«Μην το εκθέτεις σε δυνατό φως, μπορεί να το σκοτώσει».
«Μην το αφήσεις να πλησιάσει το νερό».
«Και το σημαντικότερο, ποτέ μα ποτέ, ακόμα κι αν κλαίει ή αν ικετεύει με λυγμούς, μην το ταΐσεις μετά τα μεσάνυχτα».
Είναι τρεις απλοί κανόνες αλλά, όπως τονίζει και ο κύριος Γουίνγκ, ο ιδιοκτήτης του καταστήματος στην Chinatown από όπου ο Ράνταλ Πέλτζερ ουσιαστικά κλέβει το χνουδωτό Μογκουάι (το οποίο παρεμπιπτόντως στα Καντονέζικα θα πει «δαίμονας»), «μαζί με το πλάσμα, έρχεται και μεγάλη ευθύνη». Και το μόνο που χρειάζεται για να αποδειχθεί αυτό αληθινό, είναι μια επεισοδιακή παραμονή Χριστουγέννων στην μικρή πόλη του Kingston Falls, κατά τη διάρκεια της οποίας ο Άγιος Βασίλης θα βρεθεί αντιμέτωπος με μία ορδή κυριολεκτικών καλικάντζαρων, η αστυνομία θα χαθεί μέσα στο πιο διαβολικά παιχνιδιάρικο χριστουγεννιάτικο κλίμα που μπορεί να υπάρξει, η πιο στρυφνή κάτοικος της γειτονιάς θα ακούσει τα πιο φονικά κάλαντα και ο ηρωικός Μπίλι θα κερδίσει μεν το κορίτσι αλλά όχι πριν αποδείξει στον εαυτό του και σε ολόκληρη την πόλη ότι η απόκτηση ενός κατοικίδιου δεν είναι πάντα μια καλή ιδέα (ρωτήστε και τον Χριστουγεννιάτικα στολισμένο Μπάρνεϊ).
Διαβάστε ακόμα: Τι θα δει ο Αϊ Βασίλης; Χριστουγεννιάτικες ταινίες για όλα τα γούστα
Το «Gremlins» είναι ένα σενάριο του Κρις Κολούμπους, μία παραγωγή του Στίβεν Σπίλμπεργκ και μία ταινία τελικά του Τζο Ντάντε, όμως καταφέρνει να συνδυάσει όλα τα επιμέρους συστατικά των δημιουργών του για να δημιουργήσει μία κωμωδία τρόμου όπου το παραμύθι είναι ζωντανό, το χιούμορ συμβαδίζει απόλυτα με το σκοτάδι και οι στερεοτυπικοί χαρακτήρες χρησιμεύουν για να υπογραμμίσουν τα ηθικά διδάγματα της ταινίας, χωρίς όμως ποτέ να στερούν από την αγνή αίσθηση διασκέδασης που προσφέρει. Το «Gremlins» είναι αστείο, είναι τρομακτικό, είναι μαγευτικό, είναι εκείνη η ταινία που άνετα μπορεί να βλέπει κανείς ξανά και ξανά όσο στολίζει το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ή κοιτάει με προσοχή μην κατέβει κάποιος ανεπιθύμητος από την καμινάδα. Ακόμα περισσότερο όμως είναι εκείνο το φιλμ που ξεπερνά τα είδη, παραμένοντας μεν πιστό στους κανόνες του κάθε genre αλλά αποδεικνύοντας ταυτόχρονα πως, αν τους παραβείς με τον σωστό τρόπο, μπορείς να δημιουργήσεις κάτι μοναδικό.
Διαβάστε ακόμα: Στο Χόλιγουντ είναι πάντα Χριστούγεννα!
Για παράδειγμα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα «Gremlins» είναι μια ταινία για όλη την οικογένεια. Εδώ βρίσκονται και η έμφαση στις οικογενειακές αξίες, και το εφηβικό ρομάντζο, και οι περιφερειακοί χαρακτήρες που κάνουν δύσκολη τη ζωή των ηθικών ηρώων και ένα γλυκύτατο εξωτικό πλασματάκι που θεωρητικά θα έπρεπε απλά να κάνει τον κόσμο ομορφότερο. Ταυτόχρονα όμως, υπάρχουν μερικές σκηνές καθαρόαιμου τρόμου, όπως η σκηνή μαζικής επίθεσης των Gremlins στην μητέρα του Μπίλι, ένας υψηλός αριθμός πτωμάτων και αρκετή βία που, παρά την κωμική της αποτύπωση, γεμίζει με αίμα τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών. Ανάμεσα στους δύο κόσμους ωστόσο, υπάρχει η στιγμή που ο πιο αχώνευτος χαρακτήρας της ιστορίας (η κυρία Ντίγκμπι, μια ευθεία αναφορά στον Εμπενίζερ Σκρουτζ του Ντίκενς) εκτοξεύεται κυριολεκτικά από το παράθυρο χωρίς να ξέρεις ακριβώς αν πρέπει να γελάσεις ή να τσιρίξεις αλλά και η δακρύβρεχτη εξομολόγηση της Κέιτ σχετικά με τους λόγους που σιχαίνεται τα Χριστούγεννα, η οποία καταφέρνει να βγάλει αβίαστο γέλιο μέσα από το δράμα της, υπογραμμίζοντας με τον καλύτερο τρόπο την ικανότητα των τριών δημιουργών (γιατί ουσιαστικά Ντάλντε, Σπίλμπεργκ και Κολούμπους λειτουργούν ισότιμα στο πνεύμα της ταινίας) να ανατρέπουν τις συμβάσεις και να αντλούν τα καλύτερα από κάθε κινηματογραφικό είδος.
