Μ' ένα πρόγραμμα 41 ταινιών, με σκηνοθέτες από πρωτοεμφανιζόμενους μέχρι «βετεράνους», οι ελληνικές μικρού μήκους ταινίες της χρονιάς παρουσιάζονται με την ορμή με την οποία γεννήθηκαν, έτοιμες ν’ αποκαλύψουν το ταλέντο των δημιουργών τους. Το Flix είναι στη Δράμα (αποστολή: Μανώλης Κρανάκης, Λήδα Γαλανού), παρακολουθεί όλες τις προβολές του Εθνικού Διαγωνιστικού Προγράμματος και, μέρα με τη μέρα, αποτιμά τις ταινίες, σημειώνοντας τις ενδιαφέρουσες τοποθεσίες στον κινηματογραφικό χάρτη. Τα σχόλια και οι αποτιμήσεις μας είναι πολύ μικρά, όχι επειδή οι ταινίες είναι μικρού μήκους, μια και αυτό καθόλου δεν επηρεάζει την αξία τους, αλλά επειδή ο σκοπός αυτών των καθημερινών σχολίων είναι ν’ αποδώσουν μια αίσθηση και μια πρώτη γεύση, ελπίζοντας ότι και οι θεατές θα μπορέσουν να δουν τις ταινίες, τουλάχιστον στα «ταξίδια» του Φεστιβάλ Δράμας στην υπόλοιπη Ελλάδα.
- Δράμα 2015, Οι ταινίες: Ημέρα 1η
- Εμείς χτες δεν είδαμε debate, είδαμε... έναρξη Φεστιβάλ Δράμας
- To Φεστιβάλ Δράμας 2015 ξεκινάει! Σημειώστε τα highlights
Τι είδαμε την Τετάρτη, 16 Σεπτεμβρίου
Postheimat της Ιωάννας Κρυωνά / Μέχρι το τελευταίο λεπτό, αυτή η «φέτα ζωής» Ελλήνων σπουδαστών στο Βερολίνο που ανεβάζουν Μπρεχτ, καταγγέλλουν τον Ναζισμό, επισκέπτονται φίλο σε κλινική και περνούν ένα βράδυ με κιθαρίτσα όπου, σταδιακά, μεταμορφώνονται σε κάτι σα ζόμπι ή νεκρούς ή σιωπηλά, απειλητικά πνεύματα, μοιάζει περισσότερο σαν ένα ερασιτεχνικό home movie με πολλές ιδέες που δε συνδέονται ξεκάθαρα. Η ανατροπή στο τέλος είναι πετυχημένη, καθώς τοποθετεί όλα σε μια πραγματική διάσταση με ιστορικό βάρος κι ένα στοιχείο σοκ, παρότι δεν αρκεί για να ανατρέψει τις αδυναμίες της ταινίας. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Postheimat» εδώ
Εικόνα του Λάμπρου Γεωργόπουλου / Αυτή ήταν η ταινία – γρίφος του χτεσινού προγράμματος και, οπωσδήποτε, το να μη γίνονται κατανοητές οι προθέσεις ενός σκηνοθέτη, αρετή δεν είναι. Ωστόσο, εμείς επιλέγουμε να δούμε αυτό το χρονικό της ζωής ενός χωριού της Εύβοιας, με συνδετικό υλικό την παρουσία μιας θαυματουργής εικόνας του Ιωάννη του Πρόδρομου, ως μια διακριτική υπονόμευση της τυφλής χριστιανικής πίστης, η οποία χρησιμοποιείται ως άλλοθι για όσα, πραγματικά, συνδέουν και χωρίζουν τους ανθρώπους. Ενός σχολίου, δηλαδή, στο πόσο πιο εύκολα μια κοινότητα λατρεύει ένα εικόνισμα, ή τον Θεό, παρά τολμά να κοιτάξει μέσα της. Αλλά αυτά είναι μόνο συμπεράσματα που βγάζουμε επειδή μας προδιέθεσαν θετικά τα πρώτα, αυθεντικά υλικά, η ντοκιμαντερίστικη γραφή που έχει ένα ύφος σκληρό, κατά στιγμές γκροτέσκο κι επειδή αυτά καταλάβαμε από την (ομολογουμένως σε ωραιότατο ύφος) αφήγηση που παραείναι πυκνή για να την παρακολουθήσει κανείς με την πρώτη. Δηλαδή αν κάποιος μας πει ότι αυτή είναι μια ταινία που απλώς κηρύσσει συγκεχυμένα τον Λόγο του Θεού, δεν θα μπορέσουμε και να φέρουμε ισχυρή αντίσταση. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Εικόνα» εδώ
