Στην «Εξουσία του Σκύλου» η Κίρστεν Ντανστ είναι σχεδόν αθόρυβη, σαν να κουβαλά - περισσότερο ακόμη κι από τον πραγματικό πρωταγωνιστή της, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς - το βλέμμα της Τζέιμς Κάμπιον απέναντι σε ακόμη μια ιστορία μοναξιάς, αποξένωσης, κατάρρευσης της πατριαρχίας και αιώνων υπόκωφης βίας.
Συνεχίζοντας ένα σερί ρόλων που δεν εξαντλούνται στη «Μαρία Αντουανέτα» της Σοφία Κόπολα, τη «Μελαγχολία» του Λαρς φον Τρίερ ή το συναρπαστικά σκοτεινό τηλεοπτικό «Fargo», η Κίρστεν Ντανστ μίλησε στο Flix το Σεπτέμβρη στην παγκόσμια πρεμίερα της ταινίας στο Φεστιβάλ Βενετίας για τη μοναξιά που όλοι νιώσαμε στην πανδημία, για την ανατροφή των δυο γιών της μέσα σε ένα πατριαρχικό περιβάλλον, για τη συνεργασία της με το συζυγό της Τζέσι Πλέμονς, για το πώς δεν συνάντησε σχέδον ποτέ τον Μπένεντικτ Κάμπερμπατς στα γυρίσματα, για το ρόλο που αρνήθηκε στον Λαρς φον Τρίερ.
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Εξουσία του Σκύλου» που προβάλλεται ήδη στο Netflix με ελληνικούς υπότιτλους
Διάβασα το βιβλίο μετά την πρόταση της Τζέιν να παίξω στην ταινία. Αλλά στο σενάριό της απεικονίζεται ο χαρακτήρας της πιο ολοκληρωμένα και κυρίως η ηρωίδα είναι πιο συμπαθητική.
Ο αλκοολισμός είναι πολύ δύσκολο να αποτυπωθεί στη μεγάλη οθόνη σωστά, ειδικά από τις γυναίκες. Η ηρωίδα μου είναι δυνατή, ο άνδρας της αυτοκτόνησε και ήταν αλκοολικός, επομένως είχε αρνητική προδιάθεση απέναντι στο αλκοόλ αρχικά. Θέλαμε με την Τζέιν να τονίσουμε εκείνη τη στιγμή που συνειδητά αποφασίζει να πιει και να αφεθεί στην πτώση. Είναι τόσο μόνη της σε μια πελώρια έκταση και δεν υπάρχει κανείς να της συμπαρασταθεί. Αυτό την οδήγησε στο αλκοόλ και η ίδια υπονομεύει τον εαυτό της. Ας μην ξεχνάμε πως δεν υπήρχε ψυχανάλυση τότε.
Ο κόσμος πλέον μπορεί να ταυτιστεί με τη μοναξιά της ηρωίδας μου, γιατί όλοι περάσαμε την ίδια απομόνωση.
Τα γυρίσματα έγιναν στη Νέα Ζηλανδία, αλλά είχα τον Τζέσι (Πλίμονς) και το παιδί μαζί, οπότε ήταν πιο υποφερτά, ακόμα κι όταν διακόπηκαν τα γυρίσματα λόγω Covid. Συνειδητά είχα ελάχιστη επαφή με τον Μπένεντικτ (Κάμπερμπατς) γιατί οι ήρωες που υποδυόμαστε στην ταινία είναι αποξενωμένοι κι ήταν κι αυτό ένα είδος πρόβας. Αν και του ζητούσα διαρκώς συγγνώμη γι’ αυτό κι εκείνος με καθησύχαζε λέγοντας πως είμαστε ηθοποιοί. (γέλια) Είναι τόσο ευγενικός. Τόσο Άγγλος. (γέλια)
Δεν μοιραζόμαστε πολλές σκηνές με τον Μπένεντικτ στην ταινία, αλλά υπάρχει η αίσθηση ότι παίζουμε μαζί κι αυτό είναι κατόρθωμα της Τζέιν. Αυτό που με βοήθησε είναι ότι φανταζόμουν τον Μπένεντκτ ως έναν δαίμονα με τον οποίο έπρεπε να γνωριστώ και να καταλάβω τον τρόπο που σκέφτεται. Αν και ήμουν σίγουρη ότι θα έχει κάνει εξαιρετική δουλειά.
Με ενδιέφερε πολύ να εξερευνήσω τη δυναμική της σχέσης μάνας και γιου, ίσως επειδή έχω κι εγώ δύο γιους. Είμαι τόσο ευλογημένη που έχω δύο αγόρια, τα κορίτσια μπορούν να γίνουν πολύ μοχθηρά.(γελάει) Για να γυρίσω στην ταινία, η Ρόουζ έχει περάσει τα πάνδεινα μαζί με τον γιο της και η σχέση τους έχει δυναμώσει μέσα από τις κοινές κακουχίες. Το να έχεις έναν γιο με αυτές τις ευαισθησίες εκείνη την εποχή ήταν ακόμα πιο δύσκολο, ειδικά αν φοβάσαι ότι έχει κληρονομήσει το σκοτάδι από τον πατέρα του.
Μείναμε στη Νέα Ζηλανδία καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας, αν και τα γυρίσματα σταμάτησαν για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχα όλη την οικογένεια μαζί, οπότε δεν ένιωσα ιδιαίτερα αποκλεισμένη. Δεν έχασα ποτέ την πίστη μου ότι η ταινία μου θα ολοκληρωνόταν. Η Τζέιν βέβαια ήταν ιδιαίτερα απαισιόδοξη και πίστευε πως η ταινία θα ναυαγήσει πριν καν ξεκινήσει το ταξίδι της. Το θετικό ήταν ότι είχαν ολοκληρωθεί τα εξωτερικά γυρίσματα και μπορούσαμε να επιστρέψουμε ανά πάσα στιγμή. Αν και δε χρειάστηκε.
Η Τζέιν δεν ήταν ιδιαίτερα απαιτητική στα γυρίσματα και μου άφησε σε πολλές σκηνές την ευκαιρία να επιλέξω εγώ πώς θα προσεγγίζω την ηρωίδα μου. Υπήρξαν βέβαια και στιγμές που ήταν πιο αυστηρή, ειδικά σε σχέση με την τοποθέτηση του σώματος μου και τις γωνίες του προσώπου μου. Αλλά πάντα ήταν πολύ ευγενική, ακόμα κι όταν ήταν σχολαστική.
Το να αποδεχθείς τη σεξουαλικότητα του παιδιού σου είναι αυστηρά δική σου υπόθεση, όπως και όλη η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση του. Εγώ προετοιμάζω τα παιδιά μου για να αντιμετωπίσουν το μίσος εκεί έξω, αλλά δεν είμαι ποτέ σίγουρη τι θα βρουν και πώς θα χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία τους. Είμαστε ακόμα μακριά από μια κοινωνία απαλλαγμένη από το μίσος, ίσως πιο κοντά από την εποχή που διαδραματίζεται η ταινία. αλλά μπορούμε να ελπίζουμε.»
(φωτό: Ερικ Κάρτερ για τους New York Times)
Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν όραμα, που θέλουν να κάνουν να κάτι ξεχωριστό. Ήξερα ότι η Τζέιν θα δημιουργήσει κάτι μοναδικό και γι’ αυτό ήθελα εδώ και χρόνια να δουλέψω μαζί της. Είναι τιμή για έναν ηθοποιό να συμμετέχει σε οτιδήποτε δημιουργεί.
Την πρώτη φορά που συνεργαστήκαμε με τον Τζέσι Πλέμονς στο «Fargo» δεν ήμασταν ζευγάρι. Αυτό έγινε μετά. Χάρηκα που μας επέλεξε η Τζέιν να δουλέψουμε μαζί. Υπάρχει μια δυσπιστία στο χώρο για τα καλλιτεχνικά ζευγάρια, σε αντίθεση με το παρελθόν και τα κλασικά ζευγάρια του Χόλιγουντ. Εμείς θέλουμε πολύ να παίζουμε μαζί, αυτό μας ένωσε από την αρχή μαζί, οι κοινές δημιουργικές αναζητήσεις. Γίναμε πρώτα φίλοι μέσα από τη δουλειά και μετά ακολούθησαν όλα τα υπόλοιπα. Είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός. (γελάει) Αν και τώρα τα γυρίσματα μαζί του ήταν τελείως διαφορετικά από την εποχή του Φάργκο. (ξαναγελάει)
Είναι συναρπαστικό πώς το ενδιαφέρον στην ταινία μετατοπίζεται από ήρωα σε ήρωα, πώς η Τζέιν αφήνει κάποια πράγματα να υπονοηθούν ή επαναφέρει λεπτομέρειες από προηγούμενες σκηνές, αφήνοντας το θεατή να συνθέσει ολόκληρη την εικόνα. Θεωρώ πως η ταινία σε στοιχειώνει σταδιακά και ύπουλα, το καταφέρνει όμως ολοκληρωτικά. Αυτό κάνουν οι σπουδαίες ταινίες, ακόμα κι αν στο τέλος ο καθένας έχει διαφορετική ερμηνεία.
Αν και ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, μόλις στα 27 μπόρεσα να εκτιμήσω αυτό που κάνω και να αποκτήσω την αυτοπεποίθηση που πρέπει να έχει ένας ηθοποιός στην προσέγγιση ενός ρόλου. Βοήθησε πολύ κι ένας συγκεκριμένος δάσκαλος υποκριτικής που με βοήθησε να ξεκλειδώσω πτυχές του επαγγέλματος που δεν ήξερα πως κατέχω. Ήταν μια καθαρτήρια εμπειρία. Τώρα το διασκεδάζω πολύ περισσότερο από όταν ήμουν 20. Αγαπώ τώρα την υποκριτική περισσότερο από ποτέ.
Κοίτα, μακάρι να μπορούσα να δουλεύω με ανθρώπους σαν την Τζέιν κάθε φορά. Ή την Σοφία Κόπολα. Με τον Λαρς φον Τρίερ η συνεργασία ήταν μοναδική και μου πρότεινε να ξαναπαίξω σε ταινία του, αλλά ήταν κάτι πολύ αρρωστημένο και αρνήθηκα. Έχω κι εγώ τα όριά μου ως ηθοποιός και άνθρωπος. Δεν μπορώ να αποκαλύψω τι ρόλος ήταν (γελάει) Αλλά φυσικά θα ξαναδούλευα μαζί του ανά πάσα στιγμή. Και με την Τζέιν θέλω να ξαναδουλέψω. Να της το πείτε.
Είμαι ανοιχτή στην τηλεόραση μετά το «Fargo». Θέλω πολύ να ξανακάνω μια μίνι σειρά. Όλα εξαρτώνται από το σκηνοθέτη. Αυτό που εκθέτω από τον εαυτό μου θέλω να πέσει στα χέρια ενός σκηνοθέτη που θα το μετατρέψει σε κάτι όμορφο. Δεν θα έκανα γυμνό με οποιοδήποτε σκηνοθέτη. Έχω γίνει πολύ προσεκτική με αυτό. Όπως και με όλη τη διαδικασία του να χτίσεις έναν χαρακτήρα μαζί με άλλους ηθοποιούς, με τους οποίους χτίζεις μια ιστορία. Όλη αυτή η διαδικασία λειτουργεί ψυχαναλυτικά. Με τον ρόλο της Ρόουζ επέστρεψα σε μια παλαιότερη εκδοχή του εαυτού μου, πιο ευάλωτη. Αλλά το καλό του να ωριμάζεις ως ηθοποιός και ως άνθρωπος είναι ακριβώς αυτό. Ακόμα κι όταν ο ήρωας που υποδύεσαι δεν ελευθερώνεται ποτέ από όσα τον περιορίζουν, εσύ μπορείς.
(φωτό: Ερικ Κάρτερ για τους New York Times)
Διαβάστε εδώ τη γνώμη του Flix για την «Εξουσία του Σκύλου» που προβάλλεται ήδη στο Netflix με ελληνικούς υπότιτλους
