Το πρώτο πλάνο που μας συστήνει στον κόσμο του ντοκιμαντέρ δείχνει ένα παιδί να ελίσσεται κυριολεκτικά μέσα σε έναν ορίζοντα πλαστικών σκουπιδιών. Μια εισαγωγική κάρτα στην συνέχεια εξηγεί ότι η Κίνα είναι η κύρια εισαγωγέας στον κόσμο πλαστικών σκουπιδιών από την Κορέα, την Ιαπωνία, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Για όσους εργάζονται στη βιομηχανία ανακύκλωσης πλαστικού, αυτός ο ορίζοντας των πλαστικών είναι το μόνο πράγμα που βλέπουν καθημερινά γύρω τους και το περιβάλλον στο οποίο αναγκάζονται να ζήσουν και να μεγαλώσουν τα παιδιά τους, με την ελπίδα κάποια από αυτά να καταφέρουν να δραπετεύσουν προς μια καλύτερη ζωή.
Το ντοκιμαντέρ του Τζιου-λιανγκ Ουάνγκ όμως δεν έχει να κάνει άμεσα με την ίδια τη βιομηχανία ανακύκλωσης πλαστικού και τις τυχόν οικολογικές συνέπειες που μπορεί να έχει στο περιβάλλον. Αυτές είναι ορατές ήδη στη γωνία του κάθε πλάνου, στα νεκρά ψάρια που ανακαλύπτουν τα παιδιά όσο εξερευνούν τον κόσμο γύρω τους και στην πλαστική φύση που γεμίζει από άκρη σε άκρη τον ορίζοντα. Αντιθέτως, ο σκηνοθέτης επιλέγει να εστιάσει σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων, να παρακολουθήσει την καθημερινότητά τους, να εξερευνήσει τα όνειρα και τις φιλοδοξίες τους και, τελικά, να διαπιστώσει αν πίσω από την πλαστική κουρτίνα υπάρχει δυνατότητα διαφυγής ή έστω ένα καλύτερο μέλλον.
Διαβάστε ακόμη: 20 ταινίες που περιμένουμε να δούμε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Ο Κουν είναι ο φιλόδοξος εργοδηγός μιας μικρής μονάδας ανακύκλωσης. Μέσω της πολύωρης και επίπονης εργασίας του θέλει να βγάλει ένα σεβαστό εισόδημα, να προσφέρει στο παιδί του μόρφωση που θα του δώσει εφόδια για το μέλλον και να κατακτήσει, τελικά, για την οικογένειά του μια καλύτερη ζωή. Από την άλλη, υπάρχει ο Πενγκ, ένας από τους εργαζόμενούς του. Μάλλον αλκοολικός, έχοντας μάθει τα πάντα όχι από το σχολείο αλλά από τη ζωή, όπως καυχιέται και ο ίδιος, με μια ντουζίνα παιδιά που δεν ενδιαφέρεται καν για να τα προωθήσει προς τον δρόμο της μόρφωσης, θεωρώντας μυωπικά ότι ο ίδιος μπορεί να τους μεταδώσει όλα όσα χρειάζονται για τη ζωή τους. Ακόμα και όταν ένα από αυτά, η εντεκάχρονη κόρη του Γι-Τζιε, δείχνει έμφυτη εξυπνάδα και ροπή προς τη μάθηση.
