Βγαλμένη από τη σκοτεινή, κυνική, γεμάτη προδομένη αγάπη, φαντασία του «παιδικού» μυθιστορήματος του Ρόαλντ Νταλ, «Ο Τσάρλι και το Εργοστάσιο Σοκολάτας», είναι η ταινία που επιλέγει το φωτεινό, ιδεαλιστικό, αισιόδοξο παρελθόν του ήρωα, ένα πρίκουελ στη νεανική ζωή του Τσάρλι, τον οποίο ενσαρκώνει (μετά τον πάντα υπερβατικό Τζιν Γουάιλντερ στο φιλμ του 1971 και τον οριακά καρικατουρίστικο Τζόνι Ντεπ το 2005), ο Τίμοθι Σαλαμέ με συγκινητική πληθωρικότητα κι αξιολάτρευτο βλέμμα.
Ο Τσάρλι αυτής εδώ της ιστορίας, ορφανός, μετά το θάνατο της αγαπημένης του μαμάς και περιπλάνηση στη θάλασσα, καταφτάνει στο Παρίσι του μεσοπολέμου μ' ένα όνειρο: να κερδίσει τον κόσμο της πόλης και την αγορά της με τις θεσπέσιες συνταγές του για σοκολάτες και γλυκά που του έμαθε η μαμά του, να γίνει πλούσιος και διάσημος αλλά και... να την ξαναβρεί: εκείνη του υποσχέθηκε ότι αν πραγματοποιήσει το όνειρό του, θα σταθεί πλάι του. Μόνο που ο Τσάρλι, παρά τις συναρπαστικές μαγικές ικανότητές του, θα έρθει αντιμέτωπος με το καρτέλ ζαχαροπλαστών του Παρισιού, αλλά και με τη διεφθαρμένη αστυνομία και θ' αγωνιστεί να τους πολεμήσει, με τη βοήθεια των νέων, καταφρονεμένων από τη ζωή, φίλων του που γνωρίζει στο περιθώριο της καλής κοινωνίας.
Σαν ένα dessert tray που ξεχειλίζει γεύσεις και χρώματα έρχεται η ταινία, γραμμένη και σκηνοθετημένη από το δημιουργικό δίδυμο των «Πάντινγκτον», με μουσική από τον Τόμπι Τάλμποτ του «Sing!» και τραγούδια από τον Νιλ Χάνον των Divine Comedy, σε φαντασμαγορικά μουσικοχορευτικά νούμερα, τα περισσότερα με πλήθος χορευτών. Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον της ευπρόσδεκτης υπερβολής, ο Τίμοθι Σαλαμέ (με στήριξη από ένα πετυχημένο καστ με φαβορί τον «μπασμένο» Χιου Γκραντ ως Ούμπα Λούμπα), καταφέρνει να γίνει όχι απλώς πειστικός, αλλά και εξαιρετικά συμπαθής ρομαντικός, ιδεαλιστής ήρωας.
Ακόμα περισσότερο, παρότι αποφεύγει τα σκοτεινά μονοπάτια τής δημιουργικότητας του Ρόαλντ Νταλ, η ταινία στέλνει κι ένα πλουμιστό μήνυμα για την αυτάρκεια, το κυνήγι του ονείρου, τη συνάσπιση των αδυνάμων ενάντια στο σύστημα, με τρόπο χαριτωμένο μεν, αλλά κι επιδραστικό, τουλάχιστον στα παιδιά. Ενα παραμυθένιο μιούζικαλ (και σε ελληνική μεταγλώττιση), όχι για εκείνους που προτιμούν τα άγλυκα γλυκά, αλλά για όσους θέλουν αυτές τις γιορτές να τυλιχτούν με ζάχαρη άχνη, βούτυρο και σαντιγί.
