Στο σινεμά όπως και στη ζωή, υπάρχει πάντα η πιθανότητα της απογοήτευσης. Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, αλλά μερικές φορές πεθαίνει πολύ άσχημα, όταν η ταινία που έλπιζες να απολαύσεις με ποπ κορν και αναψυκτικό καταλήγει να είναι το «Battleship». 'Η όταν το φιλμ με την Μέριλ Στριπ και τον Τόμι Λι Τζόουνς για το οποίο η μαμά σου ανυπομονούσε είναι το «Ποτέ δεν Είναι Αργά». Ή όταν οι αγαπημένες σου αίθουσες σε ολόκληρη την Αθήνα, εξακολουθούν να είναι αποκαΐδια. Ή όταν κοιτάζεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και το στομάχι σου δεν είναι ολόιδιο με αυτό του Τσέινινγκ Τέιτουμ. Οσα ακολουθούν είναι μερικά μόνο από τα πράγματα που μας έκαναν να απογοητευτούμε το 2012. Αλλά ακόμη κι έτσι, εξακολουθούμε να κοιτάζουμε μπροστά -απλά όχι το στομάχι μας...
Το «έξω πάμε καλά»
H απόσταση που χωρίζει την πορεία των Ελληνικών ταινιών στο εξωτερικό με αυτή που διανύουν όταν τελικά φτάνουν στις αίθουσες, είναι σχεδόν αυτή που χωρίζει τον θρίαμβο από την πανωλεθρία. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, τα φιλμ που κερδίζουν εντυπώσεις, επαίνους, βραβεία, μια θέση στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του πλανήτη, δεν κεντρίζουν το ενδιαφέρον ούτε λίγων χιλιάδων θεατών στο εσωτερικό. Ούτε καν σε επίπεδο περιέργειας για κάτι διαφορετικό. Για κάτι που δεν είναι απλοϊκές κωμωδίες, καλοφτιαγμένα crowd pleasing ρομάντζα είτε άτεχνα, εθνεγερτικά «έπη» της συμφοράς...
Οι καμένες αίθουσες
Το Αττικόν κι ο Απόλλων στην οδό Σταδίου, δεν ήταν απλά δυο από τα πιο όμορφα σινεμά της Αθήνας. Ηταν ένας πόλος κινηματογραφικής έλξης για τους θεατές στο κέντρο της πόλης, το κεντρικό σημείο μιας κινηματογραφικής πιάτσας που μαζί με το Αστυ στην οδό Κοραή (που ευτυχώς κρατάει ακόμη τη δύναμή του) το Αστορ (που έκλεισε άδοξα) την Ελλη, την Οπέρα και το Ιντεάλ, μεταμόρφωναν τα πέριξ της πανεπιστημίου, της Σταδίου και της Ακαδημίας σε σταθερό προορισμό μιας μεγάλης μερίδας του κοινού. Οι δυο αίθουσες κάηκαν τον περασμένο Φεβρουάριο και δεν μοιάζει πιθανό να ανοίξουν σύντομα. Κρίμα.
Η συνεχιζόμενη πτώση των εισιτηρίων
Περίπου ένα εκατομμύριο εισιτήρια λιγότερα από πέρσι κόπηκαν φέτος. Κρίση και «κατέβασμα» ταινιών, ισοδυναμεί με κατέβασμα ρολών...
Οι «καμένες» αίθουσες
Δεν φταίνε για όλα οι θεατές. Οταν το ηχητικό σύστημα έχει μείνει κολλημένο στο Dolby Stereo, όταν η μηχανή προβολής καίει ακόμη κάρβουνο, όταν η λέξη digital δεν σημαίνει τίποτα, όταν τα μισά καθίσματα είναι σπασμένα, όταν χρειάζεσαι παλτό για να δεις την ταινία, τότε συγνώμη, καλύτερα σπίτι. Εκσυγχρονισμός ή θάνατος...
Οι υπερβολικά γνώριμες καρτ ποστάλ του Γούντι Αλεν
Η προηγούμενη που μας έστειλε «Μεσάνυχτα στο Παρίσι» είχε τουλάχιστον μπει στον κόπο να σκεφτεί μια χαριτωμένη ιδέα. Η τελευταία, μπορεί να έφτασε «Στη Ρώμη με Αγάπη», αλλά λιγότερο κι από καρτ ποστάλ έμοιαζε με βιαστικό sms. Λίγο μπούγιο από διάσημους ηθοποιούς, λίγο τουριστικές ατραξιόν, μερικά γνώριμα αστεία. Δεν αρκεί.
Η ευτέλεια της άποψης
Κάποτε το σινεμά, ήταν (εκτός των άλλων) ψυχαγωγία και πνευματική άσκηση, σήμερα για τους περισσότερους είναι απλά μια ευκαιρία για μια βόλτα ως το κοντινότερο εμπορικό κέντρο, ή μια τεμπέλικη απόφαση για το ποια ταινία να κατεβάσουν από τα torrents. Αυτοί είναι πολλοί απ όσους κρίνουν ταινίες με όρους «βαρετό», «ακαταλαβίστικο», «κουλτουριάρικο», «αμερικανιά», «εμπορικό». Αυτοί είναι οι άνθρωποι που μοιάζει να βλέπουν ταινίες, μόνο και μόνο για να διαλαλήσουν τις απόψεις τους (ΣΕ ΚΕΦΑΛΑΙΑ) από τα facebook status τους, από τα twitter accounts τους, -συνοδευόμενα από επιπέδου νηπιαγωγείου hashtags- για τον μικροσκοπικό μα ηχηρό κύκλο τους, που ξεφωνίζει κι επευφημεί γύρω τους. Αυτοί δυστυχώς και η ευκολία τους να φωνάζουν παντού τις σαχλές «εξυπνάδες» τους είναι που ευτελίζουν την κουβέντα για το σινεμά και τον τρόπο που το αντιμετωπίζουν οι θεατές στην Ελλάδα του σήμερα. Και δυστυχώς μερικοί από αυτούς δεν είναι καν απλά «θεατές».
Η αδιαφορία του Ελληνικού κράτους για το σινεμά
Το ομολογούμε: Δεν περιμέναμε πολλά. Αλλά δεν είδαμε σχεδόν τίποτα. Ούτε καν την ηθική ικανοποίηση που έφερναν τα κενά μεν, συμβολικά δε, συγχαρητήρια που το Υπουργείου Πολιτισμού μας είχε συνηθίσει να δίνει σε όσους ανθρώπους του σινεμά διακρίνονταν στο εξωτερικό.
Τα τεράστια κούφια blockbusters
Το «Battleship» έκανε τα κλιπ της Ριάνα να μοιάζουν με τέχνη. Η «Οργή των Τιτάνων» φάνηκε ανοητη ακόμη και στους βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Το «John Carter» σε έκανε να ελπίζεις να μην υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες. Και πάει λέγοντας...
Το ξεδόντιασμα του Ρόμπερτ Πάτινσον
Μπορεί να έκλεισε τη χρονιά με θετικό πρόσημο, αφού φόρεσε και πάλι τους κυνόδοντες του Εντουαρντ για το τελευταίο μέρος της σειράς του «Twillight», οι απόπειρές του να μας πείσει ότι υπάρχει μέλλον γι αυτόν κι εκτός της εφηβικής βαμπιρικής μυθολογίας, δεν μας έπεισαν. Ως ερωτύλος δανδής στο Παρίσι του 1890 μας έκανε να νιώσουμε νύστα αντί για «Επικίνδυνο Πάθος». Στο «Cosmopolis» του Ντέιβιντ Κρόνεμεπργκ, η εμπειρία μπορεί να συγκριθεί μόνο με το να είσαι κολλημένος στη κίνηση για μιάμιση ώρα με ομιλητικό ταξιτζή και σταθμό με αθλητικά, τίγκα στο ραδιόφωνο. Και η ερμηνεία του δεν έσωσε την κατάσταση...
Τα reboots
Είναι όπως στην «Ολική Επαναφορά» όπου ο Κόλιν Φάρελ θυμάται τις καταπιεσμένες αναμνήσεις του και καίει το μηχάνημα. Μας συνέβη κάμποσες φορές φέτος, όπως για παράδειγμα στο «21 jump Street», στην «Η Κληρονομιά του Μπορν», θα μας συνέβαινε στο «Dredd» αν το βλέπαμε. Αφήστε τις αναμνήσεις μας στην ησυχία τους...
