Μια ταινία κινουμένων σχεδίων βουτηγμένη στη βία και το ζωγραφιστό αίμα που ξεκινά με ένα απόσπασμα από την «Ανάσταση» του Λέοντα Τολστόι; Ναι, θα έχετε κάθε δίκιο αν σκεφτείτε «επιτηδευμένο», αλλά ευτυχώς το φιλμ του Λιου Τζιαν θα σας διαψεύσει με τον πιο θεαματικό κι αποστομωτικό τρόπο.
Η ιστορία του δεν είναι κάτι το τρομερό, ένας μικροκακοποιός κλέβει μια τσάντα με χρήματα από το αφεντικό του, προκειμένου να βοηθήσει την αρραβωνιαστικιά του να διορθώσει μια αποτυχημένη πλαστική επέμβαση που την κρατά κλεισμένη στο σπίτι κι εμποδίζει το γάμο τους. Το αφεντικό του θα στείλει κάποιον να τον βρει και να φέρει τα χρήματα πίσω, μόνο που στην πορεία η τσάντα θα αλλάξει περισσότερα χέρια απ΄όσα μπορείτε να φανταστείτε, αφήνοντας κάθε φορά πίσω της πόνο και πτώματα.
Μπορεί το στόρι να ακούγεται ισχνό, αλλά πέραν του ότι το σενάριο είναι εξαιρετικά έξυπνο και διαποτισμένο με αγωνία κι ένα πυκνό, κυνικό χιούμορ, ο Τζιαν κατορθώνει να χωρέσει εντός του μια πλούσια γκάμα κοινωνικοπολιτικών παρατηρήσεων που δεν αφορούν μόνο στην Κίνα του σήμερα, μα στα πάντα, από το παγκοσμιοποιημένο κυνήγι της εύκολης επιτυχίας και της εφήμερης ευτυχίας, έως τον Ντόναλντ Τραμπ και το Brexit.
Διαβάστε ακόμη: Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
To «Have a Nice Day» θα μπορούσε να είναι μια ταινία του Κουέντιν Ταραντίνο, αν ο Ταραντίνο δεν ήταν τόσο αυτοαναφορικός και τόσο (προβληματικά, συχνά), ποπ, αλλά ο αληθινός του θρίαμβος βρίσκεται στο επίπεδο των εικόνων. Μια συναρπαστική παλέτα χρωμάτων, μια εντυπωσιακή σύνθεση πλάνων και μια σειρά από λεπτομέρειες που χρειάζονται ίσως δεύτερη θέαση για να τις χορτάσεις, ανυψώνουν το animation του φιλμ στο επίπεδο ενός αληθινού έργου τέχνης.
Πανέμορφο, ειρωνικό, έντονο, πανέξυπνο, ποπ, σκληρό, αστείο, με αλάνθαστη αίσθηση του ρυθμού, εξαιρετική μουσική από τους The Shanghai Restoration Project (κι ένα ανεπανάληπτο «μουσικό διάλειμμα»), το «Have a Nice Day», πολύ απλά σου φτιάχνει τη μέρα.
Η Berlinale 2017 με μια ματιά:
- Berlinale 2017: Μέρα 1η / Από το Τείχος του Βερολίνου σ' εκείνο του Ντόναλντ Τραμπ
- Berlinale 2017, Μέρα 2η: Choose Life. Ξανά!
- Berlinale 2017: Μέρα 3η / Ο Τζιακομέτι ανέπνεε τέχνη - εσείς;
- Βερολίνο 2017, Μέρα 4η: Ολα για μια «Φανταστική Γυναίκα»
- Berlinale 2017, Μέρα 5η: Εδώ είναι το «Party», εδώ και το καλοκαίρι
- Berlinale 2017: Μέρα 6η, όπου κατέφθασε το glam
- Berlinale 2017: Μέρα 7η, ή ένα μικρό διάλειμμα
- Berlinale 2017: Μέρα 8η, όπου κουτσομπολέψαμε ακόμα και τον Χονγκ Σανγκ-σου
Διαβάστε ακόμη:
- Berlinale 2017: Θαυμάσαμε, αλλά δεν αγαπήσαμε το «Ana, Mon Amour»
- Berlinale 2017: Οχι πια Wolverine, μόνο «Logan»
- Berlinale 2017: «Joaquim», όταν ο εθνικός ήρωας της Βραζιλίας έπαθε διαφωτισμό
- Berlinale 2017: Είναι το «God’s Own Country» το βρετανικό «Brokeback Mountain»;
- Berlinale 2017: Στο «On the Beach at Night Alone», ο Χονγκ Σανγκ-σού κάνει μια ακόμη ταινία του Χονγκ Σανγκ-σου
- Berlinale 2017: Ο Ντιέγκο Λούνα «γκρεμίζει» τα τείχη του Ντόναλντ Τραμπ από το Βερολίνο
- Berlinale 2017: Στο «Colo» η κρίση ανίας έρχεται πριν την κρίση της Πορτογαλίας
- Berlinale 2017: Το «Berlin Syndrome» της Κέιτ Σόρτλαντ ακολουθεί τους κανόνες μα όχι τα κλισέ ενός genre cinema
- Berlinale 2017: Στο «The Party» της Σάλι Πότερ, οι καλεσμένοι είναι προβληματικοί και το χιούμορ δηλητηριώδες
- Berlinale 2017: Ο Ακι Καουρισμάκι ξέρει πώς να κάνει τον ανθρωπισμό να μοιάζει αυτονόητος
- Berlinale 2017: To «Mr. Long» είναι μια απολαυστικά ακατάτακτη ταινία
- Berlinale 2017: Το «Bright Nights» του Τόμας Αρσλαν είναι μια ταινία δίχως κατεύθυνση
- Berlinale 2017: Το «Lost City of Z» του Τζέιμς Γκρέι δεν βρίσκει την Ιθάκη του
- Βερολίνο 2017: Το «Call me by your Name» είναι κάτι παραπάνω από ένα καλοκαιρινό ρομάντζο
- Berlinale 2017: «Viceroy's House», ή όταν ο Γκάντι επισκέφθηκε το «Downton Abbey»
- Berlinale 2017: Στο «Pokot» εύχεσαι ο κακός λύκος να είχε φάει καλύτερα την Ανιέσκα Χόλαντ
- Berlinale 2017: Το «Una Mujer Fantastica» είναι μια φανταστική ταινία
- Berlinale 2017: «Wild Mouse», όχι τόσο αστείο, ούτε τόσο wild
- Berlinale 2017: Η ευτυχία είναι κάτι για το οποίο πρέπει να παλέψεις στο «Félicité»
- Berlinale 2017: Στη συνέντευξη Τύπου του «T2 Trainspotting» - «Δεν είναι σίκουελ, είναι... επικήδειος!»
- Berlinale 2017: Στο «On Body and Soul», όλος ο ρομαντισμός χωρά σ' ένα σφαγείο
- Berlinale 2017 - To «Trainspotting» θα σφυρίξει δυο φορές
- Berlinale 2017: Το «The Wound» είναι ίσως μια από τις καλύτερες ταινίες που θα δούμε ως το τέλος του φεστιβάλ
- Berlinale 2017: Ο Ρίτσαρντ Γκιρ δεν ήρθε μόνο για «Dinner» στο Βερολίνο
- Berlinale 2017: «Django». Ο ήχος μιας χαμένης ευκαιρίας