Οι Παλαιστές των Κώστα Σταματόπουλου και Σήφη Στάμου / Στην Ελλάδα του εμφυλίου δυο φίλοι οδηγούνται βίαια στην εξορία της Μακρονήσου, χωρίς να προδώσουν την ιδεολογία τους ή τη στενή τους φιλία. Η δημιουργική κολεκτίβα της ταινίας θα τιμούσε περισσότερο την πολιτική της στράτευση και την ανθρωπιστική της ιδεολογία αν έδινε μεγαλύτερη σημασία και στην κινηματογραφική πλευρά της ταινίας, μια και αποφασίζει να κάνει σινεμά. Αντίθετα, οι ερμηνείες δεν είναι πειστικές, η αναπαράσταση της εποχής είναι πρόχειρη και η σκηνοθεσία σχηματική, σ’ ένα σύνολο που κερδίζει κυρίως από το όμορφο φυσικό ντεκόρ, τους φωτογενείς πρωταγωνιστές κι ένα ρομαντικό gay innuendo που κάτι μας λέει πως ήταν ακούσιο. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τους «Παλαιστές» εδώ
Εx του Μιχάλη Χαπέσιη / Σε μια περισσότερο άσκηση ύφους, ρυθμού και ψηφιακής υπεροχής, ένα τρίλεπτο για την εκδίκηση μιας πρώην μετατρέπεται σε ένα παιχνίδι με την κάμερα, το στήσιμο και τους κανόνες του νουάρ. Πολύ σύντομο για να πει κάτι για το ανερμάτιστο μίσος του χωρισμού, αρκετό για να σε κάνει να χαμογελάσεις για τα τεχνικά του σημεία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Ex» εδώ
Firefly του Γεώργιου Σουμελίδη / Θα μπορούσε κανείς να σταθεί στο γεγονός πως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα one man show ενός δημιουργού που υπογράφει οτιδήποτε βλέπουμε στην οθόνη (από τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τη φωτογράφια, τη μουσική, τα ειδικά εφέ, τα πάντα), αλλά είναι περισσότερό αυτό που βλέπουμε - μια μελαγχολική ιστορία δύο πρώην πρακτόρων στην τελική τους αναμέτρηση σε ένα φιλμ που καταφέρνει να διασχίζει από την ποίηση μέχρι τις πολεμικές τέχνες με έναν τρόπο διαπεραστικό, μιλώντας για τη σύγχρονη μοναξιά και καλύπτοντας τις περισσότερες από τις «ερασιτεχνικές» του ατέλειες με δύο υπέροχους ηθοποιούς (τον Ρώσο Αλεξάντερ (Σάσα) Τρόσιν και την Ελληνογαλλίδα Στεφανή Καπετανίδη) και τα δυνατά τους επιβλητικά πρόσωπα που καρφώνονται στη μνήμη. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Firefly» εδώ
Στέγνα του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου / H αναμφισβήτητη υπεροχή του «Στέγνα» στο εικαστικό του κομμάτι είναι και αυτή που μέχρι το τέλος θα σταθεί ο συνδετικός κρίκος μιας σειράς από αριστοτεχνικά στημένες βινιέτες σε μια «στεγνή» επαρχία, καθώς ένα αγόρι, ένα κορίτσι και οι γονείς του τελευταίου ζουν ένα ξέσπασμα που θα αλλάξει τις ζωές τους. Με κέντρο την ακινησία, τα δυνατά πρόσωπα των ηθοποιών, αλλά και την έλλειψη διαλόγων, ό,τι κορυφώνεται όμως σαν ατμόσφαιρα δεν αρκεί για να συνδέσει μεταξύ τους τις ανθρώπινες αυτές διαδρομές που χάνονται στη μετάφραση που με επιμονή επιχειρεί ο θεατής, μένοντας τελικά αμήχανος απέναντι στο τελικό αποτέλεσμα - μια εντελώς άνιση νίκη της φόρμας πάνω στην όποια ουσία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Στέγνα» εδώ
