[Το κείμενο που ακολουθεί δεν περιέχει κανένα spoiler για την υπόθεση του «My Big Fat Greek Wedding 2»]
Το «My Big Fat Greek Wedding 2» είναι μια κακή ταινία.
Και αυτό θα ήταν αρκετό για να τελείωσουμε με τον πονόκεφαλο που ακούει στο όνομα «Νία Βαρντάλος», η οποία στο όνομα μιας εξίσου κακής ταινίας - αλλά και πρωτοφανούς επιτυχίας - κατάφερε να επιβιώσει ως ένα κωμικό φαινόμενο, να προταθεί για Οσκαρ (!), να γίνει σούπερ σταρ, να γυρίσει μερικές ακόμη κακές ταινίες και όταν είδε πως ο χρόνος περνάει και είναι λίγα πλέον αυτά που θα μπορούσαν να σώσουν την καριέρα της, επανέφερε σύσσωμη την οικογένεια Πορτοκάλος για ακόμη μια γύρα από greek kefi.
Μόνο που το αστειό δεν είναι πια αστείο και η συγκυρία μέσα στην οποία γεννήθηκε και βγήκε στις αίθουσες το «My Big Fat Greek Wedding 2» δεν είναι σίγουρα οι ίδιες με εκείνες που έκαναν την πρώτη ταινία ένα φαινόμενο στο παγκόσμιο box-office και μαζί ένα (κατά λάθος) γερό αίσθημα τόνωσης του ελληνικού ηθικού ανά τον πλανήτη.
Διαβάστε ακόμη: Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που η Νία Βαρντάλος έκανε το σίκουελ του «My Big Fat Greek Wedding»
To «My Big Fat Greek Wedding» βγήκε στις αίθουσες (και τις ελληνικές) προς το καλοκαίρι του 2002, ακριβώς όταν η Ελλάδα ζούσε τις πιο (ας όψονται) μεγάλες στιγμές της πρόσφατης ιστορίας της με τους Ολυμπιακούς να καταφτάνουν και το εσωτερικό της χώρας να πάλλεται από το lifestyle και την ευημερία του χρηματιστηρίου. Τότε, τα νηπιακά αστεία της Νία Βαρντάλος έφερναν ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη και γενικά η αίσθηση ήταν «γιατί να μην γελάσουμε και λίγο με τον γραφικό ελληνοαμερικάνο, αφού το απώτερο μήνυμα είναι πως οι Ελληνες το κάνουν καλύτερα;». Τότε ήταν αυτή η ταινία που έκανε την Ελλάδα μόδα, έστω και με τη βοήθεια από λίγη feta και λίγο baklava.
Τώρα, το «My Big Fat Greek Wedding 2» (πιστέψτε το, πιο κακογραμμένο ακόμη, πιο φτηνό και πιο ανόητο κι από το πρώτο μέρος) βγαίνει στις αίθουσες του κόσμου με την Ελλάδα στη μόδα εδώ και καιρό ως μια χώρα που φλέγεται από την οικονομική κρίση, το προσφυγικό, την απόλυτη σύγχυση στο εσωτερικό της για το τι σκατά είναι αυτή η χώρα και την απόλυτη σύγχυση στο εξωτερικό για το τι σκατά θέλει να είναι αυτή η χώρα. Και αυτό που κάνει είναι απλό: εκμεταλλεύεται τη συγκυρία για να σταθεί στα ταμεία (οι πρώτες του εισπράξεις στην Αμερική είναι εξαιρετικές), αγνοεί τα 11 χρόνια που πέρασαν από την πρώτη ταινία και τη σημασία τους για το διεθνές συνειδητό και υποσυνείδητο γύρω από την εικόνα της Ελλάδας, του Ελληνα και της ελληνικότητας και με θράσος που ξεκινά από την ανοησία σερβίρει ακόμη ένα πιάτο ακατάσχετης γραφικότητας που όμως πλέον δεν μπορεί να είναι χαριτωμένη.
Δείτε ακόμη: «Οι άνθρωποι αλλάζουν, οι Ελληνές όχι»: Τρέιλερ για το «My Big Fat Greek Wedding 2»
O μοναδικός λόγος για τον οποίο δεν εξοργίζεσαι τόσο ώστε, δεν ξέρω, να φερθείς βίαια, είναι το γεγονός πως η ταινία είναι τόσο πρόχειρα γραμμένη, τόσο κακά παιγμένη και τόσο τηλεοπτικά σκηνοθετημένη που από κάποιο σημείο και μετά δεν ασχολείσαι. Από την άλλη, με ποιο δικαίωμα η Νία Βαρντάλος θεωρεί ότι εκπροσωπεί την ελληνική ψυχή με μεγαλοστομίες για τους Ελληνες, παρωχημένες γραφικότητες και tagline του τύπου «People change, Greeks don't».
Οταν σε μια σκηνή της ταινίας βάζει τον πατέρα της Τούλας να πίνει ούζο με τον απομακρυσμένο αδερφό του που έχει μείνει στην Ελλάδα και (φυσικα!) δεν κατάφερε να γίνει πλούσιος, η πρόποση που κάνουν είναι «Στην πατρίδα και τη δραχμή». Και είναι εκείνο το σημείο στο οποίο είσαι πλέον σίγουρος πως αυτό που βλέπεις είναι κάτι που ξεπερνάει τα όρια της ανοησίας, της αρπαχτής ή της ευκολίας και γίνεται μια συνειδητή προσπάθεια να μην αλλάξει ποτέ κανείς ιδέα για το πόσο θορυβώδεις, αγράμματοι, πονηροί, χοντροί αλλά και τελικά αξιολάτρευτοι είναι οι Ελληνες.
Νία Βαρντάλος, κούκλα μου, δεν είμαστε όλοι οι Ελληνες μια οικογένεια, όσο και να χτυπιέσαι στα κακόγουστα αστεία.