Διαβάστε ακόμα: Δεν γίνονται Χριστούγεννα χωρίς τον Τσάρλι Μπράουν!
Πέρα από τον τρόμο, πέρα από το μαύρο χιούμορ, πέρα από τις απώλειες και τους λεκέδες αίματος, τα «Gremlins» δεν παύουν να είναι μια ταινία για όλη την (πλέον αναστατωμένη είναι η αλήθεια) οικογένεια.
Ταυτόχρονα, τα «Gremlins» όχι απλά αντλούν από το σινεμά αλλά του επιστρέφουν απλόχερα την αγάπη κλείνοντας συνεχώς το μάτι σε κομβικές στιγμές του μέσου ανά τις δεκαετίες. Οταν ο αρχηγός των Gremlins, o επονομαζόμενος «Stripe» λόγω του λευκού του λοφίου, αρπάζει το αλυσοπρίονο, ο θεατής γνωρίζει ότι πλησιάζει μια στιγμή-φόρος τιμής στον «Σχιζοφρενή Δολοφόνο με το Πριόνι». Όταν η μητέρα του Μπίλι θέλει να κρύψει την πραγματική αιτία των δακρύων της, τα αποδίδει στην «συγκινητική ταινία που παίζει η τηλεόραση», η οποία διόλου τυχαία είναι το «Μια Yπέροχη Zωή» του Φρανκ Κάπρα. Στο δωμάτιο του Μπίλι υπάρχουν αφίσες του δεύτερου «Mad Max» και της κινηματογραφικής «Ζώνης του Λυκόφωτος». Και φυσικά, η κορύφωση της ταινίας γίνεται μέσα σε κινηματογραφική αίθουσα όπου όλα τα Gremlins παρακολουθούν την εορταστική επανέκδοση της «Χιονάτης και των εφτά νάνων» («και τους αρέσει»). Ο Ντάντε αγαπάει υπερβολικά τον ίδιο τον κινηματογράφο για να αφήσει τις επιρροές του να περάσουν απαρατήρητες.
Διαβάστε ακόμα: Πώς θα γύριζαν ταινία τα Χριστούγεννα οι Μάρτιν Σκορσέζε, Γούντι Αλεν, Λαρς φον Τρίερ...
Λίγο πριν οι καμπάνες σημάνουν Χριστούγεννα, τα «Gremlins» τακτοποιούν βολικά όλες τις εκκρεμείς αφηγήσεις, στέλνουν τους ήρωές τους στις αγκαλιές των αγαπημένων τους και επιστρέφουν σε μια αίσθηση ασφάλειας που δίκαια απαιτεί η Χριστουγεννιάτικη πλευρά τους. Γιατί πέρα από τον τρόμο, πέρα από το μαύρο χιούμορ, πέρα από τις απώλειες και τους λεκέδες αίματος, δεν παύουν να είναι μια ταινία για όλη την (πλέον αναστατωμένη είναι η αλήθεια) οικογένεια. Όταν έρχεται για να πάρει πίσω τον Γκίζμο, ο κύριος Γουίνγκ αφήνει ανοιχτή την πόρτα για το μέλλον, δίνοντας την υπόσχεση ότι ίσως αργότερα ο Μπίλι συναντήσει ξανά την παραδόξως… άκακη χνουδωτή αιτία του κακού. Ίσως «τότε ο κόσμος να είναι πια έτοιμος για το Μογκουάι και την μεγάλη ευθύνη που φέρει μαζί του». Ε λοιπόν, κρίνοντας από το sequel, λυπάμαι αλλά κάτι τέτοιο είναι εκτός συζήτησης.
O παραγωγός της ταινίας Στίβεν Σπίλμπεργκ κάνει ένα γρήγορο πέρασμα από το φιλμ.
Ο σκηνοθέτης των «Gremlins» Τζο Ντάντε μαζί με την δημιουργία του.
Χριστουγεννιάτικο bonus: Τα «Gremlins» έκαναν πρεμιέρα στην Αμερική μαζί με μία ακόμη κωμωδία τρόμου, τους «Ghostbusters», ουσιαστικά εγκαινιάζοντας ένα ολόκληρο νέο κινηματογραφικό είδος. Παράλληλα, προκάλεσαν έντονη συζήτηση τόσο γενικά με την απεικόνιση της βίας (ουσιαστικά, η ταινία του Ντάντε και ο «Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο ναός του χαμένου θησαυρού» ήταν οι ταινίες που προκάλεσαν την δημιουργία της κατηγορίας PG-13, κάτι σαν το «Επιθυμητή η γονική συναίνεση», από την MPAA, την επιτροπή δηλαδή που κρίνει την καταλληλότητα της κάθε ταινίας) όσο και ειδικά με την σκηνή όπου η Κέιτ αφηγείται την τύχη του ντυμένου Άη-Βασίλη πατέρα της μέσα στην καμινάδα. Δεν πειράζει, αυτοί που πλησιάζουν τα όρια στην τέχνη είναι που συνήθως κάνουν και τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις.
Δείτε παρακάτω το πρωτότυπο trailer της ταινίας από το 1984.
Περισσότερα Χριστούγεννα:
- Απλά μαθήματα... Χριστουγέννων από τον Τζον Γουότερς
- 40 Χριστουγεννιάτικες στιγμές από αγαπημένες τηλεοπτικές σειρές
- Κακά Χριστούγεννα από τον Τέρι Γκίλιαμ!
- Ο Αγιος Βασίλης σε 7 κλασικά κινηματογραφικά πόστερ!
- Χαρούμενα Heavy Metal Χριστούγεννα με τον Κρίστοφερ Λι
