Η ζωή είναι πολύ όμορφη για τον ελέφαντα Σεμπαστιάν και την κολλητή του φίλη, τη γάτα Μίτσο, μέχρι που, ξαφνικά, ο δήμαρχος της ηλιόλουστης πόλης τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Εντούτοις, πριν εξαφανιστεί, ο δήμαρχος προλαβαίνει να στείλει ένα μήνυμα μέσα σε ένα μπουκάλι, ενημερώνοντας ότι έχει ναυαγήσει στο Μυστηριώδες Νησί και ότι έχει κάνει μια τρομερά σπουδαία ανακάλυψη. Μέσα στο μπουκάλι υπάρχει κι ένας σπόρος που οι δύο φίλοι, ο Σεμπαστιάν και η Μίτσο, φυτεύουν και την επόμενη μέρα διαπιστώνουν ότι στη θέση του έχει φυτρώσει ένα γιγάντιο αχλάδι. Από το τεράστιο αυτό φρούτο, που αρχικά μετατρέπεται σε σπίτι, ο ιδιοφυής καθηγητής Γκλουκόζ, κατασκευάζει ένα πλοίο με το οποίο σαλπάρουν οι ήρωές μας για το νησί, προκειμένου να βρουν το δήμαρχο του νησιού τους, μολονότι και οι δυο τους δεν τα πάνε καλά με το νερό...
Οι εικόνες της ταινίας κινουμένων σχεδίων των Δανών Φίλιπ Αϊνστάιν Λίπσκι, Γιόργκεν Λέρνταμ και Αμαλί Νέζμπι Φικ θα μπορούσε να πει κανείς πως ξεπήδησαν από τις σελίδες κάποιου βιβλίου του Ρόαλντ Νταλ, ειδικά αν κάποιος έχει διαβάσει (και αγαπήσει) το «Ο Τζίμης και το Γιγαντοροδάκινο». Πέρα από την πρώτη αυτή, όμως, εντύπωση που αφήνει, η ταινία «Η Απίστευτη Ιστορία του Γιγάντιου Αχλαδιού» δεν έχει τίποτε άλλο κοινό με τον κόσμο του Νταλ.
Βασισμένη στο ομώνυμο παιδικό βιβλίο του Τζέικομπ Μάρτιν Στριντ, με τη δική του φαντασία και πρωτοτυπία, η ταινία μπορεί να μην ανταγωνίζεται τις μεγάλες παραγωγές, ακόμα και τις ευρωπαϊκές, στο animation, αλλά απέχει κατά πολύ από την προχειρότητα ανάλογων προσπαθειών. Υπάρχουν, μάλιστα, στιγμές που το οπτικό αποτέλεσμα δείχνει αρκετά κομψό και με ένα είδος περίτεχνης κατασκευαστικής φαντασίας. Από την αρχιτεκτονική των κτιρίων και των μηχανών, μερικές φορές κόβοντάς τα στη μέση για να δείξει το εσωτερικό τους από μια άλλη γωνία, κάνοντας τα να δείχνουν σαν μικροσκοπικοί λαβύρινθοι, μέχρι και τα πανέμορφα τοπία της, η ταινία ακόμα και με το περιορισμένο της budget διαθέτει μια σπάνια εικαστική αρτιότητα.
Από την άλλη όμως, απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδιά κάτω των 10 ετών, με ό,τι αυτό συνεπάγεται όσο αφορά το σενάριό της. Η ιστορία είναι απλοϊκή και αρκετά βατή έτσι ώστε να την καταλάβουν τα παιδιά, ποτέ δεν ξεφεύγει από τα τετριμμένα, ενώ οι χαρακτήρες της, αν και έχουν μια κάποια ιδιοτροπία που μπορεί να προκαλέσει το χαμόγελο ακόμα και στους μεγάλους, δεν ξεπερνούν ποτέ την χάρτινη προσωπικότητά τους. Τα μηνύματα περί φιλίας και της πίστης στον εαυτό μας περνάνε χωρίς πολλές εκπλήξεις, αλλά τουλάχιστον με έναν χαριτωμένο τρόπο που σε συνδυασμό με τη μικρή διάρκεια των 80 λεπτών δεν σου αφήνουν πολλά περιθώρια για να μην... πιστέψεις.
