Κάποτε, πριν από αμέτρητους reboot κύκλους, αλλαγές σκηνοθετών, αποχωρήσεις casting και μια μακρά βουτιά στα έγκατα του development hell, υπήρξε μια υπόσχεση: η θρυλική πολεμίστρια Red Sonja θα επέστρεφε για να χαρίσει στο fantasy genre μια ηρωίδα με αίμα, σπαθί και φλόγα. Αντ’ αυτού, αυτό που παραδίδεται το 2025 δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα χαμένο επεισόδιο της «Xena», χωρίς το camp, χωρίς το cult, χωρίς την ψυχή.
Σκλαβωμένη από έναν τύραννο που θέλει να εξαφανίσει τον λαό της, η Red Sonja, πρέπει να συνεργαστεί με μια ομάδα ετερόκλητων πολεμιστών για να αντιμετωπίσει τον αυτοκράτορα Draygan και την θανάσιμη σύζυγό του, Annisia.
Η «Red Sonja» του 2025 υποτίθεται ότι είναι βασισμένη στους ομώνυμους χαρακτήρες των κόμικς της Marvel και των μεταγενέστερων εκδόσεων της Dynamite Entertainment, εμπνευσμένους από τη φιγούρα του Ρόμπερτ Ε. Χάουαρντ, δημιουργού επίσης και του «Κόναν του Βάρβαρου». Στο χαρτί, η Sonja ήταν σύμβολο δύναμης, θηλυκής ορμής και ανεξαρτησίας, βουτηγμένη σε έναν κόσμο σκοτεινής μαγείας και αιματοβαμμένης δικαιοσύνης. Στην ταινία της Μ. Τζ. Μπάσετ, (γνωστή για τη σκηνοθεσία επεισοδίων των «Iron Fist», «Power» και «Ash vs. Evil Dead»), όλα αυτά μεταφράζονται σε χάρτινους διαλόγους, πανοπλίες από φτηνό cosplay και μια δράση που δεν έχει ούτε ρυθμό ούτε λόγο ύπαρξης.
Το σενάριο, γραμμένο από την Τάσα Χούο (με κάποια εμπλοκή και της ίδιας της Μπάσετ), είναι ένα κουβάρι από κλισέ, αφηγηματικές τρύπες και βιαστικά στημένες συγκρούσεις. Δεν υπάρχει κεντρικός άξονας, δεν υπάρχει ανάπτυξη χαρακτήρων, δεν υπάρχει έστω ένα ίχνος εσωτερικού ταξιδιού. Οι κακοί είναι κακοί επειδή πρέπει, οι καλοί αλλάζουν στρατόπεδο χωρίς λογική, και η ίδια η Sonja μοιάζει περισσότερο με plot device παρά με ηρωίδα.
Η Ματίλντα Λουτζ, που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, προσπαθεί φιλότιμα, αλλά η ερμηνεία της πνίγεται σε σκηνές χωρίς συναίσθημα, χωρίς αιχμές, χωρίς γραφή. Οι υπόλοιποι ερμηνευτές - σε έναν αδιάφορο συρφετό από πολεμιστές, μάγισσες και τύραννους - κάνουν απλώς αυτό που θα περίμενε κανείς από ένα επεισόδιο fantasy σειράς δεύτερης κατηγορίας. Το κακό είναι ότι η παραγωγή μοιάζει να μην έχει ούτε το budget ούτε τη διάθεση να προσφέρει κάτι παραπάνω. Αν αυτή είναι κινηματογραφική εμπειρία, τότε η «Xena» ήταν το «Game of Thrones» της εποχής της.
Τα γυρίσματα στην Ελλάδα – σε μέρη της Θεσσαλονίκης, της Φθιώτιδας και σε σκηνικά που χτίστηκαν ειδικά για την ταινία – δεν αξιοποιούνται με κανένα ουσιαστικό τρόπο. Η φωτογραφία είναι επίπεδη, η σκηνοθεσία της Μπάσετ άτονη, και οι σκηνές μάχης τόσο χλιαρές που θα έκαναν ακόμα και την αυθεντική Ζίνα Λούσι Λόουλες να ζητήσει κάτι πιο επικό. Η ταινία υποφέρει από τηλεοπτικό ρυθμό, με σκηνικά που μοιάζουν μισοτελειωμένα, κοστούμια που δείχνουν φτηνά και μια γενικότερη αίσθηση βιασύνης και προχειρότητας.
Αυτό που λείπει ολοκληρωτικά είναι το ύφος. Εκεί όπου η αρχική ταινία του 1985 (με τις cult εκπλήξεις της και την Μπριγκίτε Νίλσεν σε ρόλο-δήλωση) τουλάχιστον τόλμησε να έχει ταυτότητα, η ταινία του 2025 φοβάται να πάρει θέση. Δεν έχει camp, δεν έχει ειρωνεία, δεν έχει ούτε καν σοβαρότητα. Είναι απλώς ένα προϊόν – και μάλιστα με ημερομηνία λήξης. Το χειρότερο; Σου δίνει την αίσθηση ότι αυτό θα μπορούσε να ήταν κάτι καλύτερο. Οτι κάτω από τα στρώματα κακής παραγωγής, χωρίς πυξίδα σκηνοθεσίας και με ένα σενάριο της σειράς, υπάρχει μια ιστορία που άξιζε να ειπωθεί. Οχι έτσι όμως. Οχι με αυτόν τον τρόπο, όχι με τόσο λίγη καρδιά.
Σε έναν κινηματογραφικό κόσμο που ακόμη ψάχνει τις ηρωίδες του fantasy, η «Red Sonja» του 2025 χάνει την ευκαιρία να αναγεννήσει το είδος. Ισως σε μερικά χρόνια, ένα νέο reboot να βρει επιτέλους το σπαθί της. Προς το παρόν, το μόνο που μένει είναι μια θλιβερή ανάμνηση ενός φαντασιακού που πέθανε πριν καν ξεκινήσει.