Η Εύα, μια Πολωνή μετανάστρια, φτάνει στο Ελις Αϊλαντ μαζί με την άρρωστη αδελφή της, την οι αρχές κρατούν σε καραντίνα και προσωρινά της απαγορεύουν την είσοδο. Ετσι η Εύα ανακαλύπτει ότι μια ασυνόδευτη γυναίκα αμφιβόλου ηθικής, όπως την χαρακτηρίζει ο κρατικός υπάλληλος που την υποδέχεται, δεν είναι καλοδεχούμενη στη χώρα. Προορισμένη να μείνει στο καθαρτήριο και να μην βρει ποτέ τον παράδεισο, αφού βρίσκεται στην ουρά για απέλαση πίσω στη χώρα της, θα δεχτεί τη βοήθεια του Μπρούνο που θα την πάρει υπό την προστασία του και θα την φέρει στη Νέα Υόρκη για να δουλέψει στο «θέατρό» του, βγάζοντας το ψωμί της κυριολεκτικά με το κορμί της...
Ο Τζέιμς Γκρέι είναι ένας από εκείνους τους σκηνοθέτες που όλοι έχουν σε εκτίμηση (και περισσότερο απ΄ όλου οι Γάλλοι και ειδικότερα το φεστιβάλ των Καννών), αλλά που δεν έχουν κατορθώσει να κάνουν ποτέ μια αληθινά μεγάλη ταινία. Το «The Immigrant» είναι η πιο πρόσφατη αποπειρά του να αγγίξει το κινηματογραφικό μεγαλείο μέσα από ένα φιλμ που μοιάζει να έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να το καταφέρει.
Βασισμένο στην αίσθηση των παλιών οικογενειακών του φωτογραφιών, από την εποχή που οι Ρωσοεβραίοι παππούδες του μετανάστευσαν στην Αμερική κι από την περίοδο όπου η χώρα έμοιαζε με την γη της επαγγελίας για χιλιάδες ταλαιπωρημένους ανθρώπους, ο Γκρέι δομεί μια ιστορία επιμονής κι επιβίωσης, με κεντρική ηρωίδα, για πρώτη φορά στους μάλλον αντρικούς κινηματογραφικούς του κόσμους, μια γυναίκα.
Υπάρχει κάτι αληθινά δραματικό στην ιστορία της ηρωίδας του Τζέιμς Γκρέι, ένα κομμάτι μιας βαθύτερης επώδυνης αλήθειας που συχνά μένει στο περιθώριο των αφηγήσεων για την μετανάστευση, όμως δυστυχώς δεν ξετυλίγεται εδώ με την εσωτερική ένταση, με τον συναισθηματικό και ψυχολογικό αντίκτυπο που θα όφειλε να έχει.
Το φιλμ χειρίζεται την ηρωίδα του όχι σαν μια τραγική φιγούρα, θύμα των συνθηκών και της Ιστορίας, μα σαν μια άμοιρη κορασίδα, στο έλεος αδίστακτων ανδρών που θέλουν να την εκμεταλλευτούν. Αντί για μια ελληνική τραγωδία το φιλμ καταλήγει να μοιάζει με ένα φτηνό μελόδραμα, υπερβολικά βυθισμένο στα κλισέ και στηριγμένο σε απόλυτα σχηματικούς χαρακτήρες για να σε κάνει να ενδιαφερθείς.
Κι αν η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι υπέροχη ως φιγούρα στον της εύθραυστης μα δυνατής ηρωίδας, η ερμηνεία της δεν δείχνει να αγγίζει το βάθος που έχει σε άλλες ταινίες της, ενώ και οι συμπρωταγωνιστές της Χοακίν Φίνιξ και Τζέρεμι Ρένερ μοιάζουν αδιάφοροι ή ακόμη και λάθος για τους ρόλους τους.
Υπέροχα φωτογραφημένο από τον Ντάριους Κόντζι και πετυχημένο στην αναπαράσταση της Νέας Υόρκης της δεκαετίας του 20, το «The Immigrant» παραμένει δυστυχώς μια απόλαυση απόλυτα επιφανειακή, δίχως δράμα, δίχως πάθος, δίχως κάτι καινούριο ή ουσιαστικό να πει για την εποχή ή την μυθολογία της μετανάστευσης, δίχως καν μια συναρπαστική ιστορία που θα σε κάνει να ακολουθήσεις τους ήρωες του στο ταξίδι τους προς το φως μέσα από μια αληθινά σκοτεινή πορεία
