«In-Yun» στην Κορεατική παράδοση είναι το κάρμα των ανθρώπων. Αν δύο άνθρωποι συναντηθούν τυχαία, αγγιχτούν καθώς διασχίζουν έναν πολυσύχναστο δρόμο, ή κάτσουν δίπλα ο ένας στον άλλον κι αυτό είναι η αρχή μιας γνωριμίας τότε είναι το« «In-Yun» τους. Γιατί σημαίνει ότι στις προηγούμενες ζωές τους, αυτοί οι άνθρωποι ήταν και πάλι γνώριμοι, οικείοι. Η Νόρα, όταν ήταν ακόμα «Ναν», έφυγε με την οικογένειά της στην Αμερική. Ηταν μόνο 11 χρονών, αλλά είχε αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση με τον συμμαθητή της Χέι-Σανγκ. Τα δυο παιδιά έκαναν τα πάντα μαζί. Οι μητέρες τους έλεγαν ότι είναι ερωτευμένα.
Η Ναν όμως μετακόμισε στην Νέα Υόρκη, άλλαξε το όνομά της σε Νόρα, μεγάλωσε, έγινε συγγραφέας κι ο Χέι-Σανγκ παρέμεινε στη Σεούλ. Να τη σκέφτεται. Σε προ-facebook καιρούς πόσο εύκολο ήταν να βρει ο ένας τον άλλον; Κι όμως ένα τυχαίο ποστ στο board του διάσημου σκηνοθέτη πατέρα της, ένα μέιλ και οι 23χρονοι πλέον νέοι άρχισαν να μιλούν με Skype. Η σύνδεσή τους ήταν ακόμα δυνατή. Ο ένας ανυπομονούσε να περάσουν οι ώρες και να μιλήσει στον άλλον. Χάθηκαν και πάλι και ξαναβρέθηκαν στο Facebook στα 35 τους. Εκείνη ήταν παντρεμένη με έναν λευκό αμερικανό συγγραφέα. Εκείνος μόλις είχε χωρίσει από την κοπέλα του, αλλά ερχόταν στην Νέα Υόρκη για λίγες μέρες. Ενα ταξίδι που δεν έμελε να είναι απλώς διακοπές. Γιατί το «In-Yun» δεν διακόπτεται ποτέ -τρέχει σε κύκλους, αλλάζει ζωές κι αιώνες, αλλά παραμένει δυνατό.
Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Σελίν Σονγκ έρχεται στις αίθουσες με αρκετό buzz από τα φεστιβάλ του Sundance, Βερολίνου, και τις πρόσφατες Νύχτες Πρεμιέρας. Δικαίως. Σ' ένα πρώτο επίπεδο είναι μία ρομαντική δραμεντί. Αλλά από αυτές που το σύγχρονο indie αμερικανικό σινεμά θα μπορούσε να διδαχθεί πολλά. Πόση μελέτη, πόση δουλειά, πόσο κέντημα στο σενάριο. Χαρακτήρες πιστευτοί, αληθινοί που ανταλλάζουν ειλικρινά συναισθήματα στους διαλόγους τους. Ή τα παγιδεύουν, τα καταδικάζουν να μείνουν ανείπωτα, στις σιωπές τους. Ιστορία που, ακόμα σε πρώτο επίπεδο μάς είναι οικεία - όλοι οι άνθρωποι που χανόμαστε από τις ζωές ενός του άλλου, ακόμα κι αν κάποτε μοιραζόμασταν το ίδιο όνειρο στο ίδιο μαξιλάρι.
Υπάρχουν όμως πολλά περισσότερα στην καρδιά της ταινίας. Η αντίστιξη όσων συνηθίζουμε να ονομάζουμε «κάρμα» με την πραγματική ζωή. Στο κάρμα ο άνθρωπος ανακουφίζεται ότι δεν είχε επιλογές. Στη ζωή όμως έχει. Αν κάτι αποτυγχάνει στις σχέσεις του είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και το πώς (δεν) αξιοποίησε τις ευκαιρίες του. Οι δύο φίλοι και εν δυνάμει εραστές έπρεπε να χωρίσουν μικροί λόγω συνθηκών, μετά όμως έπλασαν οι ίδιοι τις συνθήκες που τους (ξανα)χώρισαν.
Η επιτυχία της Σελίν Σονγκ είναι ότι όλα αυτά δεν τα κρίνει. Κοιτάει με απίστευτη κατανόηση και στοργή τους χαρακτήρες της. Κομμάτι της ανθρωπιάς μας είναι όσα μπορούμε, αλλά κυρίως, όσα δεν μπορούμε να επιτύχουμε. Ολα αυτά που μουδιάσαμε και μάς προσπέρασαν. Ολα αυτά που δεν τολμήσαμε και μάς ξεπέρασαν. Κομμάτι της ταυτότητάς μας είναι και οι φόβοι, όλες οι ανασφάλειες που μάς κρατούν πίσω. Παγιδευμένους σε εγωισμούς, μοναξιά, λάθος δουλειές, συμβιβασμένες σχέσεις.
Oi «Προηγούμενες Ζωές» θα μάς παρασύρουν σ' ένα στρόβιλο σκέψεων και προσωπικών βιωμάτων, θα μάς βουρκώσουν, θα μας παιδέψουν με «what if» αναρωτήσεις, αλλά ποτέ δεν θα κουνήσουν το δάχτυλο σε κανέναν για τις (συνειδητές ή όχι) αποφάσεις του. Η μελαγχολική, αλλά γλυκιά ατμόσφαιρα, η διακριτική σκηνοθεσία (πόσο ωραία παρακολουθεί η Σονγκ τον διάλογο των δύο αντρών, του φίλου και του συζύγου, από μακριά, σαν να μην θέλει να ενοχλήσει), ο ήρεμος ρυθμός, η απαλόσαρκη τονικότητα -- όλες οι αποφάσεις της Σονγκ είναι σαν να μάς ψιθυρίζουν το φιλοσοφικό νόημα της ταινίας, που ξεπερνά την ίδια την ιστορία της, αλλά και τις ιστορίες όλων μας. Ενα καθησυχαστικό «σσσσ σώπα τώρα, ηρέμησε».
Ετσι είναι η ζωή. Υγρή και μεταβλητή. Συνεχίζεται ακόμα κι όταν οι καρδιές μας ραγίζουν. Ο ήλιος σηκώνεται στον ουρανό κάθε πρωί, ακόμα κι όταν εσύ δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι σου γιατί πονάς. Ταξιδεύεις, αλλάζεις δουλειές, αλλάζεις παρέες, αλλάζεις κι εσύ, μεγαλώνεις. Γελάς ξανά. Γνωρίζεις κι άλλον κόσμο, ερωτεύεσαι, τα ζεις όλα από την αρχή. Και κάποια στιγμή η κουκκίδα σου κατασταλάζει κάπου στον χάρτη της πορείας σου. Αν κοιτάξεις πίσω κι αναρωτηθείς, δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει σύγκριση για το πότε έκανες καλύτερη επιλογή, ή για το πώς στα έφερε η ζωή. Δεν έχει και σημασία. Μπορεί να είναι το «In-Yun» σου, μπορεί να το επέλεξες.
Η ζωή τρέχει μπροστά. Κι αν δεν το καταλάβουμε γρήγορα, αν δεν μάς συγχωρήσουμε, άλλη ζωή δεν έχει.
Ή, μήπως....
