Βρισκόμαστε στο Μεσαίωνα, σε ένα μαγεμένο δάσος κάπου στα βάθη της Ευρώπης, όπου ο απαίσιος μάγιστρος Δρακουμέλ έχει καταφέρει να ανακαλύψει το χωριό των Στρουμφ, των καλόκαρδων μικροκαμωμένων μπλε πλασμάτων που έχουν για ηγέτη και καθοδηγητή τους τον έναν και μοναδικό Παπαστρούμφ. Αμέσως, στο Στρουμφοχωριό σημαίνει συναγερμός και τα Στρουμφάκια σκορπίζουν ολόγυρα, προκειμένου να ξεφύγουν από τα νύχια του σατανικού μάγου, ο οποίος θέλει να τα αιχμαλωτίσει και να απομυζήσει την «πεμπτουσία» τους, για να γίνει πανίσχυρος. Λίγες στιγμές αργότερα, ωστόσο, χάρη σε ένα μαγικό πέρασμα το οποίο ανακαλύπτουν τυχαία, ο Μπαμπαστρούμφ, η Στρουμφίτα, και τέσσερα ακόμη Στρουμφάκια καταλήγουν στη σημερινή Νέα Υόρκη, καταμεσής του Σέντραλ Παρκ. Η πραγματική περιπέτεια για τους μικρόσωμους μπλε φίλους μας μόλις ξεκίνησε!
Ηταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενο πως τα κινηματογραφικά «Στρουμφάκια» θα ήταν μια ταινία για παιδιά. Μόνο που η Sony – από κεκτημένη ταχύτητα; - δεν έλαβε υπόψιν της το σημαντικότερο target group της ταινίας που είναι όσοι σήμερα είναι 30 something και μεγάλωσαν με τις τηλεοπτικές περιπέτειες των μπλε πλασμάτων του Πεγιό για να ανακαλύψουν – εκ των υστέρων, εννοείται – πως το φαινομενικά ζαχαρωμένο στρουμφοχωριό έκρυβε κάτι αρκετά πιο σκοτεινό από το γεγονός πως η Στρουμφίτα δεν σκανδαλιζόταν ανάμεσα σε τόσους «άντρες»...
Για να είμαστε δίκαιοι, όταν συνηθίσεις πλέον τη μείξη του animation με το live action, μπορεί και να χαμογελάσεις με τη θέα των Στρουμφ πάνω σε ένα ταξί ή με τις γκάφες του Ζημιάρη, του ίσως πιο ολοκληρωμένου χαρακτήρα (!) από την ομάδα των Στρουμφς που θα βρεθεί στο downtown της Νέας Υόρκης. Και, ενδεχομένως, να γελάσεις με τη μοναδική πραγματικά αστεία σκηνή της ταινίας: αυτή όπου τα στρουμφάκια βρίσκονται στο γραφείο του Νιλ Πάτρικ Χάρις και τραγουδούν την κλασική μελωδία τους ενώ η Στρουμφίτα – Κέιτι Πέρι εκστομίζει την μια πραγματικά εμπνευσμένη ατάκα όλης της ταινίας: «I Kissed a Smurf and I Liked it».
Κάπου εκεί σταματάνε όλα... Και οι ποπ αναφορές και η οποιαδήποτε υπόνοια μιας ενήλικης αντιμετώπισης ενός αποκλειστικά παιδικού κόσμου. Με λανθασμένη επιλογή την ομάδα των Στρουμφς που φτάνουν στην μεγάλη πόλη (Που είναι ο Μελένιος; Από που ξεφύτρωσε αυτός ο Σκοτζέζος στρουμφ;) η μπλε πανδαισία εξαντλείται σε μηνύματα ηθικής και νίκης του καλού, ο Δρακουμέλ μοιάζει απών ακόμη και αν ο Χανκ Αζάρια προσπαθεί (παραπάνω από το κανονικό) να του δώσει την καρτουνίστικη υπόσταση που του αρμόζει και ο Ψιψινέλ – είμαστε σίγουροι - έπεσε θύμα μιας απόφασης του στούντιο να μην είναι ψηφιακός χαρακτήρας χάνοντας όλη την την αίγλη που είχε στο τηλεοπτικό καρτούν της παιδικής μας ηλικίας.
Το αποτέλεσμα; Είναι σαν να βλέπεις κάτι ανάμεσα στον «Garfield» και τον «Αλβιν» με αχρείαστο τον ταλαντούχο Νιλ Πάτρικ Χάρις (πότε θα του δώσουν ένα ρόλο που αρμόζει στο εύρος των δυνατοτήτων του;), ένα δεύτερο μέρος που ξεχειλώνει με πρόσθετες βινιέτες στρουμφοπεριπετειών και μοναδικό ατού ένα 3D που θα κάνει τα πεντάχρονα να αγαπήσουν για πάντα τα πλάσματα του Πεγιό.
Οι υπόλοιποι ας το πάρουν απόφαση: μην περιμένετε να την «στρουμφίσετε» με αυτήν την ταινία.
