Ο Μπρουνό Ντιμόν είναι ένας από εκείνους τους σκηνοθέτες που δεν θα περίμενες ποτέ να ασχοληθούν με την κωμωδία. Οι ταινίες του μέχρι τώρα, από την «Ζωή του Ιησού», μέχρι το «Καμίλ Κλοντέλ 1915», έμοιαζαν σοβαρές, σκοτεινές διερωτήσεις πάνω στην ζωή και τον άνθρωπο. Φιλμ που δεν υστερούσαν σε κοφτερή παρατηρητικότητα μα που σίγουρα δεν ξεχείλιζαν χιούμορ.
Και μετά ήρθε το «P'tit Quinquin», μια κωμική τηλεοπτική σειρά γυρισμένη για το Arte για να ακολουθήσει πέρσι η «Οικογένεια Βαν Πέτεγκεμ» και φέτος στις Κάννες ένα μιούζικαλ για την ζωή της Ζαν Ντ’ Αρκ. Κι αν ο Μπρουνό Ντιμόν δηλώνει έτοιμος να σκηνοθετήσει ακόμη και μερικά επεισόδια του «Game o Thrones», στην πραγματικότητα όπως λέει ο ίδιος δεν έχει σημασία το ύφος και η γλώσσα του σινεμά, μα τα πράγματα για τα οποία μιλάει.
Ενας περιπετειώδης σκηνοθέτης
Θα έλεγα πως είμαι από την φύση μου ένας περιπετειώδης σκηνοθέτης, κάποιος που δεν φοβάται να πάρει ρίσκα και για μένα το να δοκιμάσω να κάνω κωμωδία ήταν ένα από αυτά. Παρατηρώντας την δουλειά μου σκέφτηκα ότι το χιούμορ δεν έχει την θέση που του αξίζει στις ταινίες μου και πως μέσω αυτού ίσως θα είχα την ευκαιρία να εξετάσω από ένα διαφορετικό πρίσμα την ανθρώπινη κατάσταση και συμπεριφορά. Είχα δοκιμάσει ήδη την κωμωδία στο «Petitte Quin Quin», και ήξερα πως μπορώ να χρησιμοποιήσω την λογική της, τους κώδικές της με έναν τρόπο που μου ταιριάζει. Ο τρόπος μου να το κάνω είναι να προσθέσω μια δόση ειρωνείας σε κάτι που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να είναι μια εντελώς διαφορετική ταινία. Οι θεματική μπορεί να είναι ίδια, οι ιδέες μου πίσω από την ιστορία να μην διαφέρουν, πάντα αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ανθρώπινη φύση, αλλά αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος που την παρατηρώ. Και το ότι μια ταινία είναι κωμωδία προφανώς δεν σημαίνει ότι είναι είναι ρηχή ή λιγότερο ουσιαστική. Αν θέλετε με κάποιο τρόπο είναι βαθύτερη αφού δεν με ενδιαφέρει μόνο η ουσία των πραγμάτων αλλά και η επιφάνειά τους.
Η γοητεία του γκροτέσκο
Ναι φυσικά το φιλμ είναι υπερβολικό. Φυσικά φλερτάρει με το γκροτέσκο. Από την μια πλευρά υπάρχει μια οικογένεια αριστοκρατών που δεν μπορείς να τους δεις ως τίποτα άλλο εκτός από καρικατούρες κι από την άλλη μια οικογένεια κανιβάλων. Για μένα το γκροτέσκο όμως λειτουργεί ως ένα φίλτρο, ή αν θέλετε ένας μεγεθυντικός φακός. Ενας τρόπος να κοιτάξεις τις λεπτομέρειες της φύσης των χαρακτήρων για μπορέσεις να τις εξερευνήσεις με μεγαλύτερη προσοχή. Και αυτό που θα ανακαλύψεις ίσως βλέποντας το φιλμ είναι πως και οι δυο αυτές οικογένειες βρίσκονται εντός των ορίων της ευρείας γκάμας που ορίζει την ανθρώπινη φύση. Τον ίδιο μας τον εαυτό. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου και θα ανακαλύψεις τον κανίβαλο κρυμμένο κάπου στα σκοτάδια, του εκλεπτυσμένου ανθρώπου που όλοι προσπαθούμε να είμαστε.