Ανάδρομος του Βασίλη Κεκάτου / Καθώς μια γυναίκα λυγίζει κάτω από το αφόρητο βάρος της πολυτέλειας και παραδίνεται στη μοίρα / το έγκλημα / την αλήθεια, ο Κεκάτος δείχνει ότι είναι ένας σκηνοθέτης με ικανότητα στη φόρμα. Μπορεί οι ερμηνείες να είναι στημένες και το σενάριο ευρηματικό αλλά ακόμα μετέωρο, όμως η ταινία είναι συγκροτημένη, έχει προσωπικό ύφος, χιούμορ και μια πετυχημένη hipster αισθητική που της δίνει μια φόρα, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη ταινία. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για τον «Ανάδρομο» εδώ
Dream Toy του Χρήστου Χουλιάρα / Κάτι ζωντανεύει κάτω από το παιδικό κρεβάτι και ξεκινά μια μυστηριώδη διαδρομή προς αναζήτηση… συναισθημάτων. Μια ταινία με ξεκάθαρο concept, παιχνιδιάρικη σκηνοθεσία, τεχνικά δυναμική και σκεπτόμενα διασκεδαστική. Εξυπνη επιλογή για μικρού μήκους ταινία, μια και βρίσκει μια απλή, συγκεκριμένη, πρόσφορη ιδέα και την ντύνει με ενδιαφέρον κινηματογραφικό ύφος και χιούμορ. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «Dream Toy» εδώ
4 Μαρτίου του Δημήτρη Νάκου / Οπλισμένος με πλήρες σενάριο, σκηνοθετική άποψη και μια ιστορία που κάνει τη δική της ανθρώπινη αναγωγή στη σημερινή κρίση, ο Δημήτρης Νάκος αναδεικνύεται εδώ ως ένας ώριμος δημιουργός που ενορχηστρώνει με νεύρο, ρεαλισμό, μελαγχολία, συγκράτηση (ίσως περισσότερη απ' όσο χρειαζόταν), ανθρωπιά, αλλά και κριτική ματιά την ιστορία ενός «μικρού» εγκλήματος στη σημερινή ελληνική επαρχία. Ωστόσο τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στην ταινία του, αν στο κέντρο της δεν υπήρχε η Ρομάνα Λόμπατς που κουβαλάει ολοκληρωτικά και σωματικά κάθε πτυχή αυτού του δράματος σε μια ερμηνεία που δεν μπορεί παρά να ξεχωρίσει. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για το «4 Μαρτίου» εδώ
Κατηφόρα του Στέλιου Καμμίτση / Εχοντας ήδη υπογράψει μια ταινία μεγάλου μήκους («Τα Κωλόπαιδα»), ο Στέλιος Καμμίτσης καταφέρνει με την «Κατηφόρα» να δημιουργήσει εκείνο το σασπένς που, όταν είναι σωστά επεξεργασμένο, λειτουργεί πάντα πετυχημένα στις ταινίες μικρού μήκους που κρύβουν κάπου στη μέση τους μια έκπληξη ή μια αποκάλυψη. Με (συμβολικό) φόντο το άγονο τοπίο ενός νησιού και μια θέα που καθώς η κάμερα κατηφορίζει και αυτή μαζί με τους ήρωές της κόβει την ανάσα, η ταινία του μιλάει με χιούμορ, (επιτέλους) ευπρόσδεκτή ελαφρότητα αλλά και άκρατο ρομαντισμό για την ανοχή στο διαφορετικό, την αποδοχή και τελικά για την αγάπη. Αφήνοντας στον θεατή χαμόγελα, μια αίσθηση ανακούφισης και μια ανηφόρα που μερικές φορές - σαν αυτή - είναι χίλιες φορές πιο εύκολο και λυτρωτικό να ανέβεις. Διαβάστε και δείτε περισσότερα για την «Κατηφόρα» εδώ
Διαβάστε ακόμη:
