Αν διαβάσεις τον τίτλο της πρώτης μεγάλου μήκους ταινία του Ρόμπιν Προντ («D' Ardennes») αυτό που ακούγεται μοιάζει με «Νταρντέν», παρόλο που στο χαρτί οι πιο διάσημοι Βέλγοι αδελφοί σκηνοθέτες δεν γράφονται το ίδιο με την περιοχή Αρντέν (οι «Αρδέννες» του ελληνικού τίτλου), εκεί που εκτυλίσσεται μια βίαιη ιστορία επιβίωσης ανάμεσα σε δύο άλλα αδέλφια...
«Σκέφτηκα πολλές φορές να αλλάξω τον τίτλο, λόγω της ηχητικής ομοιότητας με τους αδελφούς Νταρντέν, αλλά δεν το έκανα. Δεν υπάρχει καλύτερος τίτλος απ' αυτόν», δηλώνει στο Flix ο Ρόμπιν Προντ, που μοιάζει όταν μιλάς μαζί του κάπως σαν την ταινία του. Λιγομίλητος αλλά εκφραστικός μας εξήγησε ακόμη γιατί τον γοητεύτει το σκοτάδι, για το νεό ρεύμα του βελγικού σινεμά, για το πόσο δύσκολο είναι να σιγουρευτείς για τις προθέσεις σου κάθε φορά που φτιάχνεις μια ταινία και για την ατυχή σύγκριση του Βέλγου Ταραντίνου.
Η αρχική μου ιδέα ήταν να κάνω μια ταινία για την αφοσίωση και την αδυναμία επικοινωνίας ανάμεσα σε δύο αδέλφια. Οι «Αρδέννες», όμως, βασίζονται στο θεατρικό έργο του Γερούν Περσεβάλ, ο οποίος πρωταγωνιστεί και στην ταινία. Μου είπε την ιστορία όταν ήμασταν ακόμη στη σχολή, σκεφτήκαμε ότι είναι μια ενδιαφέρουσα ιδέα για ταινία και έτσι αρχίσαμε να την αναπτύσσουμε σε ένα σενάριο. Τελικά την ολοκληρώσαμε μετά την αποφοίτησή μας.
Με γοητεύει το σκοτάδι. Οι ταινίες που βλέπω και αγαπώ είναι σκοτεινές. Μου αρέσει ο κόσμος του εγκλήματος, καταστάσεις που σε αναγκάζουν να πάρεις μια δύσκολη απόφαση. Με ένα παράξενο τρόπο μου δίνουν την αίσθηση ότι εγώ ζω σε έναν καλύτερο κόσμο. Πριν από τα γυρίσματα αυτής της ταινίας έβλεπα πάντως βρετανικά ντοκιμαντέρ.
Οι αδελφοί Κοέν και ο Ντέιβιντ Φίντσερ είναι αγαπημένοι μου. Αλλά και οι αδελφοί Νταρντέν με την έντονη αίσθηση του κοινωνικού ρεαλισμού - ειδικά ως έμπνευση για αυτήν εδώ την ταινία. Μου αρέσουν συγκεκριμένα κομμάτια του αμερικανικού σινεμά, αλλα όχι όλα. Επιστρέφω πάντα στο ευρωπαϊκό σινεμά για ισορροπία.
Δεν μου αρέσει να με συγκρίνουν με τον Ταραντίνο, γιατί σε μια τέτοια σύγκριση δεν μπορείς να είσαι νικητής. Φυσικά είναι πολύ κολακευτικό, αλλά προτιμώ να μην είμαι κάποιος άλλος, αλλά να είμαι «εγώ».
To βελγικό σινεμά έδειξε έναν πρωτοφανή δυναμισμό τα τελευταία λίγα χρόνια. Δεν είναι μόνο το «Bullhead» του Μίκαελ Ρόσκαμ, αλλά και μια σειρά νέων δημιουργών που αφήνουν πίσω τους ένα μάλλον... ελαφρύ παρελθόν και κοιτάζουν πιο βαθιά στα σπλάχνα μιας ιδιαίτερης χώρας. Μου αρέσει πάρα πολύ να ανήκω σε αυτήν την ομάδα και δεν ξέρω πόσα χρόνια θα κρατήσει όλο αυτό. Αλλά για την ώρα είναι τρομερά εμπνευστικό.
Το σινεμά μπορεί να αλλάξει πράγματα σε μια κοινωνία. Αλλά αυτό δεν θα πρέπει να είναι ο σκοπός του κάθε δημιουργού. Πιστεύω ακόμη πως το πιο σημαντικό πράγμα που μπορεί να κάνει το σινεμά είναι να διασκεδάσει και να σε κάνει να σκεφτείς για δύο ώρες, όσο διαρκεί μια ταινία. Ολα όσα έπονται αυτού είναι φυσικά θετικά, αλλά δεν είναι τα πιο σημαντικά.
Το πιο δύσκολο πράγμα στη διαδικασία παραγωγής μιας ταινίας, πόσο μάλλον αν είναι η πρώτη σου, είναι το σενάριο. Γράφω τώρα τη δεύτερη ταινία μου και είναι τόσο δύσκολο. Οι συνεχείς αμφιβολίες για το αν έχεις πάρει τη σωστή οδό, αν η αντίδραση του ήρωα είναι η σωστή, αν το μήνυμα που στέλνεις είναι αυτό που θες ή κάτι άλλο. Σε κάθε περίπτωση όλη η διαδικασία ολοκλήρωσης μιας ταινίας είναι μια συνεχής δοκιμασία με τον εαυτό σου. Νομίζω πως ακόμη και όταν η ταινία έχει τελειώσει, τίποτα δεν μπορεί να σε πείσει ότι όλα έγιναν σωστά. Το μόνο που οφείλεις είναι να ξέρεις ότι έκανες όλα όσα μπορούσες για αυτήν την ταινία και έβαλες όλες σου τις δυνάμεις για να την κάνεις σωστά.
Η επόμενη ταινία μου βασίζεται στην αληθινή ιστορία ενός διάσημου βελγικού κλαμπ που μεσουράνησε στα 90s. Ηταν δημιούργημα ενός κομπιουτερά, ο οποίος βέβαια δεν είχε πιστέψει ποτέ ότι θα είχε τόση επιτυχία. Η ταινία αφηγείται την άνοδο και την πτώση του. Είναι μια πολύ ωραία αληθινή ιστορία στο στιλ του «Boogie NIghts» του Πολ Τόμας Αντερσον.