Μια ταινία «εποχής»
Ισως ο βασικότερος λόγος που θέλησα να κάνω μια ταινία εποχής είναι γιατί αντίθετα απ’ ότι μπορεί κανείς να πιστεύει είναι πολύ πιο δύσκολο να κοιτάξεις βαθιά στην καθημερινότητα σήμερα. Πίσω στην εποχή της ταινίας μου οι διαφορές ανάμεσα στους ανθρώπους ήταν ορατές με γυμνό οφθαλμό. Οι φτωχοί ντύνονταν φτωχικά, οι πλούσιοι υπερβολικά. Σήμερα σχεδόν όλοι ψωνίζουν από τα ίδια μαγαζιά οι διαφορές των τάξεων δεν είναι τόσο ευκολά ορατές. Και κάπως έτσι ήξερα ότι για να αντιληφθείς την πραγματικότητα οφείλεις να την μεταλλάξεις. Για να μιλήσεις με ακρίβεια οφείλεις να χρησιμοποιήσεις μεταφορές. Κι αυτό που ήθελα να πετύχω μέσα από αυτή την ταινία, ήταν να χτίσω μια μεταφορά για τον άνθρωπο του σήμερα, ακολουθώντας αν θέλετε τα ίχνη του στο παρελθόν.
Δείτε επίσης: Ακόμη πιο αστείος Μπρούνο Ντιμόν στο ξέφρενο τρέιλερ του «Ma Loute»
Ενας τρόπος να γελάς
Ο τρόπος που δούλεψα με τους ηθοποιούς είναι ο ίδιος με αυτόν που χειρίστηκα την ιστορία. Θέλησα να διαστρεβλώσω την κανονικότητά τους. Προφανώς η μέθοδος ενός ηθοποιού είναι να αποδώσει τον ρόλο του με φυσικότητα, αλλά αυτό δεν ήταν το ζητούμενο εδώ. Και κάπως έτσι ξεκίνησα να σπρώχνω τις ερμηνείες τους σε περιοχές που έμοιαζαν αφύσικες, λέγοντάς τους «αυτό δεν μου φαίνεται αστείο, δεν με κάνει να γελάω» ωθώντας τους να δοκιμάσουν πράγματα που υπό άλλες συνθήκες θ έβρισκαν εξωφρενικά. Να περπατούν μ έναν αφύσικο τρόπο, να μιλούν με μια προφορά που κανείς δεν θα χρησιμοποιούσε. Και κάπως έτσι άγγιξαν αυτές τις στρεβλές ερμηνείες τους και την κωμωδία που από την αρχή αναζητούσα.
Το τοπίο ενός προσώπου
Εχω δουλέψει περισσότερο με ερασιτέχνες απ ότι με επαγγελματίες ηθοποιούς στην καριέρα μου νομίζω. Βρίσκω ότι το κάθε είδος χρειάζεται τους δικούς του χειρισμούς και διαδικασίες. Και οι δυο κατηγορίες με ενδιαφέρουν εξίσου και βρίσκω την μίξη τους στην οθόνη συναρπαστική. Πιστεύω ότι σε κάθε τόπο υπάρχει μια σχέση ανάμεσα στο τοπίο και στα πρόσωπα των ανθρώπων και την αναζητώ. Γι αυτό ήταν σημαντικό για μένα οι ερασιτέχνες ηθοποιοί να είναι όλοι ντόπιοι. Ετσι όταν βρω την τοποθεσία που θα γυρίσω την ταινία μου, αναζητώ τα πρόσωπα των ηθοποιών μου στην περιοχή. Το ίδιο κάναμε κι εδώ. Και πάντα ψάχνω ανθρώπους που δεν είναι απλά φωτογενείς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αλλά που να μπορούν να εκφράσουν ένα συναίσθημα, να μπορέσουν να υποδυθούν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Τότε ξέρω ότι είναι ηθοποιοί. Ακόμη κι αν δεν το ξέρουν οι ίδιοι.
Δείτε ακόμη:
