλλά και την πρωτοφανή μοναξιά της σύγχρονης πόλης, μ' ένα εύστοχο, οικείο χιούμορ. Το φιλμ είναι καρπός της συνεργασίας της Σλοβένας Ντζούκιτς και του Ελληνα Τζάφκα και πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του SEE Factory Νοτιοανατολικής Ευρώπης του 2019 του Δεκαπενθήμερου Σκηνοθετών του Φεστιβάλ Καννών και του Φεστιβάλ του Σεράγεβο. Κι αν είναι ταινία της μίας ιδέας, η ιδέα αυτή διατυπώνεται κι απεικονίζεται συνοπτικά και καθηλωτικά, συνδέοντας τη σάτιρα με τον ελαφρύ εσωτερικό τρόμο, ενισχυμένη από την ερμηνεία της πάντα συναρπαστικής Σλοβένας ηθοποιού, Μιριάνα Καράνοβιτς. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «The Right One» των Ούρσκα Ντζούκιτς και Γαβριήλ Τζάφκα.
Sable Noir του Θανάση Τρουμπούκη
Μια αιθέρια κοπέλα, δίπλα στους αμμόλοφους και την γκρίζα θάλασσα του γαλλικού Βορρά, ανακαλύπτει ξεχασμένες κασέτες αλλόκοτων αφηγήσεων. Οσο προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τη σημασία τους, τόσο βυθίζεται εκεί όπου η πραγματικότητα και το όνειρο γίνονται ένα. Ο Θανάσης Τρουμπούκης έχει αποδείξει και τη φιλοδοξία και το ταλέντο του ήδη από το «Whale 52» κι η νέα του δουλειά κινείται στο ίδιο, αλλά πολύ πιο αφαιρετικό, ύφος, μιας εγκεφαλικά επιλεγμένης, εικαστικής ιδιαιτερότητας. Η φωτογραφία της Χριστίνας Μουμούρη, που δίνει στην κάθε φιγούρα δυο και τρεις περιβάλλουσες «αύρες», οπωσδήποτε ιντριγκάρει το μάτι και τη σκέψη στην αρχή, ωστόσο η υπερβολικά αινιγματική πλοκή σε συνδυασμό με την 20λεπτη διάρκεια της ταινίας, κάνουν τα νοήματά της να πνιγούν ελαφρώς στην κινούμενη άμμο της εικόνας. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Sable Noir» του Θανάση Τρουμπούκη.
Plain Truth του Γιώργου Μπισδίκη
«Μάνα μου έχω μεράκι, αγαπάω το χαδάκι». Σαν χαδάκι δοσμένο με μεράκι έρχεται το μίνι-ντοκιμαντέρ του Γιώργου Μπισδίκη, που επιλέγει να στήσει την κάμερά του απέναντι σ' έναν καθημερινό και ταυτόχρονα ιδιαίτερο ήρωα, τον quirky-βοσκό Κώστα, που όσο αγαπάει τα πρόβατά του, άλλο τόσο ονειρεύεται να είχε γίνει διάσημος τραγουδιστής. Μια σύντομη απεικόνιση της ελληνικής κτηνοτροφικής ζωής, μια γρήγορη λάμψη ενός «τι κι εάν» στη ζωή του καθενός, γίνονται μια μετρημένη, χαριτωμένη ταινία που κερδίζει ένταση από την ευθύτητα της κάμεράς της κι από τον μπριόζο πρωταγωνιστή της. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «Plain Truth» του Γιώργου Μπισδίκη.
Γιος του Κώστα Τατάρογλου
Ελληνική επαρχία, μεταξύ σκουπιδότοπων, στέρφας γης και τακτοποιημένου σπιτικού. Ενας γιος αναγκάζεται ν' αποχωριστεί όχι μόνο ανθρώπους, αλλά και την ως τώρα ασφάλεια της ύπαρξής του. Με ελάχιστο διάλογο κι ένα πρωταγωνιστικό τρίο που αποτελείται από τους Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Κώστα Ξυκομηνό και Λάμπρο Κωνσταντέα, ο Τατάρογλου καταφέρνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα, αφηγηματική ροή και συναίσθημα από το κυριολεκτικό τίποτα - έστω κι αν αυτή ακριβώς η σκόπιμη ελλειπτικότητα προδίδει το φινάλε του που, ίσως, μένει πιο αόριστο απ' όσο χρειάζεται, ή εξαρτάται υπερβολικά από την προθυμία του θεατή να συμπληρώσει τα κενά. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τον «Γιο» του Κώστα Τατάρογλου.
Χίμαιρα της Μελπομένης Λουκανίδου
Μια κοπέλα, μεταξύ νύμφης και μητέρας-Γης, περιηγείται στη φρεσκοσκαμμένη, μοναχική φύση και στη δική της, μπερδεμένη συνείδηση. Με ξεκάθαρο εικαστικό στιλ και μια προσήλωση στη σημασία της ομορφιάς, η ταινία αποτελεί έναν εσωτερικό, ακόμα κι εσωστρεφή, μονόλογο, όπου χωρούν από τον Καμί ως τις κοριτσίστικες ανησυχίες ενηλικίωσης. Σχέδιο φιλόδοξο, μοιάζει να έχει τέτοια επιθυμία ν' αγγίξει μεμιάς, σ' ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο, τη θεμελιώδη ουσία, που τελικά θα βοηθούνταν από ένα πιο ξεκάθαρο, πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο. Διαβάστε εδώ περισσότερα για τη «Χίμαιρα» της Μελπομένης Λουκανίδου.
Ελληνικό του Κωνσταντίνου Πρέπη
Ενας άνδρας έχει βρει στέγη στο εγκαταλελειμμένο αεροδρόμιο του (αναγεννημένου από την εύρωστη παραγωγή) Ελληνικού: εκεί ακολουθεί τη ρουτίνα του, μόνος, πλένεται, ντύνεται, τρώει, τακτοποιεί. Μόνος. Ωσπου, ξαφνικά κι ανεξήγητα, το αεροδρόμιο γεμίζει κόσμο, επιβάτες και πελάτες: ο μόνος αταίριαστος στο περιβάλλον είναι ο μόνος «πραγματικός» του κάτοικος. Με τον Γιώργο Πυρπασόπουλο στον πρωταγωνιστικό ρόλο κι ένα συνοδευτικό καστ που φέρνει ως και τον Σπύρο Φωκά στο... Ελληνικό, ο Πρέπης χτίζει μια ταινία με μεγάλες απαιτήσεις παραγωγής που τελούνται θαυμάσια και μια αφηγηματική πρόκληση: να χωρέσει στα 22 λεπτά της ένα σενάριο που κινείται από το ρεαλισμό ως τη φαντασία και καταπιάνεται, οπλισμένο με χιούμορ του παραλόγου, με το υπαρξιακό και κοινωνικό ερώτημα του ποιος δικαιούται ν' ανήκει πού και ποιος δικαιούται να... διώξει ποιον. Το φιλμ ολοκληρώνει την πρόθεσή του με τα εύσημα του Πύργου Ελέγχου κι αν από την ιστορία (μάς) λείπει το συναίσθημα, ίσως αυτό και να μην ήταν ανάμεσα στις επιδιώξεις.
I Am Mackenzie της Αρτεμις Αναστασιάδου
Ενα αγοροκόριτσο στη (σκληρή) καρδιά του Τέξας, εξερευνά τα όρια του αποδεκτού και μη, της τρυφερότητας και της βίας, της ταυτότητας που προσδιορίζεται ή όχι από το φύλο, της οικογενειακής πίστης και της προδοσίας της. Ενα πολυχρησιμοποιημένο φορτηγάκι γίνεται το όχημα για την ενηλικίωση. Η σκηνοθέτης του «Calling» συνεχίζει την πορεία της μ' ένα φιλμ αιχμηρό και ζεστό, απόλυτα επίκαιρο και διαχρονικό, συγκροτημένο και με δυνατή, καθαρή πρόθεση, έτοιμο να γίνει μια μεγάλου μήκους ταινία αυτού που παλιά θα χαρακτηρίζαμε «ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά» και τώρα, απλώς, «σημερινό». Η διακριτική ευαισθησία του φαίνεται τόσο περισσότερο, όχι στις (σκληρά φωτισμένες) εσωτερικές σκηνές, αλλά στην απαλή, αδέξια τρυφερότητα μιας μοναχικής εφηβείας και μιας κινηματογραφικής ωρίμανσης. Διαβάστε εδώ περισσότερα για το «I Am Mackenzie» της Αρτεμις Αναστασιάδου.
Διαβάστε ακόμη:
- Δράμα 2019 - Τελετή Εναρξης | Είμαστε ακόμα στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα**
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 2η
- Φεστιβάλ Δράμας 2019 | Οι ταινίες: Ημέρα 3η
Το 42ο Φεστιβάλ Δράμας διεξάγεται από τις 15 μέχρι και τις 21 Σεπτεμβρίου. Το Flix θα βρίσκεται στη Δράμα για να παρακολουθήσει όλες τις ταινίες του ελληνικού διαγωνιστικού προγράμματος και να γράψει γι' αυτές, αλλά και για να μεταφέρει την ατμόσφαιρα του Φεστιβάλ και εκτός των κινηματογραφικών αιθουσών.
