Και να που ήρθε η αμήχανη στιγμή να αποκαλύψεις δημοσίως την ανικανότητά σου να εκτιμήσεις, θαυμάσεις, αγαπήσεις έναν δημιουργό του σινεμά, που οι διπλανοί σου (φίλοι και συνάδελφοι) αποθέωναν και έπαιζαν στα δάχτυλα το έργο του -ενώ εσύ είχες τεράστια, ανεπίτρεπτα κενά στην γνώση σου γι’ αυτό.
Διαβάστε ακόμη: Μείναμε μόνοι με το κορίτσι και το όπλο. Πέθανε ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ
Στα γυρίσματα του «Με Κομμένη την Ανάσα»
Κι έλεγες, «κάποια στιγμή, πού θα μου πάει, θα κάτσω και θα δω ΟΛΟΝ τον Γκοντάρ». Και τι περίεργο. Μόλις πριν λίγες μέρες, στις αυγουστιάτικες διακοπές μου, ξαναείδα, σαν καλή μαθήτρια, το «Με Κομμένη την Ανάσα». Κακώς. Γιατί τώρα που ο Γκοντάρ πέθανε, και πρέπει να γράψω κάτι σύντομο για την πιο αγαπημένη μου ταινία του, πάει και το «Με Κομμένη την Ανάσα». Ψιλοχάθηκε από την τόσο δα μικρούλα γκονταρική μου λίστα. Εμειναν, δόξα τω θεώ, ο «Τρελός Πιερό» και η «Περιφρόνηση» και σκοπεύω να τις κρατήσω πεισματικά εκεί. Για τον Μπελμοντό και την Μπριζίτ Μπαρντό. Δεν είμαι και εντελώς άξεστη.
Ποιον θα ενδιέφεραν όλα αυτά αν ήμουνα μια ιδιαίτερη περίπτωση ιδιόρρυθμης «αρνήτριας» του ανθρώπου που άλλαξε το σινεμά; Κανέναν. Ελα, όμως, που είναι πάνω από σίγουρο πώς δεν είμαι μόνη μου σ’ αυτό το σπορ. Και δεν αναφέρομαι σε κάτι παλιούς, συντηρητικούς κριτικούς του σινεμά, που κατακρεούργησαν το «Με Κομμένη την Ανάσα» γιατί βρήκαν, ανάμεσα σε άλλα, τον Μπελμοντό τέρας ασχήμιας (τι ιεροσυλία). Αλλα, να, είμαι σίγουρη πως αν, λέω αν, ο Γκοντάρ δεν είχε τέτοια μανία και πάθος να πολεμήσει κάθε σύμβαση της έβδομης τέχνης, μπορεί Γκοντάρ να μη γινόταν, αλλά ίσως να είχε κάνει περισσότερες ταινίες με μια κάποια, έστω και λιγουλάκι φιλική προς τον θεατή «αφήγηση». Το ήξερε το μετιέ, δεν μου το βγάζεις από το μυαλό.
Στα γυρίσματα του «Ο Τρελός Πιερό»
Τότε ίσως κι εγώ δεν θα ανακάλυπτα συνήθως την «υπόθεση» των ταινιών του διαβάζοντας την άλλη μέρα τις κριτικές για να καταλήξω ότι είμαι εντελώς ηλίθια (τις περισσότερες φορές είχα δει μια εντελώς διαφορετική ταινία). Τότε ίσως κι εγώ δεν θα μουρμούραγα συνέχεια «ήμαρτον», δεν θα ανατρίχιαζα με τις απλοϊκές και δογματικές (ναι, ναι) πολιτικές ατάκες του, και θα είχα εδώ και χρόνια τολμήσει να ψελλίσω ότι όλο έναν ύποπτο, ακατάτακτο μισογυνισμό συναντούσα στις ταινίες του.
Το παράκανα. Είδα και τον τοίχο μου στο facebook να αποχαιρετά με υπέροχο τρόπο τον Γκοντάρ και ντράπηκα, δεν έχω ξανανοιώσει τόσο... φιλισταία στη ζωή μου. Γι’ αυτό μιά μόνο ακόμα προσπάθεια θα κάνω για να με δικαιολογήσω. Προσπέφτω στην λατρεμένη μου Ανιές Βαρντά. Δεν ισχυρίζομαι ότι οφείλουν όλοι οι μεγάλοι δημιουργοί του σινεμά να έχουν τη δική της ματιά, ζωντάνια, αγάπη και συναίσθημα. Αλλά, να, αν της είχε ανοίξει ο Γκοντάρ το 2017 την πόρτα του σπιτιού του στην Ελβετία (δε λέω και την αγκαλιά του, δεν είμαι πλεονέκτρια), αν δεν την είχε στήσει στο ραντεβού τους, όπως τόσο γλυκά, αλλά καυστικά, αποκάλυψε η ίδια στην ταινία της «Visages, Villages», ίσως μαλάκωνα κι εγώ λίγο. Τότε οι εικόνες και οι απόψεις του για τον κινηματογράφο και τον κόσμο θα με έπειθαν περισσότερο. Θα με έπαιρναν πιο εύκολα μέσα τους.
Στα γυρίσματα του «Ο Τρελός Πιερό»
