Το «Rock of Ages», βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό μιούζικαλ εξιστορεί τον έρωτα ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού που γνωρίζονται στην Sunsert Strip του Λος Αντζελες και που μοιράζονται το ίδιο όνειρο: να κατακτήσουν τη σκηνή μιας συναυλιακής αρένας και τον τίτλο του επόμενου μεγάλου ροκ σταρ σε αυτό το κωμικό μιούζικαλ που ντύνει τη δράση του με τραγούδια από γκρουπ όπως οι Bon Jovi, Journey, Foreigner, Styx, Twisted Sister, Pat Benatar.
Πετυχημένο μιούζικαλ στο Broadway εδώ και χρόνια, το «Rock of Ages» ποντάρει σε κάτι που ακόμη κι αν ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε, ισχύει απόλυτα για το κοινό στο οποίο στοχεύει: όλοι έχουμε τραγουδήσει στον καθρέφτη ή όχι, μεθυσμένοι ή μη, κάποιο από τα τραγούδια του, όλοι νιώθουμε την ανάγκη να χτυπήσουμε ρυθμικά το πόδι στο πάτωμα, όταν η κιθάρα του Slash «τα ρίχνει», ή όταν το μέικ απ των Poison λιώνει από τον ιδρώτα.
Ναι όλοι όσοι είμαστε «ένοχοι» μιας εφηβείας στα '80ς, μοιάζουμε μάλλον ευάλωτοι στα riffs του «Rock of Ages», ακόμη κι αν όταν αυτά κοπάζουν, η ταινία δεν έχει στ' αλήθεια τίποτα ενδιαφέρον να προσφέρει.
Προς τιμήν της, δεν υπόσχεται πολλά πέρα από κάμποσο rock και άλλο τόσο good time, αφού εκ των πραγμάτων στηρίζεται σε μια ιστορία τόσο προσχηματική και γλυκανάλατη, που δεν μπορεί να σε ενδιαφέρει η πορεία, ή η κατάληξή της.
Εχει όμως στο οπλοστάσιό της, μερικά, ναι θα το πω, υπέροχα, ή έστω αξέχαστα τραγούδια, τα οποία χρησιμοποιεί για να ποτίσει με ενέργεια την άνευρη ιστορία της και να σπρώξει εμπρός με θεαματικά, ιδρωμένα, θορυβώδη άλματα, τη δράση.
Κι έχει ένα μυστικό όπλο στο πρόσωπο του Τομ Κρουζ, που δείχνει πιο ανθρώπινος και απολαυστικό από ποτέ στον ρόλο του ροκ θεού Τζέισι Σταξ, που έχει χαθεί στο αλκοόλ και τον ίδιο του τον μύθο. Ο Κρουζ δίνει στην ταινία τις πιο απολαυστικές στιγμές της και στους θεατές, την απαραίτητη απόδειξη ότι δεν είναι ένα ρομπότ της Σαϊεντολογίας, ή της Χολιγουντιανής μηχανής.
Βεβαίως το στόρι αργεί να πάρει μπρος. Βεβαίως όταν η μουσική σταματά, η ταινία γίνεται μάλλον αδιάφορη. Βεβαίως ακόμη και το πιο εξωφρενικό μεικ απ και κοστούμι δεν μπορεί να πλησιάσει την σουρεαλιστική εμφάνιση των αληθινών hair bands των '80ς.
Δεν πειράζει όμως.
Μπορεί το φιλμ να απέχει πολύ από το να είναι σπουδαίο, αλλά δεν παύει να έχει μερικές αληθινά απολαυστικές σκηνές και, καμιά «σοβαρή» δεύτερη σκέψη δεν σε εμποδίζει από το να σιγοτραγουδάς βγαίνοντας από την αίθουσα, έναν από τους «ύμνους» που μόλις πριν λίγο άκουσες και σιγόνταρες στην οθόνη.
Κι αυτό μπορεί να είναι αρκετό...