Η συνειδητοποιήση, ότι μερικές φορές, ναι, είναι πολύ αργά!
Ούτε η Μέριλ Στριπ, ο Στιβ Καρέλ και ο Τόμι Λι Τζόουνς δεν μπόρεσαν να διασώσουν το «Ποτέ δεν Είναι Αργά», από την αφόρητη βαρεμάρα και από την παράδοξη διάκρισή της, ως μια ταινία που σε είναι ικανή να σε κάνει να δεις το στοματικό σεξ ως κάτι που δεν θες επ ουδενί να σου συμβεί...
Οι κολλητές ολόσωμες δερμάτινες στολές σε όμορφες γυναίκες
Δεν υπάρχει τίποτα απολύτως απογοητευτικό στις κολλητές ολόσωμες δερμάτινες στολές σε όμορφες γυναίκες. Μόνο που συνήθως τις φοράνε οι πρωταγωνίστριες ταινιών όπως το «Underwold: Η Αναγέννηση» και «Resident Evil: H Τιμωρία», η ταινία που κερδίζει το βραβείο του τίτλου που περιγράφει καλύτερα απ οτιδήποτε άλλο την εμπειρία της θέασης της. Φυσικά στον παραπάνω κανόνα υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις. Φέτος ήταν η Αν Χαθαγουεϊ ως catwoman στο «Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή».
Ο εφησυχασμός του Τιμ Μπάρτον
Μπορεί να διασκεδάσαμε με το «Dark Shadows», μπορεί να συγκινηθήκαμε (ελαφρώς) με το «Frankenweenie», αλλά είναι σαφές ότι οι ταινίες του Τιμ Μπάρτον δεν είναι πια αυτό που ήταν. Ελπίζουμε όχι για πάντα...
H Εγκυμοσύνη
Αν δεν είδες το «Τι να Περιμένεις όταν Είσαι Εγκυος» θεώρησε τον εαυτό σου πολύ, πολύ τυχερό...
Το γήρας του Κλιντ Ιστγουντ
Το βαρετόν του πράγματος στην βιογραφία του «J Edgar» Χούβερ, ήταν μόνο η αρχή. Ακολούθησε η ομιλία του στην άδεια καρέκλα στο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων που ήταν με διαφορά το μεγαλύτερο WTF της χρονιάς. Ευτυχώς η νέα του ταινία «The Trouble with the Curve», που δεν κουβαλά ακριβώς την φήμη ενός αριστουργήματος δεν βγήκε στην Ελλάδα το 2012. Ενα τρίτο χτύπημα ίσως να ήταν πολύ βαρύ...
Οι πρωταγωνιστές του «Magic Mike»
Κοιτάξτε τους. Μετά κοιτάξτε τον εαυτό σας στον καθρέφτη. Η τον σύζυγο/φίλο σας. Ναι...
Διαβάστε ακόμη:
- Best of 2012: Πώς να ξεχάσεις...
- Best of 2012: Πού να πήγαν τα λεφτά;
- Best of 2012: Ο γύρος του κόσμου σε 365 κινηματογραφικές μέρες!
- Best of 2012: Οι ατάκες της χρονιάς
- Best of 2012: Τι μας έμαθαν φέτος οι ταινίες
- Best of 2012: Μόνο το σεξ φτάνει...
- Best of 2012: Ολα τα καλύτερα (και μερικά χειρότερα) της χρονιάς που φεύγει
- Best of 2012: τα breakthroughs της χρονιάς!
- Βest of 2012: Τα look της χρονιάς
- Best of 2012: Οι ταινίες που δεν ήρθαν στην Ελλάδα
- Best of 2012: Δώσε άλλη μια ευκαιρία...
- Best of 2012: Αφίσες που μας κόλλησαν στον τοίχο!
- Best of 2012: Γιατί εσύ δεν ήσουν άνθρωπος...
- Best of 2012: Τα trending topics της χρονιάς
- Best of 2012: Οι γυναίκες της χρονιάς!
- Best of 2012: Οι Αντρες της Χρονίας!
Tags: best of 2012