Οι τρεις αυτές προσωπικότητες είναι που δημιουργούν το τρίγωνο των δυνάμεων που αποτελούν τον μικρόκοσμο της «Πλαστικής Κίνας». Ο Τζιου-λιανγκ Ουάνγκ μέσω αυτών των τριών ανθρώπων επιθυμεί να δείξει τη σύγκρουση μεταξύ των διαφορετικών νοοτροπιών (η οποία οδηγεί μάλιστα κάποια στιγμή και στη σωματική προστριβή), να εξερευνήσει το αν υπάρχει καν διάθεση για ένα καλύτερο μέλλον και να μάθει τι είναι ακριβώς εκείνο που ο καθένας θεωρεί καλύτερο. Ο Κουν επιθυμεί ένα αυτοκίνητο που είναι πολύ παραπάνω από τις οικονομικές του δυνατότητες (γεγονός που δε φαίνεται να τον πτοεί). Η Γι-Τζιε θέλει να πάει στο σχολείο, κόντρα σε όσα της «μαθαίνει» ο πατέρας της, όσο ανακαλύπτει έναν άλλο κόσμο πέρα από αυτό που βλέπει, κλέβοντας εικόνες από τα περιοδικά που βρίσκει στα σκουπίδια και τα παιχνίδια που φτάνουν στα χέρια της μέσα από τους πλαστικούς σωρούς. Αντιθέτως ο Πενγκ θέλει απλά τις χαρές της καθημερινής ζωής και να γυρίσει στο χωριό του. Για εκείνον, το μέλλον είναι μια σειρά παροδικές απολαύσεις, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Διαβάστε ακόμη: 19o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αυτές είναι οι ελληνικές ταινίες του προγράμματος
Γύρω από αυτούς τους ανθρώπους, το πλαστικό τείχος που τους περιβάλλει είναι γεμάτο καταναλωτικά σύμβολα (από περιτυλίγματα φαγητών μέχρι παιχνίδια «Angry Birds») που έρχονται κόντρα στις δυνατότητές τους, δημιουργώντας μια ειρωνική αντίθεση που αποκαλύπτει την υποκρισία ενός κοινωνικού και οικονομικού συστήματος. Το καλό είναι ότι ο Ουάνγκ δε χρειάζεται να κουνήσει διδακτικά το δάχτυλο. Οταν ο Κουν ομολογεί ότι το αυτοκίνητο που θέλει να αγοράσει απαιτεί τις οικονομίες δέκα χρόνων, την ίδια στιγμή που ο Πενγκ για να αγοράσει ένα εισιτήριο λεωφορείου με προορισμό την πόλη καταγωγής του χρειάζεται να ξοδέψει τα μεροκάματα εβδομάδων, η παγίδα που έχει στήσει η ίδια η κοινωνία στα μέλη της είναι απόλυτα εμφανής. Κανείς δεν είναι απόλυτα καλός ή κακός. Απλώς η κάμερα του Ουάνγκ αποκαλύπτει τις φυσιολογικές ατέλειες των ανθρώπων, τους παρακολουθεί όσο εναλλάσσουν τους ρόλους του καλού και του κακού και διαθέτει περισσή κατανόηση όταν συνειδητοποιούν ότι τα όνειρά τους έχουν κόστος.
Οταν, στο τέλος του ντοκιμαντέρ, η κάμερα ακολουθεί τον Κουν στο Πεκίνο και το μαυσωλείο του Μάο, οι επιγραφές που προστάζουν ότι «κάθε άνθρωπος πρέπει να ζει μια καλή ζωή» φαντάζουν όχι απλά ειρωνικές, αλλά τελείως ψεύτικες. Αυτό είναι που αποκαλύπτει ουσιαστικά η μικροοικονομική εστίαση του ντοκιμαντέρ. Στην «Πλαστική Κίνα», δεν είναι τα πλαστικά προϊόντα που υπόκεινται σε ανακύκλωση, αλλά τελικά τα ίδια τα όνειρα των ανθρώπων.
Η «Πλαστική Κίνα» προβάλλεται την Παρασκευή, 3 Μαρτίου στις 18:00 στην αίθουσα Φρίντα Λιάππα και σε επανάληψη την Κυριακή, 5 Μαρτίου στις 14:00 στο Ολύμπιον.
Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης διεξάγεται από τις 3 ως τις 12 Μαρτίου 2017. Το Flix βρίσκεται εδώ για να σας μεταφέρει καθημερινά όλα όσα συμβαίνουν μέσα κι έξω από τις αίθουσες.
Διαβάστε και δείτε ακόμη:
- 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Τελετή Εναρξης, ολέ, ολέ, ολέ
- 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Safari» για γερά στομάχια κάτω από τον ήλιο
- Ενα ντοκιμαντέρ μας συστήνει τον «Αλλο Ανθρωπο» (ελπίζοντας ότι τον κρύβουμε κι εμείς μέσα μας)
- 20 ταινίες που περιμένουμε να δούμε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης κοιτάζει τον κόσμο «με το Βλέμμα του Τζον Μπέρτζερ»
- 19o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Carte blanche στον Δημήτρη Εϊπίδη
- 19o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αυτές είναι οι ελληνικές ταινίες του προγράμματος
- Food vs. Food: Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έχει νέα, νοστιμότατη ενότητα
- Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης συστήνει τον Βιτάλι Μάνσκι, μια μαχητική φωνή από τη Ρωσία
- Το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης έρχεται μετά μουσικής - και σινεμά
- Ας μιλήσουμε για ντοκιμαντέρ! Μια πρώτη γεύση από το 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
- Το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης αποκτά διαγωνιστικό τμήμα για νέους δημιουργούς
